Του Δημήτρη Μιλτιάδη
Ο μπαρμπα-Τράιος κατηφόριζε από το βουνό, όπου είχε πάει να μαζέψει ξύλα. Στον ώμο του είχε κρεμασμένο και το κυνηγετικό του όπλο. Μπροστά πήγαινε το άλογό του, μια κόκκινη καμαρωτή φοράδα. Κι από πίσω ακολουθούσε εκείνος. Κάθε τόσο πετούσε και καμιά πέτρα στα πλαϊνά τού δρόμου κέδρα, για να σηκωθεί καμιά πέρδικα ή κανένας λαγός… Είχε φτάσει πια στα μισά της διαδρομής προς το χωριό. Ξαφνικά, η φοράδα τσίνισε.
Ρουθουνίζοντας πισωγύρισε και έδειχνε φοβισμένη. «Τι να είδε, άραγε;», σκέφτηκε εκείνος. Η απορία του δεν άργησε να λυθεί. Καταμεσής του δρόμου ήταν πεσμένος ένας λύκος. Ήταν ψόφιος. Ο μπαρμπα-Τράιος αμέσως σκηνοθέτησε την ιστορία, που θα έλεγε αργότερα στο καφενείο του χωριού. Κοίταξε κλεφτά, δεξιά κι αριστερά, κι ύστερα σήκωσε το όπλο και πυροβόλησε, από κοντά, το νεκρό λύκο. Κατόπιν τον φόρτωσε στο άλογό του και περήφανος συνέχισε, σφυρίζοντας ένα σκοπό, προς το χωριό… Είχε φτάσει στα πρώτα σπίτια, όταν οι πιτσιρικάδες που έπαιζαν είδαν το λύκο πάνω στο
σαμάρι. Σαν μελίσσι, τα παιδιά ξεχύθηκαν προς την πλατεία του χωριού, για να αναγγείλουν το νέο. Τότε, όποιος σκότωνε λύκο, πέρα από το θαυμασμό των συγχωριανών του, είχε και τα τυχερά του. Τον περιέφερε από γειτονιά σε γειτονιά κι όλοι τού πρόσφεραν από κάτι, γιατί τους γλίτωσε από ένα αγρίμι που έφερνε καταστροφές στα κοπάδια τους. Ο μπαρμπα-Τράιος, όλο καμάρι, άρχισε να διηγείται σε όλους πώς είχε σκοτώσει το θεριό.
«Έτσι, μου έκοψε το δρόμο, πήγε να φύγει, αλλά εγώ έχω σταθερό χέρι και τον πέτυχα με τη μία κατάστηθα. Τον άφησα στον τόπο μεμιάς… », έλεγε όλο κομπορρημοσύνη. Και κάθε λίγο, ολοένα και έβαζε περισσότερη "σάλτσα" στην αφήγησή του. Λέγε-λέγε, άρχισε να πιστεύει και ο ίδιος το ψέμα του… Είχε νυχτώσει, όταν γύρισε στο σπίτι του. Εκεί, έγδαρε το λύκο και το τομάρι του το κρέμασε στο δέντρο, που ήταν καταμεσής στην αυλή. Τότε, στα παλιά μακεδονίτικα σπίτια, η αυλή ήταν ζωσμένη από ντουβάρια κι εκεί έκλειναν τα κατσίκια και τα πρόβατα οι ορεσίβιοι χωρικοί. Αφού το τακτοποίησε το δέρμα, ανέβηκε στον πάνω οντά και, αφού ζήτησε από τη γυναίκα του λίγο νερό για να νιφτεί, έκατσε στο τζάκι για να δειπνήσουν.
Τόσο τον είχε συνεπάρει η φανταστική του ιστορία, που είχε πλάσει μόνος του, που άρχισε να παινεύεται και στη σύντροφό του. Είχε περάσει πια η ώρα και το ζευγάρι είχε πλαγιάσει κατάχαμα, δίπλα στη φωτιά. Κάποια στιγμή, ακούστηκαν τα γίδια να τρέχουν ανήσυχα. Τα μεγάλα κουδούνια τους φανέρωναν πανικό. Ο μπαρμπαΤράιος, κάτω από τα σκεπάσματα, σκούντησε τη γυναίκα του: «Σύρε να δεις τι τρέχει!», την πρόσταξε. Εκείνη υπάκουσε.
Κοίταξε από το παράθυρο και τι να δει; «Αμάν, άντρα μου! Ένα θεριό έχει μπει μέσα στην αυλή. Φαίνεται σαν να είναι αρκούδα!», του είπε. Ο μπαρμπα-Τράιος ούτε πού θυμήθηκε το όπλο του. Μα, να! Η γυναίκα του έβλεπε τώρα καλύτερα. «Όχι! Δεν είναι αρκούδα. Είναι… λύκος!», του εξήγησε. Ο άνδρας της δεν έβγαζε άχνα. Είχε τρυπώσει ακόμη πιο μέσα στις βαριές μάλλινες κουβέρτες. «Ρε, άντρα; Μήπως είναι το ταίρι του λύκου που σκότωσες; Μάλλον η λύκαινα σε πήρε χαμπάρι και ήρθε να εκδικηθεί για το σύντροφό της…», είπε η γυναίκα του μπαρμαΤράιου. Κι εκείνος, από τα σκεπάσματα, με σβησμένη φωνή, ακούστηκε: «Πες της, να φύγει. Εγώ δεν τον σκότωσα. Τον βρήκα… ψόφιο!!!».
Οι ώρες φαίνονταν ατελείωτες. Τα κοκόρια σήμαναν την αυγή. Ο μπαρμπα-Τράιος, που δεν είχε κλείσει μάτι όλη νύχτα, ακόμη δεν τολμούσε να ξεμυτίσει. Ό, τι δεν τόλμησε να κάνει εκείνος, το έκανε η γυναίκα του. Βγήκε έξω στην ξύλινη σάλα του σπιτιού και είδε το λύκο να έχει πόδια… τράγου! Ήταν ο αρχηγός τού κοπαδιού του, που είχε πάει να ξυθεί και κατά λάθος έριξε πάνω στα κέρατά του το τομάρι του λύκου. Το τραγί, αν και δεν ήταν Απόκριες, είχε άθελά του «ντυθεί»… λύκος!
