Αγριόχοιρος: Ποιότητα εναντίον ποσότητας
Παρατηρώντας κανείς τα πράγματα που έχουν διαμορφωθεί σήμερα στο δημοφιλέστερο κυνήγι της χώρας μας (αγριόχοιρου), έχοντας ζήσει την και διαφορετικότητά του στο παρελθόν, δεν μπορεί παρά να λησμονεί εκείνη την «αίγλη» που στις μέρες μας, δυστυχώς, τείνει να αποδομηθεί.
Μπορεί η ποσότητα του θηράματος επί των ημερών να δίνει την ευκαιρία σε αρκετούς κυνηγούς ώστε να «γευτούν» την δράση και τον δυναμισμό που προσφέρει το κυνήγι του μεγάλου τριχωτού, στον αντίποδα, όμως, είναι έκδηλο πως το ποιόν σε πολλές πτυχές χάνεται μέσα στη πλεονεξία, την ανηθικότητα και την «απώλεια της μνήμης».
Δύσκολες οι εποχές παλαιότερα και λίγοι προσέγγιζαν αυτό το κυνήγι. Άλλωστε οι αγριόχοιροι δεν υπήρχαν σε κάθε στρέμμα καλαμποκιάς ή σε κάθε τούφα από πουρνάρι όπως συμβαίνει σήμερα. Ούτε και στις αλάνες των πόλεων να παρελαύνουν ανέμελοι σαν οικόσιτα.
Και φυσικά αναφέρομαι σε εποχές που πρόλαβα και έζησα κυνηγώντας τούτο το κυνήγι από αρχές της δεκαετίας του 90’ πλάι σε ρομαντικούς και συνάμα σκληροπυρηνικούς κυνηγούς που κουβαλούσαν τον τίτλο του «καθαρόαιμου» γουρουνά. Νιώθω πράγματι τυχερός που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία.
Μέρες ολόκληρες, περνούσαν, χιλιόμετρα πολλά περπατούσες ώστε να βρεθεί κάποιο ίχνος για να «στείλεις» τα σκυλιά. Περίμενες να πιάσει παλιόκαιρος για να «σκορπίσουν» τα λιγοστά ζώα που υπήρχαν σε συγκεκριμένες περιοχές και να ρίξει κάποιο χιόνι στα μεγάλα υψόμετρα ώστε να αναγκασθούν να κατέβουν χαμηλότερα. Ώρες πολλές, κάποιες φορές από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου παρέμενες στο καρτέρι δίχως καμιά μορφή επικοινωνίας και χωρίς να γνωρίζεις την εξέλιξη του κυνηγίου.
Εποχές άλλαζαν, χρονιές ολόκληρες περνούσαν και δύσκολα αντάμωνες με τέτοιο ζουλάπι μέσα στο λόγγο. Στη καλύτερη περίπτωση έκανες μία με δυο τουφεκιές το χρόνο, ή έβλεπες, χάμω, στο σύνολο της ομάδος καμιά δεκαριά αγριογούρουνα όλα κι όλα έως τα τέλη του Γενάρη. Μερόνυχτα περνούσες στο βουνό «αγκαλιάζοντας» τη φωτιά για να «σπάσει» το κρύο που τρύπαγε το κορμί σου από την ολοήμερη ταλαιπωρία και τις χαμηλές θερμοκρασίες.
Αλήθεια…ποιος από τους σημερινούς κυνηγούς γνωρίζει να ανάψει φωτιά στο λόγγο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες;
- Ποιος μπορεί να παραμείνει σε μια ομάδα δίχως να έρθει ο ίδιος για ολόκληρες χρονιές σε επαφή με το θήραμα δίχως να απογοητευθεί και τα παρατήσει;
Ποιος μπορεί να παραμείνει σε ισχνές από θέμα καρπώσεως χρονιές και σε πατροπαράδοτα γουρουνοτόπια που βρίσκονται αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο κατοικίας του και που πρέπει κάθε φορά να διανύει;
– Ποιος μπορεί να κυνηγήσει δίχως Vhf, Gps και «φτιαγμένα» τζιπάκια που πάνε παντού;
– Ποιος μπορεί να ακολουθήσει ένα χνάρι αγριόχοιρου φτάνοντας ως το γιατάκι του;
– Ποιος θα κυνηγήσει εκείνους τους αγριόχοιρους που σαν φαντάσματα έβλεπες μόνο τον ίσκιο τους και δεν μπορούσες να «φέρεις» το τουφέκι πάνω τους απ΄ την σβελτάδα και την ορμητικότητα που είχαν;
Αυτά και άλλα πολλά παραδείγματα που θα μπορούσα να παραθέσω ούτως ώστε να αναδειχθεί περαιτέρω η αντίθεση των πραγμάτων και κάθε νέος να θέσει εαυτόν τον αντίστοιχο επαγωγικό λογισμό. Αλλά ιδού το ερώτημα: πώς θα γνωρίσεις τον εαυτόν σου εάν δεν τον βρεις πρώτα; Και πώς θα τον βρεις εάν δεν ψάξεις; Και πώς θα ψάξεις με την έννοια του ψάχνω όταν ζούμε σε κοινωνίες όπου αυτοί που ψάχνονται αποτελούν είδος περιφρονήσεως και χλευασμού;
Ο Έλληνας κυνηγός ενεργοποιεί όλη την νοητική του δύναμη βάσει των συσσωρευμένων εμπειριών που του έχουν αποκομίσει οι αισθήσεις του μέσα από τη φύση, προσεγγίζοντας το απροσπέλαστο από όλες τις κατευθύνσεις έως ότου μετατρέψει την θεωρία σε πράξη που με την σειρά της θα εξυπηρετήσει το ταξίδι σε απώτερους πνευματικούς ορίζοντες.
Το κυνήγι δεν είναι μόνο κάρπωση αλλά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.
Μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια η κατάσταση διαμορφώθηκε κατά πολύ και η εικόνα του πάλαι ποτέ λεβέντικου και ηρωικού «κυνηγού αγριόχοιρων», στην ουσία δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Η αλλαγή πέρα από την «άνεση» που έφερε σε κάποιες των περιπτώσεων είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν οι πραγματικές αξίες και τα οφέλη που παρέχει το κυνήγι.
Το κακό ποιόν που εισχώρησε στις εκατοντάδες ομάδες και που δημιούργησε η «πρόκληση» της ποσότητας, μετάλλαξε σε μεγάλο βαθμό την φιλοσοφία που διέπονταν γύρω από το ένδοξο κυνήγι του μεγάλου τριχωτού.
Ο επιβεβλημένος σεβασμός στο θήραμα, η πειθαρχία, η λαχτάρα για τη γνώση, η συναδελφικότητα, η αγάπη για το περιβάλλον, η υπόσταση των σκύλων και το συνοχικό πνεύμα των ομάδων, είναι κάποια από τα στοιχεία που στο διάβα των καιρών απωλέσθηκαν. Τη θέση τους πήραν η ασέβεια, η απείθεια, η άγνοια, η φιγούρα, η ίντριγκα, ο αθέμιτος ανταγωνισμός, η διχόνοια, η ποταπότητα και ο κακός μιμητισμός. Οι νέες αυτές καταστάσεις δημιουργούν και καθιστούν συγχρόνως ένα σαθρό στερέωμα άκρως επικίνδυνο πάνω στο οποίο γαλουχούνται γενεές και γενεές κυνηγών αντιγράφοντας «κακώς πρότυπα».
Η πεμπτουσία του κυνηγίου χάνεται μέσα στο χάος των ασύμβατων εκείνων στοιχείων που πάση θυσία πρέπει να «σμίξουν» γιατί το επιτάσσει η «μόδα» των καιρών.
Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να δαιμονοποιώ την εποχή που διανύουμε αναδεικνύοντας μόνον τα μελανά της σημεία. Τις παραδόσεις, δεν πρέπει να τις δέχεται κανείς ως αναμφισβήτητα δεδομένα, αλλά τις ερευνά και τις περνάει μέσα από το κόσκινο της μελέτης και του ψυχοπνευματικού προβληματισμού, αποβάλλοντας τα άχρηστα στοιχεία που αλυσοδένουν την βελτίωση.
Πρέπει λοιπόν να καλωσορίζουμε και καινούργιες κυνηγετικές εμπειρίες και να πειραματιζόμαστε με τις αντίστοιχες αντιδράσεις μας σε αυτές. Με αυτόν το τρόπο ταρακουνούμε τον εαυτό μας και όχι μόνο τον γνωρίζουμε, αλλά διεγείροντάς τον έχουμε και άμεση πρόσβαση στις συμβουλές του, εφ’ όσον καθοδηγεί τις πράξεις μας για τις οποίες μας καθιστά απολύτως υπεύθυνους. Αυτό το ονομάζουμε συνείδηση και πιο συγκεκριμένα «κυνηγετική συνείδηση».
Με μέτρο το άριστον που ορίζεται από την φύση και τον λόγο σε όλους τους τομείς, ο φιλοσοφημένος κυνηγός θα αποτρέπει πράξεις και συνήθειες που θα ζημιώνουν τόσο τη δική του εικόνα όσο και του συνόλου του κυνηγίου. Αναπόφευκτα γίνεται πιο επιλεκτικός και αναζητάει την ποιότητα σε ό,τι εντρυφά. Οι εμπειρίες του θα εμπλουτίζουν τον ψυχισμό του και συνεπώς θα ταυτίζεται με το μεγαλείο της φύσης που εκδηλώνεται στο σύμπαν ως αναπόσπαστο μέρος του. Και το σύμπαν αποτελείται από αντίθετα εφόσον το κάθε τι γεννάει το αντίθετό του – η ημέρα τη νύκτα, ο πόνος την ανακούφιση κ.o.κ…
Για να καταλάβει κανείς το ένα, πρέπει να μελετήσει μελετήσει καλά την άλλη πλευρά του, ώστε να γίνει δυνατή η κατανόηση αυτού μέσα από την δύναμη της σύγκρισης.
Ωστόσο σαφώς και μπορούμε να εναρμονίσουμε την παράδοση με την τεχνολογία, διατηρώντας παράλληλα εκείνες τις αξίες, ενσωματώνοντάς τες στο σήμερα.
