Συμβαίνει στο κυνήγι των μικρών φτερωτών θηραμάτων, να πέσει το χτυπημένο θήραμα κοντά στο καρτέρι ενός άλλου κυνηγού. Όμως τα δέντρα και οι θάμνοι που συχνά παρεμβάλλονται ανάμεσα στα δύο πόστα, εμποδίζουν την οπτική επαφή με το ακριβές σημείο της πτώσης.

Και στον κυνηγότοπο δεν υπάρχουν τερέν με γκαζόν, παρά χορτάρι και πυκνούρα που καμουφλάρουν καλά το θήραμα, και αν δεν υπάρχει σκύλος για το απόρτ, είναι απαραίτητη η συνδρομή του κυνηγού από το κοντινό καρτέρι.

-«Συνάδελφε μήπως είδες που έπεσε η τσίχλα που τουφέκισα;».

-«Όχι δεν είδα τίποτα».

-«Ούτε και άκουσες; Δίπλα σου έπεσε και ο γδούπος ακούστηκε από μακριά».

-«Όχι σου λέω αδελφέ, ούτε είδα, ούτε άκουσα. Μπα σε καλό μου σήμερα».

Αν τύχει ποτέ να συμμετάσχετε σε παρόμοιο διάλογο, και είστε ο κυνηγός που ψάχνει το χτυπημένο θήραμα, μην έχετε καμία αμφιβολία. Το θήραμα, τσίχλα, κότσυφας, τρυγόνι ή ό,τι άλλο, βρίσκεται στην τσάντα του «κυρίου» που στέκεται απέναντι και αρνείται τα πάντα.

Και ποιο είναι παρακαλώ το όνομα του «καλού» συναδέλφου; μαζέτας!!!

Ευτυχώς είναι λίγοι

Συνήθως το «κουσούρι» αυτό, που ευτυχώς το έχουν λίγοι, προέρχεται από την ανημποριά του κυνηγού να ευστοχεί στις βολές και να έχει καρπώσεις όπως οι άλλοι κυνηγοί, οι κοντινοί του στον κυνηγότοπο.

Είναι μια μορφή ζηλοφθονίας, που την εκτονώνει εκδικούμενος τον συνάδελφο που έχει επιτυχίες. Έχω συναντήσει όμως και μαζέτες που είναι αρκετά καλά τουφέκια, αλλά με το «μακρύ χέρι» προσθέτουν στην πουλιάστρα αλλότρια πουλιά, που ανεβάζουν το νούμερο και τον αναδεικνύουν πρωταθλητή της ημέρας.

Πριν χρόνια, τότε που την κυνηγετική μου παρέα κατέτρωγε το σαράκι του νούμερου και του καλύτερου σκοπευτή, είχαμε πάει για τσίχλες σε ένα κυνηγότοπο της Φθιώτιδας.

Τρεις από τους κυνηγούς της μεγάλης παρέας, ο Σταύρος, ο Στέλιος και η αφεντιά μου, θεωρούνταν τα καλύτερα τουφέκια και ανταγωνίζονταν μεταξύ τους.

Η μέρα ήταν πρόσφορη, τα πουλιά αρκετά και όλοι, λίγο-πολύ, πήραν το μερτικό τους. Στην λήξη του πρωινού κυνηγιού, κατά το σύνηθες, έγινε η καταμέτρηση των πουλιών των τριών κυνηγών, παρουσία όλης της παρέας. 21 τσίχλες είχε «κρατήσει» ο Σταύρος, 22 εγώ και 24 ο Στέλιος.

-«Είμαι ο καλύτερος», αναφώνησε θριαμβευτικά ο Στέλιος.

-«Αφού μου δώσεις πρώτα αυτήν που μου άρπαξες», είπε ο Νίκος.

-«Και την δικιά μου», του είπε αυστηρά ο Αντώνης.

-«Και τις δύο «μαύρες» που τουφέκισα και σου έφερε ο σκύλος σου», είπε ο Ηλίας.

Όπως διαπιστώνετε, φίλοι μου, η Νέμεση των κυνηγών είχε βγάλει την ετυμηγορία:

ο υποθετικά πρώτος να γίνει έσχατος και περίγελως της παρέας.

Εκπαιδευμένος και ο σκύλος

ο συνεπής μαζέτας δεν σταματά μόνο στον κακό εαυτό του. Έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα και τον σκύλο του, με την δράση του τετράποδου συντρόφου να εντείνεται στο διάστημα που το φως είναι λιγοστό, στο πολύ πρωινό και στο απογευματινό καρτέρι.

Ακριβώς την ώρα που τα μάτια δεν διακρίνουν τι κρατάει στο στόμα, ο σκύλος του κυνηγού από το διπλανό καρτέρι.

Πολλοί είναι οι κυνηγοί που αποκαλούν τον συγκεκριμένο τύπο «κατσαρολάκια», με την έννοια ότι οι ενέργειές του αποσκοπούν στο να φέρει κυνήγι στο σπίτι και να ταΐσει τον ίδιο και την οικογένεια. Όχι φίλοι μου, δεν είναι αυτό το κίνητρό του. Δεν του λείπει το κρέας, ούτε τα χρήματα για να το αγοράσει.

Αιτία των πράξεών του είναι η δεύτερη φύση του, η εξάρτηση. Είναι εθισμένος όπως ο καπνιστής και ο ναρκομανής. Δεν γίνεται να αποκλίνει ούτε σε μία του έξοδο. Το μυαλό του είναι τόσο συγκεντρωμένο στην αρπαγή, που χάνει την ουσία και την ομορφιά του κυνηγιού.

Με μία όμως σημαντική διαφορά. Ενώ ο χρήστης του καπνού ή του ναρκωτικού προξενεί βλάβη στον εαυτό του, ο μαζέτας βλάπτει σοβαρά μόνο τους κυνηγούς που τον περιβάλλουν.

Οι κακές μέρες

Ο μαζέτας, όπως ο κάθε κλεφτοκοτάς, έχει και τις «στραβές» του μέρες. Αυτές που θα βρει τον μάστορά του.

Ένα απίθανο περιστατικό, στο οποίο υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας, συνέβη πριν λίγα χρόνια στον Πτελεό της Μαγνησίας, Φεβρουάριο μήνα, μια μέρα με πολλές τσίχλες, κοινές και κόκκινες, και κοτσύφια. 

Ο κυνηγός που στεκόταν 80 περίπου μέτρα από το καρτέρι μου ήταν καλό τουφέκι, αλλά η ρότα των πουλιών ήταν τέτοια, που αρκετά από τα χτυπημένα θηράματα έπεφταν πίσω από τρεις σειρές με ελιές, κοντά στο καρτέρι που καθόταν ο μαζέτας.

Τουφεκά εύστοχα ο γείτονας, πέφτει η τσίχλα πίσω από τις ελιές, ξεκινά ο κυνηγός να την μαζέψει, και στο λεπτό ακούω να διεξάγεται ο διάλογος που γράφω στην αρχή.

Δεύτερη τσίχλα που και αυτή πέφτει στο ίδιο περίπου σημείο, ο ίδιος ακριβώς διάλογος, αλλά με αγανακτισμένο τώρα τον θηρευτή και ατάραχο τον μαζέτα.

Το σκηνικό τρίτωσε, αλλά πριν συμβεί κανένα κακό, άρχισαν να έρχονται από τον κοντινό λόφο και από την μεριά του μαζέτα τα ολόπαχα κοτσύφια που ξεσήκωναν οι περπατητάδες κυνηγοί.

Τι κοτσύφι, τι κοκκινότσιχλα

Τουφεκά πρώτος ο μαζέτας και ευστοχεί, αλλά ο κότσυφας πέφτει τώρα από την πλευρά του παθόντος κυνηγού. Στην στιγμή βλέπω τον γείτονα να πηγαίνει στο σημείο της πτώσης, ενώ ταυτόχρονα ξεπρόβαλε από τις ελιές ο μαζέτας.

-«Να πάρε το πουλί που χτύπησες για να μάθεις συνάδελφε ότι έτσι κάνει ο κόσμος», του λέει ο γείτονας, και του δίνει…την κοκκινότσιχλα.

-«Μα εγώ τουφέκισα κοτσύφι, πως γίνεται;».

-«Λάθεψες συνάδελφε ή μάλλον φταίει ο ήλιος που κάνει τα πουλιά να φαίνονται μαύρα».

Σε λιγότερο από μία ώρα κατάφερε τέσσερα μεγάλα αρσενικά κοτσύφια ο μαζέτας, που ως δια μαγείας μεταμορφώνονταν σε… λιανές κοκκινότσιχλες μέχρι να διασχίσει τις ελιές. Μέχρι που αποείδε, τα μάζεψε και απομακρύνθηκε.

Φίλοι μου μην νομίζετε ότι το πάθημα του έγινε μάθημα. Την επόμενη μέρα στο ίδιο πόστο τον άκουσα να διαπληκτίζεται με άλλον κυνηγό, που διεκδικούσε επί ματαίω το θήραμα που χτύπησε. Για να επιβεβαιωθεί, με μικρή παραλλαγή, η σοφή ρήση: «άπαξ μαζέτας, για πάντα μαζέτας».