Το μπεκατσόσκυλο των ονείρων μου
Πιστεύω ότι όλοι όσοι κυνηγάμε μπεκάτσα, αυτό το μαγικό θήραμα με τις τόσες ιδιαιτερότητες και τις εξαιρετικές ικανότητες, ονειρευόμαστε πως κάποια στιγμή θα αποκτήσουμε το ιδανικό μπεκατσόσκυλο.
Τα όνειρα είναι προσωπικά και ο καθένας έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται το σκύλο που θα του άρεσε να τον συντροφεύει στο κυνήγι, όπως ακριβώς τον θέλει και τον έχει «φτιάξει» μέσα στο μυαλό του. Η εικόνα που έχει ο κάθε μπεκατσοκυνηγός για το ιδανικό μπεκατσόσκυλο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα το προσωπικό του γούστο, την ηλικία του, την εμπειρία του, την κυνοφιλική και την γενικότερη παιδεία του, τον τόπο καταγωγής του, την φυσική του κατάσταση και άλλα. Έτσι, είναι φυσικό επακόλουθο, κάτι που αρέσει σε κάποιον να μην βρίσκει σύμφωνο έναν άλλο, κ.λπ.
Άγνοια και εμμονές
Αυτό που είναι δεδομένο είναι το στάνταρ εργασίας της κάθε φυλής, το οποίο δεν αλλάζει ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθένα. Θέλω να πιστεύω ότι στις μέρες μας, και ειδικά στις τάξεις των μπεκατσοκυνηγών (θεωρούνται οι πιο εκλεπτυσμένοι μεταξύ των κυνηγών), είναι ελάχιστοι αυτοί οι οποίοι δεν γνωρίζουν τα χαρακτηριστικά και τις διαφορές των σκύλων φέρμας. Υπάρχουν, όμως, ακόμα αυτοί που ονειρεύονται να κυνηγούν μπεκάτσες με ένα κοντινό Πόιντερ ή με ένα Σέττερ το οποίο δεν θα ανοίγεται πάνω από 50-60 μέτρα. Λόγω άγνοιας; Λόγω εμμονών; Δεν ξέρω… Το μόνο σίγουρο είναι, ότι κάνουν τη ζωή τους δύσκολη και μαζί με αυτή και τη ζωή των σκύλων τους, προσπαθώντας με το ζόρι να τους «χωρέσουν» στα όνειρά τους. Παρότι όμως, όπως είπαμε, τα όνειρα είναι πολύ προσωπικά και συνεπώς διαφορετικά, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό το οποίο σίγουρα το ονειρεύονται όλοι οι μπεκατσοκυνηγοί και δεν είναι άλλο από την εύρεση των μπεκατσών. Διότι μπορούμε να μιλάμε όση ώρα θέλετε για τον τρόπο έρευνας, την αντοχή, το στυλ του καλπασμού, του ανεβάσματος της αναθυμίασης και της φέρμας, αλλά η αίσθηση θηράματος είναι το δια ταύτα, είναι το άλφα και το ωμέγα. Χωρίς να υπάρχει συνάντηση είναι ανούσιο να συζητάμε οτιδήποτε άλλο.
Τι να το κάνω αν ένας σκύλος, σε όποια φυλή κι αν ανήκει, είναι τυπικός μορφολογικά και εργασιακά, αλλά δεν βρίσκει; Τι να κάνω το πάθος και την αντοχή; Τι να τον κάνω αν ανοίγεται, αλλά δεν βρίσκει;
Να θαυμάσω τα προσόντα του
Ο σκύλος των ονείρων μου, πρέπει να βρίσκει όσο πιο πολλές μπεκάτσες γίνεται. Όχι για να ικανοποιήσει την απληστία μου, δεν θέλω να τις θηρεύσω όλες, αλλά για να μεγαλώσει την ευχαρίστησή μου, να χαρώ, να θαυμάσω τις ικανότητές του! Μπεκάτσες, πάντως αρκετές μπορεί να βρίσκει κι ένας σκύλος που ανοίγεται 100- 150 μέτρα. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχουν στα πέριξ; Για μένα, το μπεκατσόσκυλο που ονειρεύομαι δεν έχει κόφτη. Απλά βγαίνει και πηγαίνει να βρει μπεκάτσες. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς μεθόδους, χωρίς τακτικές. Οδηγημένο από το ένστικτό του και έχοντας καρφωμένη στο μυαλό του τη βασίλισσα του δάσους, πάει και τη βρίσκει. Περάνει φυσικά εμπόδια, ρεματιές, ποτάμια, όχθες, δρόμους και πάει και τις βρίσκει. 100, 200, 400, 600 μέτρα, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει να τις βρει. Κι αν δεν βρει εκεί, να γυρίσει. Και μη μου πείτε ότι οι ανοικτοί σκύλοι αφήνουν μπεκάτσες πίσω τους, γιατί είναι ψέματα. Τα καλά μπεκατσόσκυλα, με μεγάλη νοοτροπία, παίρνουν πολύ τόπο για να βρουν μπεκάτσες, όταν γύρω – γύρω δεν υπάρχουν. Δεν αφήνουν μπεκάτσες πίσω τους και δεν φεύγουν μακριά χωρίς σκοπός. Μόνο αν το έχεις δει με τα μάτια σου το καταλαβαίνεις, κάνοντας τη σύγκριση μεταξύ του δικού σου καλού κυνηγόσκυλου που έχει μια καλή έρευνα στα 100-150 μέτρα στην πορεία που ακολουθείς, και του πραγματικού μπεκατσόσκυλου που τις βρίσκει όπου κι αν είναι. Όταν λοιπόν πας για κυνήγι με ένα τέτοιο σκύλο σε ένα άγνωστο μέρος, όπου δεν γνωρίζεις τις θέσεις για να κατευθύνεις την έρευνα και σε πάει στη καλύτερη περίπτωση, ας πούμε, 5-1, τότε θα… καταλάβεις, όπως κατάλαβα και εγώ κάποτε που το έπαιζα μάγκας.
Το ονειρεμένο μπεκατσόσκυλο λοιπόν πάνω από όλα, έχει φαντασία και βρίσκει μπεκάτσες. Ναι, όμως, καθότι όνειρο να μην προσθέσω και κάτι παραπάνω; Τζάμπα είναι.
Είμαι σεττεράς… Πειράζει;
Ο ιδανικός σκύλος για το αγαπημένο μου κυνήγι είναι και όμορφος με ωραίο κεφάλι και ωραία αυτιά, άκρα μυώδη, κορμί δυνατό, φαρδιά νώτα, ουρά μεγάλη τοξοειδή, ωραία τρίχωμα με μακριά κρόσια. Κινείται σαν αιλουροειδές, κοντά στο έδαφος με ευθεία τη γραμμή της ράχης, κρατώντας καλά την ουρά και το κεφάλι παράλληλα με το έδαφος, καλπάζει γρήγορα αλλά μαλακά, δε φερμάρει απότομα, αλλά ανεβάζει την αναθυμίαση μέχρι να σβήσει απαλά με τα άκρα σε κάμψη. Μα αυτό είναι το πρότυπο του Σέττερ…
Τι να κάνω βρε παιδιά που είμαι Σεττεράς; Ο καθένας ονειρεύεται αυτό που του αρέσει! Έτσι ο ποιντεράς έχει στο μυαλό το Πόιντερ των ονείρων του, ο κουρτσχααράς το Κούρτσχααρ των δικών του και ο επανιελάς το Επανιέλ. Δεν είναι κακό. Άσχετα αν εγώ πιστεύω ότι το Σέττερ είναι το καλύτερο. Ο καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο. Τυχερός οποίος έχει συναντήσει, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του, το μπεκατσοσκυλο των ονείρων του, εγώ που το έχω κάνει 6 φορές μέχρι τώρα (δικά μου και φίλων συνκυνηγών) νιώθω ευλογημένος. Μπορεί όμως να είναι και μια κατάρα ταυτόχρονα, διότι έχοντας δει το τέλειο δεν ικανοποιείσαι με τίποτα λιγότερο. Και σίγουρα δεν είναι και τόσο εύκολο να έχεις συνεχώς μεγάλα μπεκατσόσκυλα. Γι’ αυτό είσαι σε μια συνεχή αναζήτηση προσπαθώντας κάθε φορά να φτάσεις ολοένα και πιο κοντά στο όνειρο.
Το αίσθημα του ανικανοποίητου
Πάντως αυτό το αίσθημα του ανικανοποίητου αν και πολύ έντονο και άσχημο, σου δίνει την ώθηση να συνεχίσεις να ψάχνεις. Δεν υπάρχουν συνταγές. Το σίγουρο είναι ότι τα πράγματα δεν γίνονται τυχαία. Τα όνειρα πραγματοποιούνται όταν θέλουμε κάτι πολύ και προσπαθούμε για να το πετύχουμε. Τα σπουδαία μπεκατσόσκυλα συνήθως προέρχονται από σπουδαίους σκύλους. Τόσο ο αρσενικός όσο και η θηλυκιά πρέπει να έχουν μια σειρά από προσόντα στον ανώτερο βαθμό. Αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης αναφοράς…
