Αχ και να έφτιαχνε η Bellucci μουσακά… να έπλενε τα πιάτα, να ήταν φλογερή στο κρεβάτι, πιστή και επιπλέον στοργική μητέρα… Νομίζω ότι στη φαντασία όλων των αντρών υπάρχει μια τέτοια γυναίκα.
Αν μεταφέρουμε το παραπάνω νόημα στην κυνοφιλία και ειδικότερα στο μπεκατσόσκυλο, είναι δυνατόν να πούμε, ότι αν ο όμορφος σκύλος, είναι και στυλίστας, είναι και έξυπνος και αποδοτικός, τότε έχει την ίδια ακριβώς θέση με την Bellucci στα όνειρα κάθε κυνόφιλου μπεκατσοκυνηγού. Το να βάζουμε τον πήχη ψηλά είναι πολύ σωστό.
Όμως αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πιθανόν όποιος περιμένει να «πάει» μόνο με τη Monica θα πεθάνει παρθένος. Έτσι και ο κυνόφιλος – μπεκατσοκυνηγός – ιδεαλιστής, ο οποίος δεν ανέχεται την παραμικρή λεπτομέρεια ή ένα χτύπημα της ουράς γυρνώντας ένα lacet, δεν θα κατέχει ποτέ ένα αξιόλογο σκύλο και θα μείνει πάντα απ’ έξω να κριτικάρει.
Χρησιμοποίησα αυτή τη μεταφορά για να πω ότι στο τέλος, ναι μεν πρέπει να στοχεύουμε ψηλά, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να έχουμε ένα σκύλο να κυνηγάμε. Πάντα το έλεγα και το λέω: η απαρχή των πάντων, η βάση πάνω από στην οποία στηρίζεται όλο το «αρχιτεκτόνημα» το οποίο λέγεται μπεκατσόσκυλο είναι το κυνήγι. Δηλαδή η ικανότητα του σκύλου να βρίσκει μπεκάτσες. Προσοχή, είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο ο οποίος θα πει ότι ένα σέττερ, ένα πόιντερ ή οποιοσδήποτε άλλος καθαρόαιμος σκύλος, δεν πρέπει να κυνηγάει σύμφωνα με το εργασιακό του πρότυπο και επίσης ότι κάθε κυνόφιλος, δεν πρέπει να έχει ως ένα από τους σημαντικότερους στόχους του, τη βελτίωση της ποιότητας του σκύλου του, τόσο στυλιστικά όσο και μορφολογικά.
Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν κυνηγετικά έχουμε φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο. Η επίμονη καθαρολογία δε πρέπει να γίνεται ένα άλλοθι για να μην κάνουμε ποτέ τίποτα. Ο τέλειος σκύλος πρακτικά είναι μια ουτοπία και το να βάλουμε στη σειρά όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για να δημιουργήσουμε ένα καλό μπεκατσόσκυλο, είναι σα να θέλουμε να πιάσουμε το λόττο. Αν θελήσουμε να σκεφτούμε τα προσόντα τα οποία πρέπει να διαθέτει ένας τέτοιος σκύλος, συνειδητοποιούμε ότι αυτά δεν είναι λιγότερα από δέκα και αν λείπει ένα ή είναι ανεπαρκές, τότε ο σκύλος είναι πρακτικά άχρηστος.
Γι’ αυτό το να επιλέξεις μπεκατσόσκυλο είναι πολύ πιο δύσκολο από το να επιλέγεις σκύλους για άλλα κυνήγια ή άλλα είδη ζώων, από τα οποία απαιτούνται δύο ή τρία ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και που συχνά επικρατεί η μορφολογία, η οποία είναι ορατή και συνεπώς αξιολογείται εύκολα. Από το μπεκατσόσκυλο απαιτούνται ψυχολογικά προσόντα, συχνά σε αντίθεση μεταξύ τους και μη ευκόλως μετρήσιμα. Για παράδειγμα: πρέπει να φεύγει μακριά και ταυτόχρονα να είναι σε επαφή με τον κυναγωγό του, να φερμάρει εκεί που το πάθος το σπρώχνει να ξεπετάξει το θήραμα, να «απορτάρει» χωρίς να φάει τη μπεκάτσα, να είναι γρήγορο, αλλά να έχει μια ταχύτητα ανάλογη της οσφρητικής του ικανότητας και ούτω καθ’ εξής.., και όλα αυτά με τέλειο στυλ το οποίο αρμόζει στη φυλή στην οποία ανήκει!
Αν το σκεφτούμε καλά, δεν είναι διόλου εύκολο. Ας προσπαθήσουμε όμως να παίξουμε ένα παιχνίδι, απαριθμώντας τα προσόντα τα οποία πρέπει να διαθέτει ένα μπεκατσόσκυλο: πάθος (κυνηγετική μανία), αίσθηση θηράματος, πρωτοβουλία, ανεξαρτησία, ευφυΐα, όσφρηση, αντοχή, φέρμα, συναίνεση, στυλ, σωστή μορφολογία, είναι προφανές ότι ο καθένας έχει και θέτει τις προτεραιότητές του βάσει των αναγκών του και του γούστου του. Όμως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι κάποια χαρακτηριστικά είναι βασικά και αναντικατάστατα και άλλα λιγότερο, αλλά όλα θα έπρεπε τουλάχιστον να περνάνε τη βάση σε μια βαθμολογία από το 1 εώς το 10. Ανάλογα με το αν ο σκύλος χρησιμοποιείται από ένα κυνόφιλο μπεκατσοκυνηγό ή από ένα κυνηγό μπεκατσών με σκύλο, η σειρά προτίμησης των προσόντων αλλάζει.
Αυτό το αναφέρω με την έννοια, ότι ο πρώτος δίνει περισσότερη σημασία στο στυλ, ενώ ο δεύτερος στην απόδοση. Δεδομένου όμως ότι η φυλή είναι μια, και είναι αυτή την οποία θέλουμε να βελτιώσουμε, θα έλεγα ότι βασική προϋπόθεση είναι να αξιολογήσουμε όλα τα χαρακτηριστικά, θέτοντας όμως ένα όριο, κάτω από το οποίο δεν μπορούμε να κατέβουμε και ταυτόχρονα να βελτιώσουμε τα πιο ελλειμματικά, χωρίς να χάσουμε τα άλλα στο δρόμο (νομίζω ότι αυτό είναι επιλεκτική εκτροφή).
Το πεδίο για να εξετάσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά είναι το πραγματικό κυνήγι και οι αγώνες. Από αυτά αντλούμε πληροφορίες για την εκτροφή. Το πρόβλημα γεννάται στην Ιταλία (μιλάω συγκεκριμένα για το πόιντερ και το σέττερ) η οποία είναι και η δεύτερη πατρίδα αυτών των φυλών και αποτελεί τη χώρα από την οποία προέρχεται τουλάχιστον το 90% των σκύλων στην Ευρώπη (έμμεσα ή άμεσα). Και συγκεκριμένα το κριτήριο της επιλογής βασίζεται σε μια σειρά αγώνων (μεγάλη έρευνα, έρευνα κυνηγίου, κλασικοί, πρακτικό κυνήγι), οι οποίοι έχοντας διαφορετικό επίπεδο, θα έπρεπε να αξιολογούν ολοκληρωμένα τα διάφορα προσόντα του συνόλου των σκύλων που συμμετέχουν σ’ αυτούς.
Λέω θα έπρεπε διότι, κατά τη γνώμη μου, ο αδύναμος κρίκος αυτής της αλυσίδας είναι οι αγώνες πρακτικού κυνηγίου, οι οποίοι ως επίπεδο αγώνα είναι πιο κοντά στο κυνήγι και συνεπώς σε κρίση. Ενώ για τη μεγάλη έρευνα και για την έρευνα κυνηγίου υπάρχουν τερρέν και θηράματα, εκτός Ιταλίας, για να αξιολογηθούν κάποια από τα προσόντα των σκύλων, το πρακτικό κυνήγι, μη έχοντας στην Ιταλία τα κατάλληλα θηράματα (εκτός κάποιας σπάνιας εξαίρεσης) δεν αναδεικνύονται εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία προαναφέραμε. Αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα το οποίο μπορούμε νε το υποτιμήσουμε, διότι αν επιλέγουμε μόνο σκύλους με άριστη ποιότητα «10», άλλα με ευφυΐα κάτω από τη βάση «3», θα είναι σκύλοι άχρηστοι για τους κυνηγούς, οι οποίοι είναι πραγματικά αυτοί για τους οποίους προορίζεται η επιλογή.
Πράγματι οι αγώνες γεννήθηκαν ως σύγκριση μεταξύ των καλύτερων κυνηγόσκυλων, για την επιλογή των αποτελεσματικότερων και των ποιοτικότερων. Γι’ αυτό η διχοτόμηση μεταξύ αγώνων και κυνηγίου, μεταξύ κυνόφιλων και κυνηγών κάνει κακό στην επιλεκτική εκτροφή οποιασδήποτε φυλής. Είναι λοιπόν ώρα να σταματήσουμε να μιλάμε δύο διαφορετικές γλώσσες. Πράγματι για ένα κυνηγό ο σκύλος αγώνων είναι ο κλασικός βλάκας ο οποίος τρέχει μόνο καλά. Από την άλλη, από την πλευρά των κυνόφιλων δηλαδή, οι σκύλοι των κυνηγών ποιοτικά είναι για κλωτσιές. Τόσο, που πολλοί κυνόφιλοι δεν πάνε πια για κυνήγι και αρκετοί κυνηγοί μισούν οποιοδήποτε είδος αγώνα. Αντιθέτως για να κάνουμε επιλογή, βασιζόμενοι στα παραπάνω χαρακτηριστικά, χρειάζονται αμφότερα.
Το σημείο συνάντησης είναι το πρακτικό κυνήγι, διότι είναι προσιτό τόσο από τους πιο εξελιγμένους κυνηγούς, όσο και από τους λιγότερο σνομπ κυνόφιλους και εδώ θα μπορούσε να συνδυαστεί το στυλ με την απόδοση (δηλαδή η Μόνικα που φτιάχνει μουσακά).
