Από τα μέσα του Σεπτέμβρη, οπότε ανοίγει η περίοδος για τον αγριόχοιρο, μέχρι και τα τέλη του Γενάρη, οι κυνηγετικές ημέρες ποικίλουν από άποψη καιρικών συνθηκών, κάτι που άλλοτε προσφέρει ομαλή διεξαγωγή του κυνηγίου, κι άλλοτε δυσχεραίνει (πολλές φορές μάλιστα σε αρκετά μεγάλο βαθμό) την προσπάθεια της γουρουνοπαρέας.
Ο πρώτος μήνας, ως συνήθως, «συνοδεύεται» από ζέστη και ανομβρία, πράγμα που δυσκολεύει τον εντοπισμό των αγριόχοιρων τόσο για τους σκύλους, όσο και για τους κυνηγούς. Ακόμη και κάποιες σποραδικές βροχούλες που πέφτουν τον πρώτο καιρό δεν είναι ικανές να μαλακώσουν το έδαφος, ή να ψύξουν τον αέρα ρίχνοντας τη θερμοκρασία, έτσι ώστε να δουλέψουν άνετα, κυνηγοί και σκύλοι. Βαδίζοντας σιγά-σιγά προς την καρδιά του χειμώνα, έρχονται και οι βοριάδες φέρνοντας περισσότερες βροχές και κρύο, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα το κυνήγι να γίνεται κάτω από καλύτερες συνθήκες.
Η ιδανική μέρα για το κυνήγι του αγριόχοιρου είναι αυτή που ονομάζουμε του «απόβροχου», όταν δηλαδή την παραμονή του κυνηγίου ο κυνηγότοπος έχει ποτιστεί ύστερα από μία δυνατή βροχή, «σβήνοντας» έτσι τα παλιά ίχνη, και προδίδοντας τα «φρέσκα» πατήματα των ζώων πάνω στη λάσπη που έχει δημιουργηθεί.
Με το απόβροχο είναι εύκολο να διαπιστωθεί η ύπαρξη ή μη των αγριόχοιρων σε μία περιοχή, ενώ συγχρόνως έρχονται στην …επιφάνεια τυχόν αδυναμίες των σκύλων ή επιβεβαιώνονται οι ικανότητές τους. Το ιδανικό απόβροχο, καθορίζεται από τη διάρκεια και την ποσότητα της βροχής που θα πέσει το βράδυ, λίγες ώρες πριν ξεκινήσει το γουρουνοκυνήγι, αλλά και το κατά πόσο έχει «μαλακώσει – λασπώσει» το έδαφος, κάτι που έχει άμεση συνάρτηση με τις τυχόν βροχοπτώσεις που έχουν προηγηθεί κατά τις προηγούμενες ημέρες. Τέτοια φαινόμενα συναντώνται συνήθως από το Νοέμβρη και μετά. Πάντως, αυτές οι ημέρες με τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες δεν είναι πολλές στη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου, είναι όμως αυτές που περιμένει πώς και πως ο κάθε γουρουνοκυνηγός. Όχι μόνον διότι προσφέρονται για ένα καλό κυνήγι, αλλά περισσότερο γιατί ξεκινά μια διαδικασία η οποία κάνει το κυνήγι του αγριόχοιρου πιο συναρπαστικό και ενδιαφέρον.
Ανακαλύψτε και διαβάστε τα ίχνη
Η διαδικασία της ιχνηλασίας που στη γλώσσα των κυνηγών ονομάζεται «περίκομμα» ή «κόψιμο», απαιτεί πολλές γνώσεις και δεν είναι υπερβολή που αρκετοί την χαρακτηρίζουν σαν … επιστήμη. Από την πλευρά του κυνηγού χρειάζεται να υπάρχουν γνώσεις ιχνηλασίας προκειμένου αφενός να μπορεί ν’ ανακαλύψει τα ίχνη πάνω στα έδαφος και αφετέρου να είναι σε θέση να τα διαβάσει σωστά ώστε ν καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα. Κάτι που δεν είναι εύκολο, όταν δεν έχει προηγηθεί ένα απόβροχο, κι αυτό επειδή τα «παλιά» με τα «φρέσκα» ίχνη πολλές φορές «τέμνονται» μεταξύ τους, κάτι που μπορεί οδηγήσει σε λάθη για το ποια είναι της ιδίας βραδιάς.
Η διαδικασία αυτή μπορεί να διαρκέσει από μερικά λεπτά μέχρι και ολόκληρες ώρες και εξαρτάται από διάφορους παράγοντες όπως είναι η διαμόρφωση του εδάφους σε κάθε τόπο, η βλάστηση, η συμπεριφορά των ζώων κατά τη διάρκεια της νύχτας βάσει της πορείας που χάραξαν, κ.α. Βεβαίως, η αποτελεσματικότητα της ιχνηλασίας έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό και με τις ικανότητες και εμπειρίες του κυνηγού που την διεξάγει.
Τα ίχνη διακρίνονται συνήθως πάνω σε μονοπάτια, χωματόδρομους, λάσπες και σε διάφορα «καθαρά», ως επί τω πλείστων, σημεία του δάσους. Η ανεύρεση των ιχνών αλλά και ο διαχωρισμός τους (βραδινά-πρωινά), δηλαδή το να προσδιορίσει κανείς την πιθανή ώρα διέλευσης του αγριόχοιρου, προϋποθέτει μεγάλη εμπειρία και υπομονή, κάτι που απαιτεί χρόνια ενασχόλησης με τις ιδιαιτερότητες αυτού του ζώου. Για να γίνει αυτός ο διαχωρισμός πρέπει να αξιολογείται η κατάσταση του εδάφους και να λαμβάνεται υπόψη η θερμοκρασία που επικρατούσε, ώστε να διακρίνεται η λεπτομέρεια της διαφοράς, που ο έμπειρος ιχνηλάτης θα κρίνει στη συνέχεια. Είναι μια διαδικασία που περιλαμβάνει μια διαρκή πεζοπορία των κυνηγών που πολλές φορές καταντάει επίπονη. Εδώ να σημειώσουμε, πως αρκετοί κυνηγοί σε μέρη που περικλείονται από δρόμους, είτε χωμάτινους είτε ασφάλτινους, ιχνηλατούν … μέσα από το αυτοκίνητο, κάτι που είναι τουλάχιστον παρακινδυνευμένο, αφού πολλές φορές τα ίχνη από την απόσταση και την ταχύτητα που μεσολαβεί, δεν γίνονται αντιληπτά.
Απαραίτητη η εμπειρία
Οι κυνηγοί που αναλαμβάνουν το περίκομμα, θα πρέπει να είναι τα πιο έμπειρα και ικανά μέλη της ομάδας, άτομα που γνωρίζουν τον τόπο σπιθαμή προς σπιθαμή, αλλά είναι και σε θέση να ξεχωρίζουν τα πατήματα ενός αγριόχοιρου, από εκείνα άλλων ζώων. Πόσο μάλλον, σε περιπτώσεις που θα πρέπει να ξεχωρίσουν τα πατήματα αιγοπροβάτων, που πιθανόν κυκλοφόρησαν κατά τις απογεματινές ή πρωινές ώρες, από αυτά των αγριόχοιρων. Είναι κάτι το οποίο δυσκολεύει την ιχνηλασία, αλλά και πάλι, ένας έμπειρος κυνηγός είναι σε θέση να βρει την άκρη του νήματος.
Το εύκολο για τον κυνηγό, είναι να εντοπίσει τα ίχνη ενός αγριόχοιρου πάνω στη λάσπη, και το πιο δύσκολο είναι να καταφέρει μόνος του ή με τη βοήθεια των υπολοίπων μελών και του Αρχηγού, να εντοπίσουν το τελικό σημείο που οδηγεί στην κρυψώνα του.
Περιγράφοντας συνοπτικά τη διαδικασία αυτή, θα πρέπει:
Το κάθε μέρος που κυνηγάμε διαχωρίζεται σε κομμάτια (παγάνες), είτε αυτό περιβάλλεται από φυσικά όρια (ποτάμια- λάκκους- οροσειρές), είτε από δρόμους και μονοπάτια που έχουν χαραχθεί από τον ανθρώπινο παράγοντα.
Δύσκολο, ακόμη και ακατόρθωτο
Ελέγχονται περιμετρικά όλοι οι παράπλευροι τομείς με σκοπό τον εντοπισμό των ιχνών από ζώα που διέσχισαν την περιοχή το βράδυ. Μπορούμε έτσι να ξεχωρίσουμε την «είσοδο« ή την «έξοδο» των αγριόχοιρων στο τομέα μας, κι αν, φυσικά έχει παραμείνει κάποιο από αυτά εκεί μέσα. Αυτό βέβαια μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά, μερικές φορές είναι δύσκολο ως ακατόρθωτο.
Πολλές είναι οι φορές που τα ίχνη στην περίμετρο που κόβουμε είναι μπερδεμένα. Δηλαδή, οι αγριόχοιροι τη νύχτα διέσχισαν το ίδιο σημείο αρκετές φορές προς διάφορες κατευθύνσεις, πράγμα που δυσκολεύει κατά πολύ την εξακρίβωση, για το που πραγματικά έχουν επιλέξει να κοιμηθούν την ημέρα τους. Αυτό συμβαίνει συνήθως για διαφόρους λόγους π.χ. όταν η βροχή έχει σταματήσει από νωρίς (πριν ή κατά τη δύση του ηλίου) και έχει προηγηθεί για ημέρες σφοδρή κακοκαιρία με βροχοπτώσεις- καταιγίδες (κάτι που αποτρέπει τις μακρινές διαδρομές των αγριόχοιρων) τότε αυτοί, ξεχύνονται στο δάσος, αφού «κράτησε» και τα ίχνη που εντοπίζονται, μπορεί να είναι η αρχή της διαδρομής τους. Επιπλέον, σε αυτό συμβάλει και η διάρκεια της νύχτας ανάλογα την εποχή που διανύουμε, όπου κατά τη καρδιά του χειμώνα είναι σαφώς μεγαλύτερη.
Υπομονή και επιμονή στη λεπτομέρεια
Στις περιπτώσεις αυτές (μπέρδεμα των ιχνών) λίγοι είναι αυτοί που μπορούν με υπομονή και παρατηρητικότητα λεπτομερειών να δώσουν σαφή εξήγηση για το ποια είναι πραγματικά η τελική πορεία των αγριόχοιρων που οδηγεί στα γιατάκια τους. Γνωρίζοντας τα συνήθη σημεία που επιλέγουν τα ζώα να κοιμηθούνε, αλλά και την συμπεριφορά που δηλώνουν τα πατήματά τους, είναι σε θέση να τους οδηγήσουν στο σωστό διαχωρισμό. Ωστόσο, προκύπτουν και περιπτώσεις που τα ίχνη είναι τόσο μπερδεμένα πατώντας το ένα πάνω στο άλλο (μπρος-πίσω) όπου ακόμη και οι πιο ικανοί κυνηγοί “σηκώνουν” τα χέρια τους.
Κάποιες φορές, και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν τη χρήση των σκύλων για να δώσουν λύση σε αυτό το μυστήριο. Ακόμα όμως και οι σκύλοι που προδίδουν τα ίχνη με την συμπεριφορά τους διαχωρίζοντας τα βραδινά από τα πρωινά, αντιλαμβάνεται κανείς πως θα πρέπει να υπάρχει απόκλιση ωρών, έτσι ώστε η μυρωδιά των ιχνών να είναι στα μεν πιο ασθενής και στα δε, πιο έντονη. Στα ίχνη που έχουν ελάχιστη διαφορά χρόνου αλλά και μικρή απόσταση μεταξύ τους, ο σκύλος εκφράζει την ίδια συμπεριφορά και στις δύο περιπτώσεις, κάτι που δε μπορεί να μας οδηγήσει επίσης σε ασφαλές συμπέρασμα.
Η όλη αυτή μεθοδολογία που απαιτεί επιβεβαίωση -ακόμη και από τους ίδιους τους κυνηγούς, δηλαδή εφόσον έχουν προχωρήσει σε εξονυχιστικό έλεγχο είτε με σκυλιά είτε χωρίς, και συνεχίζουν να υπάρχουν αμφισβητήσεις- μπορεί να επαληθευθεί ακόμη μία φορά η ίδια διαδρομή, έτσι ώστε να αξιολογηθούν καλύτερα όλα τα ίχνη και πιθανόν να οδηγήσουν σε κάποιο τελικό συμπέρασμα. Αντιθέτως, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η διαδικασία του περικόμματος μπορεί να είναι τόσο εύκολη και σύντομη, όπου οι ιχνηλάτες κυνηγοί καταφέρνουν να εντοπίσουν και να «κλείσουν» διαφορετικά γουρούνια σε διαφορετικές περιοχές.
Έτσι λοιπόν, είναι κατανοητό πως κάποιοι θα δικαιωθούν για το έργο που επιτέλεσαν, αλλά μπορεί και κάποιοι να χρεωθούν το όποιο λάθος διαπράχθηκε σε αυτή τη δύσκολη διαδικασία, αφού το τελικό αποτέλεσμα ήταν όλοι οι κόποι να πάνε… στράφι. Στη πρώτη περίπτωση, αν δηλαδή η παγάνα στεφθεί με επιτυχία, όλα βαίνουν καλώς. Στη δεύτερη περίπτωση (εκ των υστέρων) οι απόψεις συνήθως διίστανται, για το εάν έπρεπε να προηγηθεί αυτή η εργασία, ή αν έπρεπε, να ξεκινήσουν το κυνήγι δίχως την ιχνηλασία των κυνηγών, ποντάροντας περισσότερο στον παράγοντα τύχη.
Παρόλο αυτά θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως αυτή η διαδικασία (μιας ημέρας απόβροχου) προσφέρει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας στο να εντοπιστούν οι αγριόχοιροι τόσο από τους κυνηγούς όσο και από τους ιχνηλάτες σκύλους. Από εκεί και πέρα, ρόλο παίζουν δευτερεύοντες παράγοντες που θα φέρουν την όποια επιτυχία ή αποτυχία..
