Το τρόπαιο που προσφέρει το αιγοπρόβατο του Dall, στάθηκε η αφορμή για ένα πανέμορφο κυνηγετικό ταξίδι στην Άγρια Δύση πριν κάποια χρόνια, που σε πολλές στιγμές έμοιαζε βγαλμένο από κάποιο παραμύθι…
Του Νίκου Οικονομίδη
Χρόνια πολλά, ήθελα να πραγματοποιήσω ένα παραδοσιακό κυνήγι με άλογα στο Φαρ Ουέστ, στις Δυτικές περιοχές των Η.Π.Α και του Καναδά. Επέλεξα την εταιρεία του Tim Mervyn, που δραστηριοποιείται στο Yukon -την δυτικότερη επαρχία του Καναδά-, όπου έχει τα δικαιώματα κυνηγιού σε μία τεράστια περιοχή 25.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Τo βασικό θήραμα που ήθελα, ήταν το αγριοπρόβατο του Dall, που είναι και το χαρακτηριστικότερο της οικογενείας, όντας κατάλευκο και μαζί με την πολική αρκούδα και το αγριοκάτσικο των Βραχωδών Ορέων -έχω θηρεύσει σε προηγούμενα ταξίδια-, αποτελούν τα μοναδικά ζώα του πλανήτη που έχουν πάντα άσπρο χρώμα.
Η πτήση της Lufthansa μέσω Φρανκφούρτης, προσγειώθηκε στο White Horse μία πόλη με 20.000 κατοίκους. Στο αεροδρόμιο με περίμεναν ο Tim με τη σύζυγό του και με πήγαν σε ένα ξενοδοχείο όπου συνάντησα άλλους τέσσερις πελάτες-κυνηγούς, και αφού τακτοποιηθήκαμε, πήγαμε όλοι μαζί σε ένα κοντινό εστιατόριο. Διαβάζοντας τον κατάλογο είδα κάποια δικά μας «πιάτα» και ρωτώντας, έμαθα, ότι ο ιδιοκτήτης ήταν Έλληνας (!), αλλά δυστυχώς απουσίαζε. Το φαγητό πάντως ήταν εξαιρετικό και το συγκεκριμένο μαγαζί θεωρείται το καλύτερο της πόλης.
Ένας κλασικός συνδυασμός
Η βραδιά πέρασε ευχάριστα με κυνηγετικές ιστορίες και ακολούθησε η πολυπόθητη ανάπαυση, που ήρθε δύσκολα λόγω της διαφοράς ώρας (10 ώρες πίσω). Η επόμενη, αναλώθηκε στην αγορά των κυνηγετικών αδειών από το τοπικό δασαρχείο και προμηθειών, αναμνηστικών κ.λπ. Προς το μεσημέρι πήγαμε στο ράντσο του Tim, όπου δοκιμάσαμε τα όπλα με στόχο. Φυσικά όλοι έμειναν έκπληκτοι όταν τους είπα πως στη χώρα μας απαγορεύονται τα ραβδωτά. Πάντως, τα Remington σε διαμέτρημα 300 WSM με διόπτρα 3-9×40 της Leopold, που μου έδωσαν, είναι κλασικός συνδυασμός και δεν δυσκολεύτηκα.
Το άλλο πρωί πήγαμε σε μία παρακείμενη λίμνη όπου μας περίμεναν υδροπλάνα. Μοιράστηκα το πρώτο με έναν Τεξανό και απογειωθήκαμε. Η πτήση κράτησε 90’ και πετάξαμε πάνω από πανέμορφα τοπία, έως ότου προσθαλασσωθήκαμε σε μία μικρή λίμνη, στην όχθη της οποίας με περίμεναν ο Jules και ο Graham, που θα ήταν οι οδηγοί μου. Εκεί υπήρχε και μία ωραία καλύβα, όπου νόμισα ότι θα μέναμε, αλλά αμέσως μου είπαν πως είχαν ψάξει την περιοχή, και δεν είδαν αγριοπρόβατα. Έτσι θα πηγαίναμε σε μία πρόχειρη κατασκήνωση (fly camp) που είχαν στήσει σε απόσταση 4-5 ωρών με το άλογο. Μας πήρε σχεδόν 2 ώρες μέχρι να τακτοποιήσουμε τα πράγματα πάνω στα ζώα και να ξεκινήσουμε. Ευτυχώς, έκανα αγωνιστική ιππασία στα νιάτα μου, οπότε έχω άνεση στο θέμα. Πήραμε εννέα άλογα, τρία για εμάς, τρία για τις αποσκευές και τρία εφεδρικά ώστε να αλλάζουμε κάθε μέρα. Έτσι γίνεται στην πραγματική ζωή, γιατί αν χρησιμοποιήσεις το ίδιο άλογο καθημερινά –ειδικά σε ανώμαλο έδαφος- σύντομα θα εμφανιστούν χωλότητες, πιασίματα κ.λπ. Έτσι έκαναν πάντα οι καουμπόις και μόνο ο Λούκι Λουκ ίππευε αποκλειστικά την Ντόλι. Οι οδηγοί μου ντυμένοι με τζιν και chaps (δερμάτινες επικαλύψεις), μουλάρια και καουμπόικα καπέλα, έδεναν με το σκηνικό.
Η πρόχειρη κατασκήνωση
Γύρω στις 20:00 φτάσαμε στην πρόχειρη κατασκήνωση, που πραγματικά δικαίωνε τον χαρακτηρισμό. Δύο μικρές σκηνές για ύπνο και ένας μεγάλος μουσαμάς στηριγμένος σε πάσσαλους που δημιουργούσε την κουζίνα, δίπλα σε ένα ρυάκι, θα ήταν η βάση μας για τις επόμενες ημέρες. Φάγαμε ένα πρόχειρο βραδινό –κονσέρβες κορνμπίφ και καλαμπόκι- και έπεσα για ύπνο που άργησε να έρθει. Την εποχή αυτή, και λόγω του μικρού γεωγραφικού πλάτους, ο ήλιος ανατέλλει στις 04:30 και δύει στις 23:30.
Τα καθιερωμένα αυγά με μπέικον για πρωινό, μάζεμα των αλόγων, σέλωμα, και φύγαμε. Πήγαμε σε μία λοφοσειρά δυτικά, όπου περάσαμε την ημέρα, «χτενίζοντας» τις πλαγιές με τα κιάλια. Δυστυχώς είδαμε μόνο θηλυκά και νεαρά αρσενικά και επιστρέψαμε άπρακτοι αργά το απόγευμα, έχοντας περάσει σχεδόν 12 ώρες στη σέλλα. Ρύζι με λουκάνικα και ύπνος που αυτή τη φορά ήρθε αμέσως.
Ίδια διαδικασία το πρωί, και σήμερα κατευθυνθήκαμε προς κάτι βουνά στο Βορρά. Ήταν μεσημέρι όταν είδαμε μία ομάδα αρσενικά να βόσκουν στην κορυφή ενός ψηλού λόφου. Ο Jules έβγαλε το τηλεσκόπιο και αφού τα μελέτησε, μας είπε, ότι 1-2 έδειχναν καλά και έπρεπε να πλησιάσουμε. Έτσι κινηθήκαμε ημικυκλικά για να πιάσουμε βολικά τον άνεμο και στα ριζά του λόφου δέσαμε τα άλογα και τον ανεβήκαμε πεζοί. Νόμιζα ότι όλα τελείωσαν και θα έδινε το σήμα κινδύνου (με το γνωστό σφύριγμα) στα υπόλοιπα, αλλά αυτό απομακρύνθηκε ήρεμα, σαφές σημάδι πως η περιοχή δέχεται ελάχιστη κυνηγετική πίεση. Έτσι συνεχίσαμε και με την κάλυψη κάποιων μεγάλων βράχων φτάσαμε στα 80 μέτρα, από όπου τα βλέπαμε να μηρυκάζουν αμέριμνα. Μέτρησα 11 ζώα και σχεδόν αμέσως εντόπισα το μεγαλύτερο. Ετοιμάστηκα να ρίξω, αλλά με σταμάτησαν.
Ο νόμος για τα κέρατα
Ο νόμος του Καναδά απαιτεί τα κέρατα να σχηματίζουν πλήρη κύκλο, ή το ζώο να είναι τουλάχιστον οκτώ ετών (κάτι που διακρίνεις αν μετρήσεις τα σημάδια των ετήσιων κύκλων στα κέρατα). Αν χτυπήσεις ζώο που δεν πληροί τους κανόνες, η θηροφυλακή κατάσχει το τρόπαιο και επιβάλει βαρύ πρόστιμο. Αν και το συγκεκριμένο είχε κέρατα που έκαναν πλήρη στροφή, ήταν 7 χρόνων, όπως αποφάνθηκε ο Jules μετά από 20’ εξονυχιστικής παρατήρησης, οπότε δεν ήθελε να το ρισκάρει. Διαφωνήσαμε έντονα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να τουφεκίσω, χωρίς την συγκατάθεσή του, οπότε αρκέστηκα στο να το φωτογραφήσω και φύγαμε. Αργότερα έμαθα πως ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσε για Dall, οπότε ήταν αναμενόμενο να είναι υπερσυντηρητικός. Για την ιστορία αναφέρω πως όταν έδειξα την φωτογραφία, αφότου επιστρέψαμε στην πόλη, σε άλλους έμπειρους κυνηγούς, όλοι συμφώνησαν ότι ήταν νόμιμο. Φυσικά λόγω της προφανούς απογοήτευσης η επιστροφή μου φάνηκε πιο μακρινή και κουραστική.
Αλλαγή πορείας…
Έτσι αποφασίστηκε, την άλλη μέρα ο Jules να πάει μόνος του να ψάξει μία άλλη πλευρά, κι εγώ να μείνω στην κατασκήνωση με τον Graham, ώστε να αναπαυθώ. Γύρισε το βράδυ άπραγος, οπότε καλέσαμε τον Tim με το δορυφορικό τηλέφωνο, με το οποίο εξοπλίζει όλους τους οδηγούς του. Του περιέγραψα την κατάσταση και εξέφρασα ήρεμα τα παράπονά μου, για την έλλειψη εμπειρίας του οδηγού μας. Μας πρότεινε να ξεστήσουμε τις σκηνές και να πάμε δυτικά, όπου σε περίπου πέντε ώρες θα βρίσκαμε μία άλλη καλύβα, απ’ όπου θα κυνηγούσαμε μία διαφορετική συστάδα βουνών, όπου είχε δει επανειλημμένως ζώα.
Έτσι έγινε –η πορεία ήταν τελικά οκτάωρη και δύσκολη για όλους και συχνά αφιππεύαμε και οδηγούσαμε πεζοί τα άλογα στα δύσβατα σημεία- και μόλις φτάσαμε ακούσαμε και το μονοκινητήριο του Mervyn, που ήρθε να βοηθήσει. Καθώς κυνηγά την περιοχή σχεδόν 30 χρόνια, την γνωρίζει άριστα, και με την εμπειρία του ήμουν βέβαιος για την επιτυχία. Έχει πια μεγαλώσει και δεν πηγαίνει ο ίδιος με τους κυνηγούς, αλλά παρακολουθεί την κατάσταση από το ράντζο του με τα δορυφορικά και επεμβαίνει όταν χρειάζεται. Μου εξήγησε, λοιπόν, ότι ουσιαστικά κυνηγούσαμε ένα περίπου τετράγωνο Mountain range (οροσειρά), εκτάσεως 120 τετραγωνικών μιλίων (=300.000 στρέμματα), όπου υπήρχαν τουλάχιστον 50 αρσενικά Dall, τα οποία αν και τίποτα δεν τα εμπόδιζε να πάνε στην επόμενη οροσειρά, εκ φύσεως δεν το έκαναν. Θα περνούσαν εδώ όλη τους τη ζωή, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων, όπως π.χ. οι τεράστιες φωτιές στην Αλάσκα προ δεκαετίας. Έτσι ήταν ζήτημα χρόνου να τα εντοπίσουμε.
Άδικος κόπος
Το πρωί μας βρήκε στη σέλλα, με τον Tim να πηγαίνει μπροστά, δείχνοντας στους άλλους τα αγαπημένα του σημεία. Αν και διανύσαμε τεράστια απόσταση δεν βρήκαμε κάτι. Είδαμε κάποιους τάρανδους και ένα κοπάδι βίσωνες, ενώ συχνά ξεπετούσαμε ptarmigan (ένα τοπικό είδος αγριόγαλου). Στην επιστροφή ο Tim ξαφνικά σταμάτησε το άλογο και μας έκανε νόημα. Σε απόσταση 1.500 μέτρων έβοσκαν 3 αρσενικά και η εξέταση με το τηλεσκόπιο έδειξε ότι το ένα τουλάχιστον ήταν καλό.
Όμως ήταν ήδη 8 μ.μ. και απείχαμε τρεις ώρες από την κατασκήνωση, οπότε αν δοκιμάζαμε μάλλον θα περνάγαμε τη νύχτα στο βουνό. Τις ημέρες η θερμοκρασία ήταν πολύ ευχάριστη στους 18-20 βαθμούς. Έτσι αποφασίσθηκε να ξαναπάμε την επόμενη. Φτάσαμε στην καλύβα στις 23.30, όπου κατάκοπος έπειτα από 15 ώρες στη σέλλα, έφαγα μία κονσέρβα και μία σοκολάτα για μόλις τέσσερις ώρες, αφού με το χάραμα ξεκινήσαμε. Είχε πια μεσημεριάσει όταν τα ξαναείδαμε γιατί ο Tim ήθελε πρώτα να ελέγξουμε μία αγαπημένη του κοιλάδα, ώστε να έχουμε δυνατότητα επιλογής. Εκεί πάντως είχε μόνο θηλυκά, οπότε μάταιος ο κόπος. Αφήσαμε λοιπόν πάλι τα άλογα και μπορέσαμε να πλησιάσουμε στα 200 μέτρα. Αμέσως ξεχωρίσαμε το καλό, αλλά καθότι ήταν ξαπλωμένα, ο Tim μου ζήτησε να περιμένω να σηκωθούν για να έχω καλύτερο στόχο. Η ιδέα δεν μου άρεσε, γιατί ήταν δίπλα σε ένα γκρεμό που μπορούσαν να κατέβουν, και σε ελάχιστο χρόνο να βρεθούν εκτός του οπτικού μου πεδίου. Αρχίσαμε να το συζητάμε, αλλά τα ίδια τα ζώα έδωσαν τη λύση, καθώς σηκώθηκαν για την απογευματινή βοσκή.
Σε πλήρη ετοιμότητα
Φυσικά έδειξαν τη διάθεση να κατέβουν προς την κοιλάδα όπου έτρωγαν, αλλά ευτυχώς ήμουν έτοιμος. Αν και το κριάρι δεν μου έδωσε ζωτικό σημείο όντας γυρισμένο από την άλλη, δεν δίστασα, καθότι πίστευα ότι το ισχυρό αυτό διαμέτρημα θα το διαπερνούσε. Πρώτη βολή στα οπίσθια με γωνία προς τους πνεύμονες και το ζώο τραντάχθηκε αλλά δεν έπεσε. Φυσικά ξαναγέμισα γρήγορα και η δεύτερη το σακάτεψε. Δυστυχώς πρόλαβε να πηδήξει στο γκρεμώδες μονοπάτι , και κατρακύλησε άψυχα πια, για σχεδόν 120 μέτρα. Όταν κάποτε σταμάτησε και το κοιτάξαμε με τα κιάλια είδαμε ότι από την δριμύτητα της πτώσης είχε ξεκολλήσει το αριστερό κέρατο. Μας πήρε 45’ μέχρι να πάμε εκεί και ο Graham που ως νεότερος έφτασε πρώτος άρχισε να ψάχνει για το κέρατο και ευτυχώς μέχρι να φτάσω το είχε βρει άθικτο. Ακολούθησαν συγχαρητήρια, χειραψίες και οι φωτογραφίες.
Καλό το τρόπαιο
Το τρόπαιο ήταν πολύ καλό, όχι μόνο λόγω του μήκους (97 cm) και του όγκου του, αλλά γιατί ήταν 11,5 ετών και μάλλον ο επερχόμενος θα ήταν και ο τελευταίος του χειμώνας. Φυσικά μπαίνει και σε οποιοδήποτε βιβλίο. Εκδορά, τεμαχισμός και φόρτωμα στα άλογά μας απασχόλησαν το επόμενο δίωρο και άλλες τέσσερις ώρες μας πήρε η επιστροφή. Εκείνη την ημέρα δεν φυσούσε καθόλου και οι αρυτίδωτες λιμνούλες καθρέφτιζαν τα βουνά, δημιουργώντας υπέροχες εικόνες, σαν αυτές που θαυμάζουμε στις διακοσμητικές αφίσες.
Ο Tim και ο Graham έφυγαν με το αεροπλανάκι το πρωί, ενώ εγώ επέλεξα να μείνω το επόμενο τριήμερο στην καλύβα για να ξεκουραστώ. Περάσαμε ωραία με τον Jules ανταλλάσοντας κυνηγετικές ιστορίες (αληθινές και ψεύτικες) και κάναμε με 669 τα παΐδια του προβάτου που ήταν νοστιμότατο. Έτσι, όταν κάποτε έφτασε το υδροπλάνο που έφερνε τον επόμενο πελάτη, και θα με γύριζε στον πολιτισμό, σκέφτηκα πως για λίγες μέρες, είχα γίνει και εγώ σκληροτράχηλος καουμπόι, άσχετα από το ότι η μέση και τα πόδια μου ακόμα διαμαρτύρονταν.
