Δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα και περισσότεροι συνάδελφοι της Αθήνας παρουσιάζουν λιγότερες εξορμήσεις, ενώ βοηθούσης και της οικονομικής κρίσης είναι στατιστικά αποδεδειγμένο, πως η πλειοψηφία όσων εγκαταλείπουν οριστικά ή πρόσκαιρα το κυνήγι, προέρχεται από περιοχές πέριξ πρωτευούσης…
Αναμφισβήτητα η διαμονή στην Αθήνα -συγκριτικά με αντίστοιχη επαρχίας- δίνει περισσότερες ευκαιρίες εργασίας, μεγαλύτερες δυνατότητες ιατρικής μέριμνας και προσφέρει πληθώρα επιλογών για εκπαίδευση και σπουδές παιδιών.
Όμως για την πολυπληθή κυνηγετική οικογένεια, η διαμονή αυτή θεωρείται κατά κοινή ομολογία, τουλάχιστον δυστυχής.
Ιστορικοί κυνηγότοποι στην Αθήνα…
Δεν θα αναφερθώ στα κυνηγοτόπια που χάθηκαν στην Αθήνα και συγκεκριμένα σε Πατήσια, Κόκκινο Μύλο, Αχαρνές, Χαλάνδρι, Μεταμόρφωση, γιατί κάπου τριγύρω παππούδες και πατεράδες φρόντισαν να χτίσουν το σπίτι μας.
Προσπερνώ και τα κυνηγοτόπια Μεσογείων, Λαυρεωτικής, Μαραθώνα και Μεγάρων, περιοχές που γρήγορα θα βρίσκονται εκτός κυνηγετικού χάρτη, γιατί και εκεί κάποιοι από εμάς αποφάσισαν -και είχαν κάθε δικαίωμα- να οικοδομήσουν τη γη τους.
Παρακάμπτω και τα κυνηγοτόπια σε Κάλαμο, Καπανδρίτι, Ωρωπό, Βίλλια, Αυλίδα, θεωρώντας πως σύντομα με νέο πλαίσιο χωροδιάταξης θα επιβληθούν απαγορεύσεις.
Αφήνω και τις τεράστιες εκτάσεις που με αποφάσεις οργάνων της πολιτείας και γνωμοδοτήσεις δικαστηρίων παραχωρήθηκαν (!!!) σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς, υπηρεσίες του δημοσίου και ένοπλες δυνάμεις.
Έτσι, τα παράλια αριστερά του Σχοινιά (στην Αθήνα) δόθηκαν στους λειτουργούς της Θέμιδας, το Κατσιμίδι για την Ιπποκράτειο Πολιτεία, στην Ανάβυσσο οικοδόμησε ο συνεταιρισμός τραπεζοϋπαλλήλων, ο Άγιος Σεραφείμ παραχωρήθηκε στον συνεταιρισμό της πρώην Αστυνομίας Πόλεων, τα Σκορπονέρια για τις ανάγκες του Κοινοβουλίου μας, η Αμυγδαλέζα δόθηκε για τις ανάγκες της πρώην Χωροφυλακής, ο Αυλώνας για να γίνει το Κ.Ε.Τ.Θ. και οι στρατιωτικές φυλακές, η Αυλίδα για τις ανάγκες της Ε.Ρ.Τ., ο Άγιος Στέφανος για την 651 Α.Β.Υ.Π., η Πάχη για την Αεροπορία Στρατού, και πάει λέγοντας…
Αφαιρώ από τον κυνηγετικό χάρτη και τις χαρακτηρισμένες ως βιομηχανικές ζώνες στο ρέμα της Χελιδονούς, Οινόη, Σχηματάρι, Μάνδρα, Ριτσώνα, Μέγαρα, Ελευσίνα, Ασπρόπυργο και κάνοντας «ταμείο», διαπιστώνω με άκρατο ενθουσιασμό πως -δόξα να έχει ο Μεγαλοδύναμος- πάλι κάτι έμεινε για εμάς!
Από παντού περιορισµός…
Το μεγαλύτερο ποσοστό επί του συνόλου των αδειών αφορούν συναδέλφους που κατοικοεδρεύουν στην Αττική.
Αν υποθέσουμε λοιπόν πως 80-100.000 κυνηγοί διαμένουν πέριξ της πρωτεύουσας και από αυτούς μισοί θα εξορμήσουν το Σάββατο και οι υπόλοιποι Κυριακή, τότε διαπιστώνουμε, πως στον καθένα μας αναλογεί ένας χώρος περίπου 500 τ.μ. για να αναπτύξουμε «ανεμπόδιστοι» την κυνηγετική μας δραστηριότητα, εντός ορίων νομού.
Φθάνοντας δηλαδή στον κυνηγότοπο, μπορούμε να δέσουμε όπλα, να μαζέψουμε ραδίκια και ανεμώνες, να παίξουμε με τα σκυλιά μας, να κολατσίσουμε στο «βουνό», να πιούμε τα τσιπουράκια μας και μετά κεφάτοι και χαμογελαστοί για τους σπίνους που είδαμε, να λύσουμε όπλα και να πάμε επιστρέφοντας στην ευχή της Παναγίας.
Αν τώρα μέσα σε όλα αυτά σταθούμε τυχεροί και πάρουμε και καμιά ξεστρατισμένη τσίχλα, τότε χαλάλι ο κόπος, ο τόπος «είχε πουλιά» και ξανά εκεί την επομένη.
Δυστυχώς, αυτή είναι η απόλυτα αληθινή εικόνα για τις κυνηγετικές ευκαιρίες που προσφέρονται «εντός έδρας» στους πρωτευουσιάνους κυνηγούς.
Ευτυχώς που η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, γνωρίζοντας αυτή την πραγματικότητα και όταν μπορεί, επιχειρεί εξορμήσεις πέραν του λεκανοπεδίου.
Και βέβαια δύο φορές ευτυχώς που δίπλα υπάρχουν Εύβοια, Βοιωτία και Κορινθία για να μας προσφέρουν έστω την υποτυπώδη θηραματική ικανοποίηση.
Αντικρίζοντας αυτόν τον περιορισμό τόσο με κυνηγετική, όσο και με ουδέτερη ματιά, μόνο ανισότητα μπορείς να διακρίνεις σχετικά με τις δυνατότητες που έχουμε εμείς για εξορμήσεις, έναντι των άλλων συναδέλφων, εκείνων που δικαίως χαρακτηρίζονται τυχεροί, ακριβώς γιατί κατοικοεδρεύουν σε επαρχιακές πόλεις και χωριά.
Προς αποφυγή παρερμηνείας ξεκαθαρίζω πως η ορολογία «εμείς και οι άλλοι» χρησιμοποιείται μόνο για τις ανάγκες του κειμένου.
Βέβαια υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι που με τοπικιστική διάθεση καλλιεργούν και μεταδίδουν αυτό το διαχωρισμό, όπως επίσης και πρωτευουσιάνοι που δίνουν αφορμές, όμως όλοι αυτοί σήμερα δεν έχουν θέση στο θέμα μας.
Διαφορές µε σηµασία…
Ανάμεσα λοιπόν σε κυνηγούς των μεγαλουπόλεων και συναδέλφους της επαρχίας, υπάρχουν πολλά κοινά σημεία, προκύπτουν όμως και τεράστιες διαφορές.
Στα κοινά συγκαταλέγονται η αγάπη μας για το κυνήγι, τα σκυλιά και η φύση.
Οι διαφορές αφορούν κυρίως τα έξοδα, τα θηράματα, τον διαθέσιμο και εκμεταλλεύσιμο χρόνο και βεβαίως την έγκαιρη πληροφόρηση.
Επιχειρώντας να αναλύσουμε μόνο μία από αυτές τις διαφορές, αυτή των αποστάσεων δηλαδή που μεταφράζεται και σε καύσιμα, άρα επιπλέον κόστος, είμαι βέβαιος πως θα καταφέρουμε να κατανοήσουμε καλύτερα την έκταση του προβλήματος.
Ξεκινώντας από το θέμα «χρόνος» θα συμφωνήσουμε όλοι, πως ο κυνηγός της επαρχίας, συγκριτικά με αυτόν στην Αθήνα, κάνοντας διαδρομή μικρότερη της μισής ώρας βρίσκεται μόνος σε επιλεγμένο κυνηγοτόπι, ενώ αντίθετα στην Αθήνα χρειάζεται τουλάχιστον τον διπλάσιο χρόνο για να βρεθεί στα διόδια των Αφιδνών (ανάλογα με την περιοχή που κατοικεί), τον τριπλάσιο για να φτάσει μέχρι τα πρώην διόδια Σχηματαρίου και τέλος 2,5 περίπου ώρες για να στηθεί στα τσιχλοτόπια του Καραβόμυλου, κυνηγώντας κάτω από πίεση λόγω του συνωστισμού.
Η ερμηνεία λοιπόν αυτής και μόνο της διαφοράς κάνει ευκολότερα κατανοητή την σημασία όλων όσων ακολουθούν… Και δυστυχώς είναι πολλές…
