Πόσο ζυγίζει μια μόνο φέρμα κάτω από τον ζεστό καλοκαιρινό ουρανό στα στάρια και σε τι μπορεί να μεταφραστεί το γρήγορο φτερούγισμα ενός ορτυκιού, με φόντο τα μακρινά απογευματινά σύννεφα πίσω από τις κορφές;
Τώρα ψάχνω να βρω λόγια να κλείσω μέσα λίγο χρόνο. Να χωρέσω κάποιες στιγμές απ’ αυτές που ζήσαμε και φέτος περπατώντας στα ατέλειωτα χωράφια του κάμπου, τις θερισμένες πλαγιές, τα χέρσα και τους χωματόδρομους της ζεστής γης. Στιγμές που όσο δυνατά και να τις γραπώσεις, θα γλιστρήσουν και θα φύγουν σαν το νερό.
Όπως οι σταλαγματιές των πρώτων φθινοπωρινών βροχών που ξεκίνησαν κι όπως το νερό που θ’ αρχίζει να γεμίζει τα ρυάκια ψηλά στο έλατο. Εκεί που σε λίγες βδομάδες θα πιάσουν οι πρώτες μπεκάτσες, για να ξεκουραστούν από το μακρινό ταξίδι…
Στους λόφους με τις ακακίες ήταν δροσεροί οι ίσκιοι το απομεσήμερο. Μέσα στους ίσκιους οι σκιές. Σκιές πραγμάτων και προσώπων, σκιές ανθρώπων που θυμάμαι. Κυνήγια, παρέες, αναμνήσεις. Εικόνες και λόγια που μόλις κάθεσαι να ξαποστάσεις χτυπούν την πόρτα και περιμένουν ανυπόμονα ν’ ανοίξεις.
Στα αυγουστιάτικα χωράφια των θερισμένων στιγμών τα μάτια δεν είναι παρά μια κάμερα που περιδιαβαίνει τον τόπο. Δεν υποβαθμίζω και δεν ωραιοποιώ τίποτα, απλά καταγράφω. Δονούμαι το ίδιο από μια ψιλή βροχή, όσο και από τις αστραπές μιας ηλεκτρικής καταιγίδας. Πιάνω φιλίες με τον χρόνο, τον σπάω σε μικρά – μικρά κομματάκια, μελλοντικούς επισκέπτες που θα μου χτυπούν αδιάκριτα την πόρτα, όποτε θελήσουν, περιμένοντας και πάλι ν’ ανοίξω.
Να, έφτασα στο τέλος του άρθρου και πάλι λόγια δε βρήκα. Και ξέχασα να πω, τα ορτύκια φέτος δεν ήταν πολλά…
