Άνθρωποι κάθε ηλικίας, άνδρες, γυναίκες και παιδιά που αγαπούν το κυνήγι, αποδεικνύουν κάθε μέρα ότι όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει… και τρόπος!

Φανταστείτε έναν άνθρωπο με αναπηρικό καροτσάκι σε έναν κυνηγότοπο. Με το όπλο, το ντορβά και τον σκύλο του. Και πάνω από όλα με τη θέληση και το κουράγιο του! Υπάρχουν μερικές τέτοιες περιπτώσεις και στην Ελλάδα, αν και κινούνται στα όρια της “ημιπαρανομίας”, γιατί η νομοθεσία προβλέπει “αρτιμέλεια” για να μπορείς να κατέχεις κυνηγετικό όπλο…

Κανένας διαχωρισμός…

Σε αντίθεση με άλλες χώρες του εξωτερικού, στην Ελλάδα ισχύει ακόμα μία παρωχημένη νοοτροπία και νομοθεσία, που τυπικά στερεί από ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες, τη δυνατότητα να κυνηγάνε. Προς τιμή τους, οι αστυνομικές και δασικές αρχές της χώρας “κάνουν τα στραβά μάτια” όπου υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, αποφεύγοντας να τηρήσουν το “γράμμα του νόμου”. Στις Η.Π.Α, όμως, τέτοιοι “διαχωρισμοί” δεν γίνονται…

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες χαίρονται όλες τις δραστηριότητες που κάθε αρτιμελής άνθρωπος μπορεί να χαρεί. Είναι άνθρωποι που έχασαν χέρια ή πόδια σε ατυχήματα, οπότε κλήθηκαν να ανακαλύψουν από την αρχή έναν νέο τρόπο να ζουν τη ζωή τους. Είτε συνεχίζοντας να κυνηγούν όπως συνήθιζαν πριν χάσουν την αρτιμέλειά τους, είτε -κι αυτό είναι το εντυπωσιακότερο- ξεκινώντας το κυνήγι για πρώτη φορά! Από πολιτεία σε πολιτεία η νομοθεσία παρουσιάζει μικρές διαφοροποιήσεις, αλλά σε γενικές γραμμές ισχύει ο εξής κανόνας: “αν μπορείς να χειριστείς με κάποιο τρόπο λειόκαννο ή ραβδωτό όπλο, μπορείς και να κυνηγήσεις”!

Εκπαιδευτικά σεμινάρια

Στις περισσότερες πολιτείες των Η.Π.Α υπάρχουν κυνηγετικοί όμιλοι με καταστατικό σκοπό, την αλληλεγγύη, την εκπαίδευση και την παροχή βοήθειας, σε κυνηγούς με κινητικά πρόβλήματα ή ακρωτηριασμένα μέλη. Οργανώνουν χρήσιμα σεμινάρια και εκπαιδευτικές εξορμήσεις με παρέες δέκα ή και περισσότερων ατόμων στους κυνηγότοπους, ενίοτε τις χρηματοδοτούν κιόλας… Ακόμα και ένα 7άχρονο κορίτσι που έχασε το χέρι του, έμαθε να κυνηγάει με τόξο τεντώνοντας βέλος και χορδή με… το στόμα! Το πόσο ευεργετικό αποδεικνύεται το κυνήγι για την αυτοπεποίθηση ενός ανθρώπου με κινητικά προβλήματα, είναι περιττό να αναφερθεί…

Ο Πίτερ  είναι 14 ετών, ζει στο Τέξας και πάσχει από μία μορφή μυϊκής δυστροφίας που τον στέλνει συχνά στο χειρουργικό τραπέζι. Όλοι στην οικογένειά του κυνηγούσαν, το ίδιο “κάλεσμα της φύσης” σκιρτούσε και μέσα στον Πίτερ, παρά το γεγονός ότι είναι αναγκασμένος να κινείται με αναπηρικό “αμαξίδιο”.

Στα δέκατα τέταρτα Χριστούγεννα της ζωής του, η οικογένειά του του έκανε δώρο το πρώτο του όπλο, μαζί με τον ανάλογο υποστηρικτικό μηχανισμό για το αμαξίδιό του.

Eπιλογή ζωής…

Η Έμιλι είναι ένα νεαρό κορίτσι από το Μισσισιπή, αλλά η αναπηρία της δεν την εμπόδισε να… κυνηγήσει τα “θέλω” της. Σήμερα, κυνηγάει άλκες και αγριόχοιρους!

– “Το να τα παρατάω δεν ήταν ποτέ μία επιλογή για μένα, άρα δεν βρήκα κανένα λόγο να κάνω κάτι τέτοιο και με το κυνήγι”, δηλώνει ο Μάικ Σμιτζ, που κυνηγάει με αναπηρικό καροτσάκι.

Εδώ και αρκετά χρόνια, ο Μάικ Σμιτζ, έχει αναλάβει εθελοντικά να “μυεί” και να εκπαιδεύει στο κυνήγι, ανθρώπους που έχουν τα ίδια πάνω – κάτω πρόβλήματα με τον ίδιο…

Χωρίς νομοθετικές αγκυλώσεις

Η Κρίστιαν είναι 20 ετών και έχει γεννηθεί με ατροφικά άκρα. Ωστόσο, το κυνήγι είναι το πάθος της και κατάφερε να το “ταιριάξει” με τη ζωή της.

-“Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που με βοήθησαν και έκαναν εφικτό το κυνήγι και για εμένα”, λέει σήμερα.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, άνδρες, γυναίκες και παιδιά που αγαπούν το κυνήγι, αποδεικνύουν κάθε μέρα ότι όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει… και τρόπος! Αρκεί, βέβαια, να μην υπάρχουν νομοθετικές αγκυλώσεις και γραφειοκρατικά κωλύματα… 

Ελληνικές περιπτώσεις κουράγιου & αξιοπρέπειας

Κόντρα στην μοίρα που τους στέρησε τα πόδια τους, Έλληνες κυνηγοί συνεχίζουν να πορεύονται στα βουνά του τόπου τους, δίνοντας μαθήματα κουράγιου και αξιοπρέπειας. Στα βουνά των Σερρών ένα παλικάρι 30 ετών κυνηγάει σήμερα αγριογούρουνα, από το… αναπηρικό καροτσάκι του! Ο Αντώνης Κούμνελης δε μπορεί από τα 20 χρόνια του να σταθεί όρθιος, καθώς ένα τροχαίο ατύχημα του τσάκισε τα πόδια και τον καθήλωσε για πάντα.

Με το… μάχιμο καροτσάκι του

Στην παρέα τους, όμως, τον υπολογίζουν σαν ένα από τα “σίγουρα” τουφέκια, γι’ αυτό και ο αρχηγός τον τοποθετεί πάντα στα “καλά καρτέρια”.

Ο ίδιος έχει πει:

-“Όταν έμαθα ότι δεν θα ξαναπερπατούσα έχασα τον κόσμο…Αυτό που σκεφτόμουν συνέχεια ήταν το κυνήγι! Τελικά ξαναπήγα στο βουνό κι από τότε δεν έχασα έξοδο. Αν δεις το καροτσάκι μου, είναι όλο γρατζουνισμένο και πάντα λασπωμένο από τα κυνήγια. Είναι… ένα μάχιμο αναπηρικό καροτσάκι! Με το κυνήγι δεν αισθάνομαι καθόλου ανάπηρος!”,  λέει και ένα χαμόγελο λάμπει στο πρόσωπό του.

Οι κυνηγοί στην Μαυροθάλασσα Σερρών, συνταίριαξαν στην ομάδα τους την αγάπη, τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη προς έναν σύντροφο και φίλο τους. Ακόμα και στο κυνήγι κοίταξαν να στηρίξουν ένα παλικάρι που πριν ακόμα ξανοιχτεί καλά – καλά στη ζωή, έπρεπε να μάθει να ξαναζεί.

-“Ούτε ζητάει χάρες, ούτε του κάνουμε χάρες”, λέει γι’ αυτόν και ο Αρχηγός της ομάδας, Νίκος Καζλής, από τη Μαυροθάλασσα Σερρών.

–“Εγώ, δεν θεωρώ τον εαυτό μου παράλυτο! Παράλυτος είσαι όταν παραιτείσαι! Εγώ δεν το έβαλα κάτω, ήθελα να ξαναπάω κυνήγι και το πέτυχα”, καταλήγει ο Αντώνης.

“Το κυνήγι” με κράτησε όρθιο”

Κόντρα στην μοίρα που… τους στέρησε τα πόδια τους, μαθήματα αξιοπρέπειας και κουράγιου συνεχίζουν να δίνουν στα βουνά και άλλοι δύο Έλληνες κυνηγοί, ο ένας στον Έβρο και ο άλλος στη Θεσσαλονίκη…Τον Ηρακλή Κυρούδη από τον Έβρο, η ατυχία τον βρήκε, μόλις, στα 17 του: έχασε και τα δύο του πόδια σε τροχαίο!

–“Τα πόδια μου είναι κομμένα πάνω από τα γόνατα. Στη θέση τους υπάρχουν τεχνητά μέλη! Αυτό που με κράτησε ήταν η αγάπη μου για το κυνήγι, γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό… Έμεινα ένα χρόνο στο νοσοκομείο και μόλις βγήκα, έβγαλα άδεια και πήγα στο βουνό!”, λέει ο ίδιος.

Ο Ηρακλής δεν λησμονεί την πρώτη μέρα που ξαναπήρε το όπλο του, μετά το ατύχημα:

-“Εκείνη τη μέρα που είδα ότι μπορώ και πάλι, ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα”, θυμάται.

Στο βουνό με ένα πόδι

Χρόνια με ένα πόδι ζει και ο Κώστας Γκατζουμπάρος, στο Πλαγιάρι της Θεσσαλονίκης… Το έχασε κάτω από το μηρό από σακχαρώδη διαβήτη! Όμως, ούτε αυτό κατάφερε να τον κρατήσει μακριά από τα βουνά, αλλά ούτε και η εγχείρηση καρδιάς στην οποία έχει υποβληθεί.

-“Χειρουργήθηκα στις 4 Αυγούστου και στις 15 Σεπτέμβρη που ξεκινούσε η σεζόν του λαγού, ήμουν στο βουνό… χωρίς πόδι”, εξηγεί ο ίδιος. Και εκεί, στους κυνηγότοπους, αφήνει πίσω του όλες τις έγνοιες και τα βάσανά του…