Το μεγάλο μυστικό που οδηγεί στην αποτυχία ή την υπέρμετρη επιτυχία τον Δεκέμβρη και τον Γενάρη, είναι τα κοπαδιασμένα αγριογούρουνα…
Του Γιώργου Ρουπακιά
Ο λόγος που κοπαδιάζουν οι αγριόχοιροι Δεκέμβριο και Ιανουάριο δεν οφείλεται σε μία παραξενιά, μα στο ζευγάρωμα. Τα κοπάδια έρχονται σε οίστρο, με την πιο παλιά σκρόφα να δίνει το σύνθημα και να ακολουθούν οι άλλες. Αν δεν υπάρχει έμπειρη σκρόφα να δώσει το έναυσμα, όπως λένε θηραματολόγοι και βιολόγοι, το πράγμα περιπλέκεται.
Να μη «σταυρώνεις» πάτημα
Ο ερχομός του χειμώνα και των παγετών, είναι αυτός που θα καθορίσει το πότε, στην διαδικασία του ζευγαρώματος. Τα καπριά, όταν καταλάβουν πως έφτασε ο καιρός, θα κοιτάξουν να μαζέψουν τα χαρέμια τους όσο πιο γρήγορα μπορούν και θα δώσουν μάχες με τα άλλα, για να ξεκαθαρίσει ποιος θα αφήσει τη χρονιά τούτη τη γραμμή αίματός του στα νέα αγριογουρουνάκια. Ο κυνηγός, λοιπόν, πρέπει να ξέρει τι ψάχνει, για να το βρει. Εμείς ψάχνουμε τις συνήθειές τους για να δούμε που πρέπει να εστιάσουμε την προσπάθεια, για την εύρεση ιχνών. Στις περισσότερες παρέες έχει συμβεί να μην μπορούν να… σταυρώσουν πάτημα για μέρες, για εβδομάδες, με την απελπισία να γίνεται μόνιμος σύντροφός τους σε κάθε έξοδο. Και περιστασιακά να «παίρνουν» κανένα παλιοκόπρι, που δεν φτάνει να «χορτάσει» την κυνηγετική όρεξη ανθρώπων και σκύλων.
Μαζεμένα και περιορισμένα
Τα κοπάδια, κατά το ζευγάρωμα, μένουν υπό την κυριαρχία του αρσενικού, μαζεμένα και περιορισμένα σε ένα τόπο που είναι κοντά σε τροφή, γιατί τα θηλυκά, σε αντίθεση με τα αρσενικά, τρώνε κατά το ζευγάρωμα και μάλιστα καλά. Βεβαίως, ο τόπος αυτός πρέπει να προσφέρει και την απαιτούμενη… ιδιωτικότητα.
Τελικά, όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, τα καπριά ξέρουν μέρη που δεν πάει ο νους της παρέας, κι ας κυνηγάει χρόνια σ’ έναν κυνηγότοπο. Μπορεί να είναι ένα «κλικ» πιο κει, αλλά επειδή οι μεγάλες μετακινήσεις το μήνα αυτό δεν είναι στις προτεραιότητες κανενός, δεν αφήνουν ίχνη. Μερικά καπριά, που κυνηγήθηκαν από τα πιο δυνατά, αναζητούν την τύχη τους σε κοπάδια που από μακριά μυρίζουν… έρωτα. Πέφτουν στα τουφέκια μας συχνά εκείνες τις μέρες, πριν προλάβουν να δώσουν μάχη με άλλους αντεραστές. Να και ο λόγος που είναι τόσο επιθετικά και την πληρώνουν τα θερμοκέφαλα σκυλάκια μας. Πολλοί γουρουνοκυνηγοί το έχουν κατά νου και δεν χασομερούν, όταν δουν δυστοκία στην εξεύρεση ιχνών, αυτή την περίοδο. Καταλαβαίνουν πως το… πανηγύρι ξεκίνησε και αρχίζουν να ψάχνουν σε μέρη, που κατά το παρελθόν έκρυβαν «θησαυρό».
Κάπου κοντά και τα άλλα
Συνηθίζουν να λένε, ότι όταν σου «καθίσει» η μέρα και πέσεις πάνω στο κοπάδι, πως ακόμη και αν έφυγε ένα χρονιάρικο καπράκι ή ακόμη και ο κάπρος ο ίδιος, ψάξε ξανά με τα σκυλιά και θα βρεις κοπάδι. Επίσης εάν θηρεύσεις κάπρο τραυματισμένο από άλλο καπρί, αν το τραύμα είναι φρέσκο, κάπου εκεί κοντά θα έχει κοπάδι. Πολλές φορές το κοπάδι «κρύβεται» από την έξοδο ενός κάπρου και τυχαία το ανακαλύπτει ένα άπραγο σκυλάκι που έτυχε να μην φύγει, όπως κάποτε ο μακαρίτης ο Αζοράκος, ο οποίος έπεσε σε μία τέτοια περίπτωση.
Καθώς έσπευσα θυμωμένος, θυμάμαι, να τον μαζέψω που στάμπαρε, κατ’ εμέ το άδειο γιατάκι, η πλαγιά λες και… γκρεμίστηκε πάνω μου, με τα αγριογούρουνα κατά δεκάδες να περνάνε δίπλα μου. Σπάνια και αξέχαστη εμπειρία γιατί τέτοιο κοπάδι 60+ αγριογούρουνων δεν είχα δει ποτέ, ούτε είδα ξανά μέχρι σήμερα. Τα κοπάδια, σε τέτοιες καταστάσεις, περιμένουν υπομονετικά στα «κλειστά» μέχρι τα σκυλιά να απομακρυνθούν κυνηγώντας ένα μικρό που το… «πετάνε» ή ξεφεύγει από την «μπάλα» που κάνει το κοπάδι στο κλειστό. Ακόμη χειρότερα, στα δύσκολα, το καπρί, αφού δώσει ένα… καλό μάθημα στα θαρραλέα σκυλιά, κάνει μία έξοδο να προστατέψει το κοπάδι του. Αλλά στην περίπτωση αυτή δεν έχει σχέση η έξοδος με τις άλλες πριν. Τώρα στήνει παγίδες, ενέδρες, σταματώντας τη φυγή, να ξεφορτωθεί τους διώκτες το συντομότερο και να επιστρέψει. Έχοντας χάσει και κιλά από το αχαλίνωτο σεξ, είναι πιο ελαφρύ και σβέλτο. Κι αν βρεθούν στο διάβα του σκυλιά, είναι πιθανό κάποια από αυτά να μην ανταμώσουν κοπάδι ξανά στη ζωή τους…
Είναι μαστοριά να βρεις το κοπάδι που κρύβεται. Για τους αδαείς φαντάζει απλό, μα άλλο στα λόγια με το κρασί παρέα και άλλο στο βουνό.
Η τσομπανιάρα σκύλα που σταμπάριζε
Κυνηγούσαμε ένα καπρί, που χτύπησε ένα σκύλο μας και ξέροντας που είναι το σκυλί, φανταζόμασταν πως κάπου εκεί κοντά θα είναι και ο αγριόχοιρος. Κατέβηκα με ένα άλλο σκύλο να το βρω και να το τελειώσω, μιας και το είχα ήδη τραυματίσει. Ψηλά στο βουνό τα παιδιά της παρέας, καθώς κατέβαινα άκουγαν μία τσομπανιάρα σκύλα να σταμπάρει. Ήταν «μερακλού» με τον κάπρο. Ένας είπε στο φίλο που ήταν σε ένα βράχο πάνω από την τσομπανοσκυλοστάμπα, να ρίξει μία πέτρα. Εκεί που πριν ίχνος από κοπάδι δεν είχαμε δει, πάνω από σαράντα αγριόχοιροι άρχισαν να έρχονται προς το μέρος μου κατεβαίνοντας στο ρέμα. Έγινε ραμαζάνι! Το κουβάλημα ήταν ζόρι μα η χαρά το έκανε εύκολο, φυσικά η χαρά του Θανάση που πουλούσε φυσίγγια ήταν μεγαλύτερη… αλλά χαλάλι!
