Η αναζήτηση του λαγού σε περιοχές που έχουν καεί δυο – τρία χρόνια πριν, παρουσιάζει ιδιαιτερότητες…
Έχει μεγάλες διαφορές σε σχέση με τους τόπους που δεν έχει ποτέ εκδηλωθεί πυρκαγιά, όπως έχει και διαφορές με περιοχές που η φωτιά έχει “περάσει” μια δεκαετία και πάνω…
Αυτές οι διαφοροποιήσεις αφορούν – κυρίως – το τοπίο που έχει διαμορφωθεί. Οι πολύ ανοιχτές εκτάσεις που δημιουργούνται το δεύτερο και τρίτο χρόνο μετά την πυρκαγιά, δίνουν τη δυνατότητα στον λαγό να τις εκμεταλλεύεται στο έπακρο.
Και αυτό το κάνει όχι μόνο σε επίπεδο τροφής, αλλά και στα τεχνάσματα που σκαρφίζεται, κάνοντας μεγάλες και αρκετά “μπλεγμένες” διαδρομές.
Μια ακόμα ιδιαιτερότητα τα 2-3 χρόνια μετά την πυρκαγιά, είναι οι μεγάλες πυκνότητες των λαγών! Αυτό δημιουργεί ένα πραγματικό λαβύρινθο από ίχνη που τα λαγόσκυλα δυσκολεύονται να ξεδιαλύνουν.
Πολλοί λαγοί… ίσον πολλοί ντοροί και, αν το λαγόσκυλο είναι επιρρεπές στο να “καβαλάει” διαφορετικούς ντορούς, μάλλον… δεν κάνει για κυνήγι στα καμένα!
Είμαι βέβαιαος πως κάποιος θα πει:
“Μα τα περισσότερα σκυλιά, αν υπάρχουν πολλοί λαγοί στην περιοχή, “μπαλατζάρουν” από λαγό σε λαγό ή “πηδάνε” ντορούς.”
Σωστό κι αυτό… Όντως, είναι πραγματικά ελάχιστα τα λαγόσκυλα που θα επιμείνουν μέχρι τέλους στον πρώτο ντορό που βρήκαν, χωρίς να παρασυρθούν από τους άλλους “φρέσκους” που θα συναντήσουν στο διάβα τους (και τυχεροί αυτοί που τα έχουν).
Τη λύση σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να τη δώσει μόνο ο κυνηγός, που στα καμένα πρέπει να κατευθύνει τα σκυλιά του στις θέσεις κοντά στα γιατάκια, και όχι στις θέσεις βοσκής, όπου οι ντοροί μπορεί να είναι πολυάριθμοι!
Εδώ, βέβαια, χρειάζεται εμπειρία και γνώση του τόπου από τον κυνηγό, που καλείται να εντοπίσει τις θέσεις που μπορεί να “πιάνουν” λαγοί…
Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι, αυτές οι θέσεις βρίσκονται σε βράχια που συνορεύουν με τις νυχτερινές τοποθεσίες βοσκής των λαγών.
Επίσης, προσφιλή γιατάκια αποτελούν τα πεσμένα κλαδιά από την παλιά πυρκαγιά, τα ρεματάκια όπου η βλάστηση έχει αναπτυχθεί καλύτερα, και γενικότερα τα σημεία που προσφέρουν καλύτερη κάλυψη στο λαγό, από τα μάτια των επίγειων και εναέριων θηρευτών του…
Καθοδηγώντας τους σκύλους κατευθείαν σε αυτούς τους τόπους, όπου οι λαγοί γιατακιάζουν, ξεπερνιέται το εμπόδιο των πολλών και μπλεγμένων ντορών που υπάρχουν στις θέσεις βοσκής!
Έτσι, ο σκύλος – ιχνηλάτης αυξάνει τις πιθανότητες του να πιάσει απευθείας τον πιο φρέσκο ντορό, που θα τον οδηγήσει στο ξεφώλιασμα…
Σε αντίθετη περίπτωση, η μέρα μπορεί να εξελιχθεί σε ένα… βάσανο: τα σκυλιά, δηλαδή, να εξαντληθούν σε αλλεπάλληλες ιχνηλασίες των πολυάριθμων λαγών, χωρίς να καταφέρουν να ξεφωλιάσουν ούτε έναν!
Όλα αυτά, όμως, ισχύουν για τα 4 με 5 χρόνια μετά από μια πυρκαγιά. Μετά τα πράγματα αλλάζουν…
Η βλάστηση αναπτύσσεται και αποκαθίσταται, τα διάκενα γίνονται λιγότερα, τα μέρη λογκώνουν και ο αριθμός των λαγών αρχίζει να φθίνει!
Τότε, το λαγοκυνήγι αρχίζει να αποκτά τα χαρακτηριστικά που είχε πάντα…
