Οι καλύτερες ημέρες να κυνηγήσεις αγριογούρουνα είναι αυτές του απόβροχου, όταν η βροχή έχει σβήσει τα παλιά ίχνη, αφήνοντας να φανούν τα «φρέσκα» πατήματα της νύχτας που μόλις πέρασε…
κείμενο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΜΠΑΤΖΙΔΗΣ
Oι «καλές» και «κακές» ημέρες ημέρες στο κυνήγι των αγριόχοιρων, καθορίζονται εν πολλοίς από τον καιρό.
Όταν ξεκινούν οι πρώτες παγάνες τον Σεπτέμβρη, τα πράγματα είναι, συνήθως, πιο δύσκολα, λόγω της ζέστης και της ανομβρίας που δυσχεραίνουν τις προσπάθειες και των ανθρώπων και των σκύλων… Ακόμη και κάποιες σποραδικές βροχούλες που πέφτουν τον πρώτο καιρό, δεν είναι ικανές να μαλακώσουν το έδαφος, ή να ρίξουν τη θερμοκρασία.
Όσο προχωράει, όμως, ο Οκτώβρης και έρχεται πιο κοντά ο χειμώνας, οι βροχές, οι βοριάδες και το κρύο κάνουν τα πράγματα καλύτερα.
Με σύμμαχο το απόβροχο..
Όσοι κυνηγάνε αγριογούρουνα ξέρουν πως οι καλύτερες ημέρες είναι αυτές… του απόβροχου! Αυτές, δηλαδή, που ο κυνηγότοπος έχει ποτιστεί μια ημέρα πριν από μια δυνατή βροχή, που σβήνει τα παλιά ίχνη και αφήνει να φανούν τα «φρέσκα» πατήματα, της νύχτας που μόλις πέρασε…
Το απόβροχο δημιουργεί έναν «καθρέφτη» πάνω στη λάσπη και στο μουσκεμένο έδαφος: αποδεικνύει την παρουσία ή όχι των αγριόχοιρων, αλλά επιβεβαιώνει τυχόν αδυναμίες ή ικανότητες και των ίδιων των σκύλων!
Ένα ιδανικό απόβροχο, βέβαια, καθορίζεται από την διάρκεια της βροχής κατά τις βραδινές ώρες, αλλά και από το κατά πόσο έχει «μαλακώσει-λασπώσει» το έδαφος, από βροχοπτώσεις που έχουν προηγηθεί κατά τα διαστήματα των προηγούμενων ημερών.
Οι ικανοί ιχνηλάτες κάνουν την διαφορά..
Οι παρέες, όμως, δεν σταματάνε το κυνήγι όταν δεν έχει βρέξει. Οι έμπειροι κυνηγοί μπορούν και ιχνηλατούν ακόμα και όταν δεν έχει προηγηθεί ένα «καθαρό» απόβροχο, αλλά τότε είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, καθώς «παλαιά» και «φρέσκα» ίχνη μπερδεύονται και μπορεί να οδηγήσουν σε λάθη…
Το «περίκομμα» ή «κόψιμο» των ιχνών, είναι κάτι που μπορεί να διαρκέσει από μερικά λεπτά, μέχρι και ολόκληρες ώρες! Εξαρτάται από το έδαφος και τη βλάστηση, από τη συμπεριφορά των αγριόχοιρων κατά τη διάρκεια της νύχτας, αλλά και τις ικανότητες του… κάθε ιχνηλάτη.
Ένας κάπρος ή ένα κοπάδι αγριογούρουνων, θα «προδοθεί», συνήθως, από ίχνη που διακρίνονται πάνω σε μονοπάτια, χωματόδρομους, λάσπες και «καθαρά» σημεία του δάσους.
Οι προϋποθέσεις της εύρεσης..
Μόνο που το να βρεις τα χνάρια, είναι το πιο εύκολο… Το πιο σημαντικό είναι να μπορέσει ο κυνηγός να ξεχωρίσει αν πρόκειται για βραδινά ή πρωινά ίχνη, προσδιορίζοντας την πιθανή ώρα διέλευσης του αγριόχοιρου από το συγκεκριμένο σημείο.
Αυτό είναι κάτι που προϋποθέτει μεγάλη εμπειρία, υπομονή, κοφτερό μάτι και κοφτερό μυαλό.
Ο κυνηγός πρέπει να μπορεί να αξιολογεί τις συνθήκες και τις θερμοκρασίες που επικράτησαν κατά τη διάρκεια των ωρών που προηγήθηκαν, ώστε να μπορεί να ερμηνεύει και όσες «πληροφορίες» έχει να του πει το κάθε αχνάρι!
Το «περίκομμα» δείχνει τους ικανούς!
Γι’ αυτό και όσοι αναλαμβάνουν το «περίκομμα» είναι πάντα οι πιο έμπειροι και ικανοί της κάθε ομάδας, άνθρωποι που γνωρίζουν τον τόπο σπιθαμή προς σπιθαμή.
Ο σκοπός είναι να ελεγχθούν περιμετρικά όλοι οι τομείς και τα περάσματα ενός κυνηγότοπου, για να εντοπισθούν πατήματα από ζώα που διέσχισαν την περιοχή το βράδυ. Ο ιχνηλάτης καλείται να καταλάβει αν τα καπριά «μπήκαν» ή «βγήκαν» σε έναν τομέα, και φυσικά αν κάποιο από αυτά παραμένει γιατακιασμένο «μέσα».
Αυτό μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά μερικές φορές είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο!
Πολύ συχνά τα ίχνη στην περίμετρο είναι απίστευτα «μπερδεμένα», γιατί οι αγριόχοιροι διέσχισαν το ίδιο σημείο αρκετές φόρες, προς διάφορες και αντίθετες μεταξύ τους κατευθύνσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο να εξακριβωθεί, που πραγματικά έχουν επιλέξει να γιατακιάσουν για να περάσουν τη μέρα τους…
Όταν συμβαίνει αυτό το μπέρδεμα των ιχνών, λίγοι είναι οι κυνηγοί που αποτελούν «εγγύηση»… σωστής πρόγνωσης. Κάποιες φορές, μάλιστα, ακόμα και αυτοί «σηκώνουν τα χέρια ψηλά», οπότε επιστρατεύονται οι σκύλοι για να δώσουν λύση στο «μυστήριο».
Πρωινά και βραδινά ίχνη
Ωστόσο, για να έχει χρησιμότητα ο σκύλος στον διαχωρισμό μεταξύ των βραδινών και πρωινών ιχνών, θα πρέπει να υπάρχει μια ικανή απόκλιση ωρών ανάμεσά τους, έτσι ώστε η μυρωδιά των ιχνών να είναι στα μεν βραδυνά πιο ασθενής, στα δε πρωινά πιο έντονη…
Και το πρόβλημα είναι ότι, στα ίχνη που έχουν ελάχιστη διαφορά χρόνου, αλλά και μικρή απόσταση μεταξύ τους, ο σκύλος εκφράζεται με την ίδια συμπεριφορά και με τον ίδιο τρόπο! Σε τέτοιες περιπτώσεις, δηλαδή, ούτε και τα σκυλιά αποτελούν «λύση» για ασφαλές συμπέρασμα.
Όταν «σου βγάζει τα μάτια» ο ντορός
Οι ιχνηλάτες της ομάδας πρέπει να φέρουν γύρω όλη την περιοχή, προσέχοντας μήπως ανακαλύψουν ντορούς εξόδου των ζώων…Και αυτό γίνεται πάντα προσεκτικά, σιωπηλά και… με τα πόδια μόνο, όσο κόπο και να απαιτεί.
Με φασαρία, φωνές και τη χρήση αυτοκινήτων σε αυτήν την ευαίσθητη «περίπετρο», το κοπάδι μπορεί να φύγει στα κρυφά από τα γιατάκια του και η όλη προσπάθεια να ματαιωθεί πριν ακόμα αρχίσει…
Το ίχνος στο έδαφος διαφέρει
Ανάλογα με το έδαφος που κινείται το ζώο, το ίχνος του διαφέρει: αλλιώς είναι στο βρεγμένο χορτάρι αλλιώς στο στεγνό, αλλιώς στο χώμα το καλοκαίρι και αλλιώς στην λάσπη, άλλο χνάρι αφήνει το αγριογούρουνο στον ανήφορο και άλλο στον κατήφορο.
Τι να προσέχετε!
Ο κοινός παρονομαστής τους είναι μόνο η μορφολογία των νυχιών, και κυρίως τα παράνυχα!
Οι έμπειροι ιχνηλάτες επιλέγουν να «κόβουν» ίχνη κοντά σε κλειστά και πυκνά μέρη, γιατί εκεί εξάγονται πιο… ξεκάθαρα συμπεράσματα.
Οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά, καθορίζουν και τον τρόπο του ψαξίματος.
Εάν για παράδειγμα έβρεχε όλη νύχτα, το πράγμα γίνεται εύκολο: «σου βγάζει τα μάτια ο ντορός»,
Αν, όμως, έβρεχε απόγευμα και έκοψε αποβραδίς, ή νωρίς πριν την αυγή , τότε το πράγμα περιπλέκεται. Γι’ αυτό και το «πότε σταμάτησε να βρέχει», είναι μια κρίσιμη παράμετρος στην ιχνηλασία του αγριογούρουνου…
Ο έμπειρος ιχνηλάτης ξεχωρίζει και στον τρόπο που ξεχωρίζει τη συμπεριφορά των σκύλων πάνω στο ντορό: είτε με τη «γλώσσα» του σώματος, είτε με τον τρόπο που αλυχτά, ο σκύλος στέλνει «σινιάλα» για το εάν ίχνος είναι φρέσκο ή παλιότερο.
