Δεν ξέρω πόσο η αλεπού βλάπτει τους πληθυσμούς των άλλων ζώων, όμως σίγουρα δεν είχε κανέναν επιβλαβή ρόλο στη φαντασία και τις παραστάσεις που προσλάμβανε η παιδική ψυχή.
Χωριό χωρίς κοτέτσι και κοτέτσι χωρίς αλεπού δεν υπάρχει. Ακόμα δεν νοείται παιδί δίχως παραμύθι και τι θα ήταν το παραμύθι αν έλειπε από μέσα ο χαρακτήρας της πονηρής κυρίας; Για όποιον περπατά στο δάσος οι συναντήσεις με την γραφική της μορφή δίνουν έναν ιδιαίτερο τόνο, συμπληρώνοντας το κάδρο που στη μια άκρη έχει τη φουντωτή της ουρά και στην άλλη το μονοπάτι που καταλήγει στην πράσινη πόρτα του αγροκτήματος.
Ο ιδιοκτήτης του σπάνια την άνοιγε, αφού για άγνωστους σε μένα λόγους είχε σχεδόν ξεχάσει το υποστατικό του. Αντίθετα εμείς πηδούσαμε από πάνω της όποτε θέλαμε και το θέλαμε ιδιαίτερα στα τέλη της Άνοιξης, όταν στις κερασιές ωρίμαζε ο ποθητός καρπός. Τρώγαμε όσο τράβαγε η ψυχή μας και αποφεύγαμε να κάνουμε δύο πράγματα: πρώτο να μαζέψουμε για το σπίτι και δεύτερο να σπάμε τα κλαδιά του δένδρου.
Όταν άρχιζε να σουρουπώνει ήταν πια η ώρα να φύγουμε. Σε κάποια από τις στροφές του δρόμου τύχαινε να ξαφνιάσουμε την αλεπού και να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με το έκπληκτο ζώο. Δεν ξέρω τι γυρόφερνε στο αινιγματικό μυαλό της, όμως τα διαπεραστικά της μάτια μου φαινόταν ότι μας καταλόγιζαν ευθύνες για την παρανομία που μόλις είχαμε διαπράξει.
Στο καλοκαιρινό απόβροχο η μαδημένη της γούνα γινόταν τόσο χάλια που ήταν να λυπάσαι το κακόμοιρο ζωντανό. Η εποχή όμως τη βοηθούσε να στεγνώσει γρήγορα και να απολαύσει οικογενειακές στιγμές και ατελείωτα παιχνίδια με τα αλεπουδάκια της ανάμεσα στ’ αμπέλια, κάτω από τις συκιές, γύρω από τη μεγάλη καρυδιά, ραχάτια και ξάπλες στα χορτάρια.
Απ’ τον Σεπτέμβριο, όπως είναι γνωστό, ξεκινάνε τα σχολεία! Το Φθινόπωρο κουβαλάει τις έγνοιες και τις ανησυχίες του Χειμώνα. Και σαν να μην έφταναν όλα τα αυτά, στα προβλήματα της έρχονται να προστεθούν και τα υποψήφια λαγόσκυλα που μαθαίνουν να κυνηγούν κάνοντας πειράματα με τη γούνα της.
Στη χιονοθύελλα…
Μια γούνα, που καθώς ο καιρός κρυώνει αρχίζει να γίνεται πιο πυκνή. Η αλεπού πίσω από τις κυδωνιές κρυφοκοιτάζει στο δρόμο τη γριά που επιστρέφει ζαλικωμένη ένα δεμάτι ξύλα για τη φωτιά. Με τον παλιόκαιρο πλησιάζει όλο και περισσότερο τα σπίτια και τους ανθρώπους. Όλη τη νύχτα ερευνά σπιθαμή προς σπιθαμή τις παρυφές των οικισμών, πηδά μέσα από τον φράχτη, ψάχνει να βρει μήπως κάποιος έχει ξεχάσει καμία πάπια έξω το βράδυ. Ακόμη και στα σκουπίδια κάτι μπορεί να φανεί χρήσιμο και γευστικό.
Αρκεί να μην υπάρχει στην αυλή σκυλί, γιατί με τα γαβγίσματα και τη φασαρία προξενεί μεγάλη αναστάτωση. Η αλεπού αντίθετα αγαπά τη ησυχία. Τόση ησυχία σαν κι αυτή που φέρνει το πυκνό χιόνι που σκεπάζει τη γη, καλύπτει τις πατημασιές και κουκουλώνει τη μέρα με βαριά καταχνιά.
Τέτοιες στιγμές κάθεται μουλωμένη σε ένα μέρος που την προστατεύει από την σιωπηλή θύελλα. Εκεί παρακολουθεί υπομονετικά την καταιγίδα και περιμένει. Αφού ξεθυμάνουν οι ουρανοί, τις επόμενες μέρες θα ’ρθει μια παγερή μα υπέροχη χειμωνιάτικη λιακάδα…
Διαβάστε ακόμη:
