Τα Σαββατοκύριακα και τις Τετάρτες του χειμώνα γεμίζουν τα κτηνιατρεία με τραυματισμένα κυνηγόσκυλα, γιατί υπάρχει… πολύ μανία μαζεμένη ανάμεσα στα σκυλιά και τους κάπρους

κείμενο ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΡΟΠΟΥΛΟΣ – φωτό ΑΘΗΝΑ ΔΗΜΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι κάποιες στιγμές εκεί πάνω στα βουνά, που σταματά ο νους κι η σκέψη! Υπάρχει πολύ μανία, χιλιάδες χρόνια μαζεμένη ανάμεσα στα σκυλιά και τους κάπρους. Τόσα χρόνια στα βουνά και στα δάση είδα πολλά, και σίγουρα θα δω περισσότερα…

Όταν το καπρί “κολώνει”

Τον χειμώνα στα δικά μου μέρη, τα Σαββατοκύριακα και τις Τετάρτες γεμίζουν τα κτηνιατρεία με τραυματισμένα κυνηγόσκυλα!

Και βέβαια είναι αυτά που βρίσκονται και περιθάλπτονται, γιατί υπάρχουν και εκείνα τα άτυχα σκυλιά που χάνονται αβοήθητα σε απάτητες χαράδρες, εκεί που άνθρωπος δεν μπορεί να τα βρει και να τα βοηθήσει. Το χτύπημα του κάπρου δεν σκοτώνει πάντα, σε αντίθεση με την ενέδρα του λύκου που, συνήθως, δεν… έχει αύριο για τον σκύλο.

Οι πιο σκληρές “μάχες” απέναντι στα καπριά και στα σκυλιά διεξάγονται στη “στάμπα”, εκεί που “κολώνει” το γουρούνι χωρίς να κάνει ούτε εμπρός ούτε πίσω…

Και αυτό συμβαίνει είτε γιατί κουράστηκε το αγριογούρουνο, είτε γιατί νοιώθει σίγουρο, είτε γιατί είναι, ήδη, τραυματισμένο, είτε γιατί… έτσι θέλει. Και τότε, στήνεται και περιμένει!

Απροσεξίες που κοστίζουν…

Έχω δει πως “δουλεύει” τα χαβλιά του ο βαρύς ή ελαφρύτερος αρσενικός κάπρος: κινεί το κεφάλι του από κάτω προς τα πάνω, σε μία κοφτή και γρήγορη αριστερή ή δεξιά κατεύθυνση…

Υπάρχουν δύο ρήματα, που αποδίδουν πειστικά την εικόνα: “σχίζει” τον αέρα, και… “ξυραφίζει” σάρκες και κόκαλα. Καρφώνει την άκρη του πριονισμένου δοντιού του, στις σάρκες του καυγατζή διώκτη του!

Ο σκύλος, ιδίως ο έχων …βεβαρυμένο επιθετικό μητρώο, είναι μονίμως ψιλιασμένος και τραβιέται, ή πλησιάζει τόσο όσο να εκνευρίσει τον κάπρο, αλλά πάντα εκτός βεληνεκούς της ξυραφιάς.

Επειδή, όμως, το “βεληνεκές” καθορίζεται από της φύσης τα θελήματα και του στριμωγμένου ζώου το άχτι, το αποτέλεσμα ποτέ δεν προκαθορίζεται.

Συνήθως, η τύχη σε αυτές τις φάσεις είναι με το μέρος του σκύλου: υπάρχει χρόνος για να προστρέξουν κι άλλα σκυλιά, ενώ πολλές φορές οι παγανιέρηδες είναι κοντά και επεμβαίνουν.

Αυτές τις στιγμές, πάντως, και η παραμικρή απροσεξία κοστίζει (αλλιώς λέγεται στο βουνό και στη ζωή η “απροσεξία”, αλλά δεν θέλω να φέρω σε δύσκολη θέση τον αρχισυντάκτη).

Ψάχνοντας τα χτυπημένα…

Ένα μοιραίο χτύπημα, όμως, μπορεί να δοθεί και κατά την διάρκεια της καταδίωξης, όταν τα σκυλιά διπλαρώνουν το γουρούνι.

Ιδίως όταν πρόκειται για κάτι… χοντροκέφαλα και άπειρα κυνηγόσκυλα, που νομίζουν ότι μπορούν να σταματήσουν μόνα τους το “θηρίο”…

Αυτήν την “αποκοτιά”, βέβαια, μπορεί να την αποτολμήσουν και έμπειροι σκύλοι, είτε από κακό υπολογισμό, είτε – ακόμη χειρότερα – από …προπατορικό χούι!

Εδώ τα πράγματα είναι δυσκολότερα, γιατί το αγριογούρουνο φεύγει παρασύροντας τα άλλα σκυλιά, και μένει πίσω να σφαδάζει το τραυματισμένο.

Άντε τότε να το βρεiς, ιδίως αν δεν έχει GPS και πρόκειται για την τελευταία παγάνα της μέρας, με το σκοτάδι να πλησιάζει…

Πριν ακόμα σταματήσει το αίμα της πληγής, έχει κιόλας νυχτώσει… Αν το τραύμα του το επιτρέπει, προσπαθεί ο σκύλος να βγεί σε δρόμο, ή στα καρτέρια, ή όπου ακούει ανθρώπινους θορύβους, ή μυρίζει ανθρώπινη δραστηριότητα.

Εδώ καθοριστικό ρόλο παίζει η προσωπικότητα του σκύλου, και το μέγεθος του σοκ που έχει υποστεί. Ο σκύλος που έχει τραυματιστεί κι άλλες φορές, ξέρει να βρίσκει τον δρόμο. Όμως, “η στάμνα σπάει μόνο μία φορά”, λένε στα χωριά μας. Το πιο συνηθισμένο τραύμα στα σκυλιά είναι το σχίσιμο λίγο πάνω από το μπροστινό πόδι (είτε το αριστερό είτε το δεξί)…

Μπορεί να είναι επιπόλαιο, μπορεί, όμως, και να έχει σχιστεί βαθιά η σάρκα, οπότε χρειάζεται ράμματα. Τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ όταν το δόντι του κάπρου έχει χτυπήσει νεύρα, ή – ακόμη χειρότερα – όταν έχει χτυπήσει χαμηλά, στην κοιλιά!

Όσο πιο γρήγορα οι κυνηγοί βρουν το λαβωμένο σκυλί, και όσο πιο γρήγορα το μεταφέρουν στον κτηνίατρο, τόσο καλύτερα…Το πρώτο που πρέπει να κάνουν οι παγανιέρηδες, είναι να ηρεμήσουν το τραυματισμένο σκυλί.

Και αυτό πρέπει να το αναλάβει ο κυνηγός που ξέρει καλύτερα το ζώο, αυτός που ο σκύλος εμπιστεύεται περισσότερο από όλους τους άλλους.

Απαραίτητη, βέβαια, είναι η αλληλεγγύη όλης της ομάδας. Όταν χτυπηθεί ή χαθεί ένα σκυλί, όλοι πρέπει να “τσακίζονται” και να σπεύδουν να βοηθήσουν…

Σκυλιά με… ιστορία!

Τραυματισμένα σκυλιά έχουν βρεθεί και έχουν, τελικά, επιζήσει, ακόμα και μετά… από ημέρες που ήταν ολομόναχα και χαμένα μέσα στο δάσος.

Θυμάμαι, την δεκαετία του ‘70, εκεί στην Διποταμία του ανατολικού Γράμμου, είχε έναν σκύλο ο Φύτιλας που… καβαλούσε τον κάπρο και τον “πιλοτάριζε” προς τα καρτέρια!

Και πιστέψτε με, έφυγε πλήρης ημερών. Ίσως σε σκυλοκαυγά με τίποτα τσοπανόσκυλα, όχι, πάντως, σε … “γουρουνοτσαμπουκά”.

Και εκεί στα ψηλά της Δράμας, ξέρω έναν σκύλο – “μάστορα” που για χρόνια ρίσκαρε αψήφιστα τη ζωή του, σαν να ήθελε να “φύγει” πάνω στη μάχη του με τα καπριά… ”Καραμπάς” τον λένε (μαυροκέφαλο, δηλαδή).

Σήμερα είναι 14 ετών, το σώμα του γεμάτο ουλές από παλιά τραύματα, αλλά χαίρεται τη “σύνταξή” του. Έχει αποσυρθεί, πια, από τα κυνήγια, αλλά αν αφηνόταν ελεύθερος να ακολουθήσει την ομάδα στις παγάνες της, πάλι τα ίδια πράγματα θα ξανάκανε…

 Η ευχή κάθε φορά που λύνεται ένας σκύλος εκτός από τον χαμό ενός ανθρώπου, δύο είναι οι χειρότερες στιγμές σε μία παγάνα πάνω στα βουνά:

• Η μία να ακούσεις το πονεμένο ουρλιαχτό του σκύλου σου, όταν τα δόντια του κάπρου καρφώνονται στο κορμί του…

• Και η δεύτερη, να πέφτει το σκοτάδι μετά την παγάνα, αλλά κάποια από τα σκυλιά να μην έχουν επιστρέψει ακόμα!

Τα “γουρουνόσκυλα” μπορεί να απομακρυνθούν ολόκληρα χιλιόμετρα ακολουθώντας πεισματικά το θήραμα που ξέφυγε από τον “κλοιό”.

Δεν υπάρχει κυνηγός στον τόπο μου, που να μην κάνει μία ευχή, όταν λύνει στο δάσος το κυνηγόσκυλό του…

Πότε τα τσομπανόσκυλα, πότε οι λύκοι, πότε τραυματισμοί από αγριογούρουνα, πότε οι φόλες, όλα είναι στην ημερήσια διάταξη…

Και κανόνας απαράβατος είναι να μη αφήνουμε ποτέ πίσω σκυλιά που χάθηκαν στο βουνό!

Άξια θαυμασμού!

Θα έλεγα ότι αυτά τα σκυλιά, είναι σαν τους φαντάρους που ξεχύνονται πρώτοι στο κάλεσμα της σάλπιγκας. Υπάρχουν γύρω μας και μερικοί τέτοιοι τύποι ανθρώπων…