spot_img
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΚυνήγιΜικρά ΔιαμετρήματαΜια παλιά Browning αφηγείται…

Μια παλιά Browning αφηγείται…

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

Το αγαπημένο μας όπλο είναι ένας σιωπηλός φίλος στις πορείες των κυνηγετικών αναζητήσεων.

Μας συντροφεύει στην κάψα του καλοκαιρινού απομεσήμερου στις  ατέλειωτες σταριές, με την ίδια  αφοσίωση που μας κρατά παρέα στον παγωμένο βάλτο κόντρα στις ριπές που κατεβάζει το ξεροβόρι. Δεμένο στον κουρασμένο, από το πολύωρο περπάτημα στο βουνό, ώμο ή ακουμπισμένο δίπλα στη φωτιά μετά το κυνήγι, περιμένοντας την περιποίηση που του αξίζει.

Αρχίσαμε να μιλάμε…

Μια μέρα – δεν το κρύβω – παρακινήθηκα να του πιάσω κουβέντα. Περπατούσα στα χωράφια μιας αγαπημένης μου τρυγονομεριάς. Οι αρχές του Σεπτέμβρη με είχαν βρει να περιπλανιέμαι μόνος στις θερισμένες πλαγιές, όμως η μέρα ήταν ήσυχη και την ηρεμία της δεν την τάραζε τίποτα και κανένας σ΄ εκείνη την ερημιά. Κάθισα να ξαποστάσω σ΄ ένα πλάι και χάζευα αμήχανα το παλιό δεκαεξάρι.trigoni

Χαμογέλασα όταν σκέφτηκα πως πάντα συνήθιζα να το πιάνω, να το κουβαλάω, να το τουφεκάω, να το χρησιμοποιώ, όμως ποτέ δεν κοντοστέκομαι λίγο να το «κοιτάξω στα μάτια». Εκείνη την στιγμή το κυνήγι σταμάτησε να με απασχολεί. Άρχισα να αναλογίζομαι πόσες στιγμές και πόσες συγκινήσεις  ζήσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια.

Όπως και τι ακριβώς σήμαινε για μένα η παλιά βέλγικη Browning, η  «γλυκιά δεκαεξάρα» όπως αποφάσισαν να την ονομάσουν αυτοί που την εμπνεύστηκαν. Και πράγματι μιλάμε για έμπνευση, όταν κάποια πράγματα φτιάχνονται από έναν γνώστη τη στιγμή που τυχαίνει να έχει κέφι και όραμα…

Τη θυμήθηκα στα χέρια του πατέρα μου όταν βγαίναμε για μπεκάτσες. Την είχε αγοράσει μεταχειρισμένη στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Είχε μια εμμονή με τα παλιά καλοφτιαγμένα όπλα, τα οποία όντας μεταχειρισμένα, μπορούσε να τα αγοράσει σε καλή τιμή. Αν και πιστεύω πως η καλή τιμή δεν ήταν το μόνο δελεαστικό προσόν ενός μεταχειρισμένου όπλου, αλλά πολύ περισσότερο η πορεία του στο χρόνο, η ιστορία του. Η κάθε χαραγματιά, το ξεθωριασμένο μέταλλο, τα στρογγυλεμένα «διαμαντάκια» της χειρολαβής, οι στρωμένες κλειδαριές, μαρτυρούσαν κάτι από τα κυνήγια που είχε κάνει. Κάθε τέτοιο όπλο έχει πλέον πάνω του μια «ωριμότητα».

Μ΄ αυτή λοιπόν είχε κυνηγήσει ο πρώτος κάτοχος – ή κάτοχοί – της, μετά ο πατέρας μου κι έπειτα εγώ. Τα μέταλλα της παλιά, από εκείνα της αλήθειας. Πάντα τη θυμάμαι λαδωμένη και καλοσυντηρημένη.   Άλλωστε, ο «αυτάρεσκος» χαρακτήρας της δε συγχωρεί την παραμέληση και την αδιαφορία, γιατί θα σε εκδικηθεί με σκουριές. Ποτέ δεν μου αρνήθηκε τις υπηρεσίες της, αλλά το μόνο που ζητούσε μετά από κάθε κυνήγι, ήταν απαραίτητα στέγνωμα και φροντίδα. Μ΄ αυτό τον τρόπο οι βροχές, τα χιόνια και οι υγρασίες δεν κατάφεραν να θαμπώσουν την καθρεφτένια αντανάκλαση του εσωτερικού της κάνης της.

Και για το πούπουλο και για την τρίχα…

Μόνο στο μπροστινό μέρος της κάνης, εξωτερικά, κατάφερε να της αφήσει σημάδια το θαλασσινό νερό, μετά από ένα πολυήμερο κυνήγι παπιού. Ίσως γι’ αυτό δεν τα πήγαινε καλά με τα παπιά. Δεν ήθελα να εκφράσω παράπονα, αλλά δεν τα «τσάκιζε» όπως το πλαγιόκαννο. Όχι πως δε χτύπησα μ΄ αυτήν αρκετά, όμως το δωδεκάρι τα «κλωτσούσε» με μεγαλύτερη φόρα. Θες υπεύθυνο να ήταν το πείσμα της; Μπορεί.

perdikaΑπεναντίας οι σχέσεις της με τα υπόλοιπα φτερωτά θηράματα ήταν άριστες. Ίσως δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος να εξηγήσω τα περί κατανομής της τουφεκιάς και βεληνεκούς του όπλου, αυτό που μπορώ όμως να πω είναι ότι σίγουρα με βοήθησε πολύ όταν, αρχάριος τότε, πρωτοδοκίμαζα τις τουφεκιές στο φτερό. Μου συγχωρούσε πολλά λάθη καμωμένα από την απειρία μου και σπάνια με στενοχωρούσε με αστοχίες.

Ακόμη κι αν η μπεκάτσα μόλις είχε κρυφτεί πίσω από το πουρνάρι, ακόμη κι αν δεν μπορούσα να υπολογίσω σωστά την απόσταση και τουφεκούσα τις φάσσες μακριά, δε μου χάλαγε το χατίρι. Στα ξεπετάγματα και τα γρήγορα κατεβάσματα της πέρδικας στα βουνά γνώριζε να σέβεται τις πολύτιμες συναντήσεις με το θήραμα, χαρίζοντάς μου επιτυχίες. Γρήγορο και ευέλικτο όπλο, μαλακό και αποτελεσματικό. Στον ώμο μου φέρθηκε τρυφερά και παρόλο  που νέος δεν το λάμβανα υπόψη, τώρα πια το εκτιμώ…

Στα μπεκατσίνια του κάμπου ήταν απόλαυση. Ούτε ο βοριάς, ούτε το κρύο τη σταματούσε. Οι γρήγορες τουφεκιές της κεραυνοβολούσαν αστραπιαία τα μπεκατσίνια στο σήκωμα. Τα καλάμια, τα νερά, τα παρυδάτια πουλιά με τις μακριές μύτες και η «γλυκιά δεκαεξάρα». Όσο και να προσπαθήσω, δε νομίζω να καταφέρω ποτέ με τα χρώματα να περιγράψω την ποίηση που έχουν μέσα τους αυτές οι εικόνες, παρόλο που της το χρωστάω!

Με το όπλο αυτό γεμισμένο με την κλασική δραμιάρα 1 ΒΚ της Remington δεν έχω κρατήσει και λίγα αγριογούρουνα. Γενικότερα όμως  για τις επιδόσεις της στο τριχωτό δε μπορώ να πω και πολλά, μιας και δεν το κυνηγάω, οπότε μου λείπουν οι εμπειρίες. Ο πατέρας μου όμως που κυνήγησε μ΄ αυτήν αρκετά χρόνια τον λαγό, ήταν πάντα ευχαριστημένος. Άλλωστε είναι γνωστό ότι παλιότερα «ένα όπλο υπήρχε», το δεκαεξάρι και ένα νούμερο φυσίγγι, το εξάρι.

Δεν τα λέει όλα…

Ο ήχος της τουφεκιάς της είναι πλέον σ΄ εμένα γνώριμος. Στον «επίλογο» του συνοδεύεται από το μεταλλικό κουδούνισμα της κίνησης του κλείστρου και της κάννης, του αθάνατου μηχανισμού ελατηρίου που διαθέτει. Η θέση της ασφάλειας, η απόσταση της σκανδάλης από την ημιπιστολοειδή της λαβή, η σκοπευτική γραμμή πάνω από την – χωρίς ρίγα – κάννη της, αποτελούν τα σημεία ενός κώδικα που έχουν κρυπτογραφήσει τα χέρια και το υποσυνείδητο μου. Οι κινήσεις δεν έχουν πλέον τίποτα το περιττό, μόνο που πια αρχίζουν να γίνονται λίγο πιο αργές απ’ ότι παλιότερα… Maas

Τόσα πράγματα θυμήθηκα κοιτώντας την και πάλι πρέπει να έχω ξεχάσει πολλές από τις τόσες στιγμές. Η ίδια πάντως, είμαι σίγουρος ότι θα θυμάται πολύ περισσότερα. Όλα όσα είδε στα χέρια των κατόχων της στους ήρεμους περιπάτους μέσα στα δάση της βόρειας Αμερικής (απ’ όπου ήρθε μεταχειρισμένη στην Ελλάδα). Θα ’θελα ν’ ακούσω για τον απογευματινό ήλιο που γλιστρά ανάμεσα στα φθινοπωρινά κλαδιά των σημύδων, καθώς ένα αμερικάνικο πόιντερ ψάχνει με την ουρά του ψηλά για δασόβιες πέρδικες ή για τις πρώτες αφίξεις της μπεκάτσας με το πορτοκαλί στήθος…

Περισσότερα όμως θα ήθελα να μου αφηγηθεί για εκείνες τις χρονιές του 197…, που ο πατέρας μου τη γυρόφερνε στα παλιάμπελα, ψάχνοντας για τσιχλοκότσυφα ή για καμιά μπεκάτσα, σε μια Ελλάδα του άλλοτε…

Αλλά καλύτερα που μένει σιωπηλή. Όλα αυτά τα μυστικά που κρατά, ίσως αποτελούν για μένα την ανεξάντλητη γοητεία της!

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Το ρωσικό μονόκαννο IJ-18, ένας κυνηγετικός θρύλος…

Το μονόκαννο IJ-18 είναι ένα όπλο που έχει σημαδέψει μια εποχή. Μια εποχή που οι μεγαλύτεροι από μας θυμούνται πολύ καλά, αφού με ένα...
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ