Μια «μεγάλη» αγέλη ιχνηλατών αποτελείται από μεγάλους σπεσιαλίστες. Μια αρμονική αναλογία “εξοχοτήτων” που κάνουν τη “μεγάλη ορχήστρα”. Η πραγματική αγέλη δεν είναι ένα μάτσο σκύλων, οι οποίοι κυνηγούν μαζί, που έχουν τον ίδιο σκοπό, αλλά ούτε μια ομάδα μέτριων ιχνηλατών, που πλαισιώνουν ένα καλό σκύλο…
του Gianluigi Colombi
Μετάφραση: Απόστολος Αποστολάτος
Η ιδανική αγέλη δεν μπορεί να κάνει χωρίς τον σκύλο που μαρκάρει (βρίσκει και κλαφουνάει το ντορό), ή καθαρόαιμο κεντρώο ιχνηλάτη (τον ιχνηλάτη που δεν εγκαταλείπει ποτέ τα ίχνη), τον ξεφωλιαστή, ή τον σκύλο μαέστρο (ο σκύλος που διαθέτει πρωτοβουλία και συντονίζει όλη την αγέλη). Όλα τα παραπάνω προσόντα σε σπάνιες περιπτώσεις συγκεντρώνονται στον πρωταθλητή, στον άρτιο ιχνηλάτη. Οι σπεσιαλίστες ιχνηλάτες είναι σε θέση να εκτελούν ορθά τις τέσσερις φάσεις του κυνηγίου (έρευνα, πλησίασμα, ξεφώλιασμα και δίωξη), αλλά διακρίνονται περισσότερο σε μια απ’ αυτές τις φάσεις. Το να ανεβάσει τον βαθμό της ποιότητας του κάθε ατόμου στην ειδικότητά του, είναι το όνειρο που πρέπει να έχει κάθε πραγματικός λαγοκυνηγός. Ένας λαγός κυνηγημένος σύμφωνα με τους αθλητικούς κανόνες με μια τέτοια αγέλη, είναι το μέγιστο που μπορεί να επιθυμεί κανείς: η μεγάλη ορχήστρα!
Ο σκύλος που βρίσκει το ντορό είναι ο ιχνηλάτης, ο οποίος είναι ιδιαίτερα δεμένος με τον ντορό και τα ίχνη, εφοδιασμένος με “μεγάλη” μύτη. Αυτό φαίνεται κυρίως στα δύσκολα ίχνη ή σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, όταν οι άλλοι ιχνηλάτες έχουν μεγάλες οσφρητικές δυσκολίες. Στα μπερδέματα του πλησιάσματος ή της δίωξης, ανακαλύπτει το σημείο του μπερδέματος και καλεί τους άλλους σκύλους της αγέλης στο καθήκον.
Ο κεντρώος ιχνηλάτης είναι ο κύριος συνεργάτης του σκύλου που βρίσκει τα ίχνη: εκεί που χάνονται τα ίχνη ψάχνει τη λύση των μπερδεμάτων με μεγαλύτερη πρωτοβουλία σε σχέση με τον συνεργάτη του.
Ο πλησιαστής είναι ο ιχνηλάτης, ο οποίος αφού ξεμπερδευτούν τα κουβάρια στις βοσκές έχει ευκολία στο να ακολουθήσει σβέλτα το νυχτερινό ντορό (μακρινό ντορό) που οδηγεί στο γιατάκι. Είναι ένα πολύτιμο άτομο, θεμελιώδες για τη θετική έκβαση του κλασικού κυνηγίου.
Ο ξεφωλιαστής βασίζει την εργασία του στην πρωτοβουλία. Πρέπει να έχει μία πολύ καλή επαφή με τους άλλους σκύλους της αγέλης. Δεν είναι ο σκύλος που κυνηγάει μόνος του, αλλά θέτει τις υπηρεσίες του στην διάθεση των συντρόφων του. Συνήθως είναι ένα άτομο, το οποίο δεν κλαφουνάει πολύ, διότι έτσι δεν ενοχλεί την αγέλη που ακολουθεί το ντορό, την αναθυμίαση του λαγού. Ως επί το πλείστον είναι εκείνος που ειδοποιεί τους συντρόφους του όταν αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται στα διπλά πατήματα του λαγού. Ο οδηγός ή σκύλος μαέστρος είναι ο πλήρης ιχνηλάτης, ο οποίος συγκεντρώνει όλα τα εξαιρετικά προσόντα που ένας ιχνηλάτης πρέπει να έχει. Είναι ο ηγέτης της ομάδας, ο αρχηγός. Εκφράζει τα προσόντα του σ’ εκείνα τα προβλήματα, στα οποία οι σύντροφοί του αδυνατούν να δώσουν απαντήσεις. Είναι ο μαέστρος της ορχήστρας, ο οποίος χωρίς να παίζει κάποιο “όργανο, συντονίζει όλη την ορχήστρα”. Ο οδηγος, που στα δύσκολα “παίρνει το τιμόνι”.
Στο κυνήγι δίωξης, ο εξειδικευμένος συντελεστής της κάθε αγέλης, θεωρείται απαραίτητος για την απόλυτη απόλαυση των διαφόρων φάσεων του κυνηγίου. Θεμελιώδης, για να έχουμε αυτή την αγέλη, είναι η ισορροπία των ατόμων που την αποτελούν. Ισορροπία η οποία οφείλεται στα γενετικά στοιχεία και συμπληρώνεται από το προσεχτικό ντρεσάρισμα του κυνηγού.
Ο κυνηγός – κυναγωγός πρέπει να είναι έμπειρος άνθρωπος, μιλώντας την “κυνηγετική γλώσσα”. Η ημερομηνία γέννησης ή τα χρόνια κυνηγίου δεν μετράνε. Αυτό που μετράει είναι η αγάπη και η διάθεση να γνωρίσει μια φυλή και να καλλιεργήσει τις ιδιαιτερότητές της. Διαφορετικά, τα προσόντα γίνονται ελαττώματα και αντιστρόφως…
Και η σύγχυση σκύλων και κυναγωγού είναι βέβαιη…
