Είναι πάντα σίγουρος ο κυνηγός, ότι το θήραμα χτυπήθηκε από την δική του τουφεκιά και επομένως του ανήκει; Και αν όχι, ποια είναι η διαδικασία που θα καθορίσει τον τελικό αποδέκτη, τον πραγματικό θύτη;
Ο κυνηγότοπος δεν είναι δικαστήριο διαιτησίας, δεν υπάρχουν συνήγοροι και κατήγοροι, ούτε γραπτοί νόμοι που να υποστηρίζουν το δίκιο. Ισχύουν μόνο οι κανόνες ορθής συμπεριφοράς, που προέκυψαν σε βάθος χρόνου και με βάση την λογική και το ήθος. Πόσες φορές δεν έχει συμβεί στον καθένα μας να εμφανίζεται ξαφνικά κάποιος άλλος κυνηγός και να διεκδικεί το θήραμα που έχουμε χτυπήσει.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν υπάρχει πιο αστεία σκηνή από αυτήν, που οι δυο «μονομάχοι» κυνηγοί παριστάνουν τους δόκτορες ανατομίας, προκειμένου να διαγνωσθεί από ποια πλευρά πυροβολήθηκε το θήραμα, δεξιά ή αριστερά. Αλλά και τι άλλο πρέπει να γίνει, να χαρίσουμε το θήραμα για να αποφύγουμε τον καβγά ή να διεκδικήσουμε το δίκιο μας και ό,τι προκύψει. Και το ένα είναι «στραβό» και το άλλο «ανάποδο» και επικίνδυνο. Ένα πουλί περισσότερο ή λιγότερο στην τσάντα, μπορεί να μην διαφοροποιήσει την κάρπωση, οπωσδήποτε όμως θα χαλάσει την διάθεση του κυνηγού για το υπόλοιπο της ημέρας.
Ο αλάθητος μάρτυρας
Ο μόνος τρόπος για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις και οι διαπληκτισμοί είναι να γνωρίζει αυτός που τουφεκά πότε του ανήκει το θήραμα. Ο κυνηγός με οξυδέρκεια και πείρα γνωρίζει κατά 99,99% ότι η δική του βολή κατάφερε το καίριο πλήγμα, ακόμα και αν τουφέκισε ταυτόχρονα άλλος κυνηγός. Αν έχει και την παραμικρή αμφιβολία, τότε το θήραμα δεν του ανήκει. Τι γίνεται όμως με τους νέους κυνηγούς ή τους μεγαλύτερους, αλλά ανεπίδεκτους μάθησης; Ποιος είναι ο κώδικας καλής συμπεριφοράς και ποιοι κανόνες ισχύουν στον κυνηγότοπο, σχετικοί με την διεκδίκηση του θηράματος;
Οι άγραφοι κανόνες
*Αποτελεί απαράβατο κανόνα, ότι κάθε πουλί που βρίσκεται στον αέρα σώο και αβλαβές και αφού ο κυνηγός που το σήκωσε ή που αυτό πετούσε προς το καρτέρι του, εξάντλησε τις βολές του όπλου του εντός του δραστικού βεληνεκούς και αστόχησε, μπορεί ο καθένας μετά να το τουφεκίσει και να το καρπωθεί.
*Αν πρόκειται για ορτύκι, μπεκάτσα ή πέρδικα και το πουλί αλώβητο μετά τις τουφεκιές πιάσει κοντά, τότε το κυνήγι συνεχίζεται δικαιωματικά από αυτόν που το σήκωσε.
*Αν οποιοδήποτε πουλί πληγωθεί από κυνηγό και «πιάσει» ζωντανό, το θήραμα ανήκει στον κυνηγό που το πλήγωσε. Στην περίπτωση όμως που απομακρύνεται αν και πληγωμένο, ο καθένας μπορεί να το τουφεκίσει.
Για παράδειγμα το πληγωμένο τρυγόνι ή η «κοψόφτερη» τσίχλα που φεύγει εκτός βολής και έχει ακόμα «ψωμιά» μπορεί να το-την τουφεκίσει άλλος κυνηγός και να αποκτήσει το θήραμα.
*Αν έρχονται προς το καρτέρι μας δύο ή περισσότερα πουλιά και σε σωστή απόσταση βρίσκεται άλλος κυνηγός, τότε τουφεκάμε το πουλί που είναι στη μεριά μας, δίνοντας ευκαιρία και στο γειτονικό καρτέρι.
*Στην περίπτωση που κάποιος κυνηγός φθάσει στον κυνηγότοπο αργότερα από μας, σταθεί ανεπίτρεπτα κοντά, τάχα πως του πιάσαμε το καρτέρι και δεν «παίρνει» από λόγια, καλό είναι να απομακρυνθούμε, έστω κι αν χάσουμε το γερό πόστο. Γιατί είναι βέβαιο ότι ο «μάγκας» στερείται κυνηγετικού ήθους και ή θα χαλάει τα πουλιά ή θα τουφεκάμε και οι δύο το ίδιο πουλί με τα γνωστά άσχημα ξεμπερδέματα.
*Είναι απαράδεκτο, αν όχι ανήθικο, να πλησιάζει ή να διασχίζει τον νοητό χώρο του καρτεριού άλλος κυνηγός, φίλος ή ξένος και να τουφεκά το πουλί που έρχεται πάνω μας. Ακόμα κι αν δεν το έχουμε δει, οφείλει να μας ειδοποιήσει και στην περίπτωση που το χτύπησε πρέπει να μας το δώσει. Βέβαια δικαιούται να ρίξει και να καρπωθεί το θήραμα, εφ’ όσον έχουμε εξαντλήσει τις βολές μας, όπως ειπώθηκε προηγούμενα.
*Καμιά ρυθμιστική ή άλλη εγκύκλιος του κυνηγίου δεν καθορίζει την απόσταση μεταξύ δύο καρτεριών. Το σωστό είναι να μεσολαβεί κενό 80-100 μέτρων, ώστε να μην τουφεκάνε τα γειτονικά καρτέρια το ίδιο θήραμα, αλλά και να υπάρχει απόσταση στοιχειώδους ασφαλείας. Το κενό μεταξύ των καρτεριών μικραίνει μόνο αν η διαμόρφωση του εδάφους το επιτρέπει.
*Αν κάποιος συνάδελφος έχασε ένα πουλί και μας ζητήσει να τον βοηθήσουμε με το σκύλο μας, πρέπει να το κάνουμε, εφ’ όσον αυτό δεν διακόπτει το κυνήγι μας.
*Στην περίπτωση που ένας υπερήλικας κυνηγός βαδίζει να πάρει το πουλί, που έπεσε χτυπημένο από την δική μας βολή, δεν τον σταματάμε. Τον βεβαιώνουμε μάλιστα ότι αυτός το κτύπησε και τον βοηθάμε να το βρει. Θα είναι η καλή πράξη της ημέρας.
Ο «μαζέτας»
Η πιο πάνω περίπτωση δεν έχει καμία σχέση με τον αναξιοπρεπή «μαζέτα» κυνηγό, που καρπώνεται λάθρα μέσω του σκύλου του, τα θηράματα των άλλων κυνηγών και απαραίτητο είναι όταν τον συναντάμε, να του κόβουμε τον «βήχα». Πριν χρόνια είχα πιάσει ένα πολύ καλό καρτέρι για «μαύρες» τσίχλες, σε ένα παραλιακό κυνηγότοπο της Μαγνησίας. Στα αριστερά μου και στην ίδια ευθεία είχα έναν ξένο κυνηγό, στην σωστή πρέπει να ομολογήσω απόσταση. Ο χώρος προσφέρεται για «μαύρες», καθώς οι τσίχλες έρχονται από τον φωτεινό ορίζοντα της ανατολής, αλλά το κάθε τουφέκι βλέπει μόνο τα πουλιά που έρχονται κατά μέτωπο ή στην αριστερή του τραβέρσα, προς το ανοιχτό φόντο της θάλασσας. Στα δεξιά η σκοτεινιά του βουνού, δεν σου επιτρέπει να δεις ούτε κουρούνα.
Με λίγα λόγια εγώ μπορούσα να διακρίνω τις τσίχλες που πήγαιναν για τον «γείτονα», όχι όμως αυτός τις δικές μου. Στην πρώτη αριστερή τραβέρσα που ευστόχησα, άκουσα μετά από δέκατο του δευτερολέπτου την τουφεκιά του γείτονα και το ασπρο-κανελί Επανιέλ του να τρέχει στο σημείο που έπεσε το πουλί που τουφέκισα. Και όπως είχα διακρίνει καλά, η τσίχλα ήταν μία και μοναδική.
–«Συνάδελφε» του φώναξα, «ο σκύλος σου πήρε την τσίχλα μου».
–«Αποκλείεται, δεν άκουσες την τουφεκιά μου; Κι ύστερα ο σκύλος μου δεν ακουμπά ξένα πουλιά», ήταν η απάντησή του.
–«Πίσω μου σ΄ έχω σατανά», μονολόγησα. Μήπως όμως λάθευα και αυτός διέθετε υπερ-όραση;
Το ίδιο επαναλήφθηκε και στην δεύτερη τσίχλα που τουφέκισα και ευστόχησα.
-«Α, θα σε φτιάξω εξυπνάκια, τέλος το «τροπάρι» σου», ξαναμονολόγησα.
Και σε μια στιγμή απραξίας επωμίζω αστραπιαία και ρίχνω αριστερά στο πουθενά. Ατάκα και η δική του τουφεκιά
–«Είδες που έπεσε;», του φωνάζω.
–«Την δική σου όχι, μόνο την δική μου είδα», αποκρίθηκε ενώ το «κλεφτρόνι» Επανιέλ του, παρέμενε ασάλευτο.
-«Καλά» του φωνάζω, «όταν καλοξημερώσει θα βρούμε και τις δύο με τον σκύλο σου».
Δεν κατάλαβα προσηλωμένος στο κυνήγι, για πότε ο «φίλος» την έκανε με μικρά πηδηματάκια. Το βέβαιο είναι ότι απαλλάχθηκα από την παρουσία του, αν και ζημιώθηκα με δύο πουλιά. Ας είναι, η γνώση και η εμπειρία πληρώνονται.
Η λεβεντιά
Υπάρχει όμως και ή άλλη πλευρά, που κάνει τον κυνηγό να ξεχωρίζει για την λεβεντιά και το ήθος του. Κυνηγούσα με τον μπατζανάκη μου τον Θοδωρή, τις μπασιάρικες τσίχλες στα τέλη ενός Οκτώβρη, στο Μαρκόπουλο Ωρωπού. Η μέρα ήταν μέτρια και όταν τελείωσε το μπάσιμο, κινηθήκαμε προς τα αμπέλια που τερμάτιζαν στην απότομη χαράδρα, καθώς είχαμε δει μερικά κοτσύφια να έχουν πιάσει εκεί. Λίγο πριν την άκρη, που άρχιζε το απότομο βύθισμα, πετάχτηκε ανέλπιστα μια φάσσα. Η τουφεκιά μου την βρήκε, αλλά το πουλί μέχρι να πέσει «σέκο», κατάφερε να διανύσει μια απόσταση 40-50 μέτρων, αρκετή για να πέσει στον γκρεμό και να χαθεί στην πυκνή βλάστηση.
– «Έπεσε ξερή», μου φώναξε ο Θοδωρής που βρισκόταν πιο πίσω.
– «Το είδα» του αποκρίθηκα, «αλλά πώς να κατέβω και δεν ξέρω και που ακριβώς έπεσε».
– «Κατέβα εσύ κι εγώ θα σου πω που είναι», ακούστηκε η μπάσα φωνή ενός κυνηγού που περπατούσε από κάτω
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το περιστατικό και τον κυνηγό, που θα μπορούσε να καρπωθεί την φάσσα, ένα «ουρανοκατέβατο» θήραμα, χωρίς κανένας να τον αντιληφθεί.
