Υπάρχουν κυνηγοί που αφήνουν το 12άρι και «κατεβαίνουν» διαμέτρημα από απλή εκκεντρικότητα, άλλοι από περιέργεια, άλλοι επειδή αναζητούν στο μικρό οπλάκι λιγότερο βάρος, λιγότερο κλώτσημα και γενικά κάτι λιγότερο από την «υπερβολή» του μεγαλύτερου όπλου.
Ορισμένοι έχουν ξεκινήσει με μικρά διαμετρήματα και αφού στην πορεία δοκίμασαν και κάποια από τα μεγαλύτερα, πάλι επέστρεψαν στο γνώριμο «μικρό» που καλύπτει τις ανάγκες του θηράματος που τους ενδιαφέρει. Κυνηγώντας κατάλαβαν ότι δεν χρειάζονται κάτι παραπάνω από ένα 28άρι ή ένα 20άρι στην μπεκάτσα, στην τσίχλα ή στο τρυγόνι, με τον τρόπο και στον τόπο που επιλέγουν να τα κυνηγήσουν.
Τα γνωρίζεις με την ησυχία σου…
Είναι σίγουρο ότι όλα τα διαμετρήματα έχουν τις χάρες τους και σε κάθε ένα κάτι θετικό έχουν βρει οι θιασώτες του και το προτιμούν. Το θέμα όμως είναι κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τις «σιγουριές» μας για κάτι που ίσως μας εκπλήξει θετικά και μας προσφέρει πρωτόγνωρες συγκινήσεις! Αν έχουμε το πείσμα να ανακαλύψουμε καινούρια μονοπάτια και δεν το βάζουμε στα πόδια με την πρώτη απογοήτευση, τότε τα μικρότερα όπλα ίσως έχουν κάτι να μας πουν.
Είναι αλήθεια ότι τις δυνατότητες του κάθε όπλου δεν είναι εύκολο να τις ανακαλύψεις, ούτε βέβαια και τις δικές σου. Ας πάρουμε για χαρακτηριστικό παράδειγμα το πιο μικρό απ’ όλα τα διαμετρήματα του λειόκαννου (εκτός του φλόμπερ): μπορεί άραγε κάποιος να πάει για κυνήγι με ένα όπλο διαμετρήματος 410 και να περιμένει κάτι από αυτό;
Και καλά στα πουλιά που πέφτουν εύκολα, τι γίνεται όμως με πιο δύσκολα θηράματα; Μπορεί άραγε ένα μικρό τριανταεξαράκι να τα βάλει με τα «σιδερένια πουλιά»; Μπορεί να ανταποκριθεί στο κυνήγι της φάσσας με τα λιγοστά σκάγια του φυσιγγίου του; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα ναι, κι αυτό είναι στην πραγματικότητα το λιγότερο που μπορεί να κάνει. Κυνηγώντας μπεκάτσα με το τριανταεξάρι έχω βρεθεί με λαγό στα χέρια και έχω κρατήσει γουρούνι τριαντάρι με τα εφταμισάρια σκάγια που είχα μέσα, δεν πρόλαβα να αλλάξω (λεπτομέρειες και «πειστήρια» σε κάποιο επόμενο άρθρο).
Η «σκηνοθεσία»…
Στο φασσοκυνήγι με 36άρι, το ζητούμενο είναι πώς θα καταφέρεις να «σκηνοθετήσεις» τη συνάντησή σου με τα δεντροπούλια. Για παράδειγμα το επιλέγω σε εκείνα τα περάσματα του Οκτώβρη που βρίσκονται μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και οι αποστάσεις των κοπαδιών είναι πιο προσιτές στο σταθερό και ωφέλιμο βεληνεκές του όπλου. Δίνω «αέρα» στην τουφεκιά και το αφήνω να κάνει τη δουλειά του όπως την ξέρει…
Από την άλλη, σίγουρα το προτιμώ στην χειμωνιάτικη κούρνια όπου μπορώ να καθορίσω περισσότερο τους όρους του καρτεριού. Πηγαίνοντας και ξαναπηγαίνοντας στο σημείο που συχνάζουν τα πουλιά, αντιλαμβάνεσαι γρήγορα ποια είναι τα αγαπημένα τους δέντρα. Οι ψηλές και γυμνές βελανιδιές που ξεχωρίζουν από τις άλλες είναι ιδανικές, όταν μάλιστα στη βάση τους καλύπτονται από πυκνό πουρνάρι.
Οι φάσσες πιάνουν σ’ αυτές από νωρίς το μεσημέρι για βίγλα και σιγά – σιγά κατεβαίνουν να κουρνιάσουν στο πηχτό. Εκεί λοιπόν είναι φοβερό τι μπορείς να καταφέρεις με 18 – 19 γραμμάρια πεντάρια στη μάγκνουμ έκδοση του διαμετρήματος 410. Μία, δυο και τρεις φάσσες μαζί κατεβαίνουν κάποιες φορές από τα πιο ψηλά κλαριά με μία και μοναδική αριστερή τουφεκιά του ρωσικού διπλού, δίνοντας την ευκαιρία και για μια δεξιά στο σήκωμα.
Βέβαια, αυτή τη δεύτερη τουφεκιά την αποφεύγω για να μην ταράξω το κοπάδι και ξετοπίσει. Και είναι γεγονός πως η μικρή του φασαρία δεν προγκάει τα πουλιά. Μετά από λίγο βλέπεις τις ίδιες ή άλλες φάσσες που βρίσκονταν εκεί κοντά και δεν ενοχλήθηκαν από την «ήσυχη» τουφεκιά, να βουτάνε πλανάροντας.
Δίνει πολλά περισσότερα…
Όσοι κυνηγούν με τριανταεξάρι με καταλαβαίνουν και όσοι κάποια στιγμή το δοκιμάσουν θα με θυμηθούν: όταν η ριπή των σκαγιών του κατευθυνθεί στο σωστό σημείο, το μικρό αυτό φυσιγγάκι εξαπολύει φοβερή δύναμη κρούσης στον πυρήνα της δέσμης, με εντυπωσιακά αποτελέσματα σε αποστάσεις που τρίβεις τα μάτια σου!
Όμως αυτός δεν είναι λόγος που αρκεί για να σε τραβήξει και να σε κρατήσει κοντά σε τέτοια διαμετρήματα. Χρειάζεται κάτι παραπάνω. Τα κυνηγετικά όπλα μικρών διαστάσεων σε χαλαρώνουν και σε απελευθερώνουν. Σου δίνουν μια αίσθηση που δεν εξαντλείται σε μια περιγραφή της χρησιμότητάς τους, σε μια λογική ανάλυσης των «υπέρ και των κατά». Πρόκειται, ας πούμε, για μια καψούρα με νότες νοσταλγίας, για έναν ανικανοποίητο έρωτα που δεν εξηγείται με λόγια…
