Οι λαγοί κατά τη βραδινή τους έξοδο δεν ακολουθούν κάποιο στερεότυπο τρόπο συμπεριφοράς, με αποτέλεσμα να διαφέρει κάθε φορά και η ιχνηλασία του λαγόσκυλου.
Κείμενο ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΒΑΘΟΥΛΗΣ
Κατά τη βραδινή έξοδό του από το γιατάκι του, ο λαγός αφού τρέξει για λίγα μέτρα, προκειμένου να ξεμουδιάσει από την ακινησία όλης της ημέρας, στη συνέχεια αρχίζει να ψάχνει για τροφή.
Αφήνει το στίγμα του..
Πριν από όλα αυτά όμως, έχει φροντίσει, σε κάποιο σημείο που συνήθως βρίσκεται κοντά στο γιατάκι, να αφήσει τα κόπρανα και τα ούρα του. Τα σημεία αυτά είναι εύκολο να τα δει ο κυνηγός καθώς θα βρει πολλές βιρβιλιές (σκάρμη ή κακαράτζες όπως ονομάζονται αλλιώς) οι οποίες είναι μαζεμένες, συνήθως η μία πάνω στην άλλη και σε κοντινά σημεία, γεγονός που μαρτυρά ότι κάπου εκεί κοντά βρίσκεται το γιατάκι.
Με την ανατολή του ήλιου ο κυνηγός θα πρέπει να βρει αυτό το σημείο και να οδηγήσει τον σκύλο ιχνηλάτη εκεί όπου έχει βοσκήσει ο λαγός για να μπορέσει να τον «πάρει» από την αρχή.
Τα έμπειρα λαγόσκυλα αντιλαμβάνονται τη διαφορά..
Η μυρωδιά του κάθε λαγού είναι διαφορετική και, έστω κι αν η διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου ζώου είναι πολύ μικρή, εν τούτοις γίνεται αντιληπτή από τους πολύπειρους και πολυτάλαντους ιχνηλάτες. Αυτά τα σκυλιά καταλαβαίνουν ποιο λαγό αναζητούν και δεν θα αποπροσανατολιστούν αν, κατά τη διάρκεια της ιχνηλασίας, συναντήσουν κάποιον άλλο αυτιά. Αντιθέτως θα συνεχίσουν να αναζητούν τον πρώτο, ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού τους θα αποτυπώσουν το σημείο όπου βρήκαν τα άλλα ίχνη.
Επίσης υπάρχουν λαγοί που έχουν βαριά μυρωδιά. Όσο κι αν αυτό μπορεί να ακούγεται περίεργο, αυτός είναι ο λόγος που ορισμένα σκυλιά κυνηγάνε κάποιους λαγούς με πιο μεγάλη μανία.
Ο τρόπος «διαχείρισης» ενός ιχνηλάτη
Η ιχνηλασία διαφέρει από σκύλο σε σκύλο, όπως διαφέρει και ο τρόπος που πρέπει να τοποθετήσει ο κυνηγός τους ιχνηλάτες.
Οι πιο συνηθισμένοι είναι:
α) Ο κυνηγός να «οδηγήσει» τα σκυλιά να «πιάσουν» τον ντορό και στη συνέχεια να τ’ ακολουθεί κατά πόδας.
β) Να βρουν τα σκυλιά τον ντορό κι οι κυνηγοί να πιάσουν τα καρτέρια.
γ) Να πάνε τα σκυλιά όπου νομίζουν, να βρουν τον ντορό, να ξεφωλιάσουν και να καταδιώξουν τον λαγό οδηγώντας τον στον κυνηγό.
Πράξη – Θεωρία..
Βεβαίως, όλα αυτά είναι εύκολα στη θεωρία, στην πράξη όμως είναι δύσκολο να γίνουν χωρίς να υπάρχουν κατάλληλα σκυλιά.
Στην πρώτη περίπτωση, για παράδειγμα, απαιτείται ιχνηλάτης ντοριάρικος, ένα σκυλί, δηλαδή, που ακολουθεί τα πατήματα του λαγού και δίνει την αίσθηση στον κυνηγό ότι βλέπει που έχει περπατήσει ο λαγός. Αυτά τα λαγόσκυλα έχουν αργό βήμα, και γι’ αυτό οι κυνηγοί τα πηγαίνουν από πίσω.
Το ίδιο ισχύει και στη δεύτερη περίπτωση με τη μόνη διαφορά ότι αυτοί οι ιχνηλάτες είναι λίγο πιο γρήγοροι.
Στην τρίτη περίπτωση απαιτούνται γρήγοροι ιχνηλάτες (και αυτοί που δεν πάνε όλα τα πόδια του λαγού), οι οποίοι θα πρέπει να ψάχνουν τα πιο πονηρά σημεία και συνήθως ξεφωλιάζουν τους λαγούς σε κοντινές αποστάσεις. Τα σκυλιά αυτά κάνουν πολύ μεγάλη δίωξη και διαθέτουν και μεγάλη εξυπνάδα.
Ο παράγοντας κυνηγότοπος..
Ένας παράγοντας που επηρεάζει την ιχνηλασία και κατ’ επέκταση την απόδοση των λαγόσκυλων, είναι ο κυνηγότοπος. Έτσι, κάθε άλλο παρά παράδοξο είναι ένας ιχνηλάτης να κάνει εξαιρετική δουλειά σε έναν λαγότοπο και σε έναν άλλο η απόδοσή του να βαθμολογείται με «καλώς». Όλα αυτά, βεβαίως, έχουν και τις εξαιρέσεις τους κάτι απολύτως φυσιολογικό.
Όταν ο ιχνηλάτης ξεκόψει τον λαγό από την βοσκή και πάρει τον μονοντορό, συνήθως τρέχει λίγο και αλλάζει το βήμα του, γιατί καταλαβαίνει ότι ο λαγός προχωράει ίσια. Αυτό εννοούν μερικοί, λέγοντας «ο σκύλος τριποδίζει» ή όταν, ψάχνοντας τον μονοντορό, φαίνεται ότι κουτσαίνει. Βεβαίως, όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ψευδαίσθηση, η οποία εδράζεται στο γεγονός ότι σε μία τέτοια κατάσταση ο λαγός, από τη μία θέλει να τρέξει και από την άλλη προσπαθεί να συγκρατηθεί και ο ιχνηλάτης πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτά τα δεδομένα.
Τα τερτίπια του λαγού
Όλα αυτά συμβαίνουν, χωρίς να μπορεί κάποιος να το υποστηρίξει με πλήρη γνώση, γιατί στο μονοντορό ο λαγός ενδεχομένως να λοξοδρομήσει απότομα, ή να πατήσει σε βράχο, ή σε έδαφος το οποίο εκπέμπει διάφορες μυρωδιές από φυτά ή χόρτα που επηρεάζουν την ιχνηλασία.
Αν, λοιπόν, στο μονοντρορό ο ιχνηλάτης πάει πάρα πολύ γρήγορα, είναι σίγουρο ότι θα προσπεράσει τον λαγό και μετά θα σπαταλήσει χρόνο για να τον βρει ξανά, αν τελικά τα καταφέρει.
Στα διπλά που κάνει ο λαγός πριν πιάσει το γιατάκι πρέπει ο ιχνηλάτης να έχει καθαρό μυαλό και να είναι πάρα πολύ προσεχτικός στο παραμικρό ίχνος. Εκεί ο ιχνηλάτης αλλάζει τρόπο ψαξίματος, ζωηρεύει περισσότερο, γίνεται πιο ανήσυχος, τα μάτια του αποκτούν μία διαφορετική λάμψη και ολόκληρο το κορμί του βρίσκεται σε υπερένταση. Αυτό γίνεται γιατί το λαγόσκυλο καταλαβαίνει ότι βρίσκεται κοντά στον λαγό και γι’ αυτό έχει όλες αυτές τις εκδηλώσεις, οι οποίες περνάνε και στον κυνηγό.
Ο λαγός πριν πιάσει το γιατάκι δεν κάνει μόνο ένα δίπλωμα, αλλά συνήθως τρία ενώ στα τελευταία πατήματα πατάει κάπως νευρικά και ενώνει και τα τέσσερα πόδια του μαζί. Ο ιχνηλάτης δεν ξεφωλιάζει τον λαγό, όπως πολλοί νομίζουν, επειδή ο αυτιάς ανασηκώθηκε στο γιατάκι, αλλά επειδή καταλαβαίνει ότι τα πατήματα αυτά οδηγούν στη φωλιά του.
«Βλέποντας» ηλικία και φύλο από τις κακαράτζες
Τα ίχνη (κακαράτζες) που αφήνει πίσω του ο λαγός, δίνουν την ευκαιρία στον κυνηγό να διακρίνει αν πρόκειται για ένα μεγάλο ή μικρό ζώο, αρσενικό ή θηλυκό. Οι πληροφορίες αυτές είναι χρήσιμες αφού αναλόγως την ηλικία και το φύλο, οι κινήσεις του λαγού διαφέρουν, κάτι που συνεπάγεται και έναν διαφορετικό τρόπο ιχνηλασίας.
Για παράδειγμα:
- Ο μικρός λαγός πηγαίνει σε μικρές αποστάσεις και γυρίζει απότομα πίσω, ενώ το γιατάκι του βρίσκεται στα πιο απίθανα σημεία.
- Ο αρσενικός λαγός πηγαίνει σε πιο μακρινές αποστάσεις, συνήθως ακολουθεί πιο ευθεία γραμμή και έχει μεγαλύτερο μονοντορό.
- Αντιθέτως, ο θηλυκός λαγός «διπλώνει» συνέχεια και μπερδεύει τα σκυλιά.
