Είτε το πρωί με ομίχλη και νοτιά, είτε το μεσημέρι με παγωνιά και ήλιο, είναι ωραίο το κυνήγι του μπεκατσινιού στον κάμπο. Το περπάτημα ανάμεσα στις αυλακιές και τα θερισμένα καλαμπόκια παίρνει άλλη διάσταση στα απρόοπτα ξεπετάγματά του, εκεί που μοναδικός σύντροφος είναι ένα όπλο.
Ποιο όπλο όμως; Ένα δεκαεξαράκι θα μπορούσε να κάνει καλά τη δουλειά, κοντράροντας ένα δωδεκάρι; Έχει τα προσόντα να το συναγωνιστεί στο ανοιχτό πεδίο, εκεί που και τα τελευταία σκάγια μετράνε στην δύσκολη προσπάθεια να δαμάσεις τα τσαλίμια της ιδιαίτερης πτήσης του μικρού μακρομύτικου;
Καλό το 12άρι για τα μακρινά…
Έχω κυνηγήσει τα μπεκατσίνια για αρκετά χρόνια και με τα δύο διαμετρήματα κι έχω πεισθεί ότι δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά, απλά το καθένα έχει να σου δώσει κι από κάτι καλό.
Πολλά καλά θα μπορέσει να σου δώσει το δωδεκάρι με καθαρό καιρό. Με καλή ορατότητα στον κάμπο τα περισσότερα πουλιά ξεπετάγονται μακριά, ενώ λίγα είναι αυτά που θα σε αφήσουν να τα πλησιάσεις. Εκεί το δωδεκάρι μπορεί να είναι περισσότερο σταθερό στα αποτελέσματα της τουφεκιάς, ιδιαίτερα αν πρόκειται για κάποιο δίκαννο με κλειστή αριστερή κάννη.
Με ένα τέτοιο δισκάνδαλο έχω να θυμάμαι τα καλύτερα κυνήγια στον κάμπο. Κρατά με ευκολία τα μπεκατσίνια σε μακρινές αποστάσεις, καθώς σου δίνει την ασφάλεια να αφήσεις το πουλί να στρώσει, σημαδεύοντας το. Το τράβηγμα της πίσω σκανδάλης του, αποπνέει τη σιγουριά του αποτελέσματος πριν φτάσουν τα σκάγια στο μπεκατσίνι.
Όχι ότι ένα τέτοιο όπλο δεν χτυπά τα κοντινά πουλιά, αν το ξέρεις και σε ξέρει. Αν, με λίγα λόγια, είναι το βασικό σου όπλο, αυτό που σε συνοδεύει καθημερινά στο κυνήγι και έχει γίνει προέκταση του χεριού σου. Σε αυτή την περίπτωση είναι κανονικά χρήσιμο και στις κοντινές βολές, απλά θα «τσαλακώνει» λίγο περισσότερο τα πουλιά.
Ο βασιλιάς του φτερού…
Και εδώ αναρωτιέται κάποιος, γιατί να δοκιμάσει ένα μικρότερο διαμέτρημα, τη στιγμή που έχει ένα τέτοιο όπλο; Δε φαίνεται να υπάρχει κάποιος προφανής λόγος. Αν όμως μια φωνή μέσα του τον σπρώχνει να δοκιμάσει και το αμέσως μικρότερο διαμέτρημα, τότε κάποια στιγμή θα το κάνει. Πρόκειται για ένα ταξίδι καινούριας γνωριμίας, τουλάχιστον έτσι το ένιωσα προσωπικά, όταν άρχισα να μπαίνω (και να πορεύομαι ακόμη) στον κόσμο του δεκαεξαριού.
Στο κυνήγι του μπεκατσινιού το έχω εμπιστευτεί. Αν ο καιρός βοηθάει και τα πουλιά δεν σηκώνονται σε οριακές αποστάσεις, τότε το δεκαεξάρι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το μεγαλύτερο διαμέτρημα. Και το προτιμώ για την αίσθηση που δίνει στο κυνήγι του φτερού, για τον μοναδικό «αέρα» της τουφεκιάς του.
Το κλικ της σκανδάλης, η ταχύτητα της μπούκας της μιας ουγκιάς των σκαγιών του, η ισορροπία της κατανομής τους, η κίνηση του όπλου… είναι αδιαμφισβήτητα ο «βασιλιάς του φτερού». Γιατί ένα μπεκατσίνι στο ξεσήκωμα του κοπαδιού μπορεί να το κάνουν πολλά όπλα, τι γίνεται όμως στο δεύτερο και πολύ περισσότερο στο τρίτο;
Το σημαντικότερο προσόν αυτού του όπλου για όσους έλκονται από τη γοητεία του, είναι η συγκέντρωση που σου επιτρέπει να έχεις στον στόχο, σε συνδυασμό με την ελευθερία που σου αφήνει για μετρημένες κινήσεις των χεριών. Χωρίς περισπασμούς μπορείς να το απολαύσεις πάνω στην κορύφωση της έντασης, εκεί που μπλέκει το ένστικτο με τη λογική, εκεί που δεν προλαβαίνεις να διακρίνεις αυτό που ήδη γνωρίζεις από αυτό που ψάχνεις να βρεις…
