spot_img
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
spot_img

Αχ Ρίτα, αχ μωρέ Ρίτα…

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

Το γράμμα αγάπης ενός κυνηγού της Δράμας, προς το κλεμμένο εδώ και χρόνια σκυλί του…

Του Σωτήρη Δημηρόπουλου 

Πέρασαν χρόνια από εκείνη την ανοιξιάτικη και βροχερή νύχτα που γνώρισα τη “Ρίτα”, στις βορεινές πλαγιές του Παγγαίου. Είχα πάει στην Νικήσιανη για να παραλάβω ένα θηλυκό κουταβάκι, από αδελφικό φίλο… Για μένα αυτή είναι πάντα μία κρίσιμη στιγμή: είμαι στις παγάνες για αγριογούρουνα από τα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια, οπότε μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου τα καλά κυνηγόσκυλα ήταν… πολυτιμότερα και από τα βόδια! 

H πρώτη γνωριμία…

Όλη η γέννα, λοιπόν, ήταν εκεί, μαζεμένη στα χρυσά άχυρα της ζεστής φωλιάς. Έξω μπουμπούνιζε και έριχνε βροχή και αστροπελέκια. Όλα τα κουτάβια με κοιτούσαν στα μάτια. Όχι τρομαγμένα, αλλά με περιέργεια, αφού ήμουν κάτι το νέο στον κόσμο τους… Κάποια στιγμή ξεθάρρεψαν και άρχισαν τις βόλτες γύρω από τα λασπωμένα ρεβέρ της παλιάς στρατιωτικής φόρμας. Λένε ότι, το πρώτο κουτάβι που θα σε πλησιάσει άφοβα και “τσαμπουκαλεμένα”, είναι το καλύτερο… Δεν θυμάμαι τώρα ποιο ήταν το πρώτο, αλλά εσύ “Ρίτα” ήσουν το πρώτο που… διαφώνησε με τις ραφές της φόρμας μου! Αυτό ήταν. Σε σήκωσα με προσοχή, όπως έπιανα την κόρη μου μικρή… Μιλήσαμε, συστηθήκαμε και από τότε μαζί. Από σπίτι κυνηγών σε σπίτι κυνηγών, σαν να μην άλλαξε τίποτα… Φαίνεται ότι τα σπίτια των κυνηγών έχουν τον ίδιο αέρα, μυρίζουν το ίδιο για τα κυνηγόσκυλα.

Ποτέ στα ζαρκάδια!

Τους πρώτους μήνες, ήσουν με την μουσούδα σου πάντα προς τον νότο: από τις πλαγιές της Δυτικής Ροδόπης, θωρούσες τις απέναντι βουνοκορφές του Παγγαίου, ούτε 30 χιλιόμετρα σε ευθεία… Βλέπετε, στη φύση μετράει η ευθεία, όχι τα G.P.S. και οι δρόμοι. Με τα πρώτα κρύα του Οκτώβρη, σε πήραμε μαζί μας …

-“Ρε σεις, θα μας τρελάνει αυτό το μικρό”!

Αυτή ήταν η πρώτη διάγνωση του γέρο – Ντίνου, ενός κυνηγού που είχε γεννηθεί την δεκαετία του 1920. Εκεί στα 2006-2007, οι λύκοι ήταν πολύ λιγότεροι στα μέρη μας, όπως και τα ζαρκάδια. Και θυμάμαι “Ρίτα” την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε με δύο ζαρκάδια, ένα πρωινό με ομίχλη…

“Μη Ρίτα”, σου φώναξα. Γρύλισες, με κοίταξες και… ξέχασες για πάντα αυτήν την καταραμένη μυρωδιά!

Κάθε τόπος έχει τα κουσούρια του. Έτσι και η δική μας γη, από τις πλαγιές του Φαλακρού μέχρι, σχεδόν, τις όχθες του Έβρου, είναι σήμερα γεμάτη ζαρκάδια και λύκους. Όμως, η Ρίτα ποτέ της δεν ξαναμύρισε ή δεν συγκινήθηκε με χνάρι ζαρκαδιού, ενώ και με τον λύκο, στάθηκε τυχερή. Περνούσαν έτσι τα χρόνια… Τέσσερις μήνες στον κυνηγότοπο. Αλλά και όταν σταματούσε το κυνήγι, πάντα έβλεπες την ίδια αυγή, στο ίδιο βουνό.

Αναμετρήσεις με τα καπριά

Μερικές φορές με κοιτούσες με απορία και ανυπομονησία, να “λυθείς” και να βγούμε στο δάσος. Και σκεπτόμουν αν αυτή η αδημονία ήταν δική σου, ή δική μου. Μέσα στον Μάη φορούσα το γιλέκο με τα φυσίγγια, και σε πλησίαζα πονηρά για να μυρίσεις, να νιώσεις , να σπρώξεις το ημερολόγιο, να πηδήξεις τα χαρτάκια… Και εσύ με γάβγιζες θυμωμένα.

-“Μην παίζεις ρε, με τον πόνο μας”, σαν να μου έλεγες.

Όταν έφτανε ο Σεπτέμβρης και δρόσιζε, άλλαζες “Ρίτα”. Ακόμη και οι… νότες σου όταν γάβγιζες τις γάτες, γίνονταν διαφορετικές. Ε, ρε, γλέντια που άρχιζαν, ειδικά τις πρώτες, ζεστές μέρες της ξηρασίας. Εκεί που οι περισσότεροι σκύλοι “πετούσαν πετσέτα” από τις εννέα το πρωί, εσύ έπιανες τον ντορό και άλλαζες τα.. ρεφραίν, ανάλογα με το πόσο κοντά ήταν το καπρί! Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο θυμό και ταραχή πρέπει να ένιωθε ένας κάπρος, έτσι επίμονα που τον τσιγκλούσες” στο γιατάκι του… Και όμως, ένα ζώο 70-80 κιλών και με δόντια που σκορπούν τον θάνατο, “λύγιζε” μπροστά σου μικρή μου “Ρίτα”. Αυτός ορμούσε, εσύ “φρέναρες”, έστριβες αστραπιαία σαν τάχα να έφευγες, και του ριχνόσουν ξανά από άλλη γωνία.

Ευτυχισμένοι όσοι μπορούν να ξεχωρίζουν

Με έβλεπες να ανεβαίνω την πλαγιά για να φτάσω κοντά, και εσύ άλλαζες θέση, πήγαινες από πάνω για να “κλείσουμε” το μέρος, σαν να μιλούσαμε μεταξύ μας σε μία γλώσσα άγνωστη στους άλλους…

Ήταν νύχτα, Οκτώβριος ή Νοέμβριος όταν σε κλέψανε. Μαζί με την παρέα γυρίσαμε τον κόσμο ανάποδα, χωρίς να μπορέσουμε να σε βρούμε… Είμαι σίγουρος, όμως, ότι ακόμα είσαι κάπου εκεί έξω, ίσως στην Ελλάδα, μπορεί και στα Βαλκάνια. Αν με δεις στον ύπνο σου, αν με διαβάζεις τώρα, βγες στον πιο κοντινό δρόμο. Θα βγω κι εγώ και θα ανταμωθούμε, γιατί οι δρόμοι είναι λιγοστοί γι’ αυτούς που αγαπάνε. Στην ζωή μας έχουμε χώρο για έναν φίλο, για μία γυναίκα, για… μία Ρίτα. Και ευτυχισμένοι όσοι μπορούν να ξεχωρίσουν. 

 

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Καρδίτσα: Λύκος κατασπάραξε 85χρονη – Εκτιμάται ότι ήταν ήδη νεκρή

Καρδίτσα: Λύκος κατασπάραξε 85χρονη - Εκτιμάται ότι ήταν ήδη νεκρή Η σορός της βρέθηκε στο κρεβάτι της - Τι έδειξε η ιατροδικαστική εξέταση Συναγερμός έχει σημάνει...
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ