Στη Νότια Αφρική (RSA) έχω κυνηγήσει πολλές φορές, αλλά εξακολουθεί να με έλκει, όχι μόνο λόγω της μεγάλης ποικιλίας τριχωτών θηραμάτων που διαθέτει, αλλά και επειδή προσφέρει και πολύ καλά κυνήγια πουλιών.

Κείμενο: ΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Υπάρχει κάτι που λίγοι γνωρίζουν, αναφορικά με το κυνήγι στην Νότια Αφρική. Κι αυτό αφορά στο ότι πέρα από τα τοπικά θηράματα, ο κυνηγός μπορεί να κυνηγήσει και αρκετά άλλα, τα οποία έχουν εισαχθεί στην αχανή χώρα, από άλλες περιοχές του πλανήτη.

Σε αυτή την κατηγορία, των εισαγόμενων, δηλαδή, εντάσσεται και το ασιατικό ελάφι Hog Deer (Axis Porcinus) της νοτιοανατολικής Ασίας. Ένα είδος που στα μέρη από τα οποία προέρχεται, το κυνήγι του απαγορεύεται.

Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το Πακιστάν, όμως οι πληροφορίες που συγκέντρωσα από άτομα που έκαναν το κυνήγι στη συγκεκριμένη χώρα, ήταν αρνητικές και δεν το αποτόλμησα. Συγκεκριμένα, ενώ υπόσχονται στον επισκέπτη ελεύθερο κυνήγι, από τη στιγμή που θα φτάσει (κι έχοντας πληρώσει τετραπλάσια χρήματα συγκριτικά με την Νότια Αφρική), επικαλούνται διάφορες δικαιολογίες, όπως τρομοκράτες, ληστές, πλημμύρες κ.ά., και πηγαίνουν τον κυνηγό να χτυπήσει κάποιο ζώο σε μία μικρή, περιφραγμένη περιοχή, 1.000 έως 3.000 στρεμμάτων.

Κυνηγετικές διακοπές

Ανάμεσα, λοιπόν, στην Αυστραλία, την Αγγλία και την Νότια Αφρική, προτίμησα την τελευταία, καθώς μου έδινε την δυνατότητα να το συνδυάσω με αυτό που μου αρέσει να ονομάζω «Κυνηγετικές Διακοπές».

Στα μέσα Μαΐου το 2017, με ενδιάμεσο σταθμό την Κωνσταντινούπολη, έφτασα στο Γιοχάνεσμπουργκ, όπου δήλωσα τα όπλα μου στο τελωνείο και συνέχισα με την τοπική πτήση για το Πορτ Ελίζαμπεθ. Εδώ να αναφέρω, ότι οι τουρκικές αερογραμμές, Turkish Airlines, ήταν εξαιρετικά φιλικές και αποτελεσματικές και δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα, κάτι όχι τόσο συνηθισμένο στις μέρες μας, όπου η μεταφορά όπλων έχει γίνει μία σύνθετη και πολύπλοκη διαδικασία.

Στο Πορτ Ελίζαμπεθ με παρέλαβε ο οδηγός μου, ο Renier Linde, με τον οποίο έχω κυνηγήσει άλλες δύο φορές στο παρελθόν. Μας πήρε λιγότερο από δύο ώρες για να φτάσουμε στην περιοχή του «Tam Safaris», που έχει έκταση 70.000 στρέμματα – χωρίς εσωτερικούς φράχτες – και εκεί διαβιούν πάνω από 120 ελάφια, από αυτά που αναζητούσα.

Οι εγκαταστάσεις ήταν πολυτελέστατες, το φαγητό εξαιρετικό και οι κυνηγετικές ιστορίες που ανταλλάξαμε δίπλα στο τζάκι ενδιαφέρουσες, αλλά ήμουν κατάκοπος και αποσύρθηκα νωρίς.

Το χάραμα

Το χάραμα, έχοντας και τον τοπικό ιχνηλάτη Robert για συνοδό, πήγαμε σε ένα ρηχό ποταμάκι, στις όχθες του οποίου κρύβονται τα Hog Deer. Περπατήσαμε για τρεις ώρες σηκώνοντας κάποια θηλυκά και ένα αρσενικό με σπασμένα κέρατα, από τις μάχες την εποχή των ερώτων. Η σχετικά πυκνή βλάστηση και το μικρό μέγεθος αυτών των ζώων δυσκόλευαν τον εντοπισμό τους.

Τις επόμενες δύο μέρες τις αναλώσαμε στο να μάθουμε τις συνήθειές τους, καθώς ούτε ο Renier τα είχε ξανακυνηγήσει. Διαπιστώσαμε ότι περνούν την ημέρα στις όχθες, αλλά το βράδυ βόσκουν στην παρακείμενη πεδιάδα, απ’ όπου επιστρέφουν με την ανατολή. Έτσι, το τρίτο πρωί στηθήκαμε σε μία από τις «οδούς» όπου είχαμε δει ίχνη, και περιμέναμε.

Καθώς δεν εμφανίσθηκε κανένα ζώο, κατευθυνθήκαμε αθόρυβα προς το επόμενο πέρασμα, όταν ο Robert σφύριξε σιγανά δείχνοντας ένα θάμνο στα 100 μέτρα. Πίσω του έβοσκε ένα καλό αρσενικό που δεν μας είχε αντιληφθεί. Αμέσως έβαλα το 308 Remington που μου είχε δώσει ο Renier στο τρίποδο και μόλις ξεπρόβαλε έριξα. Η σφαίρα το βρήκε στην σπονδυλική στήλη και χρειάστηκε και δεύτερη. Το μεταφέραμε στο καταφύγιο για τις φωτογραφίες και το μέτρημα των συμμετρικών κεράτων, που με μήκος 36 cm το βάζουν στο SCI.

Η πανέμορφη αντιλόπη

Μαζέψαμε τα πράγματα και πήγαμε σε μία περιοχή, περίπου 400 χιλιόμετρα βορειοδυτικά, με σκοπό να ψάξουμε κάποιο καλό Vaal Rhebock. Την μικρόσωμη αλλά πανέμορφη αυτή αντιλόπη τη βρίσκουμε μόνο στα βουνά της Νότιας Αφρικής. Είχα θηρεύσει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα πριν 15 χρόνια, αλλά ήθελα κάποιο μεγαλύτερο. Ο καιρός μας δυσκόλευε καθώς είχε κρύο (την δεύτερη μέρα το θερμόμετρο είχε κολλήσει στους 5 °C), έβρεχε και φυσούσε δυνατά. Είδαμε κάποιες αντιλόπες, αλλά καμία αξιόλογη, ώσπου ο Renier εντόπισε μία ομάδα 8 ζώων που είχε ένα εξαιρετικό αρσενικό να περπατά στα 800 μέτρα. Κάναμε γρήγορα το γύρω του λόφου, υπολογίζοντας ότι όταν ξεπροβάλουμε από τα βράχια θα τις έχουμε σε λογική απόσταση. Το σχέδιο στράβωσε, όμως, γιατί κινήθηκαν προς το μέρος μας. Έτσι πρακτικά τις «κουτουλήσαμε» και καθώς απομακρύνονταν, επιχείρησα μία βολή στα 250 μέτρα, ξέπνοος και χωρίς καλό στήριγμα. Και αστόχησα!

Το απόγευμα της Τρίτης και τελευταίας ημέρας, καθώς γυρίσαμε άπραγοι είδαμε ένα τσακάλι με μαύρη ράχη (blackbacked) στα 180 μέτρα. Τα ζώα αυτά είναι ιδιαίτερα επιβλαβή για την κτηνοτροφία, καθώς σκοτώνουν πολλά νεαρά αμνοερίφια, οπότε οι κτηματίες τα μισούν και ενθαρρύνουν τους κυνηγούς να τα χτυπήσουν (συνήθως δωρεάν). Η σφαίρα το βρήκε στο λαιμό…

Η ώρα των πουλιών

Είχε έρθει η ώρα των πουλιών. Πήραμε λοιπόν τoν δρόμο προς το Φράνκφορντ, όπου βρίσκεται το σπίτι του Renier και απέχει μόλις 150 χλμ. από το Γιοχάνεσμπουργκ. Νωρίς το μεσημέρι μπήκαμε σε κάτι καλαμποχώραφα, όπου ο Renier έχει τα κυνηγετικά δικαιώματα και στήσαμε μία φυλάχτρα, μπροστά σε ένα φρεσκοθερισμένο. Τα πετροπερίστερα (Rock Pigeons) πετούσαν σε καλούς αριθμούς προς όλες τις κατευθύνσεις. Το πουλί αυτό ζυγίζει περίπου 350 γραμ., έχει γρήγορο πέταγμα με τσαλίμια και αποτελεί το διασημότερο θήραμα της χώρας.

Έβγαλα το Browning CB25 American Pintail από την θήκη, πήρα και 6 κουτιά φυσίγγια Blazer νούμερο 7 με 28 γραμμ. σκάγια και ξεκίνησα. Λόγω της έντονης συννεφιάς πετούσαν χαμηλά, οπότε οι βολές δεν ήταν πολύ δύσκολες και σε δύο ώρες είχα πάρει αρκετά. Έτσι έκρινα ότι είχε έρθει η στιγμή για αλλαγή τουφεκιού και έδεσα το πλαγιόκαννο. Είναι ένα Zoli με υπέροχο σκάλισμα, που όμως χρήζει προσοχής, οπότε το χρησιμοποιώ μόνο σε απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες. Έριξα μόνο 25 φυσίγγια (9 πουλιά έπεσαν) και μετά έκανα διάλειμμα για φαγητό, δίνοντας το στον Renier που το γλυκοκοιτούσε τόση ώρα.

Τουφεκάει σαφώς καλύτερα από εμένα και η δική του 25άδα έφερε 14 περιστέρια. Ξανά το Browning λοιπόν για άλλη μία ώρα και όταν κατά τις 16:30’ η κίνηση έσπασε, μαζέψαμε τα πουλιά. Με προσωπική κάρπωση 88 πουλιά (τα 8 ήταν ντόπια τρυγόνια) και έχοντας ρίξει 250 φυσίγγια, είχα κάθε λόγο να είμαι ευχαριστημένος.

Στον ταριχευτή

Το επόμενο πρωί αναλώθηκε σε επίσκεψη στον ταριχευτή και ψώνια, και το απόγευμα έβαλα τις γαλότσες μου και πήγαμε σ’ ένα φράγμα όπου πήγαιναν υδρόβια για να περάσουν την νύχτα. Τα φυσίγγια της Blazer αυτή την φορά ήταν Νο3 και Νο5 με 36 γραμμ. σκάγια, αντίστοιχα. Υπήρχαν διάφορα είδη πάπιας που ξεκινούσαν από τις σαρσέλες ως τις κιτρινόραμφες (yellow bills) που είναι το αντίστοιχο του δικού μας πρασινοκέφαλου, νότια του Ισημερινού. Οι χήνες ήταν Spurwing, εκ των οποίων τα αρσενικά ζυγίζουν κατά μέσο όρο 6 κιλά και έχουν άνοιγμα φτερών 180 – 200 εκατοστά και είναι από τις μεγαλύτερες στον κόσμο.

Το μέρος δεν προσφερόταν για φυλάχτρα, οπότε χώθηκα στις καλαμιές, ενώ ο βοηθός, ο Daniel, μαζί με το Κούρτσχααρ Pino έμειναν πίσω για να βρίσκουν τα πουλιά. To Browning παρότι έχει ανοιχτά τσοκαρίσματα, βελτιωμένο κύλινδρο και ¼, τα κατέβαζε ακόμα και σε μεγάλες αποστάσεις και το σούρουπο με βρήκε με 17 πουλιά (οι 6 ήταν χήνες). Ξεχωριστή ανάμνηση ένας ντουμπλές σε Spurwing.

Το άλλο πρωί δοκιμάσαμε για φραγκολίνους με σκυλιά, αλλά δεν σηκώσαμε ούτε ένα! Μου εξήγησαν ότι το κυνήγι τους είναι αποδοτικό τον Αύγουστο, καθώς αυτή την εποχή είναι συγκεντρωμένα στα αθέριστα, όπου ακόμα και αν χωθεί ο σκύλος, απλά ποδαρώνουν.

Έτσι ξαναπήγαμε στα περιστέρια. Ο ήλιος έλαμπε και τα πουλιά ήταν ψηλά και φυσούσε αρκετά, οπότε η κούτα με τα φυσίγγια μου απέφερε μόλις 40 πουλιά.

Ενόσω πάντως εγώ έκαιγα χαρτούτσες (όπως συνηθίζουν να τα λένε οι έλληνες της μαύρης Ηπείρου, εκ του Cartouche – φυσίγγι, που αναγράφεται σε πολλά κουτιά), τρομάζοντας κυρίως τα πουλιά, ο αεικίνητος Renier πήγε στο φράγμα και βρήκε ένα δυνατό πέρασμα για το τελευταίο πρωινό.

Η πτήση μου ήταν απογευματινή, οπότε υπήρχε χρόνος. Έτσι αξημέρωτα βρεθήκαμε να στήνουμε φυλάχτρα.

Το όμορφο σε αυτό κυνήγι είναι ότι δεν ξέρεις τι πουλί θα τουφεκίσεις, αφού όπως προανέφερα, μπορεί να είναι κάποια πάπια (στην περιοχή υπάρχουν 8 διαφορετικά είδη) ή χήνα (εδώ είχε μόνο Αιγυπτιακές)! Γι’ αυτό και εγώ έβαλα Νο 7 στην κάτω κάννη και Νο 4 στην πάνω. Τις χήνες συνήθως τις έβλεπα από μακριά, και προλάβαινα να αλλάξω σε Νο 3.

Σύντομα άρχισα να ξεχωρίζω σκιές στο μισοσκόταδο και πήρα τις πρώτες. Ο Renier με τον Daniel και το κούρτσχααρ είχαν κρυφτεί στα 80 μέτρα αριστερά μου και παρακολουθούσαν που έπεφταν τα θηράματα. Στις 09:00’ σταμάτησα έχοντας ρίξει 100 τουφεκιές και μετρήσει 35 επιτυχίες. Ο Rino καθοδηγούμενος από τον βοηθό βρήκε 33 (9 χήνες και 24 πάπιες) αφήνοντάς με άναυδο!

Βγάλαμε φυσικά τις απαραίτητες φωτογραφίες και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, κάνοντας μία στάση στο τοπικό ορφανοτροφείο, όπου δωρίσαμε τα πουλιά.