Η καψούρα του Σωτήρη Μουστάκα
Οι περισσότεροι θυμούνται τον Σωτήρη Μουστάκα ως μία από τις πλέον χαρακτηριστικές και χαρισματικές προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου, λίγοι όμως ξέρουν πως η μεγάλη του … καψούρα ήταν το κυνήγι.
«Κυνηγούσα, από μικρός, αμπελοπούλια, μαζί με τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, όταν ακόμα ήμουν 10-12 ετών. Στην Κύπρο τα θεωρούν εξαιρετικό έδεσμα και τα φτιάχνουν ξιδάτα. Τότε υπήρχαν εκατομμύρια και εμείς τα κυνηγούσαμε με σφεντόνες».
Ο αείμνηστος Σωτήρης Μουστάκας, στον οποίο ανήκουν τα παραπάνω λόγια, μεγάλωσε έχοντας σαν όνειρο να μοιάσει στον θρυλικό Τσάρλι Τσάπλιν. Γεννήθηκε στην Κύπρο όταν ξεσπούσε στην Ευρώπη ο πόλεμος που θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας (1940) και αφού … πέρασε, στην τρυφερή ηλικία των 15 χρονών, από τις αγγλικές φυλακές επειδή ήταν μέλος της απελευθερωτικής (από την αγγλική κυριαρχία) οργάνωσης ΕΟΚΑ Α’, το 1958 μάζεψε τα μπογαλάκια του και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει υποκριτική. Μια τέχνη την οποία υπηρέτησε με εξαιρετικό ήθος και αστέρευτο πάθος μέχρι το τέλος του βίου του, τον Ιούνιο του 2007.
Στα παιδικά του χρόνια, κυνηγούσε με σφεντόνες. Στην αρχή, στο πετσάκι της σφεντόνας έβαζε πέτρες και στη συνέχεια σκάγια. Και είχε να το παινεύεται πως κανείς δεν μπορούσε να τον συναγωνιστεί στα αμπελοπούλια.
« Ήμουν ο πρώτος στο κυνήγι. Εάν και μικρότερος χτύπαγα 30 και οι άλλοι 10-15», είχε πει σε συνέντευξή του ο Σωτήρης Μουστάκας, αποκαλύπτοντας έτσι το πάθος του για το κυνήγι.
Με το που βρέθηκε στην Ελλάδα, μία από τις πρώτες του αγορές ήταν ένα κυνηγετικό όπλο, για να ικανοποιήσει την «καψούρα» του, που συνοδεύθηκε από την έκδοση άδειας κυνηγίου από τον 1ο Κυνηγετικό Σύλλογο Αθήνας, καθότι ήταν κάτοικος Εξαρχείων. Ήταν ένα σπανιόλικο, όπως ο ίδιος το αποκαλούσε, μονόκαννο, με το οποίο έκανε τα πρώτα του κυνήγια στα κυνηγοτόπια των Λεγραινών.
Στις πρώτες του κυνηγετικές εξορμήσεις είχε παρέα έναν άλλο άνθρωπο του θεάτρου, επίσης κωμικό, με τον οποίο σίγουρα θα κάνουν παρέα στη γειτονιά των αγγέλων, στην οποία βρέθηκαν και οι δύο χτυπημένοι από τον καρκίνο. Τον Μάκη Δεμίρη. Ο Σωτήρης Μουστάκας είχε εξομολογηθεί ότι Δεμίρης πήγαινε μαζί του σαν … βοηθός, αλλά κάποιες φορές τουφέκαγε κι αυτός στα κρυφά, καθώς δεν είχε άδεια.
Στην παρέα των φίλων του Σωτήρη Μουστάκα στα κυνηγοτόπια, περιλαμβάνονταν ο επίσης ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής και ο παλαίμαχος (πλέον) δημοσιογράφος των «ΝΕΩΝ», Κώστας Παπαπέτρου. Όμως, ο άνθρωπος με τον οποίο έκανε τις περισσότερες εξορμήσεις του ήταν ο ηθοποιός Λάκης Κομνηνός, ο οποίος τον …τράβηξε από τα στενά όρια της Αττικής δείχνοντάς του κυνηγοτόπους σε όλη την Ελλάδα. Από την Εύβοια για τσίχλες, την Αταλάντη για τρυγόνια, μέχρι και την Μεθώνη και την Κορώνη για απριλιάτικα τρυγόνια, όταν επιτρεπόταν το κυνήγι τους.
Άνθρωπος με χιούμορ και έντονο του αίσθημα του αυτοσαρκασμού, ο Σωτήρης Μουστάκας στις συνεντεύξεις που έδινε, δεν ντρεπόταν να … απογυμνώνεται μπροστά στο κοινό, όπως έκανε κάθε βράδυ στο θεατρικό σανίδι.
Μία ιστορία, που συχνά – πυκνά επαναλάμβανε, ήταν για ένα κυνήγι, με τον Λάκη Κομνηνό, στη Λαμία, για ορτύκια:
«Δεν βρήκαμε τίποτα. Ούτε ένα πουλί, ούτε ένα φτερό. Γυρίζαμε απογοητευμένοι, αλλά περνώντας από ένα χωριό οι ντόπιοι πουλάγανε ορτύκια και εγώ – για πρώτη φορά- αγόρασα περίπου δεκαπέντε. Όταν πήγα σπίτι τα είδε η γυναίκα μου (σ.σ. η επίσης ηθοποιός Μαρία Μπονέλου) και ενθουσιάστηκε. «Μπράβο», μου είπε, αλλά, παραξενεύτηκε γιατί τα ορτύκια ήταν ξυλιασμένα. Βλέπετε οι χωρικοί τα είχαν στην κατάψυξη. Με ρώτησε λοιπόν γιατί είναι παγωμένα τα ορτύκια. Τι να πω, ντράπηκα. Της είπα, λοιπόν, ότι εκεί που τα σκοτώσαμε είχε χιόνι και ησύχασε».
Για τον Σωτήρη Μουστάκα, το θέατρο ήταν «χαρά και κατάθεση ψυχής». Πολλές φορές, αυτή τη χαρά την συνδύαζε με την … καψούρα, το κυνήγι, και αυτό γινόταν συνήθως στις περιοδείες που έκανε με θιάσους εκτός Αθηνών. Έτσι, συνήθιζε να παίρνει μαζί του κάποιο από τα αρκετά όπλα που είχε εν τω μεταξύ αποκτήσει και, τα ελεύθερα πρωινά τα αφιέρωνε στην αγαπημένη του ενασχόληση.
Το 1964, στα γυρίσματα στην Κρήτη της θρυλικής ταινίας «Ζορμπάς» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη με τους Άντονι Κουίν, Άλαν Μπέιτς και Ειρήνη Παππά, ο Σωτήρης Μουστάκας δεν είχε πάρει μαζί του ούτε το όπλο του, ούτε την κυνηγετική του άδεια. Όμως, αυτό δεν τον εμπόδισε να βγει για κυνήγι, έχοντας αποκτήσει οικειότητα μ’ έναν αστυνομικό που του δάνεισε το όπλο του και πάντα μιλούσε με ενθουσιώδη λόγια για έναν τόπο πλούσιο σε θηράματα.
Ένας άλλος σύντροφος του Σωτήρη Μουστάκα στα κυνήγια ήταν η σύντροφος της ζωής του (με την οποία απέκτησαν μία κόρη, την Αλέξια, το 1973), η Μαρία Μπονέλου. Μπορεί η ίδια να μην έπιανε τουφέκι, μπορεί να ασχολούνταν με οτιδήποτε άλλο σε αυτές τις εξορμήσεις, όπως για παράδειγμα να πλέκει καλάθια από βούρλα, όμως, ο αείμνηστος Μουστάκας είχε να το λέει πως στο μαγείρεμα των πουλιών ήταν εξπέρ.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, η πολυαγαπημένος ηθοποιός, απείχε από το κυνήγι, θεωρώντας ότι τα θηράματα έχουν μειωθεί. Συγχρόνως, κατηγορούσε ευθέως τους οικολόγους, γιατί είχαν βρει εύκολο στόχο τους κυνηγούς, στους οποίους «χρέωναν» την μείωση των θηραμάτων, ενώ έκλειναν τα μάτια στους πραγματικούς ενόχους, που υποβαθμίζουν καθημερινά το περιβάλλον.
Πάντα χωρίς σκύλο
Αν και έτρεφε τεράστια αγάπη για τα σκυλιά, εν τούτοις ο Σωτήρης Μουστάκας δεν είχε ποτέ έναν κυνηγετικό σκύλο. Κάποια εποχή, στο σπίτι του, στην Κερατέα, είχε τρία σκυλιά μέσα στην αυλή του και είχε … υιοθετήσει άλλα τέσσερα αδέσποτα τα οποία φρόντιζε καθημερινά
