Γουρουνόσκυλα ιχνηλάτες: «Ατσαλένιο» θάρρος απέναντι στα υβρίδια
Η ιδιότητα του θάρρους είναι εκείνη που ανέκαθεν καθόριζε τους ιχνηλάτες σκύλους για αγριόχοιρους ώστε να ξεχωρίσουν δίπλα σε τόσους άλλους. Στις μέρες μας είναι ζητούμενο που απαιτείται όσο ποτέ άλλοτε απέναντι στα αλλόκοτα υβρίδια που…σκοτώνουν!
Οι αγριόχοιροι του παρελθόντος
Για τους κυνηγούς των παλαιοτέρων χρόνων που πρόλαβαν να γνωρίσουν τους αυθεντικούς αγριόχοιρους, είναι γνώριμο ότι η συμπεριφορά των περισσοτέρων και μετά τον εκφυλισμό που σε μεγάλο μέρος υπέστησαν σήμερα, είναι εντελώς διαφορετική. Η ιδιοσυγκρασία τους δεν θυμίζει σε τίποτα από εκείνα τα ζώα που πολλές φορές δεν μπορούσες να δεις ούτε τη σκιά τους.
Ένας ήχος παραπάνω και λίγο διαφορετικός από τους σύνηθες της φύσης ήταν αρκετός ώστε να σημάνει συναγερμό στους αισθητήρες υψηλής ευαισθησίας των αγριόχοιρων. Τρέπονταν άμεσα σε φυγή και χάνονταν στα αχανή-πυκνά δάση. Πολλές φορές εγκατέλειπαν το γιατάκι τους μόνο και μόνο στο άκουσμα των αλυχτημάτων των σκύλων πριν ακόμα εκείνοι φτάσουν κοντά. Άλλοτε δυο γαβγίσματα στη στάμπα και η καταδίωξη ξεκινούσε. Μια «τζούρα» ανθρώπινης μυρωδιάς στις μύτες των έμπειρων κάπρων αρκούσε ώστε να γίνουν…καπνός!
Μια τουφεκιά εξ αποστάσεως ήταν ικανή ώστε να τους ξεσηκώσει ή να αποτρέψει την πορεία τους προς αντίθετη κατεύθυνση. Η δε «στάμπα» ήταν μια κατάσταση που κάθε άλλο παρά συχνά συνέβαινε. Για να πλησίαζε κανείς εκεί δίχως να γίνει αντιληπτός έπρεπε να βηματίζει σαν γάτα! Όσο δε για να τα καταφέρει να ρίξει και μια τουφεκιά πάνω τους, ισοδυναμούσε με εκείνη την τύχη του… τζόκερ. Αυτά βέβαια αφορούσαν τον κανόνα με τις όποιες εξαιρέσεις ωστόσο να τον επιβεβαιώνουν.
Αλλαγή συμπεριφοράς
Στις μέρες μας όλα αυτά έχουν διαμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό που ενίοτε νομίζεις πως έχεις να κάνεις με άλλα ζώα διαφορετικού είδους. Οι ιχνηλάτες πολλές φορές καλούνται να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση που δείχνει να είναι υπεράνω των δυνατοτήτων τους. Το φαινόμενο της στάμπας είναι τόσο συχνό και με τέτοια ιδιαιτερότητα που καθιστά το «θάρρος» ως νούμερο ένα ζητούμενο αλλά και στο μέγιστο βαθμό.
Όχι ότι και σήμερα δεν απαιτούνται και οι υπόλοιπες δεξιότητες στους σκύλους όπως η ιχνηλασία και η καταδίωξη. Αν και ο εντοπισμός των πολλών πλέον αγριογούρουνων δεν είναι μεγάλη βαθμίδα δυσκολίας για τον ιχνηλάτη και η καταδίωξη δεν απαιτείται κατά πολύ στις σημερινές συνθήκες.
Πλέον είναι προτιμότερο να μαζέψεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τους σκύλους που έφυγαν με κάποιο αγριογούρουνο εκτός κλοιού και να τους «ξαναστείλεις» σε σημεία που πολύ πιθανόν βρίσκονται κάποια άλλα.
Αυτό που ωστόσο προέχει για τους σκύλους είναι η τόλμη καθώς αυτή η συμπεριφορά των εκφυλισμένων αγριόχοιρων το επιτάσσει όσο ποτέ άλλοτε.
Τα «αγριογούρουνα-υβρίδια» πλέον διατηρούν μια στάση που γρήγορα εναλλάσσεται από «παθητική» σε «ενεργητική». Στέκονται απαθή για ώρα στο γιατάκι τους και όση πίεση κι αν προσπαθεί να ασκήσει ο σκύλος εκείνα παραμένουν αδιάφορα.
Ακόμα και όταν ο παγανιέρης πλησιάζει κοντά και επιδιώκει με τουφεκιές εκφοβισμού να τα ξεσηκώσει. Ακόμα και όταν τον αντιλαμβάνονται σε απόσταση αναπνοής εκείνα «μουλώνουν» καμουφλαρισμένα στη πυκνή βλάστηση που εκμεταλλεύονται. Η κατάσταση που πολλές των περιπτώσεων δείχνει μη διαχειρίσιμη ακόμα και από τον κυνηγό, δημιουργεί φόβο και ανασφάλεια στους σκύλους. Και αυτό διότι γνωρίζουν πως τα απαθή προς στιγμήν ζώα, μπορούν άμεσα να μετατραπούν σε «θανάσιμα εργαλεία» που μπορούν να στερήσουν τη ζωή τους.
Ωστόσο, εάν αυτοί οι -προϊόν υβριδισμού- αγριόχοιροι ξεσηκωθούν για λίγο, στα αμέσως επόμενα μέτρα μπορεί εκ νέου να σταματήσουν. Δίνουν στους σκύλους ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης και ασφάλειας κι όταν προπορευτούν αρκετά, στήνονται για αντεπίθεση στο κατάλληλο σημείο.
Η αποτελεσματικότητα που έχει ως συνήθως αυτό το τέχνασμα απέναντι στους σκύλους καλλιεργείται συνεχώς, αφού αν πάει μια φορά καλά, τότε γίνεται ιδίωμα στα αγριογούρουνα και επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Γίνονται όλο και πιο βίαια έναντι των σκύλων και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης απέναντι σε αυτή την τακτική. Εκτός κι αν θανατωθούν εγκαίρως.
Ζητούμενο το θάρρος
Οι συνθήκες αυτές αποδομούν πολλές από τις ικανότητες των σκύλων. Απαιτούνται ιχνηλάτες που προέρχονται με ατόφια κληρονομική αρχή του θάρρους και που έχει σφυρηλατηθεί στον υπέρτατο βαθμό. Συν αυτού, η ευφυΐα είναι εξίσου σημαντικό να συνδυάζεται με την πρότερη αυτή ιδιότητα. Κάτι τέτοιο μόνο εύκολο δεν είναι. Σήμερα αυτοί οι σκύλοι που μπορούν να ανταπεξέλθουν επάξια σε τέτοιες συνθήκες και καταστάσεις είναι δυσεύρετοι.
Ενώ μπορεί εύκολα να βρίσκονται σκύλοι με εξαιρετικές ικανότητες στην ιχνηλασία και πείσμα κατά την καταδίωξη, για τέτοια δύστροπα αγριογούρουνα που έχουν κατακλύσει πολλές περιοχές της χώρας, χρήζουν σπανιότητας.
Στην ιδιαίτερη αυτή συμπεριφορά των αγριόχοιρων που παρατηρείται έρχεται να προστεθεί και η ποσότητα των ατόμων στο σύνολό τους. Παλαιότερα οι σκύλοι δεν αντιμετώπιζαν τόσους αγριόχοιρους. Δεν απευθύνονταν σε τόσο μεγάλα κοπάδια αλλά και με τέτοια δυναμική των κάπρων. Σήμερα παρατηρούνται μέσα σε κοπάδια να συνυπάρχουν δυο-τρία ή και περισσότερα καπριά μαζί, πράγμα οξύμωρο για το παρελθόν.
Αυτό καθιστά επίσης αρκετά πιο δύσκολο το έργο των σκύλων που κατά τις επίμαχες φάσεις έχουν περισσότερα «μέτωπα» ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν. Κατά συνέπεια, δεν ξέρουν από που να φυλαχθούν, πόσο μάλλον όταν η πυκνή βλάστηση περιορίζει την ορατότητά τους. Οι αλλεπάλληλες επιθέσεις που δέχονται σήμερα οι ιχνηλάτες «τσακίζουν» το ηθικό τους. Καθημερινά έρχονται σε επαφή με την αυξημένη αυτή επιθετικότητα που συνοδεύει τα περισσότερα υβρίδια αγριόχοιρων. Πολλοί από αυτούς κιοτεύουν και δείχνουν ανίκανοι να ανταποκριθούν στις δύσκολες αυτές συνθήκες.
Ωστόσο, πάντοτε θα υπάρχουν κι εκείνοι οι σκύλοι με την «ατσαλένια» τους πυγμή όπου θα στέκονται αγέρωχοι στις όποιες κατά καιρούς προκλήσεις δύναται να αντιμετωπίσουν. Είναι εκείνη η αντίθεση που κρίνει και διαχωρίζει την…«ποιότητα».
