Τώρα που ο τόπος σφύζει από αγριογούρουνα «λείπονται οι καλοί τουφεκατζήδες».

Πολλά έχουν κατά καιρούς ειπωθεί για τους σωστούς τρόπους σκόπευσης των θηραμάτων, για θέματα βλητικής, μάρκες φυσιγγίων, όπλων και άλλα πολλά.  Ωστόσο, η εύστοχη στο αγριογούρουνο βολή είναι κατά κόρον απόρροια της ψυχολογικής κατάστασης αλλά και της εμπειρίας του ατόμου που βρίσκεται πίσω από το όπλο.

Κι αν στις μέρες μας τα αγριογούρουνα θηρεύονται κατά χιλιάδες στην ελληνική επικράτεια, αυτά που «γλιτώνουν» από τα βόλια των κυνηγών είναι κατά πολύ περισσότερα. Ο λόγος…; Η αδυναμία πολλών στο να «κρατήσουν γερά» το τουφέκι τους.

Σε μια κυνηγετική έξοδο μπορεί να ακούς τα τουφέκια των καρτεριών να «λαλούν» σαν εκείνα των παγανιέρηδων (στον αέρα), ωστόσο το αποτέλεσμα πολλές φορές είναι πενιχρό έως μηδαμινό. Στη καλύτερη να έχουν τραυματίσει κάποιο μικρό αγριογούρουνο απ’ τα πολλά που πέσανε μπρος στις κάννες τους. Και εκεί είναι που ο αρχηγός μαζί με τους παγανιέρηδες…αποκαρδιώνονται.

Είναι γεγονός πως οι περισσότερες ομάδες που συγκροτούνται για το κυνήγι του αγριόχοιρου τα τελευταία χρόνια διαθέτουν στο εσωτερικό τους άτομα που η εμπειρία με το όπλο όσο και με το αντίστοιχο θήραμα είναι ελλιπής έως ανύπαρκτη. Είτε πρόκειται για ηλικιακά νέους είτε για μεσήλικους και μεγαλυτέρους. Όμως, ακόμα κι αν προϋπάρχει μια σχετική επαφή με άλλα είδη θηραμάτων και διάφορους κατά καιρούς τύπους όπλων, δεν αρκεί για να είναι κανείς αποδοτικός στη «τουφεκιά» του αγριογούρουνου.

Όλα αυτά τα χρόνια έχω δει πάμπολλους κυνηγούς που υπήρξαν δεινοί σκοπευτές σε διάφορα θηράματα όπως μπεκάτσες, κοτσύφια, πέρδικες, λαγούς, παπιά κλπ, αλλά και εξειδικευμένους στα όπλα με συχνή χρήση στα σκοπευτήρια που αστόχησαν κατ’ επανάληψιν στα αγριογούρουνα. Ακόμη και άτομα με συμμετοχή και διακρίσεις σε αγώνες σκοποβολής που όταν κλήθηκαν να αποδείξουν αυτές τους τις ικανότητες σε συνθήκες ελληνικού γουρουνοκυνηγίου, απέτυχαν παταγωδώς. Και τονίζω του «ελληνικού» καθότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες στις πλείστες των περιπτώσεων αυτό διεξάγεται, το καθιστούν ως ιδιαίτερο και με υψηλό βαθμό δυσκολίας.

Εντούτοις, είναι βέβαιο πως η συχνή ενασχόληση με το τουφέκι συμβάλλει στη πρόοδο του κυνηγού. Μέσα από την πρακτική εξάσκηση μπορεί να επιτευχθεί η τελειότητα αλλά θα πρέπει να καταλάβουμε το εξής: «το σκοπευτήριο μπορεί να σε κάνει πιο καλό κυνηγό, δεν θα σε κάνει ποτέ όμως κυνηγό».

Ωστόσο και οι παλαιότερες ομάδες σήμερα αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα καθώς όπως αναφέρουν τα «καλά τουφέκια» σπανίζουν. Βέβαια αυτό ήταν ένα ζήτημα που ανέκαθεν τις απασχολούσε. Όχι, όμως, στο βαθμό που εντοπίζεται σήμερα τόσο στις ίδιες όσο και στις νεοσύστατες. Η διαφορά είναι πως η «αποτυχημένη βολή» παλιότερα είχε μεγαλύτερη βαρύτητα και επιρροή, καθώς λίγες ήταν οι φορές που είχε κανείς την ευκαιρία να «πατήσει σκανδάλη» απέναντι στο μεγάλο θήραμα. Διότι απλούστατα, εκείνο δεν υπήρχε σε πληθώρα. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλοι περίμεναν πώς και πως να βρεθεί μια μέρα έστω κι ένα αγριογούρουνο και να σταλθεί προς τα καρτέρια με όσες προσπάθειες προηγουμένως καταβάλλονταν.

 Ολόκληρη η ομάδα κρέμονταν στη πολυπόθητη «βαριά» τουφεκιά που θα «κλείδωνε» το αποτέλεσμα. Γνώριζαν πολύ καλά πως η «αντάμωσή» τους με κάποιο αγριογούρουνο θα επέρχονταν ξανά κατόπιν καιρού. Για αυτό και υπήρξαν πιο υπομονετικοί και προσεκτικοί, πιο προετοιμασμένοι αλλά και περισσότερο τεχνικώς καταρτισμένοι. Είχαν πιο συχνή επαφή με τα όπλα και κατά συνέπεια μεγαλύτερη εξοικείωση. Το βασικότερο όμως, ήταν πως υπήρξαν πιο «μπασμένοι» στο πνεύμα του γουρουνοκυνηγίου. Οι ίδιες οι συνθήκες δομούσαν πιο κατάλληλους και σκληροπυρηνικούς  χαρακτήρες.

Ο βαθμός δυσκολίας που υπήρξε εκείνα τα χρόνια ήταν μια δοκιμασία για λίγους, αλλά συντελούσε ταυτόχρονα στην πρόοδο των ικανοτήτων εκείνου που ασχολούταν με το λεβέντικο αυτό κυνήγι. Η μαλθακότητα των ανδρών σφαιρικώς που έχει επέλθει στο διαφορετικό μοντέλο ζωής που βιώνουμε στις μέρες μας, αποδομεί τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν την «ταυτότητα» του…καλού σκοπευτή.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω και συγκλίνοντας προς τα βασικότερα κριτήρια που καθιστούν έναν συοθήρα (γουρουνοκυνηγό) ως «καλό τουφέκι», είναι πάνω απ’ όλα η ψυχραιμία, η αυτοσυγκέντρωση και η εμπειρία. Με λίγα λόγια είναι η ψυχοσύνθεση του καθενός που έχει συγκροτηθεί μέσα από βιωματικές περιστάσεις αλλά και που η ίδια του η φύση υπαγορεύει. Το κυνήγι του αγριόχοιρου εν γένει απαιτεί σκληρούς χαρακτήρες και ενάρετους άνδρες. Να μη «σπάνε» από τις κακουχίες που πηγάζουν μέσα από την ιδιότητα του θηράματος και να παραμένουν ψύχραιμοι κατά την επέλαση των αγριόχοιρων. Πολλές φορές ο θόρυβος που προκαλείται όταν ένα αγριογούρουνο εισέρχεται προς το βεληνεκές ενός καρτεριού, προκαλεί άγχος και διαταραχή του νευρικού συστήματος με συνέπεια την τρεμούλα στα άκρα του σώματος και την αστοχία κατά τη βολή.

Οι περισσότεροι ωστόσο δεν παραμένουν σε εγρήγορση κατά την αναμονή τους στο καρτέρι και κατά συνέπεια η ξαφνική εμφάνιση του αγριόχοιρου τους «πιάνει αδιάβαστους». Μέχρι να «φέρουν» το όπλο πάνω του, αυτό τους έχει ήδη «χαιρετίσει….». Ακόμα κι όταν προετοιμάζονται από τον θόρυβο του ζώου που τους προειδοποιεί για τον ερχομό του, δεν «στήνουν» το όπλο προς τη σωστή κατεύθυνση και περιμένουν την τελευταία στιγμή. Εδώ να σημειώσουμε πως η καλή ακοή ενός ατόμου παίζει καθοριστικό ρόλο για την έκβαση του αποτελέσματος. Το «μισό γουρούνι στο τορβά» είναι η αντίληψη…δια της ακοής.

Η δύναμη, η ορμητικότητα και η ταχύτητα που αναπτύσσει ένας αγριόχοιρος παρά τον όγκο που φέρει, τη στιγμή που βγαίνει σε ανοιχτό σημείο το καθιστούν ως μια από τις δυσκολότερες τουφεκιές. Εάν λοιπόν δεν το περιμένεις ετοιμασμένος, το πιθανότερο είναι πως θα το χάσεις. Αρκετοί είναι εκείνοι που επίσης «χαζεύουν» το ζώο όταν εμφανίζεται μπροστά τους, με συνέπεια «αλλού να πάει το μάτι κι αλλού η τουφεκιά».

Η προσαρμογή του όπλου πάνω στον κυνηγό όπως και η ομαλή του λειτουργία, η επώμιση αλλά και η ποιότητα των φυσιγγίων μαζί με τις εκάστοτε συνθήκες που εν γένει επικρατούν, είναι σαφώς στοιχεία που συντελούν στην όποια επιτυχία ή αποτυχία.

Το βασικότερο όμως, έγκειται στον ίδιο τον κυνηγό και την ψυχοσύστασή του.