Νιώθω τυχερός που γνώρισα τα οφέλη του κυνηγιού του αγριόχοιρου σε εποχές διαφορετικών συνθηκών, καθώς έτσι, μου δίνεται η δυνατότητα να συγκρίνω όλα εκείνα τα στοιχεία που συντέλεσαν στην διαμόρφωση του κυνηγίου από τότε έως σήμερα.
Βέβαια, πέρα από τις βιωματικές εμπειρίες μιας τριακονταετίας, απεκόμισα σε μεγάλο βαθμό απόψεις και εμπειρίες διαφόρων δεινών κυνηγών που βάδιζαν με γνώμονα πάνω απ’ όλα, την ειλικρίνεια. Διότι οι εμπειρίες αποτελούν και συσσωρευμένα γεγονότα πολλών ανθρώπων και μπορούν σίγουρα να εμπλουτίσουν τις γνώσεις του καθενός, αλλά, θα πρέπει να περνάνε και από περαιτέρω προσωπική ανάλυση, όπως και οτιδήποτε άλλο που βρίσκει «αληθοφάνεια» είτε σαν γνώμη των πολλών είτε σαν άποψη της αυθεντίας.
Έτσι, λοιπόν, θα προσπαθήσω να αναλύσω όσο πιο συνοπτικώς μπορώ τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα του παρελθόντος, καθώς επίσης και αυτά επί των ημερών μας.
Παλαιότερη εποχή
Το κυνήγι του αγριόχοιρου παλαιότερα ασκούταν από την μειοψηφία του συνόλου της κυνηγετικής οικογένειας. Οι ομάδες ήταν λιγοστές, συγκεκριμένες, και κυνηγούσαν συνήθως σε ορεινές περιοχές, καθώς μόνο εκεί υπήρχαν συνήθως οι γνήσιοι αγριόχοιροι. Η μετάβαση στον κυνηγότοπο διεξαγόταν με κάθε είδους μεταφορικό μέσο (ζώα, άμαξες κλπ) πολλές φορές στιβασμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας παρέας που μίσθωνε ακόμη και ταξί, ώστε να μεταφερθεί στον κυνηγότοπο ο άνθρωπος που κατείχε τους ιχνηλάτες σκύλους.
Παλαιότερα, για να εντασσόταν κανείς μέσα σε μια ομάδα δεν ήταν κάτι εύκολο. Έπρεπε να διέθετε κυνηγετικές γνώσεις επί του αντικειμένου αλλά και να ήταν αξιόπιστος ως προς το πνεύμα της ομαδικότητας που απαιτούνταν. Έπρεπε να διαθέτει γνώσεις οικολογίας, κυνοφιλίας, κυναγωγίας, οπλοχρησίας, θηραματολογίας αλλά και να τρέφει αγάπη και σεβασμό προς την φύση και τα ζώα. ‘Επρεπε να είναι οι ίδιος «ιχνηλάτης» ώστε να είναι σε θέση να αξιολογεί και να ακολουθεί τα ίχνη των αγριόχοιρων με σκοπό την καλύτερη προσέγγιση τους.
Τα νέα μέλη αξιολογούταν από τον αρχηγό αλλά και από τους γηραιότερους της παρέας για το εάν πληρούσαν όλα αυτά που έπρεπε να απαρτίζουν ένα γουρουνοκυνηγό. Οι νέοι (ηλικιακά) ήταν δύσκολο να ανταποκριθούν και να πειθαρχήσουν στις δύσκολες εκείνες συνθήκες. Έπρεπε να διατηρούνται σε καλή φυσική και σωματική κατάσταση καθώς η πολυτέλεια των δρόμων δεν υπήρχε. Η πολύωρη πεζοπορία ήταν πολλές φορές αναπόφευκτη, τόσο για τους παγανιέρηδες όσο και για τα καρτέρια. Η επικοινωνία μεταξύ των μελών και του Αρχηγού διεξαγόταν με δυσκολία, δίχως καμία μεσολάβηση εναλλακτικών μορφών επικοινωνίας. Το σύνθημα της έναρξης της παγάνας δίνονταν με μια τουφεκιά στον αέρα από τον Αρχηγό, ώστε να αντιληφθούν όλοι πως ξεκινούσε η διαδικασία λύνοντας τα σκυλιά για την αναζήτηση των αγριόχοιρων. Οι αισθήσεις τους έπρεπε να διατηρούνται σε εγρήγορση, προσμένοντας τον παραμικρό θόρυβο που θα πρόδιδε τον ερχομό του ζώου.
Πολλές φορές κατά την εξέλιξη του κυνηγιού τα μέλη δεν ερχόντουσαν σε καμία επαφή μεταξύ τους από το πρωί έως το βράδυ. Κάποιες φορές δεν γνώριζαν καν τι είχε συμβεί… άλλοτε ακούγανε φωνή για έκκληση της λήξης, άλλοτε αντιλαμβανόντουσαν πως έπρεπε να επιστρέψουν αφού….η δύση του ηλίου και ο ερχομός του σούρουπου σηματοδοτούσαν αυτομάτως το τέλος της παγάνας.
Το άναμμα της φωτιάς στο σημείο αναφοράς αποτελούσε συχνό φαινόμενο καθώς απαιτούνταν αναμονή για την επιστροφή των ιχνηλατών από τις μακρινές τους καταδιώξεις. Κάποια από τα σκυλιά δεν γυρνούσαν την ίδια μέρα και εντοπίζονταν τις επόμενες, καθώς η αναζήτηση τους στο άγνωστο αποτελούσε μια κουραστική και ψυχοφθόρα διαδικασία. Κάποια απ’ αυτά ξεψυχούσαν αιμόφυρτα, έρμαια της πυκνής βλάστησης του δάσους όπου δυσκόλευε την ανεύρεσή τους, αλλά και κάποια δεν εντοπίζονταν ποτέ, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα οι κυνηγοί να μένουνε με την απορία για το τι πραγματικά συνέβηκε… Για το εάν υπέστη κάποιο θανάσιμο τραύμα ο σκύλος, εάν αποπροσανατολίστηκε από τη μακρινή καταδίωξη και περιπλανιέται σε άγνωστα μέρη, εάν κλάπηκε από κάποιον περαστικό και ούτω καθεξής.
Κατά την εξέλιξη της παγάνας θεωρούταν επιτυχία το να ανακαλυφθεί ένας ή και περισσότεροι αγριόχοιροι. Η πλειοψηφία των κυνηγετικών εξόδων συνοδευόταν από την αδυναμία ανακάλυψης τέτοιων ζώων. Τις περισσότερες φορές οι παρέες γυρνούσαν με «άδεια» χέρια κι αυτό τους έκανε περισσότερο κυνηγούς στο να παθιαστούν ακόμη πιο πολύ, διορθώνοντας τυχόν αδυναμίες που υπήρξαν -στο έμψυχο υλικό- αναφορικά με τα μέλη αλλά και τους τετράποδους συνεργάτες. Οι ιχνηλάτες δε, έπρεπε να διαθέτουν μεγάλη έρευνα ώστε να αναζητήσουν και να εντοπίσουν έστω και ένα ζώο που τυχόν είχε διασχίσει τη νύχτα αρκετά χιλιόμετρα μακριά.
Είναι γεγονός πως ο βαθμός δυσκολίας που υπήρξε τα παλαιότερα χρόνια ήταν μια σκληρή δοκιμασία για λίγους, αλλά συντελούσε ταυτόχρονα στην πρόοδο των ικανοτήτων κάθε κυνηγού που ασχολούταν με το λεβέντικο αυτό κυνήγι.
Το σύγχρονο κυνήγι
Η πρόοδος και ο εκσυγχρονισμός δημιούργησαν προϋποθέσεις βελτίωσης σε κάποιους τομείς του κυνηγιού, αντιθέτως σε κάποιους άλλους επήλθε υποβάθμιση. Σήμερα οι παρέες του κυνηγιού του αγριόχοιρου είναι πάμπολλες και συναντάται το φαινόμενο ακόμη και σε ένα χωριό, να δραστηριοποιούνται τρεις ξεχωριστές ομάδες. Οι αγριόχοιροι πλέον βρίσκονται σε κάθε περιοχή που προσφέρει μια σχετική κάλυψη, ακόμη και σε πεδινές περιοχές. Βέβαια ο όρος «άγριο» δεν υφίσταται σε πολλές των περιπτώσεων αναφορικά με τον υβριδισμό που κατά καιρούς έχει επισημανθεί ως πρόβλημα και που ολοένα διογκώνεται. Η πληθώρα του συγκεκριμένου θηράματος έχει ως αποτέλεσμα την προσέλευση πολλών κυνηγών δίχως τις περισσότερες των περιπτώσεων να πληρούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις.
Δίχως κανένα κριτήριο και καμία αξιολόγηση, ο καθένας που θέλει για οποιοδήποτε λόγο να δηλώσει κυνηγός, εντάσσεται ευκόλως σε αυτή την κατηγορία με όσα αυτό συνεπάγεται. Σίγουρα η διευκόλυνση και η απλοποίηση του κυνηγιού μέσω διαφόρων συντελεστών όπως η χάραξη πολλών δρόμων, η χρήση εξοπλισμένων αυτοκινήτων με αποτέλεσμα την πρόσβαση σε απρόσιτα μέρη, οι μορφές άμεσης επικοινωνίας (Vhf, τηλεπικοινωνία) τα εξελιγμένα όπλα-φυσίγγια, η ευκολία εύρεσής τους κι άλλα πολλά, συνέβαλλαν στην καλυτέρευση πολλών συνθηκών, αλλά και δώσανε την δυνατότητα σε πολλούς στο να «γευτούν» την ομορφιά αυτού κυνηγιού που, σε διαφορετική περίπτωση θα αδυνατούσαν.
Η συνεισφορά του Gps (με τα κολάρα εντοπισμού) τα τελευταία χρόνια αποτελεί ένα από τα βασικότερα πλεονεκτήματα της εποχής, αφού η συνεχή επαφή με τους συνεργάτες σκύλους μας αποδεικνύεται πολλές φορές σωτήρια τόσο για αυτούς αλλά και για εμάς. Όμως, ο βαθμός ευκολίας που έχει πλέον αναπτυχθεί, συντελεί αυτομάτως στην υποβάθμιση της δραστηριότητας. Πολλοί από τους νέους κυνηγούς δεν προικίζονται με τις απαραίτητες γνώσεις που απαιτεί το πραγματικό κυνήγι του αγριόχοιρου, αλλά και δεν χρίζονται με το ήθος και τον σεβασμό που πρέπει να το διέπει.
Αναπτύσσονται μεταξύ των πολλών παρεών διαπληκτισμοί για διεκδίκηση των κυνηγότοπων, αλλά και θέτονται ανταγωνισμοί συγχέοντας ακόμη και τον πρωταθλητισμό με το κυνήγι, λες και επιδιώκεται στόχος για διάκριση και κοινωνική καταξίωση μέσα απ’ αυτό. Η ποσότητα του αγριόχοιρου επί των ημερών μας και ο εύκολος εντοπισμός τους, έχει υποβαθμίσει ακόμη και το επίπεδο των ιχνηλατών σκύλων καθώς ακόμα και οι μετριότητες φαντάζουν μέσα από μια ψευδαίσθηση ως «αιθέρες». Για όλα αυτά όμως, η κύρια ευθύνη αναλογεί στις προηγούμενες γενιές που δεν προώθησαν εκείνα τα υγιή πρότυπα ως επιθυμητά.
Είναι βέβαιο, πως, όλες αυτές οι παράμετροι βολεύουν την κατάσταση για την μεγαλύτερη μερίδα των κυνηγών. Όμως, για κάποιους άλλους, έχει χαθεί η άγρια αυτή ομορφιά του γουρονουκυνηγίου όπου προσέφερε μοναδικές στιγμές…
