Κυνήγι λαγού µε µη παραδοσιακούς τρόπους
Μνήμες από τις σαβάνες του Σουδάν και την χιονισμένη Σκωτία
Λαγός: Μόνο το άκουσμα της λέξης είναι αρκετό για τους κυνηγούς μικρού θηράματος σε Κύπρο και Ελλάδα, για να νιώσουν ανατριχίλα και τους παλμούς της καρδιάς τους να «ψηλώνουν». Ο δε ενθουσιασμός και η ικανοποίηση σε πιθανή κάρπωση του τετράποδου δρομέα δεν περιγράφεται εύκολα με λέξεις.
Δεν ήμουν ποτέ λαγοκυνηγός και ούτε νομίζω ότι θα γίνω. Είμαι δοσμένος στα φτερωτά τα οποία κυνηγώ με πάθος. Το κυνήγι του λαγού δεν με συναρπάζει, αλλά ποτέ δεν λέω όχι στην περιστασιακή θήρευσή του, κυρίως σε εξορμήσεις για πέρδικες.
Με ηµίαιµα σκυλιά κυρίως
Μέχρι και την πρώτη δεκαετία του παρόντος αιώνα ξεσηκώναμε 3 – 4 λαγούς κατά την κυνηγετική περίοδο και παίρναμε ένα και σπανιότερα δύο. Την δεκαετία του 1990 οι πληθυσμοί του λαγού ήταν μεγαλύτεροι και οι συναντήσεις συχνότερες. Η κάρπωση δεν ήταν απαραίτητα μεγαλύτερη, και πώς θα μπορούσε να ήταν αφού τα μάτια μας ήταν γυρισμένα στον ουρανό αντί στη γη; Χαρακτηριστικά θυμάμαι, μία σεζόν που τα σκυλιά ξεπέταξαν, ενώ τρέχαμε τις πέρδικες, 11 λαγούς και πήραμε 3. Άλλοι 2 αποδείχτηκαν πολύ γρήγοροι για τα σκάγια μας και οι υπόλοιποι 5 έφυγαν ατουφέκιστοι.
Το κυνήγι του λαγού στην Κύπρο γινόταν με τη βοήθεια σκυλιών φέρμας -ημίαιμων κατά κύριο λόγο-, τα οποία οι κυνηγοί πήγαιναν καβάλα. Με το νησί τα τελευταία χρόνια να έχει κατακλειστεί από ιχνηλάτες, η μέθοδος κυνηγίου του αυτιά έχει αλλάξει και διεξάγεται όπως στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Από τη στιγμή που προσωπικά δεν κυνηγώ τον λαγό στην Κύπρο, οι περισσότερες εμπειρίες μου με αυτόν δεν συνδέονταν ούτε με φέρμες ούτε με ιχνηλασίες, αλλά με άλλες μεθόδους αναζήτησής του (κάποιες από τις οποίες είναι απαγορευμένες στην Κύπρο και στην Ελλάδα) όπως τις έζησα στα κυνηγετικά μου ταξίδια στο εξωτερικό.
Στο Σουδάν
Στο Σουδάν για παράδειγμα, τον λαγό όπως και τα υπόλοιπα θηράματα της σαβάνας (φαραώνες, φραγκολίνες, αμμοπέρδικες κ.λπ.) τον κυνηγούσαν με το αυτοκίνητο. Στις αχανείς κυνηγετικές εκτάσεις της Αφρικανικής αυτής χώρας, η καταδίωξη του όποιου θηράματος με τα πόδια είναι ουτοπία. Ειδικά τροποποιημένα αγροτικά αυτοκίνητα (pick up) με υπερυψωμένες καρέκλες στην καρότσα όπου κάθονταν οι κυνηγοί, χρησιμοποιούντο για αυτό το σκοπό.
Ο οδηγός κατεύθυνε το αυτοκίνητο διαμέσου ή πάνω από τα ξερά χόρτα ή την όποια άλλη πυκνή βλάστηση, προκαλώντας την έξοδο του λαγού από την κρυψώνα του και δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους κυνηγούς να τον τουφεκίσουν. Το να κτυπήσεις όμως τον λαγό που έτρεχε με τα χίλια από την καρέκλα του εν κινήσει αυτοκινήτου που “χόρευε” στο ανώμαλο έδαφος ήταν σκοπευτική πρόκληση και οι αστοχίες περισσότερες από τις επιτυχίες.
Θυμάμαι και γελώ όποτε το σκεφτώ, τον αείμνηστο Κώστα Φάλαρη να κατεβαίνει από το αυτοκίνητο μετά από ομοβροντία 8 φυσιγγίων σε ένα λαγό που διέφυγε αγρατζούνιστος και γυρίζοντας προς τους δύο κυνηγούς που “επάνδρωναν” τις καρέκλες στην καρότσα να τους πιάνει ψιλό γαζί με λέξεις και φράσεις που δεν είναι για δημοσίευση.
Μπροστά ο λαγός πίσω το αυτοκίνητο
Το κυνήγι από το αυτοκίνητο διεξαγόταν και το βράδυ με τη χρήση προβολέων κατόπιν ειδικής άδειας που εξασφαλιζόταν από την τοπική θηροφυλακή και περιοριζόταν σε συγκεκριμένο αριθμό κάρπωσης για κάθε άδεια κυνηγιού. Κατά τη διάρκεια αυτού του κυνηγιού δεν χρειαζόταν να μπει το αυτοκίνητο στη βλάστηση για να ξεσηκώσει τους λαγούς. Τους εντόπιζαν στα καθαρά, ενώ έβοσκαν και τότε άρχιζε το κυνηγητό. Μπροστά ο λαγός πίσω του το αυτοκίνητο και οι κυνηγοί να προσπαθούν να κρατηθούν στην καρέκλα.
Ο βαθμός δυσκολίας παρά την εντύπωση που μπορεί να έχει κάποιος διαβάζοντας για νυκτερινό κυνήγι με τον προβολέα πιστέψτε με ήταν υψηλότερος από εκείνο του ημερήσιου κυνηγίου που όπως αναφέρω πιο πάνω κάθε άλλο από χαμηλός ήταν.
Στην Σκωτία µε ερπυστριοφόρα
Στην Σκωτία, από την άλλη, λαγούς κυνηγήσαμε στα χιονισμένα υψίπεδα. Εδώ, τα οχήματα που ήταν ερπυστριοφόρα, χρησιμοποιήθηκαν μόνο για τη μεταφορά μας στην κορυφογραμμή. Από εκεί και πέρα, η δουλειά έγινε με τα πόδια. Περπάτημα από την κορυφογραμμή με τελικό προορισμό τους πρόποδες.
Αρχικά ακροβολιστήκαμε κατά μήκος της στρωμένης με χιόνι πλαγιάς και ξεκινήσαμε να περπατούμε σε ευθεία γραμμή. Οι λαγοί, που το τρίχωμά τους είχε πια πάρει λευκό χρώμα, έβρισκαν κάλυψη στην αραιή βλάστηση που δεν είχε καλυφθεί από το άσπρο πέπλο του χιονιού ή ακόμα στις λακκούβες που σχημάτιζε το χιόνι. Έτσι και αλλιώς ήταν ένα με τον περιβάλλοντα χώρο και σε πλήρη ακινησία ήταν σχεδόν αδύνατο να τους ξεχωρίσεις ακόμα και αν ήταν παντελώς εκτεθειμένοι. Γι’ αυτό και νιώθοντας ασφαλείς δεν άφηναν την κρυψώνα τους εκτός και αν τους… πατούσες.
Εδώ ακριβώς βασίζονταν και η κυνηγετική μέθοδος που ακολουθούν σε εκείνα τα μέρη. Τους λαγούς τους ξεσηκώνουν οι κυνηγοί όταν τύχει να περάσουν από κοντά τους. Η χρήση σκυλιών θεωρείται μειονέκτημα και αποφεύγεται γιατί και μόνο η παρουσία τους προκαλεί ανησυχία στους λαγούς που μη νιώθοντας ασφάλεια στην πρόχειρη κρυψώνα τους την αφήνουν (σέρνουν όπως λέμε στην κυνηγετική αργκό) πριν ο κυνηγός πλησιάσει.
Πολύ αποδοτική µέθοδος
Στα μέρη που η βλάστηση είναι πυκνή και η ορατότητα περιορισμένη, η μέθοδος αλλάζει. Οι κυνηγοί τοποθετούνται σε ευθεία γραμμή στην μία πλευρά του πυκνού και οι συνοδοί ξεκινούν από την απέναντι κινούμενοι διαμέσου της βλάστησης, οδηγώντας τους λαγούς που βρίσκονται κρυμμένοι μέσα στο πυκνό προς τους κυνηγούς.
Σκυλιά ξεφωλιάσματος, κυρίως σπρίγκερ σπάνιελ, βοηθούν τους συνοδούς στο σπρώξιμο των αυτιάδων προς τους κυνηγούς που περιμένουν με το δάκτυλο στην σκανδάλη. Η τακτική αυτή που στη γλώσσα των Άγγλων ονομάζεται “drive” είναι πολύ αποδοτική ειδικά εκεί όπου υπάρχει πληθώρα θηραμάτων.
Σε αντίθεση με τα υψίπεδα, οι λαγοί στα πεδινά της Σκωτίας κυνηγιούνται με σκυλιά φέρμας ή ξεφωλιάσματος ενώ νόμιμο είναι και το κυνήγι τους τη νύκτα με προβολέα. Το πρώτο είχα την ευκαιρία να το πραγματοποιήσω κατά την διάρκεια ενός περπατητού κυνηγιού μεικτής τσάντας για φασιανούς, κοκκινοπόδαρες πέρδικες, μπεκατσόνια, αγριοκούνελα και λαγούς.
Κερασάκι στην τούρτα
Το Σουδάν και η Σκωτία ήταν οι προορισμοί που αφιέρωσα κυνηγετικές εξορμήσεις εξ’ ολοκλήρου για λαγό. Σε όλες τις άλλες χώρες που κυνήγησα, συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου, μόνο ευκαιριακά ασχολήθηκα μαζί του.
Οι περιορισμένες εμπειρίες μου στον λαγό δεν με καθιστούν ειδήμονα για να εκφέρω άποψη αναφορικά με το ποια μέθοδος κυνηγιού είναι η καταλληλότερη, αν υπάρχει τέτοια.
Με βάση την δική μου κυνηγετική ιδιοσυγκρασία, βρίσκω την θήρευση του λαγού με σκυλί φέρμας ως την πιο εντυπωσιακή και ικανοποιητική αναγνωρίζοντας ότι αυτή δεν μπορεί να είναι η μέθοδος για αποκλειστικό κυνήγι λαγού, αλλά στα πλαίσια μιας εξόρμησης για πέρδικα ή μπεκάτσα με τον λαγό να είναι το κερασάκι στην τούρτα.
