Η Ισπανία είναι από τις αγαπημένες μου χώρες. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι έχει πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα. Ιδανικός τόπος διακοπών και αυτή με καλή θάλασσα, εύκρατο κλίμα, ανοιχτόκαρδους και γλεντζέδες κατοίκους που στη νοοτροπία μοιάζουν με τους Έλληνες. Αυτά είναι γνωστά σε όλους, όμως αυτό που λίγοι γνωρίζουν και ενδιαφέρει εμάς τους κυνηγούς, είναι ότι εκεί ενδημεί ένα είδος αίγαγρου μοναδικού στον κόσμο που ο πλησιέστερος συγγενής του είναι το δικό μας κρι-κρι.
Toυ Νίκου Οικονομίδη
Έχουν το ίδιο μέγεθος (βάρος ενήλικου αρσενικού 60-80 Kg. ανάλογα με τη διατροφή στην περιοχή διαβίωσης) και περίπου τα ίδια χρώματα στα νεαρά ζώα. Οι ομοιότητες όμως σταματούν εκεί, καθότι με το πέρασμα του χρόνου οι τράγοι σκουραίνουν στο μπροστινό τμήμα, μέχρι που τα ηλικιωμένα ζώα να γίνουν σχεδόν μαύρα. Τα κέρατά τους έχουν σχήμα λύρας σε διάφορες παραλλαγές, ενώ τους λείπει το χαρακτηριστικό γένι των υπόλοιπων αίγαγρων.
Ο Ιταλός ατζέντης Sergio Castellri με “βομβάρδιζε” χρόνια με e-mails που αφορούσαν μια καλή προσφορά που είχε σε μια εξαιρετική περιοχή κοντά στην Μαδρίτη, στα βουνά του Gredos. Ο Copra Ispania χωρίζεται σύμφωνα με το SCI σε 4 υποείδη. Gredos Beceite, Sierra Nevada και Ronda με βάση κάποιες διαφορές στο σχήμα των κεράτων. Πρακτικά πρόκειται για το ίδιο ζώο, που μικραίνει σε σώμα και κέρατα όπως πηγαίνουμε από το Βορά προς το Νότο, όπως άλλωστε συμβαίνει με πολλά είδη του ημισφαιρίου μας. Έτσι το R.W και το C.I.C τον δέχονται ως ενιαίο είδος. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ήταν απειλούμενος αλλά οι Ισπανοί προεξαρχόντως του τότε βασιλιά Αλφόνσου, πήραν σοβαρά μέτρα για την προστασία του, δημιουργώντας τα πρώτα εθνικά πάρκα. Έτσι σε αντίθεση με την Πορτογαλία όπου εξαφανίστηκε, είναι σήμερα πολυπληθέστατος με συνολικά 50.000 ζώα περίπου.
Κυνηγιέται τόσο σε ιδιωτικές όσο και σε δημόσιες εκτάσεις και επειδή όπως είναι φυσικό όλοι θα χτυπούσαν τα μεγαλύτερα τρόπαια, δημιουργώντας έτσι πρόβλημα στη δομή των κοπαδιών, τα έχουν χωρίσει σε 4 κατηγορίες: 1) αντιπροσωπευτικά, 2) χάλκινο, 3) ασημένιο και 4) χρυσό μετάλλιο. Περνώντας από τη μία κατηγορία στην άλλη, η τιμή πρακτικά διπλασιάζεται, ενώ ο ορισμός της γίνεται με βάση τους βαθμούς C.I.C (Consevil International Jelachasse).
H λίστα λοιπόν είναι:
1) Αντιπροσωπευτικό τρόπαιο έως 205 CIC: 1.800 ευρώ
2) Χάλκινο τρόπαιο από 205-215 CIC: 3.900 ευρώ
3) Ασημένιο τρόπαιο από 215-225 CIC: 7.900 ευρώ
4) Χρυσό τρόπαιο άνω των 235 CIC: 17.000 ευρώ
Το κυνήγι κοστίζει μόλις 1.000 ευρώ οπότε όπως καταλαβαίνετε το μεγάλο ποσό είναι το τρόπαιο. Αντιλαμβάνομαι ότι τα παραπάνω είναι ξένα προς τη νοοτροπία και την κουλτούρα του μέσου Έλληνα κυνηγού και πιθανόν να του φαίνονται περίεργα και κουραστικά. Εφαρμόζονται όμως στην πλειοψηφία των χωρών της Ηπειρωτικής Ευρώπης και καλό θα είναι πριν σπεύσουμε να ασκήσουμε την κριτική μας, να θυμόμαστε ότι αυτοί χάρη στα συστήματά τους, έχουν άφθονο κυνήγι, ενώ εμείς… Τα στοιχεία που παρέθεσα συνήθως τα αφήνω για το τέλος ενός άρθρου, όμως εδώ αναγκάζομαι να κάνω αυτή τη μεγάλη παρένθεση γιατί έπαιξαν καταλυτικό ρόλο όπως θα δείτε στη συνέχεια.
Στις 26 Μαρτίου 2016, πήρα την πτήση της Aegean και το μεσημέρι έφθασα στην Μαδρίτη, όπου με περίμενε ο Oscar Maldonado που θα ήταν ο οδηγός μου. Έχει τα αποκλειστικά δικαιώματα μιας μικτής περιοχής (ιδιωτική και δημόσια νοικιασμένη), που ανήκει στον βαθύπλουτο μεγαλοεκδότη του γνωστού περιοδικού OLA. Εκεί διαβιούν 2.500 αίγαγροι και ετησίως θηρεύονται 20-25 γέρικα (υποχρεωτικά άνω των 10 ετών) αρσενικά από πελάτες κυνηγούς. Επίσης οι θηροφύλακες σκοτώνουν περίπου 70 υπέργηρες θηλυκές πριν την αναπαραγωγική διαδικασία προκειμένου να βελτιώνεται η υγεία του πληθυσμού.
Είχα κλείσει κυνήγι 2 ημερών για χάλκινο τρόπαιο και στην δίωρη διαδρομή, μου εξήγησε όλα τα παραπάνω και συζητήσαμε τις προδιαγραφές που είχα ως στόχο. Τα αγγλικά του είναι λιγοστά, αλλά με τη βοήθεια των επίσης λιγοστών γαλλικών μου και το κοινό πάθος για το κυνήγι, τα βολέψαμε.
Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στον κεντρικό ξενώνα όπου μας περίμενε στρωμένο τραπέζι από τις συζύγους των θηροφυλάκων. Σύντομα ο Pepe μας ανακοίνωσε ότι όλα ήταν έτοιμα οπότε φόρεσα τα κυνηγετικά μου και μπήκα στο Land Rover. Μετά από λίγο ο δρόμος τελείωσε. Εκεί μας περίμενε ο Phelippe με δύο άλογα. Είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει, οπότε φορτώσαμε γρήγορα όλα μας τα υπάρχοντα στο ένα και τα σκεπάσαμε με μουσαμά. Εγώ ανέβηκα στο άλλο. Η βροχή δυνάμωσε αλλά καθώς δεν είχε κρύο (12ο C) η διαδρομή της μίας ώρας μέχρι το Σαλέ δεν ήταν δυσάρεστη. Ξεπέζεψα στο προαύλιο και έσπευσα να ανάψω τα προτοποθετημένα κούτσουρα του τζακιού. Μέχρι να φέρουν οι άλλοι τα πράγματα και να τακτοποιηθούμε, μια δυνατή φωτιά είχε κάπως ζεστάνει το παγωμένο σαλόνι και στέγνωσε τα βρεγμένα ρούχα μας. Το σαλεδάκι είχε όλες τις ανέσεις και ανάμεσά τους γερή κάβα με καλά Ισπανικά κρασιά με τα οποία συνοδέψαμε το δείπνο. Κουρασμένος αφού μάζεψα λίγη ζέστη από το τζάκι, αποσύρθηκα. Το πρωί ξεκινήσαμε πεζοί ακολουθώντας ένα δύσβατο μονοπάτι. Μετά από μία ώρα φθάσαμε σε ένα σημείο που μπορούσαμε να διασχίσουμε το ποτάμι που ήταν το σύνορο της περιοχής και κινούμενοι ημικυκλικά να ξαναμπούμε σε ένα χιονισμένο ξέφωτο όπου είχαν εντοπίσει Αίγαγρους τις προηγούμενες μέρες. Όμως οι έντονες βροχές είχαν φουσκώσει το ποτάμι και το πέρασμα ήταν επίφοβο. Ο Phelippe που όπως όλοι οι βουνίσιοι είχε ανεπτυγμένες ικανότητες, πηδώντας από βράχο σε βράχο τα κατάφερε, όμως εγώ είδα ότι ένα στραβοπάτημα θα ήταν καταστροφικό και πρότεινα να βρούμε άλλο πέρασμα. Είχαμε ήδη δει αρκετά ζώα, άσχετα αν δεν κάλυπταν τις προϋποθέσεις και ήμουν βέβαιος ότι θα είχαμε επιτυχία, χωρίς να ρισκάρουμε.
Πράγματι λίγο αργότερα και καθώς πλησιάζαμε ένα άλλο πέρασμα ο Pepe εντόπισε έναν αίγαγρο να κάθεται στη σκιά ενός βράχου. Ο Oscar τον εξέτασε με τα κιάλια και μου είπε ότι είναι αυτό που ψάχνουμε. Διέκρινα κάποια αβεβαιότητα στον τόνο της φωνής του και του ζήτησα να βεβαιωθεί καθώς είχαμε άφθονο χρόνο στη διάθεσή μας. Μου είπε πως ήταν σίγουρος και δεν υπήρχε λόγος να καθυστερήσουμε -εμφανώς εκνευρισμένος- αλλά και ότι θα τον ξανακοιτούσε όταν θα σηκωνόταν και θα είχε πιο ξεκάθαρη εικόνα. Στείλαμε τον Pepe σε έναν βράχο με οδηγία μόλις φτάσει να φανερωθεί, ώστε το ζώο τρομαγμένο και με βάση την διαμόρφωση του εδάφους λογικά θα ερχόταν προς το μέρος μας. Ο Oscar μου έδωσε το τουφέκι του, ένα Blaser σε διαμέτρημα 7 mm Remington magnum που είχε δίοπτρα Swarofski 3-9X42. Έβαλα σφαίρα στην θαλάμη και περίμενα. Το σχέδιο είχε επιτυχία και σύντομα ο Αίγαγρος ερχόταν κατά πάνω μας πηδώντας από βράχο σε βράχο. Ρώτησα τον Oscar για τελευταία φορά και επέμεινε να ρίξω. Η πρώτη μου σφαίρα στα 100 μέτρα έφυγε χαμηλά και μέχρι να ξαναγεμίσω είχε πάει στα 140, όμως καθώς μαζεύτηκε για να ζυγιστεί για ένα μεγάλο άλμα που θα τον έφερνε οριστικά εκτός του οπτικού μου πεδίου, καθυστέρησε στιγμιαία και η βολή μου τον άφησε στον τόπο. Γλίστρησε πίσω από κάτι πέτρες και από εκεί τον έφερε ο Pepe ενώ ο Felippe πήγε τρέχοντας για τα άλογα.
Δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω ότι είχαν κάνει γκάφα. Τα κατεβασμένα τους μούτρα αντανακλούσαν το πρόβλημα. Όχι μόνο το δεξί κέρατο ήταν μικρότερο της εκτίμησης, αλλά το αριστερό ήταν σπασμένο κατά 5 cm. Σε καμία περίπτωση το ζώο που είχα κατά νου. Υπήρξε έντονη διαφωνία καθώς αυτοί υποστήριζαν ότι το τρόπαιο ήταν καλούτσικο και δεν έγινε τίποτα για λίγους πόντους, ότι αυτά συμβαίνουν στο κυνήγι κλπ. Εγώ έλεγα ότι αυτά συμβαίνουν στο κυνήγι όταν υπάρχει βιασύνη και θα δεχόμουν αυτό το τρόπαιο το απόγευμα της τελευταίας μέρας, αλλά όχι νωρίς το πρωί της πρώτης και ότι προφανώς θέλανε να με ξεφορτωθούν το συντομότερο για να γυρίσουν στις οικογένειες τους και ότι τέλος πάντων δεν το δέχομαι ούτε το πληρώνω. Ο καβγάς συνεχιζόταν όταν μου ήρθε η φαεινή ιδέα να μετρήσουμε το τρόπαιο με το σύστημα CIC που άλλωστε είναι και το επίσημο. Είχα προνοήσει να το μάθω την προηγούμενη και δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες γιατί είναι πολυσύνθετο (φανταστείτε το άθροισμα του μήκους των κεράτων και της περιμέτρου της βάσης πολλαπλασιαζόμενα με συντελεστές), αλλά ευτυχώς αρκετά ξεκάθαρο.
Το σύστημα με έσωσε καθώς έγραψε 202 CIC, δηλαδή αντιπροσωπευτικό, ενώ εγώ σας θυμίζω, είχα κλείσει χάλκινο. Πέρα από το ηθικό (πάντα συζητήσιμο) τώρα είχα και τεχνικά δίκιο και μπορούσα να αρνηθώ το τρόπαιο. Κάπου εκεί ο Oscar ηρέμησε και άλλαξε τελείως προσέγγιση παραδεχόμενος το λάθος του. Μου πρότεινε να πάμε να κολατσίσουμε και μετά είχε ένα καλό μέρος που θα ψάχναμε.
Επιστροφή λοιπόν στο σαλέ, πρόχειρο φαγητό και αναχώρηση με τα άλογα και όλα τα πράγματα. Αν δεν είχαμε επιτυχία την επομένη θα κυνηγούσαμε αλλού. Έχω την καλή συνήθεια να μην παίρνω το κινητό μου σε κυνήγια του εξωτερικού για τρεις λόγους: 1) μπορεί να καταστρέψει, χτυπώντας άκαιρα, μια αθόρυβη προσέγγιση, 2) σε περίπτωση προβλήματος μπορώ να κάνω πολύ λίγα πράγματα λόγω της απόστασης και 3) δεν γουστάρω να με ενοχλούν όταν κυνηγάω. Θέλω να ξεφεύγω τελείως από τα καθημερινά. Δυστυχώς αυτή τη φορά λόγω κάποιων υποχρεώσεων είπα να κάνω μια εξαίρεση. Με το που προχωρήσαμε λίγο και με οριακό σήμα νάσου τηλέφωνο από την Ελλάδα (η security) ότι χτυπάει συναγερμός και υπάρχει μάλλον διάρρηξη στο σπίτι. Μέχρι να τους πω ότι μου φαίνεται δύσκολο μέρα μεσημέρι (Σικάγο καταντήσαμε που έλεγε και ο γνωστός κωμικός) μπήκαμε στη χαράδρα και χάθηκε το σήμα. Εύκολα αντιλαμβάνεστε τη διάθεσή μου. Ενημέρωσα τον Oscar για το πρόβλημα και συνεχίσαμε.
Ξεπέζεψα καθώς πλησιάζαμε το μέρος που συνήθως έβρισκε ένα κοπάδι που είχε και κάποια ενδιαφέροντα αρσενικά. Τα αγριοκάτσικα είναι ζώα της συνήθειας και αν δεν ενοχληθούν μπορεί να παραμείνουν στην ίδια περιοχή για χρόνια. Έτσι επικεντρώθηκα στον ανταγωνιστή του. Έδειχνε πολύ καλός, όμως ο Oscar δίσταζε. Μου είπε ότι ήταν στα όρια του ασημένιου και όλα θα εξαρτιόνταν από το πάχος των κεράτων. Τα μελετούσαμε περίπου μία ώρα και βοσκώντας είχαν σταδιακά απομακρυνθεί. “Δεν είμαι σίγουρος αλλά ρίχτου και η ευθύνη δικιά μου. Δεν θα πληρώσεις παραπάνω αλλά πρώτα θα τα πλησιάσουμε”. Έτσι αλλάζοντας θέση φτάσαμε στα 150 μέτρα και αφού σιγουρευτήκαμε ότι σημάδευα το σωστό ζώο, του έριξα στον ώμο. Μάλλον είχα κουραστεί από την αναμονή και τράβηξα λίγο απότομα τη σκανδάλη. Η σφαίρα πήγε λίγο μπροστά και εκείνο έτρεξε πίσω από κάτι βράχια χωρίς όμως να ξαναβγεί. Σύντομα το βρήκαμε και έλαβε τη χαριστική για να μην ταλαιπωρείται. Ένας πανέμορφος Matcho Montes (o λεβέντης των βουνών όπως τον αποκαλούν οι Ισπανοί), με κέρατα 75 cm που μπαίνει άνετα RW, βρισκόταν μπροστά μου.
Χαμόγελα, συγχαρητήρια και φωτογραφίες με όλους. Αργότερα βγήκε το σκόρ στα 220 CIC – άνετα ασημένιο μετάλλιο. Δεν χρειάστηκαν πολλές κουβέντες. Ο Oscar είχε επανορθώσει το πρωινό με τον καλύτερο τρόπο και τον ευχαρίστησα δεόντως. Λίγο αργότερα έπιασα σήμα και χτύπησε το τηλέφωνο, όπου η καθαρίστρια μου είπε ότι όλα ήταν εντάξει απλά είχε πατήσει λάθος πλήκτρα ενεργοποιώντας το συναγερμό και στον πανικό της πάνω ξέχασε το νούμερο. Με τα κέφια που είχα “γλίτωσε” αλλά κινητό δεν ξαναπαίρνω μαζί μου.
Τα λέω εδώ και είκοσι χρόνια και βελτίωση δεν βλέπω. Η Ισπανία όπως προανέφερα μοιάζει πολύ μορφολογικά με την Ελλάδα και έχει ίδιο κλίμα και βλάστηση. Αν δεν γνώριζα που είμαι θα μπορούσα άνετα να κυνηγώ στα δικά μας βουνά. Γιατί λοιπόν εκεί υπάρχουν 50.000 αίγαγροι και εδώ μερικές εκατοντάδες; Γιατί το ίδιο ισχύει για τα ελάφια, τα πλατώνια, τα ζαρκάδια, τα αγριοπρόβατα (moulton) και τα αγριόγιδα (chamois); Γιατί εκεί το κυνήγι ενός μεγάλου Matcho Montes θεωρείται τιμή και εθνική υπόθεση με το παγκόσμιο ρεκόρ και χτυπιέται παραδοσιακά (εδώ και αιώνες) από τον βασιλιά της Ισπανίας, ενώ εδώ εξαρτόμαστε κάθε χρόνο από τις διαθέσεις του εκάστοτε Υπουργού για την ρυθμιστική;
Πολλά τα ερωτήματα αλλά η απάντηση σε όλα είναι η ίδια. Δεν έχουμε σοβαρή κυνηγετική διαχείριση και ειδικά στα μεγάλα τριχωτά. Επειδή όμως η στείρα κριτική δεν ωφελεί, προτείνω στους υπεύθυνους να αναπτύξουν στενή συνεργασία με τους συναδέλφους των προηγμένων κυνηγετικά χωρών. Αυτοί θα υποδείξουν προγράμματα που μας ταιριάζουν και αποδεδειγμένα αποδίδουν. Αν εφαρμοσθεί σωστή διαχείριση σε μια δεκαετία μπορούμε να” χτίσουμε” σοβαρούς πληθυσμούς οπληφόρων. Αντιθέτως όσο εξακολουθούμε να διατηρούμε τη σημερινή κατάσταση, τόσο θα συνεχίζουν οι Έλληνες που μπορούν, να κυνηγούν στην αλλοδαπή, ξοδεύοντας εκεί τα χρήματά τους. ΔΙΑΛΕΞΤΕ ΚΑΙ ΠΑΡΤΕ που λέει και ο λαός.
