Είναι από εκείνα τα σκυλιά που δύσκολα συναντάς και που ακόμα πιο δύσκολο είναι να περιγράψεις τα κατορθώματά τους. Ο «Φόρι –Τόρι» ανήκε στην κατηγορία των κυνηγόσκυλων που τη φήμη τους τη «χτίζουν» μόνα τους με όσα κάνουν στα κυνηγοτόπια και τα οποία μένουν για πάντα βαθιά χαραγμένα στη μνήμη των ανθρώπων που είχαν την τύχη να κυνηγήσουν μαζί τους.
Του Γιάννη Αμπατζίδη
Ήταν Σεπτέμβρης του 1990 όταν, μετά από ένα ταξίδι του πατέρα σε ένα ορεινό χωριό της βόρειας Αλβανίας, έφτασε στην αυλή μας ο ιχνηλάτης με την περίεργη ονομασία «Φόρι-Τόρι». Ήταν η δεύτερη απόπειρα του πατέρα να φέρει αυτό το σκυλί, η οποία και… καρποφόρησε. Με αυτό το σκυλί κυνηγούσε ένας στρατιωτικός, ο Βλάσι, στην ευρύτερη περιοχή της πόλης Ρέσεν, στη Β. Αλβανία. Ο «Τόρι» είχε γίνει γνωστός, είχε… φτιάξει όνομα στο κυνήγι του αγριόχοιρου και, ακόμη και ο τότε υπουργός Εξωτερικών της γειτονικής χώρας τον εμπιστευόταν στα κυνήγια του.
Ο Βλάσι, ήταν… ανένδοτος στο να δώσει το σκυλί, αλλά οι δύσκολες συνθήκες που βίωνε ο ίδιος και η οικογένειά του που αποτελούνταν από έξι γυναίκες (την σύζυγο και τις πέντε κόρες του), τον ανάγκασαν να βάλει… νερό στο κρασί του. Δίνοντας το σκυλί στο πατέρα μου, δεν μπόρεσε να κρύψει τα συναισθήματά του.
- «Δεν ξέρω με τι σκυλιά κυνηγάς στα μέρη σου, αλλά όταν θα κυνηγήσεις με αυτό το σκυλί θα ξεχάσεις όλα τα υπόλοιπα», είπε ο Βλάσι και τα δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά του.
Τα λόγια του Βλάσι, μόνο υπερβολικά δεν ήταν, καθώς το σκυλί αποδείχθηκε εξαιρετικό. Ο Τόρι ήταν μόλις τριών χρόνων, όταν ήρθε στο σπίτι μας, αλλά παρόλο το –σχετικά- νεαρό της ηλικίας του, ήταν ήδη φτασμένο σκυλί, προικισμένο με πολύ ταλέντο και έχοντας όλα τα προσόντα που προκειμένου ένας ιχνηλάτης να ανταποκριθεί με επιτυχία στις προκλήσεις ενός δύσκολου κυνηγίου, όπως αυτό του αγριόχοιρου.
Γονίδια των Πόσαβατς
Ο Τόρι δεν ήταν ένα καθαρόαιμο σκυλί. Στο αίμα του πρέπει να υπήρχαν κάποια γονίδια βαλκανικών φυλών, με αυτά των Πόσαβατς να έχουν τον πρώτο λόγο. Βεβαίως, στο κυνήγι όλα αυτά δεν μετρούν και ο ιχνηλάτης από την Αλβανία ξεδίπλωσε αμέσως τις ικανότητές του στα ελληνικά εδάφη και ξεχώρισε με την πρώτη από τα υπόλοιπα σκυλιά. Η ιχνηλασία κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, η στάμπα σε οποιοδήποτε αγριογούρουνο όποια συμπεριφορά κι αν είχε αυτό και η καταδίωξη μέχρι τελικής του θηράματος, ήταν τα χαρακτηριστικά που έκαναν τον αλβανικό σκύλο να ξεχωρίσει αμέσως. Έστω κι ένα αγριογούρουνο να υπήρχε στον ευρύτερο τομέα που κυνηγούσαμε, αυτός θα το έβρισκε. Και να συνυπολογίσουμε ότι εκείνες τις εποχές τα αγριογούρουνα ήταν δυσεύρετα. Εκεί που τα άλλα σκυλιά αδυνατούσαν να τα εντοπίσουν, ιδίως με τις υψηλές θερμοκρασίες, αυτός τα έβρισκε «σκανάροντας» όλη την περιοχή και σε γρήγορο χρονικό διάστημα. Και, όταν τα υπόλοιπα σκυλιά τα… έκαναν πάνω τους καθώς βρίσκονταν απέναντι σ’ ένα δύσκολο καπρί, αυτός έβαζε «πλάτη». Και, όταν τα υπόλοιπα ύστερα από κάποιες ώρες σταματούσαν την καταδίωξη, αυτός συνέχιζε. Ξεχώριζε από μακριά και, για εμένα υπήρξε αυτός με τον οποίο θήρευσα το πρώτο μου αγριογούρουνο, το 1993, επομένως είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος πως τα αισθήματά μου γι’ αυτόν ήταν δυνατά.
Περιμένοντάς τον να επιστρέψει…
Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι ότι ξενυχτούσαμε τις κρύες νύχτες του χειμώνα στα σημεία αναφοράς των κυνηγότοπων γύρω από τη φωτιά, ώστε να περιμένουμε την επιστροφή του. Το φεγγάρι έφτανε ψηλά και αυτός δεν παρατούσε την καταδίωξη των αγριόχοιρων. Τότε μέσα επικοινωνίας και εντοπισμού δεν υπήρχαν. Ούτε vhf, ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε gps. Οπότε, όταν τα αγριογούρουνα ξέφευγαν από τον κλοιό μας, ο Τόρι «χάνονταν» μαζί μ’ αυτά στα αχανή δάση της περιοχής της Λάβδανης. Οι άλλες ομάδες που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνα τα χρόνια), δεν ήταν λίγες οι φορές που καρπώνονταν τα αγριογούρουνα που κυνηγούσε ο Τόρι και την «σκαπουλάριζαν» από εμάς. Κάποιες, αφού θήρευαν το αγριογούρουνο, έπιαναν και το σκυλί και μας το επέστρεφαν, κάποιοι το έδιωχναν άρον- άρον και κρατούσαν το συμβάν ως επτασφράγιστο μυστικό, το οποίο έβγαινε αργότερα στην επιφάνεια. Θυμάμαι επίσης περιστατικά που μερικές παρέες όταν αντιμετώπιζαν κάποιο δύσκολο καπρί που αντιστέκονταν και τα σκυλιά τους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν, ζητούσαν τη βοήθεια μας. Όχι τη δική μας βέβαια, αλλά του Τόρι.
Η φήμη του Τόρι
Η φήμη του Τόρι γρήγορα εξαπλώθηκε στο χώρο των γουρουνοκυνηγών, καθώς οι επιδόσεις του είχαν γίνει αντικείμενο θαυμασμού και κουβέντας στα κυνηγετικά στέκια. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι αυτοί, που εκείνα τα δύσκολα χρόνια, προσέφεραν πολλά χρήματα για να αγοράσουν τον Τόρι. Όμως, ο Τόρι δεν ήταν αντικείμενο για να διαπραγματευθεί, ούτε να πουληθεί. Ήταν σύντροφος στο κυνήγι και αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας. Τα χρόνια περνούσαν και ο Τόρι συνέχιζε να «ζωγραφίζει» πάνω στα βουνά της Ηπείρου με το ίδιο πάθος για το μεγάλο θήραμα. Μεσολάβησαν εννιά χρόνια στα οποία πολλές ήταν οι φορές που στάθηκε τυχερός στις αμέτρητες μάχες που έδωσε με τα καπριά. Δύο εγχειρήσεις από τραυματισμούς των κάπρων όλες κι όλες μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια, οι οποίες φυσικά και δεν τον εμπόδισαν να συνεχίσει το κυνήγι. Τότε, βέβαια, δεν υπήρχαν τόσο συχνοί τραυματισμοί των γουρουνόσκυλων όπως σήμερα, κι αυτός ήταν ένας παράγοντας που έπαιξε τον ρόλο του. Γιατί και σήμερα πολλά σκυλιά που έχουν όλες τις προϋποθέσεις να γράψουν τη δική τους ιστορία, όμως «χάνονται» νωρίς από τα χτυπήματα των κάπρων.
Πέρασαν τα χρόνια και ο Τόρι έγινε 12 χρονών. Παρόλο αυτά, κυνηγούσε σαν μην είχε περάσει ούτε μία μέρα από τότε που για πρώτη φορά έφτασε στο σπίτι μας. Απίστευτη κράση σκύλου η οποία νικήθηκε μόνο την βαριά του αρρώστια. Σε αυτήν την ηλικία ο Τόρι προσβλήθηκε από Καλααζάρ (λεϊσμανίαση), μία αρρώστια σχεδόν άγνωστη εκείνη την εποχή. Για τον αγαπημένο μας Τόρι μέχρι φάρμακα (ενέσιμη θεραπεία) φέραμε από την Ιταλία, αφού στην Ελλάδα δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο. Όμως, η αρρώστια ήταν σε προχωρημένο στάδιο και το σκυλί δεν άντεξε. Άφησε την τελευταία του πνοή στην αυλή του σπιτιού μας. Ήταν ένας σκύλος που με δίδαξε πολλά πάνω σε αυτό το κυνήγι και που θα μείνει για πάντα τόσο στη δική μου μνήμη αλλά και πολλών ακόμη κυνηγών.
Ακόμη και σήμερα επανέρχονται στην επιφάνεια λογιών-λογιών κυνηγετικές ιστορίες από την εποχή εκείνη, από κυνηγούς που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν…
