spot_img
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΚυνήγιΤριχωτάΤο καπρί που μας έβγαλε την… ψυχή

Το καπρί που μας έβγαλε την… ψυχή

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

 

Αν δεις πως κάτι δεν έχει πιθανότητα να εξελιχτεί καλά κόψε το, ο κυνηγός είναι να κυνηγάει θήραμα και όχι το όνειρο! Αυτό είναι το επιμύθιο μιας προσπάθειας που εξελίχθηκε σε χιονοθύελλα χωρίς την κατάληξη που περιμέναμε

 

Κείμενο ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΠΑΚΙΑΣ

 

Ήταν μια μέρα, από εκείνες τις χειμωνιάτικες, που η πάχνη είχε καλύψει το έδαφος και ο αδύναμος ήλιος δεν μπορούσε να σπάσει την παγωνιά που τρυπούσε τα κόκκαλα και του πιο σκληροτράχηλου ξωμάχου.

Τα ρούχα έμοιαζαν λίγα για ν’ αντέξουν το κρύο καθώς απλωθήκαμε άλλοι στα καρτέρια και άλλοι να βρούμε κανένα πάτημα. Τα σκυλιά, νωθρά στην αρχή και μαργωμένα, άρχισαν απότομα να ξυπνάνε σαν έπεσαν πάνω στο ντορό από το καπρί που πριν λίγο πέρασε και φρέσκος ακόμη φαινόταν στα παγωμένα χορτάρια.

Συναγερμός και οι κατρεριτζήδες ακόμη στον δρόμο για τις διαβάσεις, τις «ντίρες» όπως τις λέμε, να ανοίγουν βήμα και να ψιλοτρέχουν να προλάβουν. Το «μη βιάζεστε δεν το βρήκε ακόμη, έχουμε χρόνο… πιάστε καλά», του αρχηγού, συνοδεύτηκε στο λεπτό με ένα «σηκώθηκε».

 

Χιόνι και αέρας

Το καπρί σηκώθηκε και το κυνήγησαν για διακόσια μέτρα τα σκυλιά και ακολούθησε η στάμπα στο πιο απρόσιτο σημείο μιας αδιάβατης ρεματιάς. Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άρχισε να πέφτει πυκνό χιόνι και ο άνεμος που από το πρωί φυσούσε σταθερά, ξάφνου έγινε θύελλα.

Μαζί με έναν από την παρέα, πιάσαμε διπλοκαρτέρι. Το χιόνι ερχόταν πλάγια και μπήκαμε μέσα σε ένα παλιό κτίσμα να φυλαχτούμε, όταν μας είπαν πως το καπρί σηκώθηκε ξανά, με την απεγνωσμένη προσπάθεια του αρχηγού. Βγήκαμε στο χιόνι με τον άνεμο να λυσσομανά και να μην μπορούμε να ακούσουμε τίποτα. Τίποτα δεν ακούσαμε, μα είδαμε τον σκύλο στο χιόνι πρώτα και μετά ήρθε η φωνή του πνιγμένη από τον άνεμο. Το καπρί είχε περάσει μέσα από τα πουρνάρια κι εμείς δεν είδαμε ούτε από πού πέρασε.

Να το ακούσουμε; Ούτε για αστείο.

Και στο κυνήγι του αγριόχοιρου «κάλλιο χωρίς μάτια, παρά χωρίς αυτιά», λέγανε παλιά.

Μπήκαμε γρήγορα στο τζιπ που ήταν αρκετά μακριά, και κάναμε έναν αγώνα δρόμου μήπως και βγούμε μπροστά του. Μα σαν είδαμε την πορεία του σκύλου καταλάβαμε πως έχει πολλή ανηφόρα, ακόμη…

Το καπρί κώλωνε και όταν πάλι ζοριζόταν σηκωνόταν να φύγει. Όλη η παρέα να μπαίνει μπροστά και εκείνο να αλλάζει διαδρομή μέσα από τις σούδες που κατέληγαν στη μεγάλη ρεματιά. Κάθε βήμα μας έβρισκε πίσω του. Το χιόνι πλέον άρχισε να στρώνει για τα καλά.

 

Η στάμπα μακριά και χαμηλά

Η μετακίνηση έγινε δύσκολη, το GPS μία να πιάνει σήμα και πέντε να μην δείχνει τίποτα. Μέσα στο χιόνι, με τα πόδια, βγήκαμε σε μια άκρη του γκρεμού και αφουγκράστηκα τα σκυλιά να σταμπάρουν μακριά και χαμηλά.

  • «Στο Μοναστήρι εκεί θα βγει» είπε ένα παλληκάρι που είναι από τα μέρη και ξέρει τον τόπο καλά, όταν άκουσε που είναι τα σκυλιά.

Γοργό τρέξιμο πάλι και η αφεντιά μου και οι άλλοι δύο που είχα μαζί μου. Η διαδρομή που τόσο εύκολα είχαμε κάνει να έρθουμε ήταν μία κόλαση στην επιστροφή. Κάθε κατηφορική στροφή μας έσωζε η ποιότητα της Jeep. Μέσα από το χιόνι και την λάσπη φτάσαμε στο απέναντι βουνό όπου λογαριάζαμε να πέσουμε πάνω στο καπρί. Πλέον ο αγώνας δεν ήταν για το θήραμα πρωτίστως, αλλά να πιάσουμε τα σκυλιά πριν μας πάρει η νύχτα και χαθούν στο κατόπι του.

Αφήσαμε τον έναν πιο ψηλά στον δρόμο που κατηφόριζε για το παλιό Μοναστήρι της Παναγιάς και με τον άλλο κατεβήκαμε πιο χαμηλά και τον άφησα σε ένα σημείο να ακούει. Το GPS ακόμη νεκρό και οδηγούσα με το ένα χέρι στο τιμόνι και στο άλλο το μηχάνημα εντοπισμού.

 

Μόνο στον καθρέφτη

Σταμάτησα να αφουγκραστώ και άκουσα χαμηλά τον Τσακίρ σαν να σταμπάρει. Ταυτόχρονα είδα στο μηχάνημα πως είχε σταθερή θέση. Γοργά ακολούθησα την πορεία να πάω στην στάμπα μιας και πλέον ήταν σε μέρος βολικό. Έφθασα με το τζιπ παράλληλα στον δρόμο στο σημείο που αριστερά μου στο ρέμα που κυλούσε μέσα στις λυγαριές φαινόταν να κάνει το σκυλί στάμπα και πριν καλά ανοίξω την πόρτα να βγω και να πάρω από την θήκη στο πίσω κάθισμα την καραμπίνα μου είδα από τον καθρέφτη του οδηγού το καπρί να περνά τον δρόμο…

Ένα πράγματι υπέροχο καπρί μεγάλο και δυνατό. Κλάσματα δευτερολέπτου το είδα, μα η εικόνα και η δύναμη που έδειχνε, με έκαναν να πω «αυτό το καπρί το θέλω».

Εκεί ξεκινάει η περιπέτεια από την βλακεία μου να αφήσω τον σκυλάκο να το ακολουθεί, κι όχι μόνο αυτό, ν’ αφήσω και τον Αζόρ που είχα στο κλουβί, μέσα στο τζιπ. Τα σκυλιά από κοντά με μανία που η ανυπομονησία του νέου σκύλου «πυροδότησε» την αφοσίωση του Τσακίρ στο κυνήγι. Πλέον, δεν θα άφηνε το θήραμα με τίποτα.

 

Ο άπειρος στο καρτέρι

Πέρασε το καπρί πάνω από το καρτέρι που είχα αφήσει πιο πριν, αλλά καθώς ο σύντροφος ήταν σχετικά άπειρος, δεν έπιασε στην σωστή θέση. Περίμενα να ακούσω ντουφεκιές και όταν άκουσα στον ασύρματο να λέει, «νάτο, φεύγει από πάνω μου», έκανα στροφή και μην βλέποντας κανένα χιόνι και λάσπη και αμαξίες που σε πετούσαν έξω έτρεξα να βγω κάπου πιο ψηλά.

Το χιόνι πολύ και το μέρος εκεί ψηλά πετροβούνι με πουρνάρι και κάθε βήμα ένας κίνδυνος.

Πόσες φορές γλίστρησα και φυλάγοντας το όπλο μου έβριζα την τύχη;

Δεν θυμάμαι.

Μα θυμάμαι πως σαν είδα το ντορό που πλέον τόσο καλά γνώριζα, κατάλαβα πως είχα αργήσει ένα λεπτό άντε δύο. Τα σκυλιά έφτασαν ξωπίσω και η φωνή του αρχηγού ακούστηκε:

  • «το κυνηγάμε, έχει περίφραξη από ένα χοιροστάσιο ημίαιμων το βουνό αν δεν την περάσει κάπου εκεί θα σταθεί».

Δεύτερη βλακεία μου. Αντί να πιάσω τα σκυλιά πριν πάω να δω που καταλήγει ο ντορός στο χιόνι λέω, «θα σταματήσουν στον φράχτη», ας δω τι έγινε. Εκεί είδα το απίστευτο, η σήτα φαινόταν στην θέση της και ο ντόρος να παιρνάει από κάτω και να συνεχίζει. Προσπάθησα να την σηκώσω, αδύνατον. Και όπως το καπρί με τον ζουρνά την είχε σηκώσει τρύπωσε και εξαφανίστηκε!

Πόση δύναμη έχει αυτό το ζώο.

Πήγα να πιάσω τα σκυλιά και να το λήξω όταν ο ένας ξέφυγε, γλίστρησε και από μία μικρή τρύπα ξεχύθηκε στο κατόπι του κάπρου.

Γνωρίζοντας πως η μπαταρία του κολάρου δεν είχε πολλή διάρκεια ακόμη, άφησα και τον άλλο που είχε φρέσκια. Το κυνήγι συνεχίστηκε από τα σκυλιά και έμενα να προσπαθώ να περάσω τον φράχτη. Ειδοποίησα και ο Αρχηγός είπε στην παρέα να απλωθεί και εκείνος έφυγε με έναν ακόμη και έστειλε ακόμη ένα αυτοκίνητο από χαμηλά, στην άσφαλτο, να δουν που είναι τα σκυλιά με το δεύτερο μηχάνημα εντοπισμού.

 

Ροβολούσε στον κατήφορο

Οι ώρες κύλησαν και ήταν σχεδόν σκοτάδι πια, όταν επιτέλους το καπρί φάνηκε από μακριά να ροβολάει τον κατήφορο. Πέντε σχεδόν χιλιόμετρα μακριά από εμένα σε ευθεία. Μακριά για κάθε προσπάθεια βολής, απλά έριξε ο Αχιλλέας μερικές έτσι για το ονόρε και κάποιοι άλλοι κάναμε… έναν αγώνα δρόμου για να πιάσουμε τα σκυλιά.

Συμπληρώσαμε ένδεκα ώρες κυνηγιού. Από το πρωί μας έβγαλε την ψυχή και με σύμμαχο τον στρατηγό χειμώνα μας οδήγησε σε πια περιφανή… ήττα. Αυτό μέχρι τις τρεις το μεσημέρι. Μα θαρρώ πως για τις υπόλοιπες ώρες ευθύνεται κυρίως η απληστία μου που σαν είδα τον «Μόμπυ Ντικ» του βουνού σαν άλλος Καπετάν Αχάμπ ξεχύθηκα σε ένα κυνήγι που ήταν καταδικασμένο να αποτύχει χίλιες φορές και μία να πετύχει. Πήρα την ευθύνη να ακολουθήσω μέσα στο χιόνι τα σκυλιά και έβαλα πλάτη, μα σαν το καλοσκέφτομαι θα μπορούσε να έχουν συμβεί πολλά που ο Θεός και η Παναγιά έβαλαν το χέρι Τους και δε έγιναν.

Από τότε η σκέψη μου πάντα είναι η εξής σε ανάλογες περιπτώσεις. Αν δεις πως κάτι δεν έχει πιθανότητα να εξελιχτεί καλά κόψε το, ο κυνηγός είναι να κυνηγάει θήραμα και όχι το όνειρο!

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

To «SGKmarket.gr» στην έκθεση «Κυνηγεσία 2024»

To «SGKmarket.gr» στην έκθεση «Κυνηγεσία 2024» Άλλη μια επιχείρηση συνυφασμένη με τη φύση και το κυνήγι θα βρίσκεται και φέτος στη μεγάλη γιορτή των κυνηγών,...
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ