Ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας Αργύρης Παπαπέτρου, “ξεδιπλώνει” τα όσα βίωσε στην διήμερη κυνηγετική εξόρμηση με τον Νίκο Λελούδα, στην Σαρακίνα, το χωριό με το ομώνυμο φημισμένο πέτρινο γεφύρι…
Του Δημήτρη Μιλτιάδη
Το ρεπορτάζ τις περισσότερες φορές “σκάει” εκεί που δεν το περιμένεις. Μία τηλεφωνική επικοινωνία με τον εκδότη μας, Νίκο Λελούδα, μου κίνησε την περιέργεια. Ανέφερε ότι είχε ανέβει για μπεκάτσες στην Καλαμπάκα με φίλους του. Ανάμεσά τους ήταν και ο Αργύρης Παπαπέτρου, πρώην καλαθοσφαιριστής της Εθνικής Ελλάδος και του Παναθηναϊκού.
Αρχικά, ήθελα απλώς να μεταφέρω τις εμπειρίες τους από την εξόρμηση. Όταν, όμως, μίλησα μαζί του, άλλαξα… ρότα. Η περιέργειά μου ήταν να μάθω πως φαίνεται το κυνήγι από τα 2,05 μ. ενός μπασκετμπολίστα! Μιλήσαμε αρκετή ώρα στο τηλέφωνο. Κράτησα οκτώ σελίδες σημειώσεις. Τελικά, έριξα μία ματιά και τις άφησα δίπλα. Δεν τις χρειαζόμουν!
Η κουβέντα μαζί του, είχε χαράξει βαθιά την ψυχή μου, σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος, έπιασα τον εαυτό μου να μονολογεί:
-“Τέτοιοι άνθρωποι κρατούν το κυνήγι ψηλά και αναδεικνύουν τις αξίες του!”. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που “ξεδίπλωνε” τα όσα είχε βιώσει σ’ αυτήν τη διήμερη εξόρμηση στην Σαρακίνα, το χωριό με το ομώνυμο φημισμένο πέτρινο γεφύρι, χτισμένο τον 15ο αιώνα, από τον Μητροπολίτη Λαρίσης, Βησσαρίωνα τον Β’.
-“Περάσαμε όμορφες κυνηγετικές στιγμές. Δεν ήταν μόνο τα δάση, με τα υπέροχα χρώματα που συνέθεταν οι ελατιές και οι οξιές, υπήρχαν και οι ήχοι με το κελάρυσμα των νερών, αλλά και όλες εκείνες οι μυρωδιές που ανέδιδε το βρεγμένο χώμα, που τις ρουφούσες αχόρταγα, καθώς ανέβαινες λαχανιασμένος τις πλαγιές, για να προλάβεις το μπίπερ που μαρτυρούσε ότι τα σκυλιά ήταν σε φέρμα”, ήταν τα λόγια του, όταν τον ρώτησα πώς έζησε το διήμερο.
Κι ύστερα, η συζήτηση κύλησε σαν… νερό!
-“Όποτε βρίσκω ευκαιρία ξεφεύγω στα βουνά! Στη φύση καθαρίζει το μυαλό. Στην… αγκαλιά της σταματάει ο χρόνος. Όποιος μπορεί να βρεθεί εκεί, αφήνει πίσω τις έγνοιες και το άγχος από το τρέξιμο της καθημερινότητας. Σε βοηθάει να κάνεις ένα… ριστάρτ, μία επανεκκίνηση στη ζωή σου”, είναι το μήνυμα του παλαίμαχου καλαθοσφαιριστή, σε όλους, αλλά κυρίως στους νέους.
-“Η εξόρμηση δεν σταματούσε στα ωραία πρωινά, που ξυπνούσαμε αξημέρωτα για να βρεθούμε στο κυνηγότοπο. Συνεχιζόταν και το βράδυ, γύρω στο τραπέζι, με τις συζητήσεις, τα γέλια και τα πειράγματα, μία ποιοτική επικοινωνία.
Φυσικά, δεν μπορώ να ξεχάσω τη μοναδική φιλοξενία του Δημήτρη Νταλούκα, εκπαιδευτή κυνηγετικών σκύλων και του Γιάννη Θεοδώρου, κτηνίατρου από την Καλαμπάκα, που είναι προσωπικοί φίλοι του Νίκου, οι οποίοι μας πήγαν στα καλύτερα κυνηγοτόπια της περιοχής τους, για να βρούμε τη βασίλισσα του δάσους”, συνεχίζει ο Αργύρης, που χρησιμοποιώ το μικρό του, επειδή μου το ζήτησε ο ίδιος από την πρώτη στιγμή.
Η φέρμα της Πέρσας…
Ποιος πρότεινε την εξόρμηση των 800 χιλιομέτρων με το πήγαινε-έλα;
-“Η ιδέα ήταν του Νίκου. Μαζί μας ήρθε κι ένας ακόμη φίλος, ο Μιχάλης Μανιτάκης, που είναι φαρμακοποιός”, απαντά ο Αργύρης.Το αίτιο υπήρχε. Οι δύο τελευταίοι έχουν δύο νεαρά Επανιέλ που θέλουν να τα μυήσουν στα μυστικά της μπεκάτσας.
-“Για τα σκυλάκια μας πήγαμε και είχαμε την ευκαιρία. Πήραν το πρώτο βάπτισμα, αφού βρήκαμε πουλιά”, εξομολογείται ο βετεράνος μπασκετμπολίστας, που δεν έχασε την ευκαιρία να κάνει εκτεταμένη αναφορά στην… ανάδοχο!
-“Ήταν η Πέρσα! Ένα φανταστικό Αγγλικό Σέττερ του Νίκου. Αυτή, έβαλε στο παιχνίδι τα άπειρα σκυλιά μας. Ήμασταν σε απόσταση στο δάσος, όταν ο Νίκος με κάλεσε στο τηλέφωνο. Έλα, η σκύλα μου είναι φέρμα. Έκανα 17 λεπτά ακριβώς να φτάσω. Η Πέρσα ήταν ακίνητη και είχε μπλοκάρει το πουλί. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Περίμενε να πιάσουμε θέσεις και να κάνει το δικό μου τιμητική φέρμα. Και μόνο αυτό που έζησα, μου αρκεί! Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ!”, μιλάει όλο θαυμασμό για την οχτάχρονη “Σεττερίνα”.
Ξεκίνημα με σφεντόνα…
Η μία κουβέντα έφερε την άλλη και γυρίσαμε στα πρώτα του κυνηγετικά βήματα:
-“Ο πατέρας μου, ήταν κυνηγός. Εγώ, μεγάλωσα στο Αιγίνιο. Τον έβλεπα με τι λαχτάρα πήγαινε για πέρδικες και για χήνες. Είχαμε δύο σκυλιά, ένα Βίζλα κι αργότερα ένα Σέττερ. Εγώ, μικρός τον έβλεπα και τον θαύμαζα. Ξεκίνησα με μία σφεντόνα, όπως όλα τα παιδιά εκείνη την εποχή. Ο πατέρας μου είναι 85 ετών και πηγαίναμε μαζί έως πριν τρία χρόνια. Τώρα, σταμάτησε, αλλά πάντα περιμένει να του πω πως πέρασα, ύστερα από κάθε μου κυνήγι”. Μιλάει, γεμάτος συγκίνηση για τον πατέρα του, μπαρμπα-Γιώργο, τον μέντορά του, δίχως να παραλείψει να αναφερθεί και στη μητέρα του, την κυρά-Δέσποινα.
-“Η μάνα κι αυτή συμμετείχε με τον τρόπο της στο κυνήγι, αφού καθάριζε τα θηράματα κι έβαζε όλο το μεράκι της για να τα τιμήσει με τη μαγειρική της. Αλλά ακόμη και τα ρούχα και τα άρβυλά μου τα καθάριζε, όταν γύριζα στο σπίτι και σήμερα ντρέπομαι γι΄αυτό…”.
Η χαρά του Αργύρη, είναι διάχυτη όταν αναφέρεται στους δύο γιους του: τον 28χρονο Γιώργο και τον 25χρονο Ιωάννη, μπασκετμπολίστες και αυτοί, ο πρώτος στον Πρωτέα Βούλας και ο δεύτερος στον Παναθηναϊκό, που τους καμαρώνουν στο παρκέ μαζί με τη σύζυγό του, την Νατάσα. Τα μήλα έπεσαν κάτω από τη μηλιά στην καλαθοσφαίριση, αλλά με το κυνήγι τι γίνεται;
-“Και οι δύο αγαπούν το κυνήγι. Έχουν ρίξει με το όπλο, ενώ αγαπούν τα σκυλιά μας: έχουμε δύο επανιέλ στο σπίτι. Όμως, λόγω σπουδών στην Αμερική και επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν έχουν χρόνο τώρα. Πάντως, το… γονίδιο που έχουν πιστεύω και περιμένω πως αργότερα θα εκδηλωθεί! Εξάλλου, το κυνήγι είναι και άθληση και του σώματος και του νου”, λέει ο πατέρας των δύο καλαθοσφαιριστών.
Το κυνήγι “σφυρηλατεί” φιλίες
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση, σε μία αποστροφή του λόγου, είπε πως το κυνήγι “σφυρηλατεί” δυνατές φιλίες και ως παράδειγμα ανέφερε τη σχέση του με τον Νίκο Λελούδα.
-“Εγώ, στην Αθήνα ήρθα σε ηλικία 19 ετών. Με τον Νίκο γνωριστήκαμε τυχαία σε ένα σφαιριστήριο, όπου παίξαμε μπιλιάρδο. Εγώ Παναθηναϊκός, κι εκείνος βαμμένος “πράσινος”, σφραγίσαμε τη φιλία μας πάνω στην τσόχα του μπιλιάρδου, που κι εκείνη είναι πράσινη! Ύστερα, μιλήσαμε για το κυνήγι και διαπιστώσαμε ότι παρόλο που εγώ ήμουν στην επαρχία κι αυτός στην Αθήνα, είχαμε… δίδυμες διαδρομές, αφού από παιδιά κάναμε τα ίδια. Κι έδεσε το γλυκό! Για πολλά χρόνια μέναμε στην ίδια γειτονιά, αργότερα εμείς πήγαμε σ’ άλλη συνοικία, αλλά η φιλία μας κράτησε όλα αυτά τα χρόνια. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού το κυνήγι μας ένωνε σαν… ομφάλιος λώρος! Ο Νίκος είναι ξεχωριστός άνθρωπος και κυνηγός με αξίες!”, καταλήγει ο Αργύρης.
Ο ψηλός και ο κοντός
Πριν κλείσουμε ο πρώην καλαθοσφαιριστής μου έριξε την πρόταση για ένα κυνήγι παρέα.
-“Πώς θα γίνει αυτό; Εσύ, 205 εκατοστά, εγώ μόλις 165. Άλλωστε εγώ είμαι “λαγάς” κι εσύ “πουλιατζής” του είπα, με χιουμοριστική διάθεση.
Η απάντησή σου ήταν στον ίδιο τόνο:
-“Δημήτρη, μην ανησυχείς. Είχαμε πάει με ένα φίλο να μαζέψουμε σύκα. Τα βρήκαμε : εκείνος έπαιρνε όσα ήταν χαμηλά κι εγώ τα ψηλά. Το ίδιο θα κάνουμε και μαζί! Εγώ, θα τουφεκάω ότι πετάει ψηλά κι εσύ ότι τρέχει χαμηλά! Καλή διάθεση να υπάρχει!”. Ομολογώ ότι με έπεισε!!!
Το χου-ιζ-χου του Αργύρη Παπαπέτρου
Ο Αργύρης Παπαπέτρου γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1965 και έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στον Πιερικό. Από τον Παναθηναϊκό αποκτήθηκε το 1984 και παρέμεινε στο “τριφύλλι” ως το 1993. Τη σεζόν 1984-1985 ήταν φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδας. Το 1986 κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό και στον νικηφόρο τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό ήταν ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας μας με 16 πόντους.Το 1993 στέφθηκε και πάλι κυπελλούχος Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό μετά τη νίκη επί του Άρη στον τελικό του ΣΕΦ. Ακολούθως, ολοκλήρωσε την καριέρα του αγωνιζόμενος στον Απόλλωνα Πατρών και στο Ηράκλειο. Ο Αργύρης Παπαπέτρου είχε 31 συμμετοχές με την Εθνική Ομάδα των Ανδρών και με την γαλανόλευκη έλαβε μέρος στο Μουντομπάσκετ του 1994. Μετά το τέλος της καριέρας του ανέλαβε προπονητής της γυναικείας ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Πλέον, καμαρώνει τον γιο του, Ιωάννη, να αγωνίζεται με την πράσινη φανέλα, φορώντας μάλιστα στην πλάτη το ίδιο νούμερο με εκείνον, το αγαπημένο του “10”!
