Πειρασμός για µπεκατσάδες οι φάσσες – Συχνά τα «παραστρατήματα»
Γνώρισα πολλούς κυνηγούς που τιμώντας την “ταυτότητα” κυνηγούν μόνο θηράματα που βρίσκονται στο έδαφος και εντοπίζονται από τα σκυλιά τους. Όλοι αυτοί θα σταθούν τελείως αδιάφοροι απέναντι σε διερχόμενη τσίχλα και τρυγόνι, όχι όμως και στην φάσσα
“Όταν ο Θεός μοίραζε ταυτότητες στους κυνηγούς, όσοι είχαν σκυλιά πήραν δελτία μπεκατσά, περδικάρη και ορτυκά. Μετά μοίρασε εκείνες που έγραφαν παντός θηράματος και τέτοιες πήραν οι περισσότεροι”.
Και οι λαγάδες ρε Γιάννη, οι γουρουνάδες, αυτοί τι πήραν;
– “Είναι της τρίχας αυτοί μωρέ, απαντούσε, ταυτότητες πήραν άλλη μέρα”.
Αυτά έλεγε πριν τρεις δεκαετίες ο αείμνηστος μπάρμπα Γιάννης Γιαννούλης, που πάντα χώριζε σε κατηγορίες τους κυνηγούς πελάτες του, και όσοι είχαν σκύλο είχε την συνήθεια να τους προσφωνεί. Με το όνομα του τετράποδου.
Πάντα στο στόχαστρο
Στα χρόνια που πέρασαν γνώρισα πολλούς κυνηγούς, που τιμώντας την “ταυτότητα” κυνηγούν μόνο θηράματα που βρίσκονται στο έδαφος και εντοπίζονται από τα σκυλιά τους. Όλοι αυτοί θα σταθούν τελείως αδιάφοροι απέναντι σε διερχόμενη τσίχλα και τρυγόνι, όχι όμως και στην φάσσα, αφού αρκετούς τους “παρασέρνει” να σηκώσουν πάνω της όπλο.
Δύσκολο να αντισταθούν στο ξεκλάρωμά της από την βελανιδιά, ή στο κοπάδι που πλησιάζει με τον σφυριχτό ήχο από τις φτερούγες του. Γνώρισα επίσης και πολλούς από τους άλλους, εκείνους του “παντός θηράματος” και πείστηκα πως κανένα άλλο πουλί δεν θεωρούν ισάξιο της φάσσας.
Όλοι τους συμφωνούν πως το μεγαλύτερο είδος ανάμεσα από τα περιστεροειδή τους “μαγνητίζει”….
Μακροµύτες στον Αγγίτη
Θυμάμαι τον Δεκέμβρη του 2019 που ανεβήκαμε για μπεκάτσες στους Ποταμούς Νευροκοπίου. Δεύτερο αυτοκίνητο ξεκινώντας μαζί μας από την Αθήνα ήταν του Δραμινού Νίκου Τορναΐδη. Ακολουθούσε μόνος, έχοντας τρία επανιέλ και δύο κλουβιά στο εσωτερικό του Vitara.
Υπόψιν ότι κυνηγάει μόνο ορτύκι, και από τα μισά του Οκτώβρη αποκλειστικά και μόνο μπεκάτσα. Με καταγωγή από την Προσοτσάνη ο Νίκος, είχε τρόπο να ενημερώνεται έγκαιρα για τα δρώμενα στους μπεκατσότοπους, γνώριζε δε πολλούς από αυτούς σαν το σπίτι του…
Η χρονιά εκείνη υπήρξε νομίζω η τελευταία που πρόεδρος στον Κ.Σ. Δράμας ήταν ο καλός φίλος Γιάννης Γεωργιάδης, (πριν “αναβαθμιστεί” στην ΚΟΜΑΘ), δεν είχε “εμφανιστεί” ακόμη ο κορονοϊός, ενώ αντίθετα μαζική εμφάνιση έκαναν ένα 10ήμερο νωρίτερα οι μπεκάτσες σε δάση με οξυές και γάβρα στα βόρεια του νομού.
Πράγματι, την πρώτη μέρα με την θερμοκρασία στους 2 βαθμούς και προς τα δυτικότερα του Φαλακρού είχαμε και οι τρεις αρκετή τύχη σε σηκώματα, αλλά και περίσσια αστοχία σε αποτέλεσμα. Ελάχιστα τα πουλιά την επομένη, με τον καιρό να αλλάζει, το θερμόμετρο να μηδενίζει και τις προβλέψεις να κάνουν λόγο για χιονόπτωση που θα διαδεχόταν παγετός.
Τρίτη μέρα και με τον πάγο να κυριαρχεί παντού, κανένα από τα επτά συνολικά σκυλιά δεν είχε “επαφή”, οπότε και με τις παροτρύνσεις του Νίκου νωρίς εγκαταλείψαμε την περιοχή με προορισμό τόπους στον Αγγίτη ποταμό. Περασμένες 2 φτάσαμε και πράγματι βρήκαμε αρκετές μπεκάτσες.
Ακολουθώντας κατεύθυνση από Ανθοχώρι προς Μεγαλόκαμπο και ερευνώντας κυρίως κοντινότερες στο ποτάμι περιοχές εγώ με τον Βασίλη, και εντελώς παρόχθιες ο Νίκος, σταθήκαμε όλοι τυχεροί στον περιορισμένο χρόνο που τις αναζητήσαμε.
Για “σιδερένια πουλιά”… παραστράτησαν
Το επόμενο πρωινό, επειδή θα ήταν και το τελευταίο μας συμφωνήσαμε να κυνηγήσουμε μέχρι το μεσημέρι και μετά επιστροφή.
Αρχίσαμε έρευνα πάλι στο ποτάμι, αυτή τη φορά από την απέναντι πλευρά και χωριστήκαμε πάλι. Κυνηγούς είδαμε κι άλλους, ενώ την προηγούμενη δεν υπήρχε κανείς. Μαζεύτηκαν ξαφνικά, όπως ξαφνικά “έπιασαν” και οι μπεκάτσες λόγω καιρού τριγύρω από το ποτάμι.
Το αποτέλεσμα από όλο αυτό το “ανακάτεμα” με αυτοκίνητα, κυνηγούς, σκυλιά και τουφεκίδι, έφερε στο προσκήνιο και κάποια κοπαδάκια φάσσες που προφανώς ανενόχλητες το προηγούμενο διάστημα βοσκούσαν στις παρόχθιες καλλιέργειες με θερισμένα καλαμπόκια.
Σε δύο, τουλάχιστον, περιπτώσεις είδα κυνηγούς με σκυλιά μπροστά τους, φανερά μπεκατσάδες, να σηκώνουν όπλο και να… γκρεμίζουν διερχόμενα πουλιά, ενώ κάτι παρόμοιο, φάσσες να πέφτουν δηλαδή, έτυχε να ξαναδώ και στην απέναντι πλευρά, χωρίς όμως να διακρίνω λόγω της βλάστησης κυνηγούς.
Σε πουλιά που πέρασαν κοντά μου ήταν αδύνατον να μην τουφεκίσω, σε αντίθεση με τον Βασίλη που όντως τίμησε την “ταυτότητα” που λέγαμε…
Το “μικτό” κυνήγι διατηρήθηκε σταδιακά μειωμένο περίπου ως τις 10, και δυό ώρες μετά κυρίως τα αγροτικά αυτοκίνητα άρχισαν να αποχωρούν.
Τουλάχιστον από µία µπεκάτσα και φάσσα
Στο μικρό γεφυράκι που περιμέναμε τον Νίκο περνούσαν και πεζοί κυνηγοί. Μετρήσαμε εννέα, οι έξι από τους οποίους ήταν με σκυλιά, γεγονός που αποδεικνύει πως κι αυτοί μπεκατσάδες ήταν.
Με κάποιους που σταμάτησαν για χαιρετούρες αναγνωρίζοντας ως συντοπίτη τον φίλο μας, ζήτησα να μάθω τι είχαν σε καρότσες, πουλιάστρες ή γιλέκα.
Δεν είναι κάτι που το συνηθίζω, όμως επειδή μου είχε ήδη “γεννηθεί” η ιδέα αυτού του άρθρου, με έτρωγε η περιέργεια. Από τους πέντε “σκυλάδες” που ρώτησα, ένας με αγροτικό και έδρα τα Κουδούνια θεώρησε γρουσουζιά να δείξει τι πήρε, ενώ οι υπόλοιποι όλοι είχαν από τουλάχιστον μία μπεκάτσα και φάσσα.
Με εννέα μπεκάτσες στο ενεργητικό του τις προηγούμενες τρεις μέρες, μέσα στο γιλέκο του την τελευταία μέρα υπήρχαν τέσσερις ακόμη μακρομύτες και μία φάσσα.
– “Άντε, χάλασες κι εσύ” του είπε γελώντας ο Βασίλης, για να πάρει απάντηση:
– “Φίλε, είναι μεγάλος ο πειρασμός. Τουφέκισα κι άλλες όμως με τα 9άρια που είχα πως να πέσουν οι “ντακότες”.
