Χαίρω πολύ θα μου πείτε. Που αλλού θα μπορούσε να κριθεί. Κι όμως… Πολλοί βγάζουν συμπεράσματα από τα αποτελέσματα των αγώνων και ειδικά του κάμπου. Όμως, δυστυχώς, οι αγώνες δεν αντικατοπτρίζουν το κυνήγι.

Προσοχή. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι πολέμιος των αγώνων. Ίσα-ίσα που πιστεύω ότι αν γίνονται και ερμηνεύονται σωστά, έχουν πολλά να προσφέρουν στον κυνηγετικό σκύλο. Στην πραγματικότητα όμως, ούτε γίνονται, ούτε ερμηνεύονται σωστά. Και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ…

Καταρχάς, σε ότι αφορά σε αυτό καθαυτό το επίπεδο του αγώνα. Πόσοι σκύλοι κάνουν πραγματικά μεγάλη έρευνα; Ένας με δύο στους δέκα. Πόσοι σκύλοι διαθέτουν την ποιότητα που απαιτεί η έρευνα κυνηγιού; Κι εδώ το ίδιο ποσοστό.

Κυνηγούν ή τρέχουν;

Πόσοι σκύλοι κυνηγάνε πραγματικά και πόσοι απλά τρέχουν; Και, τέλος, πόσα από αυτά που βλέπουμε είναι φτιαχτά και πόσα φυσικά; Διότι, ας μη ξεχνάμε, ότι μόνο τα φυσικά προσόντα ενός σκύλου μεταδίδονται στους απογόνους του. Και το ερώτημα είναι: ο απλός κυνηγός έχει τις γνώσεις και την κυνοφιλική παιδεία να κρίνει και να επιλέξει σωστά; Νομίζω πως όχι. Τις περισσότερες φορές η επιλογή γίνεται μέσα από τα έντυπα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς ο ενδιαφερόμενος να έχει ιδία άποψη, αλλά και χωρίς να έχει την ικανότητα να κρίνει. Έτσι παρασύρεται από αυτά που βλέπει και ακούει, χρησιμοποιεί τους λάθος σκύλους στην αναπαραγωγή και φυσικά δεν παίρνει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Φυσιολογικό, λοιπόν, είναι, η φυλή να παρακμάζει.

Αυτό, ακριβώς, συνέβη με το Πόιντερ το οποίο έπεσε θύμα των αθλητικών του προσόντων. Τα πολλαπλά ζευγαρώματα μεταξύ σκύλων με μόνο κριτήριο τον καλπασμό, χωρίς να δίνεται καμιά σημασία στις κυνηγετικές τους ικανότητες, «οδήγησαν» τα Πόιντερ σε λάθος δρόμο.

Πόιντερ και κυνήγι

Το Πόιντερ δεν παράκμασε πότε στους αγώνες. Σε αυτόν τον τομέα συνέχισε όλα αυτά τα χρόνια να διαπρέπει. Ειδικά στον κάμπο, διότι η παρουσία του στους αγώνες βουνού και δάσους δεν ήταν ποτέ πολυάριθμη. Στο κυνήγι, όμως, όπου δεν υπάρχουν τεχνάσματα, δεν υπάρχουν σφυρίχτρες, δεν υπάρχει ντόπα, δεν υπάρχουν άσχετοι κριτές ή κριτές που κλείνουν το ένα μάτι, οι σκύλοι ξεγυμνώνονται μπροστά στις δυσκολίες του θηράματος και του κυνηγότοπου. Εκεί, λοιπόν, κατά γενική ομολογία, και όχι μόνο κατά την προσωπική μου άποψη, το Πόιντερ έχει πρόβλημα. Συμβαίνει, άραγε, το ίδιο και με το Σέττερ στη χώρα μας;

Είναι ικανή η εικόνα μόνο από ένα αγώνα, όσο σημαντικός κι αν είναι, να μας οδηγήσει σε αυτό το συμπέρασμα; Το σίγουρο είναι πως στο χώρο της αγωνιστικής κυνοφιλίας πλησιάζουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι έχουν ως αποκλειστικό σκοπό το εφήμερο κέρδος και την εφήμερη δημοσιότητα.

Τα ζευγαρώματα γίνονται βάση της εμπορικότητας και όχι της κυνηγετικής ικανότητας. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι οι σκύλοι να εκφυλίζονται, να χάνουν τα κυνηγετικά τους προσόντα και αυτό να φαίνεται στους αγώνες. Στα χέρια όμως των πραγματικών κυνηγών, μόνο τα πραγματικά κυνηγόσκυλα μένουν. Αυτά που κυνηγάνε με πάθος, που έχουν αίσθηση θηράματος. Ο κυνηγός δεν κάνει γέννες κάθε χρόνο. Γι’ αυτό θέλει η γέννα που θα κάνει μία φορά στα 2-3 χρόνια να είναι καλή προκειμένου απ’ αυτή να πάρει τα μελλοντικά του κυνηγόσκυλα. Έτσι επιλέγει να ζευγαρώσει την καλή του σκύλα με ένα αρσενικό ανάλογων προσόντων. Με αυτό τον τρόπο, οι κυνηγετικές ικανότητες μιας φυλής δεν εκφυλίζονται πότε.

Εδώ, το όλο ζήτημα έγκειται στο να έχει ο κυνηγός την εμπειρία αλλά και τις γνώσεις να κρίνει τους σκύλους που πρόκειται να ζευγαρώσει. Ο κυνηγός παίζει το ρόλο του κριτή στους αγώνες. Και η κρίση του πρέπει να είναι αντικειμενική και αυστηρή. Αν έχει ένα σκύλο πρέπει να είναι σε θέση να αποφασίσει με νηφαλιότητα αν πρέπει να τον ζευγαρώσει ή να αναζητήσει αλλού τον διάδοχο. Κι αν έχει πολλούς, πρέπει να αποφασίσει ποιος απ’ όλους είναι καταλληλότερος για ζευγάρωμα.

Η φήμη των Σέττερ

Τα Σέττερ, στα χέρια των κυνηγών δεν έπαψαν πότε να επιβεβαιώνουν την φήμη τους. Σκύλοι δυνατοί, με πάθος, κατάλληλοι για όλα τα θηράματα και όλα τα εδάφη, με ποιότητα και αφοσιωμένοι στην εύρεση θηράματος. Ο μέσος όρος των σκύλων είναι υψηλός κι αυτό μέσα στα χρόνια έχει επιτευχθεί σίγουρα και από τη βοήθεια που προσέφεραν τα σκυλιά που προέρχονται από τους αγώνες. Σκύλοι οι οποίοι ήταν αληθινοί, που ίσως να είχαν κυνηγήσει πριν περάσουν στους αγώνες. Σκύλοι οι οποίοι κυνηγούσαν, με μυαλό και μεγάλη νοοτροπία, οι οποίοι μετέδιδαν τα κυνηγετικά τους προσόντα στους απογόνους τους. Δυστυχώς, όμως, υπήρξαν και πολλοί ψεύτικοι, που όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτα στη διαιώνιση της φυλής, αλλά, ίσως και να της έκαναν κακό.

Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω, ότι, ο μέσος όρος του επιπέδου των Σέττερ τα οποία βρίσκονται στα χέρια γνωστών και φίλων κυνηγών, είναι υψηλός. Τόσο στο βουνό όσο και στο δάσος τα Σέττερ εξακολουθούν να βγάζουν ασπροπρόσωπους τους ιδιοκτήτες τους . Όσο η φυλή μένει στα χέρια παθιασμένων κυνηγών δεν κινδυνεύει. Όσο τα ζευγαρώματα γίνονται με σκοπό να πάρουμε καλύτερα κυνηγόσκυλα χρησιμοποιώντας ως γεννήτορες άξιους κυνηγετικούς σκύλους, θα παράγονται καινούργια, άξια σκυλιά. Αν την αφήσουμε στα χέρια του κάθε άσχετου που δεν έχει ιδέα τι σημαίνει Σέττερ, τόσο κυνηγετικά όσο και ποιοτικά, τότε σίγουρα θα έχει πρόβλημα. Διότι, ας μην ξεχνάμε, ότι το Σέττερ για να είναι τέτοιο δεν μπορεί να διαχωριστεί από την ψυχή του.