Επί «σκηνής» οι λαγάδες
Με τους λαγούς να διανύουν σε υψόμετρα και κάμπους περιόδους επάρκειας έως και “αφθονίας”, και τις καιρικές συνθήκες να εξελίσσονται από τις αρχές του Σεπτέμβρη ιδανικά βροχερές, είναι βέβαιο, πως οι λαγοκυνηγοί, ιδίως στον ηπειρωτικό κορμό της χώρας, δεν θα περίμεναν ευνοϊκότερες συνθήκες στις πρώτες εξόδους της έναρξης.
Είναι γεγονός, πως κάθε αποτέλεσμα προερχόμενο από οποιαδήποτε μορφή δραστηριότητας, όταν εύκολα μπορεί να θεωρηθεί ως προβλέψιμο και αντιστοίχως αναμενόμενο, μειώνει σημαντικά τον φυσιολογικό ενθουσιασμό της επιτυχίας.
Αρχίζω με αυτή την παράγραφο σαν πρόλογο, επειδή θα ήθελα να τονίσω ιδιαίτερα τις μάλλον ασυνήθιστες αντιδράσεις μετριοφροσύνης (;) που επέδειξαν σχεδόν μία ντουζίνα λαγάδες με τους οποίους ήρθα σε επαφή, ακούγοντας μαρτυρίες για το πρώτο Σαββατοκύριακο στους λαγότοπους. Με τους λαγούς λοιπόν πολλούς κι “απλωμένους” σε βουνοπλαγιές και κάμπους, και την επιτυχία να θεωρείται για τους περισσότερους σχεδόν εξασφαλισμένη, ο Σεπτέμβρης μέσιασε κομίζοντας χαράς Ευαγγέλια για τους λαγάδες…
Με σκηνές, ψησταριές & παρέα
Στα Γρεβενά, και συγκεκριμένα λίγο έξω από τα καμένα του Δοτσικού, πρωτοσυνάντησα σκηνίτες λαγοκυνηγούς, και θυμάμαι πως τον πρώτο λαγό που πήρα εκεί, ήταν σε τόπο που μου υπέδειξε ο φίλος Γιάννης Τσιούτσιας, ο οποίος διατηρούσε ξενώνα στο χωριό. Δεύτερη παρόμοια εμπειρία είχα στις Σέρρες, ψηλά στους πρόποδες του Μπέλες και κοντά στα Άνω Πορόια. Εκεί όμως που είδα να οργανώνονται υποδειγματικά, πραγματικά “κοινόβια” λαγάδων με παρεΐστικη διαμονή σε σκηνές κατά το διάστημα έναρξης, ήταν στον Έβρο. Είναι μία συνήθεια που για τους Εβρίτες, και όχι μόνο, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του τελετουργικού έναρξης.
Προσωπικά, “αρχιμάστορα” για παρόμοιες κατασκηνώσεις θεωρώ τον φίλο Βλάση Βλασακούδη από τα μέρη του Διδυμότειχου, και όσοι τον γνωρίζουν, νομίζω πως θα συμφωνήσουν μαζί μου.
Με ελάχιστες εναλλαγές προσώπων από χρόνο σε χρόνο, αφού κάποιοι λόγω ηλικίας αποσύρονται και κάποιοι νεότεροι τους διαδέχονται, πάντα σε κυνηγότοπο που έχει επιλεγεί πολύ σχολαστικά και που οι λαγοί εκεί δεν “ενοχλήθηκαν” σκόπιμα τις τελευταίες δύο, τρεις εβδομάδες, στήνεται η κατασκήνωση…
Βέβαιοι για το θετικό αποτέλεσμα
Βέβαιοι σχεδόν για το θετικό αποτέλεσμα, βγήκαν και φέτος στις εσχατιές της χώρας οι λαγάδες του νομού, έχοντας κατά νου περισσότερη ανησυχία μήπως τα σκυλιά τους πέσουν σε λύκους, παρά αν θα ξεφωλιάσουν αυτιάδες.
Και πράγματι, τόσο για τους Νίκο Μαχαιρίδη, Άγγελο Συρανίδη και Τάσο Σμυρνιό που κυνήγησαν προς Ασβεστάδες, όσο και για τους Ανδρέα Κανίδη και Λάμπρο Κρητικό που έλυσαν βορειότερα προς Ζώνη, όλα πήγαν καλά και με τους λαγούς καλύτερα…
Κοινό σημείο όλων των περιγραφών είναι η απουσία ξηρασίας από το σύνολο των λαγότοπων. Το γεγονός ότι σε κάποιες περιοχές όντως οι βροχές “ξέφυγαν” σε ποσότητες νερού, ελάχιστα άλλαξε το σκηνικό, αφού η γενικευμένη απουσία στεγνού εδάφους και σκόνης των δύο προηγούμενων χρόνων πλέον απουσίαζε…
Δίπλα στις γραμμές του τρένου
Κάμπο προτίμησαν οι Θεσσαλοί Κώστας Ζάμπρας και Δημήτρης Γούλας, επιλέγοντας περιοχή κάπου πριν την Καλαμπάκα. Μέχρι και τα τελευταία εκπαιδευτικά, τόσο εκεί, όσο και μακρύτερα, σε περιοχή με πουρναρόλογγο είχαν εντοπίσει σημαντικό ενδιαφέρον. Προτίμησαν τον κάμπο για να εκμεταλλευτούν τον ντορό που “φυλακισμένος” από την πρωινή δροσιά θα πρόσφερε σημαντικό πλεονέκτημα στους ιχνηλάτες για ευκολότερο ξεφώλιασμα.
“Στον κάμπο αν κυριαρχούν καλλιέργειες με καλαμπόκια και βαμβάκια ο λαγός δεν κυνηγιέται. Το σημείο που είχαμε εντοπίσει από τέλη Ιουλίου, αφορούσε περιοχή δίχως καθόλου ποτιστικά, πολύ σταροκαλαμιά και περισσότερα χέρσα”, λέει ο Κωστής, για να συμπληρώσει ο κουμπάρος του, πως προτίμησαν εκεί να κάνουν αρχή, επειδή από μέρα σε μέρα θα έμπαιναν τρακτέρ για όργωμα.
Τρεις αυτιάδες έβγαλαν στο διήμερο, με τους δυό από αυτούς να παίρνουν σειρά για το τσουκάλι…
Τον ένα τον έχασαν επειδή “έσυρε” μπροστά από τα σκυλιά και προφανώς ξέφυγε μπαίνοντας σε ψηλά χορταριασμένα χωράφια, ακολουθώντας βαθιές αυλακιές, ενώ το πλέον χαρακτηριστικό για τους άλλους δύο ήταν ότι είχαν γιατακιάσει λίγα μέτρα από τις γραμμές του τρένου!!
Έναρξη στου Βαρδαλή
“Σημαδεμένους” είχαν κάποιους χαμηλούς χωματόλοφους οι φίλοι από τον Δομοκό, και προς τα εκεί οργανώθηκε η πρώτη “απόπειρα”… Μικρό το χωριό, λίγοι οι κάτοικοι, κάμποσοι όμως οι κυνηγοί της ευρύτερης περιοχής, οπότε κάθε απόμερος λαγότοπος υπερτερεί σε προσδοκίες.
Εκεί μαζί τους κι εγώ το Σάββατο, και μόνοι τους προς το Πετρωτό την Κυριακή, είχαν τόπους που όλο σχεδόν τον Αύγουστο τους ερεύνησαν σπιθαμή προς σπιθαμή, και για το πρώτο μισό του Σεπτέμβρη τους άφησαν στην ησυχία τους για να “χαλαρώσουν” οι αυτιάδες.
Συμμετείχα τη μία μέρα και για την επιπλέον εμπειρία, αλλά και για να συναντήσω τον Γιάννη Μαυρομάτη, φίλο που διατηρεί βιοτεχνία ζωοτροφών στον Πούρνο Ευβοίας, και τις μέρες εκείνες βρισκόταν στο Βαρδαλή ανακατασκευάζοντας το πατρικό του.
Το Σάββατο ο λάγαρος που ξεφώλιασαν στη ρίζα της γκορτσιάς κατάφερε να ξεφύγει με δυο φυσίγγια σκάγια να αδειάζουν ξωπίσω του, την επομένη όμως Ηλίας και Βαγγέλης “έγραψαν” στα κατάστιχα από ένα ο καθένας.
Για μεγάλο διάστημα, οι λαγοί ήταν κυριολεκτικά ελάχιστοι στην περιοχή, υποστηρίζουν οι φίλοι, όμως τα τελευταία χρόνια έχουν ανακάμψει, δίχως βέβαια αυτό να σημαίνει, ότι ανταγωνίζονται άλλους ονομαστούς λαγότοπους.
