Το κυνήγι του αγριόχοιρου, καθότι ομαδικό, υπόκειται σε πολλά «πρέπει» και πολλά «δεν πρέπει». Για τα «πρέπει» έχουμε αναφερθεί πλείστες φορές στο παρελθόν. Καιρός, λοιπόν, να προσεγγίσουμε και τα «δεν πρέπει». Τα «απαγορεύεται αυστηρώς και δια ροπάλου», δηλαδή…
του Γιάννη Αμπατζίδη
Ευθυγραμμιζόμενος πλήρως με τον τίτλο του κειμένου, «τα δεν πρέπει στο κυνήγι του αγριόχοιρου», δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω την αναφορά μου με το θέμα ασφάλεια.
Για κανέναν λόγο και σε καμία περίπτωση, η οποιαδήποτε κίνηση στο κυνήγι του μεγάλου τριχωτού, δεν πρέπει να ξεφεύγει από τους κανόνες ασφαλείας, γιατί μπορεί να αποβεί μοιραία. Ας μη ξεχνάμε ότι τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα συμβαίνουν στο συγκεκριμένο κυνήγι, κάτι που μόνο τυχαίο δεν είναι.
Και πάμε παρακάτω.
Ο σοφός λαός λέει, και σωστά, «το ψάρι πάντα βρωμάει από το κεφάλι», και στο κυνήγι του αγριογούρουνου το κεφάλι δεν είναι άλλο από τον αρχηγό της κάθε ομάδας.
Πρόκειται για τον άνθρωπο που φτιάχνει την ομάδα κι αυτόν που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τόσο στη εν γένει λειτουργία της, όσο και σε όσα θα κάνει στον κυνηγότοπο.
Το πρώτο «δεν πρέπει» για τον αρχηγό (που είναι απαράδεκτο να επιλέγεται μέσα από ψηφοφορίες, λες και το κυνήγι του αγριόχοιρου είναι… 9μελές του λυκείου), είναι η ένταξη στην ομάδα πολλών ατόμων δίχως να λαμβάνονται υπ’ όψη οι απαραίτητες προϋποθέσεις.
Ενσωμάτωση ή απόρριψη…
Ο αρχηγός δεν πρέπει να δέχεται μέσα στην ομάδα του άτομα που δεν γνωρίζει, τόσο σε ότι αφορά την προσωπικότητά τους, όσο και σε ότι έχει να κάνει με τις κυνηγετικές τους ικανότητες. Η συμμετοχή ενός ατόμου σε άλλες κατηγορίες κυνηγιού δεν έχει καμία σχέση με την ιδιαιτερότητα του κυνηγιού του αγριόχοιρου και δεν πρέπει να λαμβάνεται ως στοιχείο για την ενσωμάτωση ή απόρριψη ενός κυνηγού.
Άτομα που πάσχουν από διάφορες ιατρικές παθήσεις, και κυρίως σε ότι έχει να κάνει με την ορατότητα, την ακοή, τις ψυχικές διαταραχές, καθώς και άτομα που εκ της συμπεριφοράς τους προκύπτει ότι δεν είναι πειθαρχημένα, δεν πρέπει να γίνονται αποδεκτά στις ομάδες.
Οι κυνηγοί που λειτουργούν με βιασύνη, εγωισμό, απερισκεψία και πλεονεξία, επίσης δεν πρέπει να εντάσσονται σε ομάδα.
Οι πολυμελείς ομάδες
Οι πολυμελείς ομάδες αυξάνουν τον κίνδυνο ατυχημάτων, καθώς ο συντονισμός των κυνηγών σε ένα τόσο δύσκολο πεδίο και υπό κακές καιρικές συνθήκες κάποιες φορές, είναι κάτι δύσκολο. Γι’ αυτό, δεν πρέπει ποτέ, ο αριθμός των κυνηγών μιας παρέας στον κυνηγότοπο, να ξεπερνά τα 10 άτομα. Όπως, εξάλλου, ορίζει και η κείμενη νομοθεσία.
Η τοποθέτηση των καρτεριών δεν πρέπει να γίνεται ποτέ σε ευθεία γραμμή μεταξύ τους και κανένας κυνηγός που βρίσκεται στο καρτέρι δεν πρέπει να μετακινηθεί χωρίς να ενημερώσει ή να ενημερωθεί.
Το «δεν βλέπω – δεν πρέπει να τουφεκώ», επιβάλλεται να έρχεται στο μυαλό μας τη στιγμή που σηκώνουμε το όπλο.
Δεν πρέπει να γίνεται κριτική ή να ασκείται ψυχολογική πίεση σε κάποιο μέλος της ομάδας που αστόχησε. Κι αυτό, γιατί την επόμενη φορά μπορεί να «οδηγηθεί» σε λανθασμένες εκτιμήσεις και αποφάσεις, που ενδεχομένως να καταλήξουν σε ολέθρια αποτελέσματα. Η ψυχολογική πίεση σε συνδυασμό με την απειρία, την ελλιπή εκπαίδευση των κυνηγών και την κακή τους νοοτροπία, οδηγούν σε ατυχήματα, κάποιες φορές και σε δυστυχήματα.
Στις φάσεις της στάμπας, όπου εκεί η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη, είναι στιγμές στις οποίες έχουν σημειωθεί αρκετά κυνηγετικά ατυχήματα. Έτσι, λοιπόν, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πηγαίνουν περισσότεροι από έναν για να ξεσηκώσουν ή να αποτελειώσουν το καθηλωμένο αγριογούρουνο. Και όλα αυτά πρέπει να γίνονται κατόπιν συνεννόησης.
Κυνηγός που δεν φορά το πορτοκαλί γιλέκο από τη στιγμή που η ομάδα θα βρεθεί στον κυνηγότοπο, πρέπει να… αποβάλλεται, χωρίς περεταίρω εξηγήσεις.
Τα σκυλιά
Σχετικά με τις υπόλοιπες παραμέτρους που αφορούν τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας:
- Μέσα σε μία ομάδα δεν πρέπει να υπάρχουν πολλοί που κατέχουν σκύλους, διότι έτσι αναπτύσσεται μεγαλύτερο αίσθημα ανταγωνιστικότητας, κάτι που οδηγεί σε προστριβές μεταξύ τους. Τέτοιες καταστάσεις έχουν άμεσο αντίκτυπο στη σωστή λειτουργία της ομάδας, ενώ μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στη διάσπασή της. Κάτι που βλέπουμε να συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια. Ένας έως δύο κάτοχοι σκύλων είναι το ιδανικότερο μέσα σε μία ομάδα.
- Σε περίπτωση που γνωρίζουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο ή τραυματισμένο κάπρο, δεν πρέπει να γίνεται χρήση πολλών σκύλων, διότι έτσι το θήραμα δέχεται μεγαλύτερη πίεση, επομένως μεγαλύτερη είναι και η ανάγκη του ν’ αντιδράσει, κάτι που μαθηματικά θα έχει ως κατάληξη τον τραυματισμό ενός (ή περισσότερων) σκύλου.
- Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε αν οι ενδείξεις από τον τραυματισμό ενός σκυλιού παραπέμπουν στο ότι δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό. Στον κτηνίατρο αμέσως.
- Δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται τα προστατευτικά γιλέκα στα σκυλιά σε περιόδους με αυξημένη θερμοκρασία, διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος της θερμοπληξίας.
- Οι παγανιέρηδες δεν πρέπει να ρίχνουν άσκοπες και υπερβολικές τουφεκιές, ιδίως όταν το θήραμα κατευθύνεται προς την σωστή κατεύθυνση, προς τα καρτέρια, δηλαδή.
Η κακή αυτή χρήση πολλές φορές λειτουργεί αρνητικά, αφενός γιατί οδηγεί τους αγριόχοιρους σε αντίθετη κατεύθυνση από την επιθυμητή και επειδή τους εκτοπίζει από τα λημέρια τους για αρκετό χρονικό διάστημα.
- Σε περιπτώσεις κακοκαιρίας δεν θα πρέπει να προκαλούμε τη φύση διότι συχνά μας εκδικείται.
- Τα νούμερα (κάρπωση) δεν δηλώνουν ικανότητες και κάτι τέτοιο δεν πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός.
Το κυνήγι, οφείλουν να γνωρίζουν οι συνάδελφοι, ότι δεν πρέπει να παρουσιάζεται σαν… πρωτάθλημα με σκορ, ούτε σαν μέσον που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει για να καλύψει τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές του ή να αναδειχθεί και να καταξιωθεί.
Η καταξίωση και η κάλυψη αδυναμιών κερδίζονται καθημερινά μέσα από τον κοινωνικό μας αγώνα και την προσφορά μας στην ίδια την κοινωνία.
…Και κάτι τελευταίο.
- Το κρέας δεν πρέπει να ζυγίζεται!
