Ο «σύμμαχος» ή ο «εχθρός» στο κυνήγι δεν είναι υποχρεωτικό να προσωποποιούνται, να έχουν τη συνήθη ανθρώπινη μορφή. Ούτε τα… όπλα τους να έχουν αναλογία με το λειόκαννο του κυνηγού. Μπορεί να είναι άψυχα και μικροσκοπικά ακόμα και άυλα…
Η κάθε εξόρμηση για κυνήγι είναι μία μικρή περιπέτεια, είναι μία μικρή μάχη. Και καλό είναι να γνωρίζει ο κυνηγός ποια πράγματα του συμπαραστέκονται και ποια είναι απέναντί του.
Ένα σκλήθρο, μία κρυμμένη λακκούβα, ένα απάγκιο γκρέμισμα, μία ηλιαχτίδα, είναι ικανά να κάνουν τον κυνηγό να νιώσει άσχημα ή να τον ανακουφίσουν. Είναι ακόμα η μπόρα που τον μουσκεύει και ο καυτός ήλιος που τον ιδρώνει. Είναι ο παγωμένος βοριάς και η δροσερή αύρα. Είναι η νευρικότητα και η ψυχραιμία στην εμφάνιση του θηράματος και η κατάληξη της βολής. Είναι πολλά ακόμα…
Ο «σύμμαχος» ή ο «εχθρός» στο κυνήγι
Σε μία μέρα κυνηγιού πολλά μπορεί να συμβούν. Άλλοτε προβλεπόμενα και άλλοτε απρόοπτα.
Συχνά ο εραστής της περιπέτειας είναι προετοιμασμένος για τις «κακοτοπιές» που μπορεί να συναντήσει, όπως είναι οι καιρικές συνθήκες, το κακοτράχαλο και επικίνδυνο μονοπάτι, η δυσκολία στην καταβολή του θηράματος.
Δεν είναι όμως και λίγες οι φορές που ο «εχθρός» σε πιάνει αδιάβαστο και σου κάνει τη ζωή «κόλαση». Και δεν αναφέρομαι σε σοβαρούς τραυματισμούς ή σε ατυχήματα που σε βγάζουν νοκ-άουτ, αλλά για μικροσυμβάντα, που όμως σου χαλούν τη μέρα και σε αποκαρδιώνουν.
Ένα στραβοπάτημα, μία κάκωση του καρπού, ένα κόψιμο στο δάχτυλο, μπορεί να δημιουργήσουν πρόβλημα αξεπέραστο για ώρα. Πρόβλημα μεγάλο δημιουργεί και η εμπλοκή ή μία μικροζημιά του όπλου, που το αχρηστεύουν και κάνουν το κυνήγι να τελειώσει νωρίτερα.
Είναι ακόμα η ξαφνική αδιαθεσία του συντρόφου στο κυνήγι, συνκυνηγού ή σκύλου, που σε στέλνουν πρόωρα πίσω, αν η εξόρμηση είναι μονοήμερη ή στο κοντινότερο ιατρείο, αν είναι πολυήμερη και το απρόοπτο αντιμετωπίζεται.
Αυτά που μένουν
Ξεκίνησα με τον «εχθρό» γιατί είναι χρήσιμο να τους γνωρίζει ο κυνηγός και να μάθει να τους χειρίζεται. Το κυνήγι όμως δεν χαρακτηρίζεται μόνο από αναποδιές. Οι καλές στιγμές είναι απείρως περισσότερες και αυτές που αποθηκεύονται στη μνήμη.
Έτσι είναι πολλοί οι παράγοντες που συμμαχούν, ώστε η κατάληξη της μέρας να ζωγραφίζεται στο αναψοκοκκινισμένο και γελαστό πρόσωπο του κυνηγού.
Είναι ο βαθμός δυσκολίας για να καταβληθεί το θήραμα, είναι η συχνότητα των συναντήσεων μαζί του, είναι η ευστοχία του. Είναι ακόμα η συνολική κάρπωση της παρέας, αλλά και η «γκαντεμιά» του ενός.
Οι συμμαχικοί παράγοντες όμως, δεν έχουν να κάνουν μόνο με το θήραμα. Μπορεί να είναι ο ευνοϊκός καιρός, μία βουνίσια εικόνα, ένα λουλουδιασμένο περιβόλι. Μπορεί να είναι η φλόγα της φωτιάς που άναψε για να ζεστάνει την παρέα από την πρωινή παγωνιά.
Μπορεί να είναι η λαμπρή ανατολή, το βάλσαμο για τα παγωμένα χέρια και τα μάγουλα. Ή ακόμα η απρόσμενη λιχουδιά που κρύβει το σακίδιο κυνηγού της παρέας ή η ξυλόσομπα στο καφενείο του χωριού, που στεγνώνει τα αμπέχωνα και τα άρβυλα.
Η «λακκούβα» κρύβει ομορφιά
Τα καλά και τα άσχημα συμβαίνοντα είναι συνυφασμένα με το κυνήγι και σε όσους το υπηρετούν. Ο κυνηγός είναι γνώστης ότι το αναπάντεχο, καλό ή άσχημο, είναι μέσα στην κυνηγετική καθημερινότητα και το επιδιώκει με τον τρόπο του.
Γιατί αυτή είναι η ομορφιά του κυνηγιού, το «αλάτι» της εξόρμησης. Για να συνηγορήσει η λαϊκή σοφία που λέει: «δρόμος χωρίς λακκούβα, δεν έχει ομορφιά».
Και αλήθεια είναι βαρετό να «ισιοπερπατά» μόνιμα ο κυνηγός, να μην εναλλάσσονται τα συναισθήματα μέσα στη μέρα.
Το να κάνεις μονάχος και σε μέρα που δεν κρύβει άλλη καλοσύνη, μία αρμαθιά πουλιά, είναι χειρότερο από τα δύο που «κρέμασε» ένας άλλος κυνηγός, μία όμορφη χειμωνιάτικη μέρα και με ευχάριστη συντροφιά.
Η ευχαρίστηση της απλότητας
Πριν από αρκετά χρόνια έμαθα ότι ένας γείτονας πήγαινε κάθε Κυριακή για κυνήγι και μόνο στην Κορώνεια Βοιωτίας. Και επέστρεφε σχεδόν πάντα με μία τσίχλα στην τσάντα.
Εντυπωσιασμένος με το γεγονός τον ρώτησα, όταν επιτέλους συναντηθήκαμε, γιατί αυτή η εμμονή με την Κορώνεια. Για να μου απαντήσει: «πρώτα δεν πηγαίνω μόνος, είμαστε τρείς κυνηγοί παρέα. Μετά ο Ελικώνας δεν είναι ίδιος κάθε εβδομάδα. Τη μία σε ιδρώνει, την άλλη σε παγώνει. Τη μία βλέπεις πουλιά, την άλλη χαζεύεις τα πουρνάρια και τα λιόδεντρα. Η μόνη σταθερή είναι η ξυλόσομπα, το ψητό και το κρασάκι στο ταβερνάκι στην Αγ. Παρασκευή, με την τζαμαρία να κοιτά στο δρόμο».
