Αν με ρωτήσει κάποιος τι έχω αποκομίσει από το κυνήγι μου με διαμέτρημα 410, θα απαντούσα το εξής: για να καταλάβεις τι μπορεί να κάνει αυτό το μικρό, καθώς και όλα τα μικρά διαμετρήματα, πρέπει να τα γνωρίσεις.

Και όταν λέμε να τα γνωρίσεις, εννοούμε ότι θα αφήσεις το μεγάλο όπλο στο σπίτι και θα κυνηγήσεις με το μικρό ό,τι και να γίνει.

Έχω ξαναγράψει ότι καταθέτοντας την εμπειρία μου από τέτοια κυνήγια δεν προσπαθώ να πείσω για κάτι. Απλά μου αρέσει να τα δοκιμάζω και να είστε σίγουροι ότι με τα αποτελέσματά τους στην πράξη κάποιες φορές εντυπωσιάζομαι το ίδιο ή και περισσότερο με κάθε αναγνώστη που διαβάζει για τα κατορθώματά τους. Αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι τίποτα δεν είναι εύκολο μαζί τους, γι’ αυτό και δεν προτρέπω κάποιον να το κάνει αν δεν του αρέσει. 

Δεν ξέρω ποια είναι η αποτελεσματικότητα του μονόβολου και των δραμιών του 410 στον αγριόχοιρο, αλλά ξέρω να πω τι έγινε όταν τον συνάντησα με τις φέρμες, έχοντας στις θαλάμες του παλιού ιταλικού πλαγιόκαννου εφταμισάρια μάγκνουμ 19 γραμμαρίων: η δεξιά κάννη καθήλωσε το 25άρι γουρουνάκι που έβγαζε το κεφάλι πίσω από τις φτέρες και η αριστερή τρύπησε χαμηλά τον λαιμό και διαπέρασε  ζωτικά του όργανα. 

Η απόσταση δεν ήταν μακρινή και η μακρόστενη άτρακτος του φυσιγγίου πήγε «μολύβι», με φοβερή διατρητική δύναμη. Τρίτη τουφεκιά δε χρειάστηκε. Το φορτωθήκαμε στην πλάτη και πήραμε το δρόμο του γυρισμού για γδάρσιμο, με τα σκυλιά να παραπονιούνται για την πρόωρη λήξη του μπεκατσοκυνηγιού εκείνης της μέρας. 

Εντάξει, το μικρό γουρουνάκι δεν ήταν και θεριό, αλλά δεν είναι και λίγο για ένα όπλο που αναρωτιέσαι αν μπορεί να κατεβάσει μπεκάτσες και φάσσες. Από την άλλη δεν ξέρω τι θα έλεγα αν το έχανα. Αλλά καλύτερα να μην το πάω υποθετικά…