Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου το κυνήγι τροπαίων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο. Υπάρχουν πολλές αιτίες γι’ αυτό, με βασικότερη την σχεδόν παντελή έλλειψη μιας θηραματικής πολιτικής που θα οδηγούσε σε αυτή την κατεύθυνση. Της ανάπτυξης δηλαδή, ικανού πληθυσμού κερασφόρων ζώων, ώστε ένα ετήσιο πλεόνασμα να θηρεύεται…

του Νίκου Οικονομίδη

Η αφθονία θα φέρει με τη σειρά της την επιθυμία για τρόπαια. Όταν ένας Ευρωπαίος κυνηγός πάει για ελάφια π.χ. γνωρίζει ότι θα βρει αρκετά, οπότε επικεντρώνεται στο μέγεθος των κεράτων, αφού το να χτυπήσει απλά κάποιο, είναι εύκολο. Δυστυχώς, τόσο η πολιτεία με την πλήρη απαγόρευση (εδώ και 180 χρόνια), του κυνηγίου των οπληφόρων -με την γνωστή εξαίρεση του αγριογούρουνων-, όσο και οι σύλλογοι που αφιερώνουν σχεδόν το σύνολο φιλοθηραματικών ενεργειών τους στο φτερωτό, δεν βοηθούν καθόλου την κατάσταση. Έτσι, η Ελλάδα είναι (μάλλον) η φτωχότερη χώρα της Ηπείρου μας, στο συγκεκριμένο κυνήγι.

Μοναδική φωτεινή εξαίρεση στο παραπάνω αποτελεί η Ε.Κ.Π. (ελεγχόμενη κυνηγετική περιοχή) της Σαπιέντζας που βρίσκεται 3 ναυτικά μίλια από την Μεθώνη και έχει έκταση 8.500 στρέμματα. Ονομάστηκε Ε.Κ.Π. το 1977, οπότε και απελευθερώθηκαν εκεί 12 κρητικοί αίγαγροι που μεταφέρθηκαν από την νήσο Θεοδωρού και 26 μουφλόν από το εξωτερικό. Τα ζώα βρήκαν ευνοϊκές συνθήκες και αυξήθηκαν αρκετά, ώστε το 1982 να δοθούν οι πρώτες άδειες κυνηγίου. Σήμερα ο συνολικός πληθυσμός αριθμεί 500 – 600 ζώα.

Επισκέφτηκα το νησί αρκετές φορές στη δεκαετία του ’90 και θήρευσα αρκετά μουφλόν. Κρι-κρι όμως δεν είχα χτυπήσει. Είχα 2-3 ευκαιρίες σε μακρινές βολές, αλλά είχα αστοχήσει καθότι ως γνωστό, το λειόκανο με τα ανοιχτά σκοπευτικά έχει πολύ περιορισμένο βεληνεκές. Για την ανούσια και απαράδεκτη εμμονή της πολιτείας να απαγορεύει τα ραβδωτά τουφέκια, έχουμε γράψει πολλές φορές. Στη δεκαετία του 2000 αραίωσα πολύ τις επισκέψεις μου, κυρίως γιατί με είχε κουράσει ο τρόπος που διεξαγόταν το κυνήγι, δηλαδή κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ντόπιων και αντίθετα με την παγκόσμια πρακτική. Η ρεζέρβα λόγω διαφόρων προβλημάτων, έμεινε κλειστή, έχοντας κάνει κάποιες σημαντικότατες αλλαγές προς το καλύτερο:

Α. Το κυνήγι διεξάγεται 4 συνεχόμενες ημέρες (Τ-Π-Π-Σ) κάθε βδομάδα της περιόδου, σε αντίθεση με παλιά που οι μέρες αυτές ήταν σπαστές (π.χ. Τ και Σ-Κ). Έτσι, ο κυνηγός σχεδιάζει ένα πενθήμερο και δεν χάνει χρόνο σε άσκοπες παραμονές στη Μεθώνη.

Β. Καταργήθηκε ο ετήσιος εμπλουτισμός και συνεπακόλουθα το κυνήγι των φτερωτών (φασιανού-πέρδικας). Πριν σπεύσετε να διαμαρτυρηθείτε, αναλογιστείτε, ότι τα δύο αυτά κυνήγια δεν συνδυάζονται. Δεν θέλω να θυμάμαι τις φορές που προσπαθούσα να πλησιάσω κάποιο ζώο, αθόρυβα και με ευνοϊκό άνεμο για να το δω να φεύγει πανικόβλητο και λίγο μετά να εμφανίζεται ένας σκύλος με το beeper του και ο ιδιοκτήτης του που τον παρακινούσε φωνάζοντας. Φυσικά ο συνάδελφος δεν έφταιγε και είχε κάθε δικαίωμα να κυνηγήσει. Από παλιά τους έλεγα ότι πρέπει να υπάρχουν ξεχωριστές κυνηγετικές περίοδοι όπως στο Αταλαντονήσι, αλλά τα έξοδα είναι πολλά και έτσι προτιμήθηκε η λύση, του να αφιερωθεί αυτή η ρεζέρβα αποκλειστικά στο τριχωτό.

Γ. Η αναχώρηση από την Μεθώνη γίνεται νωρίτερα, οπότε ο κυνηγός έχει περισσότερο χρόνο για να εφαρμόσει τη στρατηγική του.

Έτσι, το βράδυ της παραμονής της έναρξης εκείνης της χρονιάς, έφτασα στο ξενοδοχείο «Αχιλλέας». Ήταν αρχές Νοέμβρη και ο καιρός ακόμα πολύ γλυκός. Εκεί συνάντησα τον παλιό μου γνώριμο Γιάννη Παπαδόπουλο που θα κυνηγούσε παρέα με κάποιον φίλο του. Ο Γιάννης γνωρίζει άριστα το νησί και υποσχέθηκε να με βοηθήσει.

Στις 08:00 το καΐκι έφτασε στο μόλο. Επιβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε για τις θέσεις «λαιμός» και φάρος, καθότι η θάλασσα δεν επέτρεπε να πιάσουμε αλλού. Είχα αποφασίσει η πρώτη μέρα να είναι αναγνωριστική. Έτσι ανέβηκα ένα λόφο και με τα κιάλια κατασκόπευα ένα σημαντικό κομμάτι του νησιού. Είδα πάμπολλα μουφλόν και μια ομάδα κρι-κρι, αλλά χωρίς καλό αρσενικό.

Μετά την επιστροφή καθίσαμε όλοι μαζί σε μια ταβέρνα. Καθώς το πρωινό κυνήγι δεν με είχε κάνει σοφότερο, ζήτησα την συμβουλή του Γιάννη, που μου πρότεινε ένα πονηρό σημείο που σχεδόν πάντα έβγαιναν ζώα. Εκεί πήγα την επόμενη και επειδή ο καιρός είχε μαλακώσει και η άλλη ομάδα κατέβηκε στο πρώτο λιμανάκι, ήμουν εντελώς μόνος. Το μέρος ήταν καλό, αλλά πολύ ανοιχτό. Είδα κάποια νεαρά ζώα και αργά το μεσημέρι εμφανίστηκε ένας μεγάλος αίγαγρος, στα 170 μέτρα. Η απόσταση ήταν απαγορευτική για το λειόκανο και έμεινα να τον θαυμάζω, ελπίζοντας να πλησιάσει. Δυστυχώς, πήρε ένα μονοπάτι, που τον οδήγησε σε αντίθετη κατεύθυνση. Μια βολή ρουτίνας με ένα καλορυθμισμένο ραβδωτό ήταν αδιανόητη για την Mossberg. Ο Γιάννης πάντως είχε επιτυχία χτυπώντας ένα ωραίο κρι-κρι και το γιορτάσαμε δεόντως στην ταβέρνα.

Την Τρίτη μέρα ήρθε μαζί μας ο θηροφύλακας Τριάντος που μαζί με τον Γάλλο και τον καπετάνιο Ψωμά είναι η “παλιά φρουρά” του νησιού. Μου σύστησαν ένα καρτέρι στην κορυφή ενός λόφου που βλέπει τον φάρο. Στα δύο πρώτα λιμανάκια, αποβιβάστηκε σπαστά, μια παρέα από έξι Μεσσήνιους που έρχονταν για πρώτη φορά στην περιοχή. Ανηφόρισα στο πόστο και τακτοποιήθηκα. Δυστυχώς και αυτό το μέρος ήταν πολύ ‘’ανοικτό’’. Τσεκάρισα κάποια σημεία με το αποστασιόμετρο, ώστε να ξέρω μέχρι που μπορώ να πυροβολήσω. Σύντομα ένα καλό αρσενικό φάνηκε στα 200 μέτρα. Βόσκησε λίγο και μετά άραξε στη σκιά ενός θάμνου. Πέρασαν περίπου δύο ώρες. Ξαφνικά μια ομοβροντία από 5-6 τουφεκιές τον έκανε να πεταχτεί τρομαγμένος. Η άλλη ομάδα είχε σηκώσει κάποιο ζώο – που θήρευσε τελικά – και παρότι δεν ήταν κοντά, με βοήθησε κάνοντας ακούσια παγάνα. Το ζώο έτρεξε προς το μέρος μου και όταν έφτασε στα 130 μέτρα κοντοστάθηκε. Η βολή ήταν μακρινή και τα χοντρά σκοπευτικά κάλυπταν σχεδόν το σώμα του, αλλά αποφάσισα να το ρισκάρω. Αστόχησα, αλλά καθώς ήμουν πιο ψηλά απ’ αυτόν, δεν μπόρεσε να καταλάβει από που του έριχνα. Έτσι ξανάστρεψε προς εμένα και όταν έφτασε στα 80 μέτρα, σταμάτησε και κοίταξε γύρω του, προσπαθώντας να εντοπίσει τον κίνδυνο. Στην απόσταση αυτή δεν λάθεψα και το μονόβολο το βρήκε στην σπονδυλική. Ειδοποίησα τους θηροφύλακες και σε λίγο έφτασε ο Σταύρος, να βοηθήσει στη μεταφορά του. Ακολούθησαν φωτογραφίες στο λιμανάκι με το όμορφο ζώο, που είχε κέρατα 84 cm και μπαίνει στο βιβλίο.Θα ολοκληρώσω αυτό το άρθρο με ένα σχόλιο-αντίλογο γι’ αυτούς που συστηματικά καταφέρονται ενάντια στις Ε.Κ.Π (δημόσιες και ιδιωτικές). Η Σαπιέντζα πριν γίνει ρεζέρβα, ήταν ένα ερημονήσι που δεν είχε κανένα ενδιαφέρον. Σήμερα είναι ένας πλούσιος σε θηράματα τόπος που προσφέρει αθλητικό κυνήγι, χώρια που εξασφαλίζει την επιβίωση του σπάνιου κρητικού αίγαγρου (Capra Aegagrus Cretensis) και αυτό κανένας λογικός άνθρωπος δεν πρέπει να το βλέπει αρνητικά.