Ο ήχος του μπίπερ δεν καλεί απλά, απαιτεί την παρουσία του κυνηγού.
Το επίμονο χτύπημά του, ειδικά όταν προέρχεται από μακριά, ενεργοποιεί έναν περίεργο μηχανισμό. Ένα μίγμα πιέσεων, όλες οξύτατες και σε συνέργια μεταξύ τους, στο να παρατείνουν την αναστάτωση του κυνηγού ο οποίος πρέπει να “πετάξει”, να τοποθετηθεί σωστά και να ξεπεράσει το χτυποκάρδι, το οποίο θα τσάκιζε οποιονδήποτε.
Στο κυνήγι της μπεκάτσας δεν περνάει ώρα, ημέρα ή εβδομάδα, που να μη νιώθουμε την ανάγκη να ξαναδούμε και να αναθεωρήσουμε στρατηγικές, που μέχρι μια στιγμή πριν ανακαλύψουμε νέες, φαίνονταν σταθερές και ακατάριπτες.
Αν το σκεφτούμε καλά, δεν είναι η ίδια η μπεκάτσα με σάρκα και πούπουλα που μας κάνει να κολαζόμαστε και που εμείς κατηγορούμε, αλλά η επιβλητική και “διαβολική” εικόνα που αυτή αντιπροσωπεύει για πολλούς από εμάς. Ούτε το ένα χιλιοστό από το μελάνι το οποίο έχει χυθεί για να εξυμνήσει τις αρετές της βασίλισσας θα είχε χυθεί, αν εκείνη, η Scolopax Rusticola, αντί να μείνει στο δάσος και να έρχεται μυστηριωδώς από το Βορρά, είχε ως τόπο διανομής της τα ομοιόμορφα λιβάδια της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Συνεπώς, μπορούμε να πούμε ότι στη περίπτωση της μπεκάτσας “τα ράσα κάνουν το παπά”. Υπάρχουν ακόμα βέβαια κάποιοι, οι οποίοι τη θεωρούν ένα πουλί χαζό και αυτή υπήρξε επί μακρόν η ιδέα, που πολλοί λαοί του παρελθόντος είχαν για τη μπεκάτσα. Παρ’ όλα αυτά μια βάση αλήθειας για τη βασιλικότητα της μπεκάτσας πρέπει να υπάρχει.
Στις μέρες μας, ασπαζόμενοι ένα μέρος της λογοτεχνίας που τη στέφει με φωτοστέφανα, υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι θα ήθελαν να απαγορευτεί η χρήση του μπίπερ. Φοβούνται δήθεν, μήπως ο ήχος αυτού του ηλεκτρονικού βοηθήματος από τη μια βεβηλώσει την ιερότητα του δάσους και από την άλλη μήπως αυτό καθ’ αυτό το μπίπερ προκαλεί μια μεγαλύτερη κάρπωση. Ίσως όλα αυτά συμβαίνουν επειδή κάποιοι κυνηγοί επιφυλάσσουν για τους συναδέλφους τους, οι οποίοι λόγω ικανότητας, υπομονής, αξίας και τύχης, επιτυγχάνουν σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτούς, συναντήσεις με τις μπεκάτσες, ζήλια και φθόνο. Συναισθήματα αυτά τα τελευταία τα οποία είναι όπως η σκουριά, γιατί διαβρώνουν όποιους τα νιώθουν.
Ούτε τα χρόνια των πιο λυσσαλέων ταξικών αγώνων δεν υπήρξε τόσο μίσος, μεταξύ της εργατικής τάξης και της πλουτοκρατίας, όσο μπορεί να καταγραφεί μεταξύ κάποιου που πάει για μπεκάτσες με αυτοσκοπό την κάρπωση και κάποιου άλλου που πηγαίνει για μπεκάτσες με σκοπό να ευχαριστηθεί την όλη διαδικασία και να καρπωθεί και κάποιες μπεκάτσες
Το κυνήγι της μπεκάτσας δεν γνωρίζει δημόσιους θεατές, αλλά μονάχα ιδιώτες πρωταγωνιστές. Γι’ αυτό θεωρώ ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο, από το να πλησιάσει κανείς στο κυνήγι της μπεκάτσας, χρησιμοποιώντας τα μέσα και τα νόμιμα βοηθήματα που θέτονται στη διάθεσή του.
Ακόμα θυμάμαι, χωρίς καμία νοσταλγία, εκείνη τη παραφροσύνη που μου προκαλούσε ο εντοπισμός του σκύλου μου, που βρισκόταν φερμαρισμένος κάπου μέσα στο δάσος, όταν πριν από 15 χρόνια περίπου, ξεκίνησα να κυνηγάω με “σύγχρονα” σέττερ αλλά με “παλιά” μέθοδο. Με κομμένη την ανάσα προσπαθούσα να τον βρω, κοιτώντας προσεκτικά για να τον διακρίνω μέσα στη βλάστηση, χωρίς να ξέρω πολλές φορές αν πραγματικά φερμάρει ή αν απλά βγήκε εκτός του ακουστικού μου πεδίου, κάτι το οποίο δεν κατάφερα να ξεπεράσω ούτε με διπλό κουδούνι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που πραγματικά τον έψαχνα για πάνω από μισή ώρα από θάμνο σε θάμνο. Πολλές φορές με είχε σώσει, το ότι όταν ο σκύλος βρισκόταν μέσα στο πυκνό και με άκουγε να πλησιάζω, έκανε εκείνη τη ανεπαίσθητη κίνηση, εκείνο το βηματάκι που έκανε το κουδούνι να κάνει το πολυαναμενόμενο “γλίνγκ” που μου άνοιγε τις πόρτες της ευχαρίστησης. Τι χρόνια εκείνα τα χρόνια!
Έπειτα φιλοσοφώντας το θέμα αποφάσισα να περάσω στο μπίπερ, πεπεισμένος ότι δεν είναι το μπίπερ αυτό το οποίο σκοτώνει, αλλά ο σκύλος κατά κάποιο τρόπο, που τις βρίσκει και τις καθηλώνει σε πρώτη φάση και σε δεύτερη εγώ ο κυνηγός. Αντίθετα το μπίπερ συνήθως φέρεται από ένα σκύλο ανοιχτής έρευνας, πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι μεταξύ του κυνηγού και του σκύλου τη στιγμή της φέρμας, υπάρχει μεγάλη απόσταση η οποία δίνει όλο το χρόνο που χρειάζεται στη μπεκάτσα προκειμένου να αποφασίσει με ποιο τρόπο θα αμυνθεί. Θα φύγει πριν την άφιξη του σκύλου; Πριν την άφιξη του κυνηγού; Θα απομακρυνθεί ποδαρόνοντας; Ή θα μείνει στη θέση της θεωρώντας ότι η ακινησία είναι η καλύτερη άμυνα; Οι εναλλακτικές είναι πολλές.
Το μόνο κακό του μπίπερ είναι, όπως είπα και στον πρόλογο, ότι ενώ όταν χτυπάει στην έρευνα, σου δίνει τη δυνατότητα να προχωράς στο δάσος πιο χαλαρά, χωρίς να πρέπει να έχεις συνέχεια όλες τις αισθήσεις σου σε επιφυλακή, όταν χτυπάει στη φέρμα κατά κάποιο τρόπο απαιτεί την άμεση παρουσία μας. Είσαι σίγουρος ότι ο σκύλος βρίσκεται φερμαρισμένος μπροστά στη μπεκάτσα και αυτό σε κάνει να θέλεις να “διακτινιστείς” για να βρεθείς όσο το δυνατόν πιο γρήγορα κοντά του. Σαγηνεμένος, σαν άλλος Οδυσσέας από μια σειρήνα, νιώθεις την υποχρέωση να τρέξεις προς εκείνον τον επίμονο ήχο, με τα στεφανιαία σου να τίθενται σε σοβαρή δοκιμασία. Ο ακροατής-κυνηγός πρέπει να πετάξει. Να τοποθετηθεί βιαστικά και να καταφέρει να ξεπεράσει τη ταχυπαλμία η οποία θα έριχνε κάτω και ένα άλογο. Έτσι όταν στη καλύτερη των υποθέσεων ο ακροατής- κυνηγός προλάβει να φτάσει στην ώρα του για να παραβρεθεί στο σήκωμα της “βελουδομάτας”, είναι ήδη “λιώμα”.
Το βλέμμα είναι θαμπό από την κούραση. Όποιος φοράει γυαλιά για να βλέπει καλύτερα, ο ατμός που παράγεται από τον ιδρώτα λόγω της κούρασης του, κάνει τους φακούς όπως το καθρέφτη του μπάνιου μετά από ένα ζεστό μπάνιο. Εν ολίγοις το μπίπερ δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στο δάσος.
Αν ο σκύλος που φέρει το μπίπερ, κυνηγάει ζευγάρι με ένα έξυπνο σύντροφο, ο τελευταίος θα σταματήσει στον ήχο που υποδηλώνει τη φέρμα του πρώτου. Έτσι όμως, πολλές φορές γεννάται ένα άλλο πρόβλημα το οποίο ζητά επίλυση. Ποιος από τους δύο σκύλους φερμάρει τη μπεκάτσα; Σε ποιον από τους δύο να πας; Τις περισσότερες φορές μόνο όταν φτάσεις κοντά στον έναν από τους δύο μπορείς να καταλάβεις από την έκφραση του ή την στάση του σώματός του αν φερμάρει ή αν συναινεί, αλλά έτσι ίσως έχεις χάσει πολύτιμο χρόνο. Άλλη μια ευκαιρία λοιπόν για τη μπεκάτσα να το σκάσει.
Όπως και να έχει πάντως, η εμπειρία δε βοηθάει σε αυτό το θέμα. Άπειρες φορές έχω πει στον εαυτό μου “την επόμενη φορά δε θα τρέξεις, θα πας ήρεμα στη φέρμα του σκύλου, δε θα βιαστείς, θα φτάσεις ξεκούραστος”. Τη κρίσιμη όμως στιγμή, όταν το μπίπερ αρχίσει να χτυπάει σαν τρελό και η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο, τίποτα δε μπορεί να με συγκρατήσει και έτσι σκέφτομαι πάλι από μέσα μου “όλο λόγια είσαι”.
