Το κυνηγετικό παρελθόν του Ρώσου σκοπευτή Βασίλι Ζάιτσεφ, που αναδείχθηκε σε ήρωα και παγκόσμιο θρύλο.
Ένας Ρώσος ελεύθερος σκοπευτής με μυθικές ικανότητες. Ένας άνδρας που με τις ικανότητες του έπαιξε κομβικό ρόλο στην μάχη του Στάλινγκραντ, και στις ημέρες μας έγινε κινηματογραφική ταινία υπό τον τίτλο «Ο εχθρός προ των πυλών». Αυτός ήταν ο Bασίλι Ζάιτσεφ. Αλλά όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του, δεν ήταν… παρά ένας καλός κυνηγός!
Ο Bασίλι Ιβάνοβιτς Ζάιτσεφ γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου 1915, σε ένα χωριό των Ουραλίων… Παιδί μίας τυπικής αγροτικής οικογένειας στην απομακρυσμένη και φτωχή ρωσική επαρχία, η ενασχόλησή του με το κυνήγι ήταν νομοτελειακή από τα νεαρά, «άγουρα» του χρόνια. Ο πιο καίριος άνθρωπος της ιστορικής μάχης του Στάλινγκραντ, συνδέθηκε με το κυνήγι ακόμα και με το όνομά του: το επίθετό του προέρχεται από την λέξη «zayats», που σημαίνει «λαγός» στα ρωσικά.
Αργότερα, στο πεδίο της μάχης, οι συμπολεμιστές του έτσι αποκαλούσαν τον θανατηφόρο σκοπευτή: «λαγό»! Από μικρό παιδί οι εικόνες και τα βιώματά του συνδέθηκαν με το κυνήγι, γιατί εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωνε, το κυνήγι αποτελούσε όρο επιβίωσης. Τα πρώτα του θηράματα ήταν οι κάστορες, τους οποίους κυνηγούσε με ένα αυτοσχέδιο τόξο που του είχε φτιάξει ο παππούς του… Ο Βασίλι Ζάιτσεφ απολάμβανε κάθε στιγμή που περνούσε κυνηγώντας με το «παιδικό» όπλο του, ωστόσο η ζωή του έμελλε να αλλάξει για πάντα όταν σε ηλικία 12 ετών, ο πατέρας του Γκριγκόρι του χάρισε ένα παλιό όπλο.
Ο νεαρός Βάσια ξανοίχτηκε και άρχισε να κυνηγά ελάφια, λαγούς και λύκους στις απέραντες στέπες της Σιβηρίας. Το απαιτητικό κυνήγι του ελαφιού του δίδαξε την τέχνη της απόκρυψης και της… μίας «καθαρής» βολής, που μετέπειτα αποδείχθηκαν τα δύο πιο σημαντικά προσόντα του ως ελεύθερου σκοπευτή. Ο ίδιος ο Ζάιτσεφ έκανε εκτενή αναφορά στα παιδικά του χρόνια και τις πρώτες του κυνηγετικές εμπειρίες, στην αυτοβιογραφία του που έγραψε αργότερα, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο…
Ο ανακηρυγμένος ως «ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης», γράφει περισσότερο για τις κυνηγετικές εξορμήσεις που έκανε συντροφιά με τον παππού του και τον αδελφό του. Σύμφωνα με τον Βάσια, ο παππούς του ήταν που τον μύησε στην κυνηγετική πρακτική, ενώ του μετέδωσε αυτό που χαρακτηρίζει ως «απίστευτο δώρο»: έναν σχεδόν μυστικιστικό, εντελώς ενστικτώδη τρόπο να παρατηρεί και να σημαδεύει, να τραβάει τη σκανδάλη μόνο όταν πρέπει, ούτε δευτερόλεπτο αργότερα ή νωρίτερα. Χρόνια μετά ανακαλούσε στη μνήμη του τον παππού του, που του έλεγε ότι «οι άνδρες της φύσης, αυτοί που κυνηγούν, δεν φοβούνται».
Το πρώτο του μεγάλο «τρόπαιο» το έφερε στο σπίτι του, στην ηλικία των 12 ετών. Ήταν ένας λύκος που σκότωσε με μία μόνο σφαίρα, σε βολή που έριξε με το πρώτο του προσωπικό τουφέκι, την εποχή που το λιπόσαρκο αγόρι μετά βίας κατάφερνε να το κουβαλά στην πλάτη του! Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, ο Βάσια Ζάιτσεφ «σκούριαζε» σε κάποια υπηρεσία του Σοβιετικού Ναυτικού. Μόνος του ζήτησε να μετατεθεί στην πρώτη γραμμή. Τοποθετήθηκε στην 62η Στρατιά (1047ο Σύνταγμα Τυφεκιοφόρων, της 284ης Μεραρχίας Πεζικού).
Τον Σεπτέμβριο του 1942 η μονάδα του υπεράσπιζε με νύχια και με δόντια το Στάλινγκραντ, το οποίο πολιορκούσε η 6η Γερμανική Στρατιά… Μέσα στα χαλάσματα και στα ερείπια της πόλης, ο Βάσια έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Γερμανών, με το αλάνθαστο «Μοζίν – Ναγκάν» όπλο του.
Ξέροντας καλά από κάλυψη και απόκρυψη, και με μία ευστοχία σχεδόν «μυθική», εξολόθρευσε επισήμως 243 Γερμανούς (και ανεπίσημα πάνω από 400), μέσα σε διάστημα λιγότερο των δύο μηνών. Παράλληλα, σε ένα αυτοσχέδιο στρατόπεδο έξω από το Στάλινγκραντ, μάθαινε τα μυστικά του ελεύθερου σκοπευτή σε άνδρες και γυναίκες του Ρωσικού στρατού. Τα «Λαγουδάκια» του, όπως ονομάσθηκαν οι μαθητές του, ευθύνονται για 3.000 θανάτους στρατιωτών της Βέρμαχτ.
Ο ρόλος του στην πολιορκία του Στάλινγκραντ, ήταν κομβικός. Οι ελεύθεροι σκοπευτές υπήρξαν ένα από τα πιο σημαντικά εξαρτήματα, της σοβιετικής στρατιωτικής μηχανής. Δρούσαν στα μετόπισθεν του εχθρού, προκαλώντας σύγχυση και πτώση του ηθικού στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ο Ζάιτσεφ υπηρέτησε στο Στάλινγκραντ έως τον Ιανουάριο του 1943, όταν τραυματίστηκε στο μάτι από θραύσμα νάρκης, κάτι που έβαλε τέλος στην καριέρα του ως ελεύθερου σκοπευτή… Η ιστορική αλήθεια είναι πως δεν ήταν ο πιο «θανάσιμος» σκοπευτής των Σοβιετικών σε εκείνον τον πόλεμο, αν και ήταν αναμφίβολα ένας από τους δύο-τρεις που προκάλεσαν τις περισσότερες απώλειες.
