Τα πρώτα πουλιά, φέτος, ήταν πιστά στο ραντεβού τους, στις αρχές του Νοέμβρη, στα “δέντρα”, που ήταν ακόμα πράσινα από την καλοκαιρία.
Η περσινή χρονιά, σε ότι αφορά την μπεκάτσα, ήταν πολύ κακή για τα νότια της ηπειρωτικής χώρας, για τα μέρη που κυνηγάω. Ίσως η χειρότερη που έχω να θυμάμαι. Με εξαίρεση μερικά πρώιμα μπασίματα στο πρώτο μισό του Νοέμβρη του 2019, οι περισσότερες πλαγιές δεν ξαναέπιασαν μπεκάτσες μέχρι και το τέλος του έτους.
Άσχημη, το δίχως άλλο, χρονιά και για το δίχρονο σέττερ μου, έναν σκύλο που κάνει τα πρώτα του βήματα στο δάσος, αφού για μέρες συνεχόμενες βρίσκαμε στον κυνηγότοπο την ίδια μπεκάτσα, την οποία αποφάσισα να μην τουφεκίσω, ώστε το σκυλί να έχει με κάτι ν’ ασχοληθεί στις επόμενες εξόδους. Φέτος, η εικόνα ήταν διαφορετική. Τα πρώτα πουλιά ήταν πιστά στο ραντεβού τους, στις αρχές του Νοέμβρη, στα “δέντρα”, που ήταν ακόμα πράσινα από την καλοκαιρία.
Για όλο το μήνα, παρά την ξεραΐλα…
Μπορεί ο τόπος να ήταν τελείως ξερός, αλλά τα πουλιά ήταν εκεί κι έμειναν σχεδόν για όλο το μήνα. Η φετινή είναι από τις χρονιές που σου δείχνουν ότι ενδεχομένως να είναι λάθος να κατηγορείς την ανομβρία ή τη ζέστη για την απουσία των πουλιών, αφού, αν αυτά αποφασίσουν να περάσουν, θα τα βρεις. Μόνο ο καιρός της μετανάστευσης μετράει.
Παρά την ανομβρία οι μπεκάτσες πλήθαιναν για ολόκληρο σχεδόν το μήνα στα νότια, μέχρι και τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη. Αυτό προκύπτει από τις μαρτυρίες αγροτών και κτηνοτρόφων που βρίσκονται όλη μέρα στην ύπαιθρο και μπορούν να διακρίνουν την… ρουτινιάρικη συνήθεια της βελουδομάτας στο χάραμα και το σούρουπο.
Οι μπεκάτσες που κατέβαιναν κάθε σούρουπο στους κάμπους γινόντουσαν ολοένα και περισσότερες, σύμφωνα, πάντα, με τις μαρτυρίες των συγκεκριμένων ανθρώπων. Παρά την ξεραΐλα, παρά το ακατάλληλο έδαφος, αυτές ήταν εκεί. Άσχημη αίσθηση να ξέρεις ότι έχει πουλιά και να μην μπορείς να βγάλεις το σκύλο, να πρέπει να γράψεις χιλιόμετρα για να βρεθείς στο βουνό, να χάνεις ευκαιρίες. Οι ελπίδες για την επανέναρξη της κυνηγετικής δραστηριότητας χάνονταν βδομάδα με τη βδομάδα, μέχρι που στα Νικολοβάρβαρα οι βροχές ήταν πολλές και μούλιασαν για μέρες συνεχόμενες όλο τον τόπο.
Σκόρπισαν…
Οι πληροφορίες για μπεκάτσες, τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη, δεν συνοδεύονται από την αισιοδοξία του προηγούμενου διαστήματος, καθώς οι αναφορές από πολλές περιοχές κάνουν λόγο για όλο και λιγότερες συναντήσεις. Κατά πως φαίνεται, με τη βροχή οι βελουδομάτες άλλαξαν τόπο, κάτι απολύτως φυσιολογικό κι αναμενόμενο.
Οι μπεκάτσες που “έπιαναν” τα ρέματα και τις σκιερές πλαγιές άρχισαν πλέον να έχουν περισσότερες επιλογές και σκόρπισαν, καθώς πλέον έχουν όλο το δάσος διαθέσιμο.
Το πουρνάρι έπιασε και αυτό περισσότερα πουλιά, καθώς το έδαφος μαλάκωσε και οι βοσκές τους πλήθυναν. Έρχονται στο μυαλό μου ωραία κυνήγια μετά τη βροχή. Με φέρμες στις κλάρες στην άκρη του δάσους, εκεί που οι αχτίδες του ήλιου σβήνουν στη σκιά του δάσους για να απολαύσουν λίγο φως μετά τις νεροποντές. Αλλά και με φέρμες μέσα στο καθαρό ανάμεσα στα δέντρα που έριξαν πλέον τα φύλλα τους.
Το επόμενο πέρασμα
Το επόμενο πέρασμα, παραδοσιακά, γίνεται στην Πελοπόννησο την περίοδο των γιορτών, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, στο πρώτο καλό χιόνι. Για πολλούς, είναι και το δυνατότερο της χρονιάς. Το έδαφος είναι κατάλληλο και μένει να δούμε αν αυτές οι προβλέψεις, που βασίζονται σε παρατηρήσεις πολλών χρόνων, θα επιβεβαιωθούν κι εφέτος.
Απογοήτευση, μαυρίλα, οργή…
Τις πολλές μέρες που, λόγω του lockdown, έβλεπα το δίχρονο σέττερ μου να στέκει εκεί δίπλα μου άπραγο, με έπιανε απογοήτευση και… μαυρίλα. Στο ξεκίνημα του δεύτερο lockdown, δεν μου φαινόταν τόσο. Είχα την ελπίδα ότι αυτή η κατάσταση θα έληγε, σχετικά σύντομα. Όμως, κάθε μέρα που περνούσε από τις αρχές του Δεκέμβρη και μετά, και η ελπίδα για το πολυπόθητο άνοιγμα διαψευδόταν, τόσο ένιωθα να με… πλημμυρίζει ένα αίσθημα οργής γι’ αυτή την εκδικητική μανία της κυβέρνησης απέναντι σε κυνηγούς και ψαράδες.
Συγχρόνως, ευελπιστούσα, ότι κάποια στιγμή θα επικρατούσε η κοινή λογική, οι αρμόδιοι υπουργοί θα μπορούσαν να δουν το δίκαιο των αιτημάτων των κυνηγών και έτσι θα ερχόταν η μέρα που θα ήμασταν και πάλι στο βουνό. Όπως κι έγινε, την παραμονή των Χριστουγέννων.
Για το σέττερ μου, αυτή είναι η χρονιά του. Έστω και κουτσουρεμένη, και για όσο διάστημα απομένει πλέον για να πέσουν οι… τίτλοι τέλους.
Έχει ωριμάσει, έχει μεγαλώσει, πήρε κάποια καλά μαθήματα στα ορτύκια της Μάνης και περίμενα να περάσει ο καιρός, να πιάσουμε Νοέμβρη, για να “βγούμε” με τα πρώτα μπασίματα της μπεκάτσας.
Εκ των πραγμάτων, στα τέλη του Δεκέμβρη, αναζητούμε στα βουνά της Μεσσηνίας και της Αρκαδίας τις μπεκάτσες που έχουν μείνει. Με την ελπίδα το σκυλί να γίνει καλύτερο κι εγώ να πάρω τις απαραίτητες δυνάμεις για να αντέξω τους μήνες χωρίς κυνήγι, που έρχονται από τα τέλη του Φλεβάρη.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν πρόκειται να ξεχάσω, ότι για ενάμιση μήνα, οι Έλληνες κυνηγοί ήμασταν οι μόνοι στην Ευρώπη που δεν κυνηγούσαμε, όχι για να προφυλαχθούμε ή για να προφυλάξουμε κάποιους από τον covid-19, αλλά για να εκπληρώσουμε τα απωθημένα ανθρώπων που δεν κατάφεραν και δεν θα καταφέρουν ποτέ να νιώσουν αυτή την αίσθηση της ελευθερίας.
Tην αίσθηση να είσαι μόνος στο δάσος με το σκύλο σου, προστατευμένος και προφυλαγμένος από όλα όσα μας έχουν φέρει μέχρι εδώ.
