Οι Φωτογραφίες θηραμάτων: Ένα διαχρονικό ζήτημα που διχάζει τους κυνηγούς
Συχνά εγείρονται ατέρμονες αντιπαραθέσεις σχετικά με τις φωτογραφίες θηραμάτων στο διαδίκτυο, την αισθητική και την ηθική τόσο μεταξύ των σχετικών όσο και άσχετων του αντικειμένου.
Αν και με τον καιρό διακρίνεται κάποια ηλιαχτίδα βελτίωσης στη παρουσίαση των φωτογραφιών με θηράματα στο χώρο του διαδικτύου, η χρυσή τομή μπορεί να επιτευχθεί αρκεί να «ξεβολευτούμε». Απορώ ωστόσο γιατί κάθε χρόνο αναπαράγεται και αναλώνεται δίχως τελειωμό ένα θέμα το οποίο είναι εντελώς ξεκάθαρο τόσο από «νομικής» όσο και από «πολιτισμικής» πλευράς.
Να επισημάνω πως δεν διεκδικώ κάποια αυθεντία ή το αλάθητο. Αρνούμαι ωστόσο να μπαίνω πλέον σε ανούσιες τέτοιες συνδιαλέξεις και να κονταροχτυπιέμαι με φράξιες με συνκυνηγούς και μη, όπου ο ένας επιπλήττει τον άλλον. Όλα αυτά είναι ανοησίες, δεν προσφέρουν τίποτα και ίσα-ίσα δημιουργούν εμπόδια στον κοινό μας δρόμο. Όχι γιατί αυτά με ενοχλούν. Αλλά απλούστατα επειδή έτσι δεν βγάζουμε καμία χρήσιμη άκρη στα προβλήματά μας.
Εν τούτοις, αυτά τα λίγα που θα γράψω, σας παροτρύνω να τα αποθηκεύσετε, να τα μελετήσετε, να τα σκεφτείτε και να τα κρίνετε. Να τα συνθέσετε με τις δικές σας ιδέες και σκέψεις. Όταν έρθει ο καιρός θα βρούνε το δρόμο τους για εκεί που πρέπει.
Το θέμα των «συμβατών» (θα εξηγήσω παρακάτω τί εννοώ με τον όρο) φωτογραφιών, είναι καθαρά προσωπικό. Όποιος θέλει μοιράζεται τις κυνηγετικές στιγμές στο κόσμο του διαδικτύου ή οπουδήποτε αλλού και όποιος θέλει τις κρατά στο μπαούλο ως επτασφράγιστο μυστικό. Το να θέλει να επιβάλλει κάποιος τις μονοδιάστατες απόψεις και προσεγγίσεις στο θέμα, θα πρέπει να προβληματίζει.
Ωστόσο ας μη ξεχνάνε οι πάσης φύσεως αμνήμονες και κατά το δοκούν «ηθικολογούντες» πως μεγάλο έδαφος επί του κυνηγίου χρονικά, χωρικά και θηραματικά, χάθηκε προ διαδικτύου. Οπότε το επιχείρημα εκείνο που ενίοτε παρουσιάζεται ως «απειλή» για το μέλλον του μέσα από το διαδίκτυο, είναι κατά βάση ανυπόστατο.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πολλές φορές επικαλούνται τη νομολογία του 86/1969 που αναφέρει περί «μεταφοράς ή έκθεσις εις κοινήν θέαν και ο καθ’ οιονδήποτε τρόπον βασανισμός συλληφθέντων θηραμάτων» παρερμηνεύοντάς τον, με συνέπεια να διαμορφώνεται μία λανθασμένη αντίληψη των πραγμάτων.
Ο νόμος αυτός όπου θεσπίστηκε το 1969 (τότε δεν υπήρχε καν διαδίκτυο εν Ελλάδι) αναγράφει ρητά και ξεκάθαρα για «συλληφθέντα» θηράματα και όχι για «θανατωθέντα». Ο νομοθέτης της εποχής, εκείνης, έχει κατά νου τα μελωδικά πουλιά στα κλουβιά και τις αρκούδες με το ντέφι στις αλάνες και πλατείες και άλλα τέτοια τινά. Συλλαμβάνω σημαίνει «αιχμαλωτίζω».
Ως εκ τούτου το σκοτωμένο θήραμα δεν «αιχμαλωτίζεται» και δεν είναι δυνατόν να βασανίσεις νεκρό θήραμα. Επίσης ορθά απαγορεύει τον βασανισμό συλληφθέντων θηραμάτων. Αντικειμενική αλήθεια (από το α+λανθάνειν).Τέλος.
Όλα τα άλλα, όπως οι ευσεβείς πόθοι λοβοτομημένων από την πολιτική ορθότητα των καιρών μας, επαφίενται στη συνείδηση, παιδεία και τις υποκειμενικές αντιλήψεις του καθενός. Είτε λοιπόν πρόκειται περί ηλιθίων που δεν κατανοούν την σαφή εννοιολογική αυτή διαφορά, είτε περί θρασύτατων απατεώνων που στόχο έχουν να στρεβλώσουν την αλήθεια χάριν της δικής τους αυτιστικής εμπάθειας.
Όσον αφορά, λοιπόν, το νομικό κομμάτι, το κυνήγι είναι νόμιμη δραστηριότητα και ως εκ τούτου κάθε εικόνα του (εντός φυσικά νoμικού πλαισίου) είναι και νόμιμη. Άλλωστε όσες υποθέσεις -κακώς- κατέληξαν σε αίθουσες δικαστηρίων με τέτοιες γελοίες και ανυπόστατες κατηγορίες, υπήρξαν αθωωτικές για τους κυνηγούς.
Στον αντίποδα τίθεται το θέμα της ηθικής καθώς πολλές φωτογραφίες που παρουσιάζονται στο διαδίκτυο παραπέμπουν σε ασέβεια και απρέπεια επί του θηράματος. Μα μη γελιέστε…το διαδίκτυο είναι το σύμπτωμα της εποχής και όχι η αιτία. Αντιθέτως, δια της ορθής του χρήσης λειτουργεί και ως μέσο αφύπνισης συλλογικών συνειδήσεων.
Πράγματι, πολλοί κυνηγοί διέπονται από αισθήματα ανταγωνισμού και επίδειξης με αποτέλεσμα να προσπαθούν να επιδείξουν με κάθε τρόπο όσο περισσότερα θηράματα μπορούν, έχοντας την εντύπωση πως αυτό τους καθιστά ως «καλύτερους» και «μεγάλους κυνηγούς». Στην ουσία, όμως, στα μάτια των πράγματι «μεγάλων» και ευσυνείδητων κυνηγών, φαντάζουν πολύ «μικροί» και ανώριμοι.
Αν και η ποσότητα προκαλεί το κοινό αίσθημα…η φιλαρέσκεια ορισμένων να φωτογραφίζονται με εκατόμβες ζώων ξευτελίζοντας πολλές φορές το θήραμα με τραγελαφικές φιγούρες, εκμηδενίζει και την ελάχιστη ανοχή να σκύψει κάποιος σε παραγράφους αυταρέσκειας και δικαιωμάτων. Και ενώ πολλάκις έχει επισημανθεί αυτή η αδυναμία κάποιων, τo να προβάλλουν τον εαυτό τους συνδέοντας την ποσότητα με την ποιότητα αψηφώντας το σοφό αρχαίο ρητό «ουκ εν τω πολλώ το ευ», προκαλούν όχι μόνο στο κοινωνικό κάτοπτρο αποστροφή και αντιπάθεια, αλλά και στον κάθε εχέφρων κυνηγό.
Όσοι προσπαθούν να παρομοιάσουν το κυνήγι ως «σπορ που περιέχει σκορ», τους καθιστά αυτομάτως ως εκείνο που διαχώριζε ανέκαθεν τους Έλληνες από τους βαρβάρους. Και δυστυχώς αρκετοί βαρβαρίζουν με αυτές τις συμπεριφορές είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι. Και αν κατά τον Ξενοφώντα, οι βάρβαροι κυνηγούσαν μεν, αλλά στόχος τους ήταν η ποσότητα και όχι η ποιότητα του κυνηγίου…για τους βαρβάρους το κυνήγι ήταν μόνο φόνος και αιματοχυσία και σ’ αυτά τα δύο επικέντρωναν όλο το «κυνηγετικό» τους ενδιαφέρον.
Αντίθετα, για τους πολιτισμένους Έλληνες, το κυνήγι είχε εντελώς διαφορετική αφετηρία. Οι Έλληνες κυνηγούσαν για την συγκίνηση, τον κίνδυνο, τα ψυχοπνευματικά και σωματικά οφέλη αλλά και τη χαρά της φύσης. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να ξεφύγουμε από το σύνδρομο της ποσότητας καθώς ουδεμία ταύτιση στη δική μας κουλτούρα εναπόκειται με εκείνη.
Θα παρότρυνα λοιπόν τους φίλους κυνηγούς σχετικά με τις αναρτήσεις τους να είναι πιο προσεκτικοί. Τα θηράματα είναι εύλογο να απαθανατίζονται στο φυσικό τους περιβάλλον, χρήζουν περιποίησης δίχως υπερβολές και με ένδειξη σεβασμού ακόμη και νεκρά ως είναι. Ούτε αραδιασμένα πάνω στα καπό των αυτοκινήτων ούτε με τα σπλάχνα έξω, καθώς τέτοιες εικόνες έχουν πράγματι υποβαθμίσει το κυνήγι στα μάτια της κοινής γνώμης και όχι μόνον, αλλά και στον κάθε ευσυνείδητο κυνηγό. Άλλωστε η ελληνική κοσμοθέαση ακόμα και τον θάνατο ένδυε με κάλλος, με μορφές παγιωμένες στο σφρίγος και τον σεβασμό.
Όσοι επίσης αφήνουν τα θηράματα να βασανίζονται έχοντας ακόμα την συναίσθηση του πόνου και δεν προβαίνουν άμεσα στην χαριστική βολή, με πρόθεση μόνο και μόνο να τα βιντεοσκοπήσουν και να τα προβάλλουν στο διαδίκτυο, σε καμία περίπτωση δεν ανήκουν στη κατηγορία των Ελλήνων κυνηγών και θα πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν, καθώς όλα αυτά αντιτίθενται στη κυνηγετική ηθική και παραβαίνουν τους κανόνες της κυνηγετικήςδεοντολογίας.
Τούτο λεχθέντος, το κάλλος και ο σεβασμός είναι εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν μια συμβατή φωτογραφία η οποία εκπέμπει ένα μήνυμα σχετικά με την ανεξίτηλη, αέναη και αδιάσπαστη δραστηριότητά μας.
