Πρόκειται για δύο ακραίες καταστάσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι πολλοί συνάδερφοι κυνόφιλοι κυνηγοί κατά την διάρκεια της κυνηγετικής τους καριέρας.
Αρκετοί σκύλοι φέρμας εμφανίζουν αυτά τα προβλήματα κατά την διαχείριση του θηράματος και μοιραία προβληματίζουν τους ιδιοκτήτες τους. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που απογοητεύουν τόσο πολύ, που οι ιδιοκτήτες όχι μόνο αλλάζουν σκύλο αλλά φτάνουν να αλλάξουν και ράτσα θεωρώντας ότι το ελάττωμα αυτό είναι ενδημικό της φυλής.
Ξεκινώντας με τους πρώτους, αυτοί είναι σκύλοι που εμφανίζουν μία δυσκολία να φερμάρουν το θήραμα. Μία τέτοια συμπεριφορά στα πρώτα βήματα ενός νεαρού σκύλου είναι πολλές φορές δικαιολογημένη. Ενθουσιασμός, απειρία και περιέργεια, είναι μερικοί από τους λόγους που μπορούν να θεωρηθούν ως υπεύθυνοι για αυτά τα λάθη. Τα προβλήματα ξεκινούν, όταν αυτή η συμπεριφορά παραμένει αμετάβλητη μετά και από πολλές εξόδους και αρκετές συναντήσεις με θηράματα. Στην κατηγορία αυτή των προβληματικών σκύλων, υπάρχουν τρεις υποκατηγορίες.
Στην πρώτη έχουμε σκύλους που δεν αντιλαμβάνονται καν την παρουσία του θηράματος με συνέπεια να το ξεσηκώνουν με το ξέφρενο τρεχαλητό τους. Μία σαφή ένδειξη ότι οι σκύλοι αυτοί δεν χρησιμοποιούν την μύτη τους. Κοινώς, δεν κυνηγάνε. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Στην δεύτερη υποκατηγορία έχουμε σκύλους που αντιλαμβάνονται την παρουσία θηράματος και όχι απλώς δεν επιβραδύνουν αλλά αντιθέτως επιταχύνουν, προκαλώντας ένα συνειδητό ξεπέταγμα του θηράματος.
Στην τρίτη υποκατηγορία έχουμε σκύλους που αντιλαμβάνονται την παρουσία θηράματος, επιβραδύνουν με σκοπό να το φερμάρουν αλλά δυσκολεύονται να βρουν την ακριβή θέση του και τελικά πέφτουν πάνω του.
Και στις τρεις υποκατηγορίες είναι σημαντικό να επιδειχθεί υπομονή. Πολλά από αυτά τα ζητήματα λύνονται με την εμπειρία. Οι συνεχείς προπονήσεις και οι συχνές επαφές με θηράματα, χτίζουν εμπειρία στο μυαλό του κάθε σκύλου και στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται. Μάλιστα είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι σχεδόν όλοι αυτοί οι σκύλοι εφόσον ξεπεράσουν τις εφηβικές τους δυσκολίες, εξελίσσονται σε σκύλους που σπάνια θα φερμάρουν χωρίς την παρουσία θηράματος και παρουσιάζονται κατά κανόνα εξαιρετικά ακριβείς στην θέση του θηράματος.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα. Το γεγονός ότι κάποιοι σκύλοι είναι εξαιρετικά ακριβείς πάνω στο θήραμα, δεν σημαίνει ότι ταυτόχρονα είναι και σπουδαίοι κυνηγοί. Εάν ένας σκύλος κατορθώνει να εντοπίζει πολύ λίγα θηράματα σε σχέση με τα υπάρχοντα στο τερέν που ερευνά, ακόμα και εάν είναι απόλυτα ακριβής σε αυτά, εξακολουθεί να παραμένει ένας μέτριος σκύλος. Φυσικά δεν παύουν να υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις σκύλων που ακόμα και μετά από εκατοντάδες συναντήσεις με θηράματα και χρόνια δουλειάς, αυτοί αρνούνται να φερμάρουν.
Στον αντίποδα αυτού του προβλήματος υπάρχουν οι σκύλοι που φερμάρει ακόμα και στην υποψία θηράματος. Αυτοί συνήθως είναι σκύλοι που από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις τους με θήραμα, στην κυριολεξία παγώνουν με το που θα το αντιληφθούν. Σε αυτή την φάση οι ιδιοκτήτες των σκύλων αυτών πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Έχουν εξασφαλίσει το γεγονός ότι ο σκύλος τους και κυνηγάει και φερμάρει. Είναι όμως ακόμα ανυποψίαστοι για το τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Ενώ λοιπόν έχουμε ένα θεωρητικώς εξαιρετικό ξεκίνημα του νεαρού σκύλου, συνήθως αυτό κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα μεγάλο πρόβλημα.
Οι σκύλοι αυτοί όσο περισσότερο έρχονται σε επαφή με θήραμα, συνήθως αυξάνουν την επιφυλακτικότητα τους. Η σκέψη και μόνο ότι μπορεί κάνοντας οποιαδήποτε ενέργεια, αυτό να οδηγήσει στο ακούσιο ξεσήκωμα του θηράματος, πολλές φορές τους οδηγεί στην πλήρη απραξία. Αρνούνται να ποντάρουν, αυξάνουν ολοένα και περισσότερο την απόσταση τους από το θήραμα και γενικώς χάνουν την άμεση επαφή τους με το ‘κρέας’. Μία τέτοια συμπεριφορά πολύ συχνά επιφυλάσσει στον ανυποψίαστο κυνηγό κυνόφιλο πολλά και άσκοπα τρεξίματα, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που θα υποχρεωθεί να παρακολουθεί μακρόσυρτα πονταρίσματα υποχρεώνοντας τον να αλλάζει διαρκώς θέσεις και να μειονεκτεί απέναντι στο θήραμα. Ειδικότερα, όταν τέτοιοι σκύλοι κληθούν να κυνηγήσουν σε πολύ πυκνά μέρη τότε στην ουσία καθίστανται στην κυριολεξία άχρηστοι.
Πολλοί συνάδελφοι θεωρούν, ότι αυτή η έλλειψη αποφασιστικότητας και η υπερβολική επιφυλακτικότητα με τον χρόνο και την εμπειρία θα βελτιωθούν. Στην πράξη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των σκύλων, όσες περισσότερες εμπειρίες αποκτούν, τόσο περισσότερο επιφυλακτικοί γίνονται.
Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Κάποιοι σκύλοι παρότι από τα πρώτα τους βήματα φερμάρουν με μεγάλη ευκολία, μεγαλώνοντας δεν υποπίπτουν σε υπερβολές. Οι περιπτώσεις αυτές είναι οι πλέον ιδανικές για τους τυχερούς ιδιοκτήτες τους.
Οι δύο αυτές εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές απέναντι στο θήραμα τις περισσότερες φορές αποδίδονται από τους κυνηγούς κυνόφιλους σε αδυναμία της μύτης να ξετυλίξει με σαφήνεια και ευκολία το «κουβάρι» της διαδρομής του θηράματος. Στην πραγματικότητα όμως οφείλεται σε περιορισμένη ευφυΐα. Είναι αποκλειστικά πρόβλημα μυαλού και όχι μύτης.
Βλέπουμε λοιπόν πως ένα απογοητευτικό ξεκίνημα μπορεί να εξελιχθεί σε ένα καταπληκτικό τελείωμα και αντίστροφα ένα εξαιρετικό ξεκίνημα να εξελιχθεί σε έναν εφιάλτη. Είναι σημαντικό να γίνει αντιληπτό ότι καλό είναι να αποφεύγονται τα γρήγορα και πρόχειρα συμπεράσματα. Ο σκύλος θέλει υπομονή και συναντήσεις με θηράματα για να ξεδιπλώσει τις αρετές του. Φυσικά, ανεξάρτητα από το πως θα ξεκινήσει, ένα νεαρό σκυλί μπορεί να εξελιχθεί σε σπουδαίο κυνηγόσκυλο. Όμως είναι σημαντικό να πούμε ότι σκύλοι ελαφρώς πιεστικοί στα πρώτα τους βήματα, είναι αυτοί που κατά κανόνα μας επιφυλάσσουν τις λιγότερες εκπλήξεις.
