Διάσημη Γαλλίδα αρωματοποιός του προηγούμενου αιώνα έλεγε: “στην εποχή μας σημασία δεν έχει το περιεχόμενο, αλλά το περιτύλιγμα. Και στο επάγγελμά μου το πιο σημαντικό δεν είναι το άρωμα, αλλά το μπουκάλι”

Η μοδίστικη φιλοσοφία της επίδειξης και της επιφάνειας, που επικράτησε και στη χώρα μας από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μετά, δημιούργησε μία νέα οικονομική τάξη με τα χαρακτηριστικά του νεοπλουτισμού. Ήταν η ατυχής περίοδος που η μεσαία τάξη «ψήλωσε» απότομα και ο γρήγορος πλουτισμός άπλωσε τα πλοκάμια του σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες και αναπόφευκτα στο κυνήγι.  

Ξεκίνησε έτσι ένας ανταγωνισμός μεταξύ των «εχόντων» κυνηγών, με την επίδειξη των οικονομικών δυνατοτήτων τους, που για τη περίπτωση ήταν το ποιος διαθέτει το καλύτερο τετρακίνητο όχημα, ποιος το ασυναγώνιστο τουφέκι και ποιος τα εισαγόμενα μάγκνουμ φυσίγγια. Αφήνω τα ακριβά ρούχα και τα αξεσουάρ κυνηγίου, που ο μέσος εργαζόμενος εκείνης της περιόδου, ήθελε τρία μηνιάτικα για να τα αποκτήσει.

Ούτε εξεζητημένος, ούτε κατσαπλιάς

Οπωσδήποτε δεν είμαι υπέρμαχος εκείνου του κυνηγού που εμφανισιακά θυμίζει κατσαπλιά, αλλά ακόμα και με αισθητική υπέρβαση, το λούστρο και η επιδειξιομανία δεν έχουν θέση στις υπαίθριες δραστηριότητες. Το λιτό και πρακτικό ντύσιμο με ρούχα που αντιμετωπίζουν το κρύο ή τη ζέστη, ανάλογα με την εποχή και το είδος του κυνηγίου, είναι αυτά που καθορίζουν τον κυνηγό και το σκεπτικό του.                

Γιατί η αξία του κυνηγού κρίνεται μόνο από την συμπεριφορά και το αποτέλεσμα στο βουνό. Κανένα ακριβό ντύσιμο και κανένα πανάκριβο όπλο, δεν θα βοηθήσει στην αναζήτηση του θηράματος και στη μέθοδο κυνηγίου του και οπωσδήποτε δεν θα βελτιώσει την σκοπευτική ικανότητα. 

Γιατί το βουνό έχει τη δύναμη να ξετυλίγει το περιτύλιγμα, όσο περίτεχνο και να είναι, και να αφήνει μόνο το περιεχόμενο, που είναι η γνώση, η θέληση και η ευστοχία. 

Το “μέταλλο”

Εκείνες τις λίγες φανταχτερές δεκαετίες του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού, είχε κυκλοφορίσει από την εταιρία Cosmi (πρώτη παρουσίαση στη Κυνηγετική Έκθεση DIANA) μία καραμπίνα που άνοιγε και κλείδωνε όπως το δίκαννο. Ένα αξιόλογο και ακριβό όπλο, ένα πραγματικό κομψοτέχνημα.

Τον Γενάρη της επόμενης χρονιάς από την κυκλοφορία του όπλου, συνάντησα στο σαλονάκι του ξενοδοχείου που είχα για διαμονή στην Αμαλιάπολη (Μιτζέλα) Μαγνησίας, ένα κυνηγό που σκούπιζε επιμελώς το όπλο του. Αμέσως αναγνώρισα ότι επρόκειτο για το αυτογεμές Cosmi.

-ξέρεις τι τουφέκι είναι αυτό που κρατάω; μου είπε προκλητικά και αντί καλησπέρας ο κάτοχος του όπλου

-από όσα γνωρίζω μου φέρνει για Bettinsoli, απάντησα με σκοπό να τον πειράξω

Ε΄ τι ήταν να το πω. Αμέσως μία εμετική έκφραση σχηματίστηκε στο πρόσωπό του και με βιάση και με μπερδεμένη γλώσσα, ανταπάντησε: 

-η καραμπίνα Cosmi είναι άνθρωπέ μου. Έπρεπε να δείς τι τουφεκιές έκανα σήμερα, όχι μόνο γιατί είμαι άριστος στο σημάδι, αλλά γιατί είναι το “μέταλλο” αυτό που κάνει θραύση.

Περιττό να σας πω ότι την επόμενη μέρα, που συμπτωματικά ο νεόπλουτος κυνηγός βρέθηκε κοντά μου, το “μέταλλο” δεν μπορούσε να κατεβάσει ούτε χαρταετό, και όχι βέβαια γιατί έφταιγε το όπλο.

Ο παππούς και τα ορτύκια

Μία άλλη φορά προχωρημένο Σεπτέμβρη, ξημερώθηκα στην Ανάβυσσο κοντά σε ένα μεγάλο χωράφι με αμυγδαλιές, για κανένα αργοπορημένο τρυγόνι και περισσότερο για να πάρω ανάσες και μυρωδιές.

Πριν χαράξει ήρθαν δύο μαύρα θηριώδη τζιπ, και από μέσα κατέβηκαν τρείς νέοι καλοντυμένοι κυνηγοί και τρία μεγαλόσωμα σέττερ. Γρήγορα με το πρώτο φως ξεκίνησαν την έρευνα για ορτύκια και πολύ σύντομα, χωρίς τα σκυλιά να έχουν σηκώσει κανένα, χάθηκαν από τα μάτια μου. Με το να παρακολουθώ το ψάξιμο των σκυλιών, δεν πρόσεξα τον 70άρη κυνηγό που με πλησίασε πεζός, κρατώντας στο ένα χέρι ένα πλαγιόκαννο και στο άλλο ένα καλάμι, που στις χαραματιές του ενός άκρου είχαν στερεωθεί λουρίδες από αλουμινόχαρτο.

-καλημέρα, μου είπε με την φιλόξενη φωνή των ντόπιων. Για ορτύκια ή για τρυγόνες ήρθες στα μέρη μας;

-καλημέρα και σε σένα. Για βόλτα βγήκα και μήπως συναντήσω κανένα τρυγόνι. Βλέπεις δεν έχω σκύλο να ψάξω για ορτύκια.

-και αυτοί οι «γυαλιστεροί» που έχουν ωραία σκυλιά, τους άκουσες να ρίξουν τουφεκιά; μου είπε χωρίς ίχνος περιφρόνησης στα λόγια του. 

-εδώ που στεκόμαστε στα 15 μέτρα υπάρχει ορτύκι και ένα δεύτερο λίγο πιο κάτω. 

Και χωρίς άλλη κουβέντα άρχισε να χτυπάει με το καλάμι τα χόρτα και τους μικροσωρούς με τα κομένα κλαδιά από τις αμυγδαλιές. Τον παρακολουθούσα για πάνω από 5 λεπτά να περνά από τα ίδια σημεία και να επιμένει χωρίς να ξεμακραίνει.

-κακό πράγμα τα γεράματα, μονολόγησα. 

Αλλά πριν το καλοσκεφτώ η τουφεκιά κράτησε το ορτύκι που σηκώθηκε από τα τσαλιά, από εκεί που η πείρα είχε διδάξει τον σοφό παππού με υπομονή να το ψάξει.

Φάσσες με…πανοπλία

 «ράσο» φορούσε και ένας μεσόκοπος κυνηγός που βρεθήκαμε στα ίδια καρτέρια για φάσσες, στα περάσματα ενός Οκτώβρη στην Μολυβδοσκέπαστη της Ηπείρου. 

Είχε καπαρώσει ένα καλό καρτέρι, με τίμημα το ξόδεμα αρκετών χρημάτων για ύπνο και φαγητό στο μοναδικό ξενώνα της περιοχής.

Η μέρα ήταν εξαιρετική σε…θέαμα, με τα πολλά κοπάδια των πουλιών να περνούν μεσούρανα, εξαναγκασμένα από τις τουφεκιές των κυνηγών που βρίσκονταν στα μπροστινά πόστα. 

Ανόητα και πολύ ψηλά τουφεκούσε και το γειτονικό καρτέρι, και μετά από κάθε ανεπιτυχή τριπλέτα άκουγα τον συνάδελφο να μουρμουρίζει για τη «γκαντεμιά» του σε άπταιστα…γαλλικά.

Από τύχη και μόνο, ένα μπουλούκι με έξη φάσσες με πλησίασε και οι τρείς τουφεκιές που έριξα κράτησαν δύο πουλιά. Δεν πέρασαν δέκα λεπτά και άκουσα βήματα να πλησιάζουν στο καρτέρι μου και τον γείτονα να ξεπροβάλει.

-να σου κάνω μία ερώτηση, μου είπε συνεσταλμένα. Με τι νούμερο και τι φυσίγγια τουφεκάς, γιατί είδα τα πουλιά να πέφτουν σωροκούβαρα.

-με Νο 6 συνάδελφε, αλλά και 8άρια να είχα πάλι θα έπεφταν. Τα πουλιά πέρασαν κοντά. Όσο για το άλλο που ρώτησες, τα φυσίγγια είναι ελληνικής κατασκευής.

-δεν με δουλεύεις, είπε σαστισμένος. Εγώ ρίχνω με 3άρια που μου τα έφεραν από την Αμερική και πουλί δεν σταύρωσα. Αλλά τώρα που σε βρήκα, και από ό,τι βλέπω κόβει το μάτι σου, για πες μου, αυτά τα πουλιά από πού έρχονται και για πού τραβάνε; και ακόμα γιατί τα λένε «σιδερένια», μήπως έχουν μεταλλική φορεσιά και δεν πέφτουν;

Το «ράσο» στο facebook

Ο χρόνος όμως κυλάει, η οικονομική ύφεση μπήκε στη ζωή και στο πετσί μας και ισοπέδωσε ό,τι δεν είχε σταθερές βάσεις. Η μεσαία τάξη υπέστη μεγάλη οικονομική ήττα, οι υλικές αξίες γκρεμίστηκαν και εξέλειπε η διάθεση, αλλά και η δύναμη για την όποια επίδειξη.

Το «ράσο» δεν κυκλοφορεί πλέον στο βουνό, αλλά η μανία της επίδειξης θα βρίσκει πάντοτε νέους τρόπους και μορφές εμφάνισης. Και πρόσφορο έδαφος βρήκε στις μέρες μας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην ανωνυμία του πλήθους των χρηστών.

Εκεί που ο κάθε… πικραμένος μπορεί να αραδιάσει τα ψευτο-κατορθώματά του και να εισπράξει τα μπράβο των ομοίων του «ρασοφόρων».