Συχνά αναρωτιόμαστε τι είναι εκείνο που τραβά τόσο πολλούς κυνηγούς, στο κυνήγι του αγριόχοιρου, εφ’ όσον φαινομενικά δεν υπάρχει δράση για όλους.
Είναι γεγονός ότι το κυνήγι αυτό, μπορεί να είναι για ορισμένους, το πιο κουραστικό κυνήγι που υπάρχει, αλλά ταυτόχρονα για κάποιους άλλους, το πιο ξεκούραστο. Η δράση δεν κατανέμεται σε τούτο το κυνήγι ισομερώς και οι ανάγκες, μπορεί να απαιτούν διαφορετική δραστηριότητα για το ένα ή το άλλο μέλος της παρέας. Άλλες είναι οι υποχρεώσεις του ιχνηλάτη, άλλες του παγανιέρη, άλλες του καρτεριτζή και άλλες του αρχηγού. Οι ρόλοι βέβαια δεν είναι πάντοτε προκαθορισμένοι και είναι πολύ πιθανό, να αλλάξουν κατά τη διάρκεια του κυνηγίου ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής.
Ένα καρτέρι για παράδειγμα, μπορεί να μετατραπεί σε παγάνα, αν το θήραμα πάρει απρόβλεπτη πορεία, ούτως ώστε να του ανακόψει την πορεία και να το κατευθύνει προς τα υπόλοιπα καρτέρια, ή αντιστρόφως ένας παγανιέρης μπορεί να παίξει το ρόλο του καρτεριτζή, αν το θήραμα γυρίσει με κατεύθυνση προς εκείνον. Για όλα αυτά απαιτείται άριστος συντονισμός, καλή επικοινωνία, οξυδέρκεια και προσεκτικές κινήσεις, διότι υπάρχει πολύ σοβαρό θέμα ασφάλειας, σε κάθε μετακίνηση κυνηγού, είτε αυτός είναι σε καρτέρι, είτε σε παγάνα.
Ένα πολύ σοβαρό λοιπόν και πολύ λεπτό θέμα, είναι η επιλογή των μελών της παρέας, τα οποία συγκροτούν την κυνηγετική ομάδα. Έχουμε ξαναγράψει ότι καθοριστικό ρόλο παίζει ο αρχηγός της ομάδας, ο οποίος συντονίζει κάθε κίνηση, έχει την ευθύνη των αποφάσεων και είναι εκείνος ο οποίος τελικά θα πρέπει να αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία ότι αξίζει και δικαιούται τον τίτλο του. Σημαντικό ρόλο επίσης παίζει το ήθος της παρέας, όπου τα μέλη και στις δύσκολες και στις ευχάριστες στιγμές, θα πρέπει να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και να συμπαρασύρουν και όποιον έχει τάση να εκτραπεί. Προστριβές με γεωργούς, κτηνοτρόφους και άλλους κυνηγούς, δεν ωφελούν αλλά αντίθετα δημιουργούν προβλήματα και χαλούν το κλίμα του κυνηγίου, το οποίο πρέπει πάντοτε να το βλέπουμε σαν γιορτή.
Μια τέτοια γιορτή, ζήσαμε πριν μερικά χρόνιατην τελευταία ημέρα του κυνηγίου του αγριόχοιρου, στην κεντρική Πελοπόννησο, με την παρέα που κυνηγάμε τα τελευταία χρόνια. Όποτε το περιοδικό και η εκπομπή “πρωινές ιχνηλασίες” μας επιτρέπουν, κατηφορίζουμε κατά τον Ευρώτα και συναντάμε τους φίλους μας, την παρέα του Δημήτρη του “Καφέ”. Μαζί τους έχουμε κάνει ανεπανάληπτα κυνήγια, αλλά και εξαιρετικά φαγοπότια, που είναι και το επισφράγισμα του Κυριακάτικου κυνηγίου.
Ο καιρός ήταν γλυκός και το έδαφος μαλακό, ιδανικό για “κόψιμο”. Ήταν το αποχαιρετιστήριο κυνήγι και όλοι ήμασταν προετοιμασμένοι για το βραδινό γλέντι, που έτσι κι αλλιώς θα ακολουθούσε. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν υποτιμήσαμε το κυνήγι, αλλά κάποιοι άλλαξαν ρόλο. Τι επρόκειτο να συμβεί φάνηκε από το πρωί, όταν ένας άγνωστος σε μένα, φάνηκε να περιφέρεται στο δάσος με το αυτοκίνητό του φορτωμένο με ψησταριές και καζάνια. Ρε παιδιά μήπως ξέρετε που είναι οι Ταξιάρχες; Ρωτά Κοιταζόμαστε με απορία μεταξύ μας και ψιθυρίζουμε: Τι είναι τούτος, καλικάντζαρος;
Πριν προλάβουμε όμως να του δώσουμε απάντηση συμπληρώνει με νόημα: Είμαι ο μάγειρας για το βράδυ! Δικέ μας άνθρωπε, εξήγησέ μας από την αρχή. Εκείνο το εκκλησάκι είναι. Κάνε τη δουλειά σου εσύ, γιατί εμείς θα βάλουμε παγάνα σε λίγο. Ο “μάγειρας” έφυγε για να ετοιμάσει κι εμείς κινήσαμε για τα καρτέρια. Ο “Ταρζάν” κατά κόσμον Τάκης, υπαρχηγός της παρέας, με εξαιρετική γνώση του κυνηγίου, ικανότητα αλλά και αστείρευτο χιούμορ, έχει κλείσει ένα μεγάλο κοπάδι και μας ειδοποιεί τηλεφωνικά να κατευθυνθούμε σε άλλο σημείο συνάντησης. Βρίσκουμε την υπόλοιπη παρέα να συνεδριάζει χαμηλόφωνα, για να ρυθμιστούν οι τελευταίες λεπτομέρειες.
Η ηγετική ομάδα παίρνει τις τελικές αποφάσεις, προγραμματίζονται τα καρτέρια, ποιος θα πάει με τα σκυλιά, ποιο θα λύσει πρώτο, ποιο θα λύσει δεύτερο αν ακούσουμε “στάμπα” και ποιο τρίτο για να σηκωθούν τα γουρούνια. Το μέρος είναι δύσκολο, καθώς δεν υπάρχει ακουστική και ορισμένοι είμαστε αποκομμένοι, καρτερώντας να ακούσουμε τα σκυλιά. Κάποια στιγμή ακούγεται ένας σκύλος, αλλά σύντομα χάνεται κατά το πυκνό δάσος. Μερικές τουφεκιές ακούγονται μακριά, όμως δεν ξέρουμε αν είναι παγάνα ή “κρέας”. Ξαφνικά, ακούω στο διπλανό καρτέρι τουφεκιά και σηκώνεται η τρίχα μου. Είναι ο στρατηγός. Σε μερικά δευτερόλεπτα ακούγεται και δεύτερη και τρίτη τουφεκιά και μετά άκρα του τάφου σιωπή. Μένω ακίνητος και περιμένω να ακούσω. Περνούν πέντε λεπτά, που μοιάζουν αιώνας, μέχρι που ακούγεται η φωνή του στρατηγού. Το βρήκα. Απόκαμε μέσα στα πουρνάρια.
Η ψυχή μου πήγε στη θέση της και κίνησα με τους άλλους για βοήθεια. Ένας τεράστιος κάπρος, ήταν κοιμισμένος κάτω από τα πυκνά πουρνάρια και ο στρατηγός καμαρωτός δίπλα του περιεργαζόταν τους κοφτερούς χαυλιόδοντες. Ο Τάκης κοίταξε τα πόδια του ζώου και μου λέει: Μηνά! Αυτό είναι το μεγάλο, που είδαμε τα πατήματά του στο καρτέρι σου. Σχοινιά, βοήθειες και οργάνωση για να το βγάλουμε από το πυκνό και να το φτάσουμε όπου μπορεί να προσεγγίσει αυτοκίνητο. Στο μεταξύ έφτασε και η υπόλοιπη παρέα με ένα μικρότερο ακόμη, που ξέκοψε και έδωσε στόχο στον αρχηγό, για να ζευγαρώσει η επιτυχία. Τα υπόλοιπα ζώα του κοπαδιού που ήταν τουλάχιστον δεκαπέντε αγριογούρουνα, βρήκαν δίοδο και έφυγαν για το βουνό, χωρίς να ξέρουν ότι για εννέα μήνες δεν πρόκειται να τα ξαναενοχλήσει κανένας. Στα γρήγορα όλοι κατεβήκαμε στο ποτάμι, όπου έγινε η αναγκαία εξαγωγή εντοσθίων, γεννητικών οργάνων κλπ, για να διατηρηθεί το κρέας σε καλή κατάσταση. Αναμνηστικές φωτογραφίες και δρόμο για τους Ταξιάρχες όπου ήδη άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι.
Μια προβατίνα που έβραζε από το πρωί στο καζάνι υπό την επιμέλεια του μάγειρα μας έσπασε τη μύτη και μαζί με τις μπριζόλες που κάπνιζαν πάνω στην πυρακτωμένη ψησταριά, άλλαξαν τις μυρωδιές του βουνού. Το ραντεβού όλων των κυνηγών που κυνηγούν τη λεκάνη του Ευρώτα, ήταν εκείνο το σούρουπο στους Ταξιάρχες. Ένα ξωκλήσι φιλόξενο όμορφο με την απλότητά του και ζεστό με τους ανθρώπους που το αγαπούν. Ήταν εκεί η παρέα του Σνούπυ, του Πίπη και όλων όσοι κυνηγούν σε διαφορετικές παρέες στην περιοχή. Ένα μίνι αντάμωμα, να πούμε που τιμά τους ανθρώπους που συμμετέχουν και σέβονται τον τόπο και τους υπόλοιπους κυνηγούς.
Τούτες οι παρέες μας έχουν πραγματικά κερδίσει και πάντοτε περνάμε κοντά τους όμορφα. Έχουμε προ πολλού ξεπεράσει το σύνδρομο της ποσότητας, της προσωπικής επιτυχίας και της αυτοπροβολής. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να περνάμε καλά με τους φίλους μας και να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε έτσι όπως ξέρουν οι πραγματικοί κυνηγοί. Αυτά τα γλέντια είναι που μένουν, γιατί μας κάνουν να γινόμαστε έστω και για λίγο ξένοιαστοι, χωρίς καθωσπρεπισμούς, γραβάτες και κολόνιες. Έτσι λασπωμένοι, με λιγδιασμένα χέρια, τρώγοντας σε χάρτινα πιάτα και πίνοντας σε πλαστικά ποτήρια, μπορούμε να γελάμε, να καθόμαστε στο χώμα και να ανάβουμε ένα κεράκι στους Ταξιάρχες, για να μας έχουν καλά και του χρόνου για να φάμε δύο κούμαρα να μυρίσουμε πεύκο και τσίκνα από ψιλοκαμμένο ζυγούρι.
Άντε και του χρόνου να είμαστε καλά…
