Παπάδες κυνηγοί στην Τριφυλία: Με ράσα, καλυμμαύχι και…το όπλο στο χέρι
Περιστατικά από τότε που τα ράσα των παπάδων της ορεινής Τριφυλίας ανέμιζαν στα κυνηγοτόπια της Πελοποννήσου, πριν η Ιερά Σύνοδος απαγορεύσει το κυνήγι στους κληρικούς όλης της επικράτειας
Μπορεί η Ιερά Σύνοδος να απαγορεύει σήμερα το κυνήγι και την οπλοκατοχή στους κληρικούς, όμως, λίγες 10ετίες πιο πίσω ο παπάς… με τουφέκι και κυνηγόσκυλα ήταν μία γνώριμη και συνηθισμένη εικόνα στην ελληνική ύπαιθρο.
– “Παπά, θα ‘ρθεις για κυνήγι;”.
– “Ναι ευλογημένε μου, θα “ξεπετάξω” γρήγορα τη Θεία Λειτουργία και θα έρθω”.
Πεσκέσια με λαγούς
Ο παραπάνω διάλογος μόνο φανταστικός δεν είναι… Περιέχεται σε εκτενές αφιέρωμα του Σπύρου Κομιανού από το Κοπανάκι Μεσσηνίας, στους παπάδες – κυνηγούς του τόπου του, όπως δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο “komianos’s wordpres’s.com”.
Και ο ένας εκ των πρωταγωνιστών του διαλόγου ήταν ο παπάς Σωκράτης Τσιώτσιος, που πριν χρισθεί ιερέας ασκούσε το επάγγελμα του… ταξιτζή στην Αθήνα. Με καταγωγή από το χωριό Κεφαλόβρυση της ορεινής Τριφυλίας, ο παπά Σωκράτης συνήθιζε να λέει στο χωριό ότι, “κυνηγός χωρίς σκυλιά είναι σα να λέμε σπίτι χωρίς παραθύρι και πόρτα”.
Για τον παπά Σωκράτη, η μυρωδιά από το λιβάνι… δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν του μπαρουτιού! Όπως διηγούνταν οι πιστοί από την ενορία του, το βράδυ της Ανάστασης παρακινούσε συγκεκριμένα άτομα να ρίξουν… κανένα βαρελότο μέσα στην εκκλησία, για να μυρίσει και λίγο μπαρούτι.
Στα χρόνια μέχρι και τις αρχές της 10ετίας του 1980, ένας λαγός αποτελούσε το καλύτερο πεσκέσι για να βγάλει ένας άνθρωπος της υπαίθρου την υποχρέωση απέναντι σ’ έναν γιατρό, ένα δικηγόρο, ή ακόμη και τον βουλευτή της περιοχής…
Μία τέτοια ιστορία διηγήθηκε η κυρά Χριστίνα, η σύζυγος του παπά Γιώργη του Λυμπερόπουλου, που για 25 χρόνια λειτουργούσε στο Χρυσοχώρι, στα νότια του Νομού Ηλείας.
– “Θυμάμαι είχα πάει να γεννήσω και ο γιατρός μου είπε θα κάτσεις καμιά 20αριά μέρες κι αν δεν γεννήσεις, μετά θα σου κάνω τεχνητούς πόνους. Τότε, ένας συμπέθερος, λέει του παπά “άντες τρέξε να χτυπήσεις κανένα λαγό για πεσκέσι”.
Ο παπάς ξεκίνησε το ξημέρωμα με το τρένο από την Καλαμάτα, μετά με φορτηγό και στο τέλος με τα πόδια, ώσπου έφτασε στο χωριό. Το απόγευμα έφερε τα πεσκέσια: ένα λαγό για τον γιατρό κι έναν για τον βοηθό του.
Την άλλη μέρα, πρωί – πρωί, μου κάνανε τεχνητούς πόνους και έφερα στον κόσμο το πρώτο μας παιδί, την Κωνσταντίνα”.
Το μπροσθόγιομο του παπά-Γιώργη
Ο παπά Γιώργης είχε πάντα 4-5 σκυλιά για πουλιά και για λαγό, που τα εκπαίδευε ο ίδιος! Όμως, ένα ήταν αυτό που τον είχε ξετρελάνει. Ο “Ταρζάν” ήταν το καλύτερο απ’ όλα τα κυνηγόσκυλα που είχαν περάσει από τα χέρια του…
Εκείνους τους καιρούς οι κυνηγοί έφτιαχναν μόνοι τους τα φυσίγγια που χρησιμοποιούσαν στα οπισθογεμή όπλα τους, αλλά ο παπά Γιώργης ποτέ δεν λησμονούσε το πρώτο του όπλο, ένα… μπροσθόγιομο τουφέκι για το οποίο έλεγε:
– “Πρώτα ρίχναμε στην κάννη μισό κάλυκα μαύρη, άκαπνη μπαρούτι, μετά μαλλί από πρόβατο και με την ειδική βέργα το στουπώναμε όσο πιο πολύ μπορούσαμε. Μετά ρίχναμε ένα
κάλυκα σκάγια, από πάνω βάζαμε πάλι μαλλί από πρόβατο και καλό στούπωμα. Τέλος φοράγαμε το καψούλι κι εκεί, σαν έπεφτε ο κόκορας, δημιουργούνταν σπίθα. Αν το μπαρούτι ήταν στεγνό, όλα πήγαιναν καλά. Αν ήταν υγρό… ο λαγός έκανε φτερά, και μετά από λίγο ακολουθούσε η εκπυρσοκρότηση”!
Και κυνηγοί κουναβιών…
Οι δύσκολες συνθήκες επιβίωσης στα χωριά της Μεσσηνίας, ανάγκασαν τον παπά Γιώργη να ασχοληθεί με το κυνήγι για καθαρά βιοποριστικούς λόγους, από τα παιδικά του κιόλας χρόνια…
Μαζί με τον θείο του, Αλέξη Λυμπερόπουλο, τις μέρες του χειμώνα κυνηγούσαν κουνάβια και πουλούσαν το δέρμα τους. Εντόπιζαν την τρύπα της λούφας του κουναβιού, άναβαν φωτιά και έριχναν θειάφι για να μυρίζει. Την τρύπα της εξόδου την έκλειναν μ’ ένα τσόχινο τσουβάλι, στο οποίο έπεφτε το φλομωμένο ζώο στην προσπάθειά του να ξεφύγει…
Στα χωριά εκείνων των χρόνων, ο παπάς ήταν και αγρότης, και αμπελουργός, και κτηνοτρόφος, και ξυλοκόπος, και φαμελίτης, και… πότης γερός όταν το καλούσε η περίσταση.
Γνωστός κυνηγός ήταν και ένας απλοϊκός ιερέας από το Λαντζουνάτο Τριφυλίας, ο παπά Τάκης με το παρατσούκλι “Κόκκινος”, εξαιτίας της κόκκινης επιδερμίδας του προσώπου του. Ζωσμένος με φυσεκλίκια στη μέση και χιαστί στον ώμο, ήταν ένα απίστευτο θέαμα όταν ανηφόριζε στο βουνό με την καραμπίνα στα χέρια και το ράσο να ανεμίζει.
