Οι συνήθειες των αγριόχοιρων τον Δεκέμβρη

Διανύοντας τον τελευταίο μήνα του έτους, αυτή η εποχή είναι η πιο ιδιαίτερη για το «μεγάλο θήραμα».

Από άποψη καιρικών συνθηκών, καθώς το κρύο, οι βροχές και η υγρασία γίνονται όλο και πιο έντονα οδηγούν τους αγριόχοιρους σε μετακινήσεις άλλων περιοχών απ’ εκείνες που μέχρι πρότινος δραστηριοποιούνταν. Φεύγουν από τις πεδινές περιοχές και από τα χαμηλά υψόμετρα που αρχικά υπήρξαν και συγκεντρώνονται σε υψηλότερα και πιο στραγγερά εδάφη.

Οι αγριόχοιροι επιλέγουν περιοχές με πυκνότερη βλάστηση εφόσον τα φυλλοβόλα δέντρα έχουν πλέον «γυμνωθεί» όπου και τους αφήνουν εκτεθειμένους. Ωστόσο και η κυνηγετική πίεση που έχει προηγηθεί τους οδηγεί σε πιο απόμακρες και ασφαλείς περιοχές. Στον αντίποδα, αυτό το διάστημα καθώς το έδαφος διατηρείται υγρό ευνοεί αρκετά τους κυνηγούς. Η αποτύπωση των ιχνών που δημιουργείται πάνω στη λάσπη αποτελεί μεγάλο σύμμαχο για τον εντοπισμό των ζώων αλλά και την παρατήρηση της συμπεριφοράς τους.

Οι συνήθειες τους

Αυτό που παρατηρείται είναι η «πονηρεμένη» και προσεκτική κινητικότητά τους σε σχέση με εκείνη του προηγούμενου διαστήματος. Οι μετακινήσεις τους γίνονται μεγαλύτερες για την αναζήτηση τροφής, αφού ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας με τις περισσότερες ώρες νυκτός. Μέσα σε διάστημα 12 ωρών από το σούρουπο έως το χάραμα μπορούν να διανύσουν αρκετά χιλιόμετρα για ευνοϊκότερες συνθήκες διαβίωσης.

Αυτή την εποχή προτιμούν το βελάνι όσο ποτέ άλλοτε καθώς αποτελεί επί του παρόντος την κύρια διατροφή τους. Αναζητούν κατά συνέπεια περιοχές με βελανιδιές, πουρνάρια και αριάδες. Το βελάνι του «αριά» είναι πιο ελκυστικό γι’ αυτούς από τα υπόλοιπα είδη διότι ο καρπός του είναι γλυκός, όμως, δεν συναντάται παντού και εν αφθονία όπως τα υπόλοιπα. Συναντάται συνήθως σε βουνά και κυρίως σε απόκρημνες πλαγιές που περικλείονται από πουρνάρια, ωριμάζοντας ο καρπός του προς τα τέλη του Δεκέμβρη.

Πολλά από τα κοπάδια που είχαν διασπαστεί από την μέχρι πρότινος κυνηγετική όχληση, έχουν αρχίσει σιγά-σιγά να συγκροτούνται και πάλι, αλλά και κάποιες των περιπτώσεων σε μεγαλύτερους αριθμούς απ’ ότι στην πρότερη μορφή τους.

Ο Δεκέμβρης αποτελεί και τον πιο κύριο μήνα της αναπαραγωγής του είδους, αφού ως συνήθως βρίσκεται σε εξέλιξη από τα μέσα του Νοέμβρη. Αν οι κλιματολογικές και εξίσου διατροφικές συνθήκες είναι ιδανικές, κάποια θηλυκά «μπαίνουν» πιο νωρίς σε οίστρο από κάποια άλλα που περιμένουν τούτο τον βασικό μήνα. Έτσι, λοιπόν, πολλοί αγριόχοιροι που κρύβονταν μέσα σε καταφύγια και κάθε είδους απαγορευμένες περιοχές, αρχίζουν σιγά-σιγά να «βγαίνουν» από εκεί ούτως ώστε να διατηρήσουν και πάλι την κοινωνική συνοχή τους. Ειδικότερα τα αρσενικά που θα έρθουν σε «επαφή» με τα θηλυκά για την διαιώνιση του είδους.

Τα ώριμα θηλυκά που αποτελούν και τους αρχηγούς των κοπαδιών είναι τα πρώτα που θα μπουν στη διαδικασία αυτή, αλλά είναι εκείνα που θα δώσουν το ερέθισμα καθοδηγώντας τις «πρωτάρες» ώστε να ακολουθήσουν και αυτές με τη σειρά τους. Τα μεγάλα αρσενικά επί τω πλείστων «μονιάδες», είναι σε θέση να καλύψουν μεγάλες αποστάσεις για την αναζήτηση των θηλυκών ακολουθώντας κάποιο κοπάδι, έτοιμα να δώσουν σκληρή μάχη με τους άλλους υποψήφιους «εραστές».

Αποτελεί συχνό φαινόμενο το διάστημα αυτό, να εντοπίζονται μεγάλα ζώα στα κυνηγοτόπια που δραστηριοποιούμαστε. Παρατηρείται, επίσης, κάποιοι αγριόχοιροι να κινούνται ακόμη και την ημέρα κατά τις πρωινές ώρες λόγω πίεσης των αρσενικών που προσπαθούν να επιβληθούν στις θηλυκές ή σε άλλα μικρότερα αρσενικά. Πολλοί αρσενικοί μπορεί να διεκδικούν μία θηλυκιά, ωστόσο το πιο δυνατό και κυρίαρχο που θα επιβληθεί των υπολοίπων θα είναι και το κατάλληλο προς αναπαραγωγή. Αυτό είναι το μεγαλείο της φύσης.

Το διάστημα αυτό αποτελεί συχνό φαινόμενο να θηρεύονται εύκολα κάποια αρσενικά που είναι εξαντλημένα λόγω της διαδικασίας (ολονύκτιας μεταξύ των μάχης) τα οποία και φέρουν πάνω τους τραύματα από χαυλιόδοντες άλλων αρσενικών. Η περίοδος αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως «βίαιη» και είναι πράγματι η πιο επικίνδυνη για τους ιχνηλάτες σκύλους.

Λόγω της παρατεταμένης υπερέντασης που επικρατεί από τις μεταξύ μάχες των κάπρων, τα κάνει πολύ πιο επιθετικά απέναντι στα σκυλιά, αλλά λόγω και του ότι η τεστοστερόνη τους βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα θανατηφόρα τραύματα στα σκυλιά σημειώνονται αυτή την εποχή. Οι κάπροι χτυπούν με μανία όσο ποτέ άλλοτε.

Εδώ πρέπει να δίδεται προσοχή και η χρήση των προστατευτικών γιλέκων για τους ιχνηλάτες να κρίνεται απαραίτητη. Είναι ο μόνος τρόπος για να προστατέψει κανείς τον αγαπημένο του σύντροφο από τα μανιασμένα θηρία. Η επίμαχη αυτή περίοδος μπορεί να διαρκέσει μέχρι και τον μήνα (Ιανουάριο) και οι παραπάνω συνήθειες τείνουν να παραμένουν ίδιες, έως ότου και πάλι η παύση του κυνηγιού επιφέρει αλλαγές στη συμπεριφορά τους.

Υ.Γ: Ο γράφων κάνει λόγο για άγριους πληθυσμούς, άνευ γενετικών προσμίξεων, ήτοι υβρίδια.