Μπορεί στην Ελλάδα τα μινκ να αποτελούν έναν τεχνητό εισβολέα του εγχώριου οικοσυστήματος, στην αμερικανική όμως ήπειρο το κυνήγι τους χάνεται πίσω στις εποχές των ντόπιων Ινδιάνων…
Οι άποικοι της νέας γης υιοθέτησαν και εξέλιξαν τις τεχνικές παγίδευσης των ιθαγενών κατοίκων, ώστε από πολύ νωρίς να αρχίσει να διαμορφώνεται μια κυνηγετική παράδοση. Αυτό μαρτυρά και ο πίνακας που συνοδεύει το άρθρο και απεικονίζει δύο παγιδευτές μινκ. Υπογράφεται από τον Arthur Fitzwilliam Tait, ενώ χρονολογείται το 1862.
Ατμόσφαιρα εποχής που υποβάλλεται από την ανάλογη ενδυμασία, τις ψηλές δερμάτινες μπότες και την σχετική κόμμωση και γένια. Στον εξοπλισμό των κυνηγών παρατηρούμε τα καπέλα, το σακίδιο πλάτης, το τσεκούρι για την κοπή των ξύλων για τις παγίδες και τα εμπροσθογεμή τουφέκια με τα συνοδευτικά τους αξεσουάρ. Λεπτομέρεια: το ψάρι που έχει χρησιμεύσει ως δόλωμα βρίσκεται ακόμη μπροστά στην παγίδα!
Την περίοδο αυτή δεν είχε ακόμη ξεκινήσει η εκτροφή των μινκ και, παρόλη τη δυσκολία που είχε το πιάσιμο ενός τέτοιου ζώου, ήταν από τα συχνότερα παγιδευμένα γουνοφόρα. Κι αυτό γιατί δεν έπεφταν σε χειμερία νάρκη, οπότε μπορούσαν να παγιδεύονται τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες ακόμη και στις βορειότερες περιοχές της Αμερικής.
Διασώθηκαν σε βιβλία και εικόνες…
Η παγιδευτική περίοδος που προέβλεπε ο νόμος ξεκινούσε νωρίς τον Νοέμβρη και τέλειωνε στις αρχές του Απρίλη, διάστημα εξάλλου κατά το οποίο η γούνα τους ήταν πυκνή. Η τέχνη της παγίδευσής τους είναι ολόκληρη επιστήμη, που έχει να κάνει με το πώς, πού και πότε πρέπει να στήσεις τις παγίδες, τον τρόπο προσέλκυσής τους και χίλια δυο άλλα μυστικά που κατείχαν οι ερασιτέχνες αλλά και οι επαγγελματίες παγιδευτές.
Η γνώση αυτή καταγράφηκε σε βιβλία, κατά τη συνήθεια των Αμερικανών να αφήνο
υν την αποθησαυρισμένη τους εμπειρία ως διαθήκη και στα παιδιά τους. Ένα από τα παλιά και πιο γνωστά τέτοια πρώιμα βιβλία είναι και το «Mink Trapping» του Arthur Robert Harding, πρώτη έκδοση τον Αύγουστο του 1906.
Πρόκειται για έναν οδηγό παγίδευσης των μινκ, που περιλαμβάνει τρόπους και μυστικά της εμπειρίας του ίδιου του συγγραφέα, αλλά και άλλων παγιδευτών της Αμερικής και του Καναδά. Ποιες οι τεχνικές στα βόρεια και τα νότια της μεγάλης ηπείρου, ποια τα σωστά δολώματα για τα γλυκά και αλμυρά νερά, ποιος ο τρόπος φροντίδας του δέρματος και αν τα μινκ μυρίζουν το ατσάλι, είναι κάποιες από τις απορίες που θα λύσει ο αναγνώστης του βιβλίου, με τη βοήθεια της εικονογράφησής του.
Και μια συμβουλή του Moses Bone: «ένας κυνηγός μπορεί να βελτιώνει τις μεθόδους του όσο παγιδεύει, αλλά αν δεν είναι πρόθυμος να δουλέψει σκληρά, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ένας καλός παγιδευτής, όποιο και να είναι το θήραμά του».
Ας ελπίσουμε, οι συμβουλές αυτές για τα μινκ να μη μας χρειαστούν…
Διαβάστε επίσης:
