Η κυβέρνηση, φάσκοντας και αντιφάσκοντας, από την μία χαρακτηρίζει το κυνήγι ως «συνήθεια» και «χόμπι», ενώ την ίδια στιγμή αναιρεί αδόκιμες τοποθετήσεις στελεχών της (και όχι μόνο), επιβεβαιώνοντας και αναγνωρίζοντας επίσημα τον «διαχειριστικό» του ρόλο.
Η νέα ΚΥΑ που παρατείνει την δράση των συνεργείων δίωξης για τους αγριόχοιρους/ημίαιμους χοίρους καθ’ όλη την διάρκεια του έτους, είναι ο «κρίκος» που πρέπει στο επικείμενο διάστημα να εκμεταλλευτούμε.
Ωστόσο, θα πρέπει να μας προβληματίζουν οι ενέργειες προώθησης του διαχειριστικού ρόλου του κυνηγίου από μεγάλα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης την συγκεκριμένη περίοδο… Τι άλλαξε ξαφνικά και εκθειάζεται ο αυτονόητος ρυθμιστικός παράγοντας της θήρας; Γίνανε όλοι φίλοι των κυνηγών; Δεν νομίζω να ισχύει κάτι τέτοιο…
Το κυνήγι πέρα από τα διάφορα οφέλη που -ανέκαθεν- προσφέρει, αποτελεί ένα αποτελεσματικό εργαλείο για την διαχείριση της άγριας πανίδας που συμβάλει στην παρακολούθηση των πληθυσμών ειδών άγριας ζωής. Και αυτό αποτελεί μία παγκόσμια παραδοχή, επιστημονικώς μελετημένη και τεκμηριωμένη.
Με το ρόλο που σήμερα μας αναγνωρίζεται και στη χώρα μας, θα πρέπει στο εγγύς μέλλον να δούμε και νέες αλλαγές. Τόσο χρονικά όσο και χωρικά, θα πρέπει να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος από ηττοπάθειες του παρελθόντος, αλλά και να πετύχουμε την απαιτούμενη διαχείριση και σε άλλα είδη.
Οι μελέτες που επικαλούμαστε ως κυνηγετικές οργανώσεις, θα πρέπει πάντα να είναι συμβατές με την εποχή μας και τις συνθήκες που επικρατούν, όσο και επαρκείς. Κάτι που δεν συμβαίνει από κανέναν φορέα στην Ελλάδα.
Επιπλέον, αναμένουμε να δούμε και αν κάποια στιγμή θα πρέπει να διαχειριστούμε ως κράτος τους πληθυσμούς του λύκου, όπως και το να ενταχθεί στα θηρεύσιμα το ζαρκάδι καθώς οι πληθυσμοί του έχουν εκτιναχθεί στα ύψη.
Όμως, δίχως να το αντιλαμβανόμαστε, μέσα στη μοιρολατρία και την προσπάθεια δημιουργίας μιας εικόνας που δεν μας τιμά, αποδομούμε τα όσα θα μπορούσαμε να πετύχουμε. Από την μία ζητούμε αλλαγές και από την άλλη οι αλλαγές αυτές μας τρομάζουν ή απλά τους γυρνάμε την πλάτη (βλέπε παράταση θήρας του αγριόχοιρου).
Παρ’ όλα αυτά, σε καμία περίπτωση και για κανέναν λόγο δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε το Ελεύθερο Παραδοσιακό Κυνήγι και οφείλουμε να το διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.
Τελικά πρέπει να διασαφηνιστεί και στην ελληνική πολιτική, αν το κυνήγι αποτελεί για διάφορα είδη της άγριας πανίδας, διαχειριστικό εργαλείο και όχι να μας χρησιμοποιούν όπου και όποτε το πρόβλημα φτάνει στο απροχώρητο, αν και ο ρόλος του είναι πάγιος και αδιάλλακτος, με συγκεκριμένη πλεύση και δεν διαφοροποιείται με το ποια κυβέρνηση έχει απέναντί του.
